‘Een ezel stoot geen tweemaal aan dezelfde steen’, gaat het gezegde. Bart De Wever riskeert zich straks voor de vierde keer te stoten aan het probleem van de Vlaamse onafhankelijkheid, nochtans het eerste programmapunt van zijn eigen partij.
Bij het tot stand komen van de van Zweedse coalitie zette hij het communautaire voor vier jaar in de frigo. Toen het fout liep met Marrakech, stapte zijn partij uit de regering Michel, hopende op nieuwe verkiezingen met als inzet de Immigratie. Dat mislukte omdat Michel gewoon doorging met een minderheidsregering in Lopende Zaken, gedoogd door socialisten en Groenen. Toen Michel naar Europa vertrok, werd hij vervangen door Sophie Wilmès die verder omhoog bleef vallen door gebrek aan gewicht. Bij de volgende verkiezingen had de N-VA een kwart van haar kiezers verloren en werd ze federaal buiten spel gezet. Regionaal nam ze er Open-VLD en CD&V bij, om vast te stellen dat die partijen ook in de zgz Vivaldi regering waren gestapt, een regering zonder meerderheid in Vlaanderen.
Volgens de laatste drie peilingen blijft het Vlaams Belang de grootste partij van Vlaanderen. Als een meerderheid van bijna 60% van de N-VA-kiezers – zoals bleek uit ‘De Stemming’ - bij haar besluit zou blijven met het VB samen te werken mochten beide partijen samen een meerderheid halen in het Vlaamse parlement, dan kan men zich afvragen wat Bart bezielt om dit zomaar naast zich neer te leggen en verder te gaan met de socio’s. Hemzelf zal dat weinig uitmaken, hij heeft ondertussen een abonnement op het Antwerps ‘schoon verdiep. ‘Eerst oompje en dan oompje’s kinderen’, zoals dat andere gezegde gaat
|