De zaak Delhaize deed me denken aan wat ik zelf heb meegemaakt bij DAF-Trucks in 1993. In feite was het daar veel erger, want de ‘oude DAF’, zoals wij de zaak daarna noemden, ging toen failliet. Het enige positieve was dat er een doorstart kwam met geld van de Nederlandse en Vlaamse regering. Dat nam niet weg dat zowat de helft van de werknemers hun job verloren. Op de hoofdzetel in Eindhoven waren dat er zo’n 3.000.
Ik werkte toen in Eindhoven bij ITS, de internationale 24-uursservice en met het oog op de geplande doorstart moesten de lijnen met de klanten en de werkplaatsen open blijven. Op vrijdag 19 februari 1993 moest iedereen naar huis en daar ik toevallig dat weekeinde dienst had, was ik de enige, buiten de bewaking, die er nog werkte!
Elk medewerker kreeg de dag daarop thuis een ontslagbrief, in België via koerier, zaterdag is hier geen post - Bij de helft was er een tweede blad bij, dat voorstelde maandag een nieuw arbeidscontract te komen tekenen. Bij ITS – de schakel met de klanten - werd geen enkele operator ontslagen, wel het hoofd van de afdeling, die geen strandingen deed, het operationele werk, zeg maar.
---
Wat daar toen gebeurde was natuurlijk van een andere grootte dan nu bij Delhaize, al was de verwarring bij de werknemers er niet minder om. De ‘nieuwe’ DAF werd weer opgestart en drie jaar later overgenomen door het Amerikaanse Paccar dat echter de naam DAF buiten de States behield. Paccar betaalde de Nederlandse en Vlaamse regeringen, die de doorstart hadden mogelijk gemaakt, driemaal het bedrag dat ze erin gestopt hadden. Bij mijn weten nog nooit gebeurd in onze contreien.
Dertig jaar later is DAF nog steeds ‘alive and kicking’
|