Het Brussels gewest heeft een structureel tekort van zo’n miljard euro en een schuldenberg die volgend jaar tegen de 11,5 miljard euro kan bedragen als daar niets aan gedaan wordt. Het is een van de redenen waarom ik in deze rubriek al langer schrijf dat Brussel de tering naar de nering moet zetten en geen deel kan uitmaken van Vlaanderen als het dat niet doet.
Niet iedereen blijkt van die mening te zijn. Zo is er Guy Vanhengel, Brussels volksvertegenwoordiger die in zowat alle gewesten heeft gezeten en die zegt daarvoor een andere, vertrouwde oplossing te hebben. Hij is zowat de politieke peetvader van huidig Brussels minister voor Begroting Sven Gatz en heeft die de raad gegeven te doen wat men altijd tot nu toe gedaan heeft: het geld om aan dat tekort en die schulden een einde te maken gewoon aan de nationale overheid te vragen.
Brussel wil zgz wel een volwaardig gewest worden, maar schuift de financiële verantwoordelijkheid van zich af en hoopt dat te bereiken bij een volgende staatshervorming. Bij de laatste ervan kreeg Brussel nl ook een half miljard extra, dat later niet eens genoeg bleek te zijn. Brussel wordt niet ondergefinancierd zoals men ons wil doen geloven, maar is overgestructureerd. Ze heeft 18 burgemeesters, schepencolleges, gemeenteraden en OCMW’s teveel en hoeft niet tegelijk stad én gewest te zijn, waardoor heel wat functies dubbel zijn. En daar komt nog die Fédération Bruxelles-Wallonië bij, waarin Brusselaars ook de helft van de mandaten in handen hebben, maar die officieel niet eens bestaat en zelf geen eigen inkomsten heeft. Van potverteren gesproken!
--
En dan nog dit. In zijn Engelstalige kritiek op de Israëlische Tv over de reis van Crootje naar het Midden-Oosten, had Theo Francken het over ‘The drup in the emmer’. Dat is niet alleen geen Engels (letterlijk vertaald zou dat zijn ‘The drop in the bucket’, maar in die taal kent men ook die uitdrukking niet. Daar zegt men ‘The straw that broke the camel’s back’, een uitdrukking die uitgerekend in een betoog over het Midden-Oosten op zijn plaats zou zijn geweest…
De liberale VVD, samen met de christendemocraten van het CDA de grote verliezer van de Nederlandse verkiezingen, is dus niet bereid in een regering te stappen met Geert Wilders, maar wil die wel gedoogsteun geven. Waarschijnlijk zal de partij hetzelfde doen mocht de fusiepartij PvdA/Groenlinks van ‘Timmerfrans’ de nieuwe regering leiden. Op die manier zal de partij van Mark Rutte – de man die volgens bekende publicist Bas Heyne nérgens meer voor stond - de Nederlandse politiek bepalen.
Onze overwegend linkse Vlaamse media proberen ons al enkele decennia te overtuigen dat als rechts hier aan de macht zou komen, ze de Vlaamse welvaart zou ondermijnen. Als we echter zien wat in het buitenland gebeurt: Zweden, Denemarken, Finland, Hongarije, Italië, waar rechts op e.o.a. manier aan de macht of mee aan de macht is kunnen komen zonder enorme schokgolven te veroorzaken, dan kan men zich afvragen wie er gelijk heeft. Waarschuwen voor dergelijke politieke avonturen maakt nog weinig indruk.
Dat laatste geldt ook voor Bart De Wever die, na het succes van Geert Wilders in Nederland, bijna lijkt te hopen dat niet centrumrechts, maar centrumlinks daar aan de macht komt. Hijzelf mag zijn natte droom vergeten hier straks nog met de partij van ons mateke een kans te maken, laat staan met de PS. Tenzij hij Vivaldi II plus N-VA wil (dixit Koen Geens, cd&v).
Als dat laatste gebeurt gaan we meemaken dat uitgesproken een historicus zijn afspraak met de geschiedenis zou missen en in het volgende Verhaal van Vlaanderen zou kunnen worden afgeschilderd als een Vlaamse Quisling*.
