De kans is groot dat Erdogan in Turkije de tweede ronde van de presidentsverkiezingen gaat winnen. Na 20 jaar  zijn ze hem daar nog lang niet kwijt. Zijn partij heeft al opnieuw een (kleinere) parlementaire meerderheid en hij heeft maar amper één procent meer nodig om nog eens zeven jaar president te blijven.

   Een volk heeft de leiders die het verdient, zeker in een democratisch systeem, al is dat in Turkije niet zoals hier. Om te beginnen was Erdogan in 2017, na de zoveelste militaire coup, overgeschakeld op een presidentieel systeem, waardoor  hij bijna alle macht in handen kreeg. Er bestaat geen eerste minister meer, noch een onafhankelijk gerecht. De rechters en de voorzitter van de nationale bank worden door hem benoemd. Anderzijds had de oppositie een duidelijker tegenstander moeten kiezen als lijstrekker. Die oppositie haalde het in de twee grootste steden en de kuststeden aan de Middellandse Zee. Ze hadden beter de burgemeester van Ankara of Istanbul gekozen, steden waar ze telkens de partij van Erdogan al eens verslagen hadden.

   Tenslotte kreeg Erdogan van de Turken in het buitenland nergens méér steun dan in België. Erg moedig is dat niet. Hier hebben ze het betrekkelijk goed en profiteren ze mee van onze welvaart. Het zijn de Turken in eigen land, zeker de Koerden, die straks de prijs zullen betalen.

   Tenslotte is er voor ons toch één lichtpuntje in deze geschiedenis. Met Erdogan komt Turkije nooit in de E.U. Stel u voor, een land met 80 miljoen moslims en zo’n president..