--
* .Vidkun Quisling was een Noorse nationaalsocialist, collaborateur, die wenste dat Noorwegen zou worden overgenomen door Duitsland,
De overwinning van Geert Wilders’ PVV bij de nationale verkiezingen in Nederland blijft nazinderen. Het wordt nu uitkijken wat de gesprekken tot de vorming van een nieuwe Nederlandse regering zullen opleveren. We kunnen er in Vlaanderen misschien wat wijzer van worden, want ook hier zal moeten gepraat worden tussen de diverse partijen, en – in tegenstelling tot Nederland - zal dat hier twee keer moeten gebeuren: op gewestelijk én federaal vlak.
Wij doen er best aan niet te wachten tot na de verkiezingen van 9 juni 2024, zeker niet op Vlaams gebied. Hét punt is, dat we eerst moeten komen tot een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement. Pas als dat bereikt is, en Vlaanderen zijn soevereiniteitsverklaring – de eerste stap naar meer zelfstandigheid - zal hebben afgelegd, kan het voluit gaan in de besprekingen met de francofonen op federaal gebied. Vooral nu blijkt, dat nog altijd 75% van de N-VA-kiezers bereid is samen te werken met het VB als die meerderheid in het eigen parlement bereikt wordt, is het hoog tijd dat de N-VA leiding dat inziet. Als dat niét zou gebeuren, kunnen we die 75% alleen maar aanraden op 09.06.2024 tenminste gewestelijk VB te stemmen.
Er is heel wat terechte kritiek op de E.U., maar ik vraag me toch af wat er zou gebeuren met de Belgische begroting als er geen Europese controle op budgetten en begrotingen zou zijn. Er zou nog meer geld worden uitgegeven, geld dat het land moet gaan lenen. Zopas tikte de Europese commissie nog België op de vingers omdat het afstevent op een staatsschuld van 4,9%, terwijl het maar 3% zou mogen zijn. Er is maar één land dat het slechter doet: Slowakije*.
En dat terwijl België vanaf 01.01.2024 het voorzitterschap van de E.U. voor zes maanden zal moeten houden, met daarin zowel federale als Europese verkiezingen. Als slecht voorbeeld kan het tellen.
Als België niets doet aan dit tekort, zal het vanaf 01.01.2024 onder Europese curatele komen en zal het zelfs uitgesloten zijn na de volgende verkiezingen met een regering in lopende zaken – een Belgische specialiteit -verder te gaan. Daardoor worden die verkiezingen zo belangrijk. Er zullen extra belastingen moeten komen ofwel zal er duchtig bespaard moeten worden. Dit laatste kan, maar dan in de eerste plaats door het schrappen van alle overtollige entiteiten, zoals senaat, provincieraden, een confederale herinrichting van het land én de verplichting dat elke regio de tering naar de nering zal moeten zetten.
--
* Slowakije werd op 01.01.1992 een onafhankelijk land na de vreedzame splitsing van Tsjechoslowakije, waarin het zo een beetje een soort Wallonië was, links en arm. Het is er daarna niet beter op geworden en Tsjechië was niet bereid het te blijven onderhouden zoals Vlaanderen dat met Wallonië doet, waarbij het jaarlijks 12 miljard euro van zijn welvaart weggeeft…
In de eerste tien maanden van dit jaar zijn er in Vlaanderen al meer jobs verloren gegaan door faillissementen dan in heel 2022. Die werden wel verwacht na het uitbreken van de pandemie die onze economie stillegde. Dat het niet eerder gebeurde kwam door de steunmaatregelen die getroffen werden en een tijdelijk moratorium op de faillissementen. Daar bovenop kwam dan nog de automatische indexaanpassing (‘Only in Belgium’), die de Belgische lonen meteen een pak minder concurrentieel maakte . Nu die eerste twee maatregelen echter worden afgebouwd, begint men de omvang ervan te zien.
Het gaat hier vooral om bedrijven die nog maar pas vóór de pandemie waren opgestart of met uitzonderlijk hoge steun werden opgericht. Het gevaar dat onze economie nu loopt is, dat er weer allerlei steunmaatregelen en besluiten gaan genomen worden met in het achterhoofd van de verkiezingen van volgend jaar. - ‘na ons de zondvloed’ - en dat de volgende regeringen, zowel federaal als gewestelijk, met de gebakken peren zullen zitten.
Onnodig trouwens te vertellen dat het percentage van de falingen in Vlaanderen een stuk hoger ligt dan in Wallonië. Het tegenovergestelde zou pas een verrassing zijn. Aan deze stand van zaken is wel één goede kant. Het zou een halt kunnen toeroepen aan de toegenomen schaarste op de Europese arbeidsmarkt en de landen in staat stellen meer eisen te stellen op dat gebied.
--
Migratie wordt ook in de meeste andere landen bij de Europese verkiezingen het thema nummer één. Na Zweden, Finland, Denemarken en Italië blijkt men, volgens de eerste vaststellingen na de exit-polls, ook in Nederland, waar de partij van Geert Wilders de grootste blijkt te zijn geworden,- de bocht naar rechts te hebben genomen. Als Vlaamsnationalisten kunnen we ons daarover alleen maar verheugen
In Nederland zijn er vandaag nationale verkiezingen, die weinig mensen onberoerd zullen laten. De reden is niet omdat men daar op een werkdag gaat stemmen - dat is daar normaal - en er geen stemplicht is – dat is daar ook normaal - maar dat het politieke landschap er serieus door elkaar is gehaald.
Net als bij ons hebben de traditionele partijen het moeilijk in Nederland. Er blijven er daar nog maar twee over: die van de liberalen (VVD), maar voor de eerste keer in 13 jaar zonder Mark Rutte en de fusiepartij Groenlinks-PvdA (dat zijn in Nederland de socialisten). Die nemen het op tegen een viertal ego-trippers: Geert Wilders(PVV), Thierry Baudet(PLV), Caroline van der Plas (BBB) en de laatste nieuwkomer met de moeilijke naam Pieter Omtzigt(NSC).
De linkse fusiepartij wordt geleid door de Europese klimaatpaus ‘Timmerfrans’ die uit Europa terug komt terwijl Rutte hoopt het andersom te doen en naar Europa te trekken. Over die laatste las ik een leuke quote van publicist Bas Heyne, die momenteel in Parijs woont:
‘Rutte bestond voor 0 procent uit overtuiging en voor 100% uit handigheid. Uiteindelijk stond hij nergens meer voor’.
Het Vlaams Belang hield op zondag 12 november in Gent haar derde congres n.a.v. de verkiezingen en kwam daar af met liefst honderd (100 !) voorstellen om de migratie een pak moeilijker te maken. Een beetje ‘das Guten zuviel’, naar mijn bescheiden mening, al zal er wel e.e.a. van blijven hangen.
Het verhaal doet me nl denken aan het 70-puntenplan van Filip Dewinter van zo’n dertig jaar geleden. Dat plan werd ook toen door de andere politieke partijen én de media verketterd. Dertig jaar later blijkt echter dat heel wat punten uit Dewinters toenmalig plan ondertussen wel verwezenlijkt zijn door de dezelfde partijen die het eerst hadden afgewezen.
Om te beginnen de zwaardere bestraffingen van schijnhuwelijken. Verder het invoeren van strengere grenscontroles, het aanpassen van de Conventie van Genève, het verbieden van rituele slachtingen en het invoeren van een burgerschapsproef.
We kunnen dan ook alleen maar hopen dat er ook van de nieuwe VB-voorstellen e.e.a. in de nabije toekomst zal verwezenlijkt worden, al dan niet, maar wel waarschijnlijk, mét het Vlaams Belang. ‘De aan(deel)houder wint’, zegt het spreekwoord.
--
En dan nog dit. Jan Pasbon kwam zondag in De Zevende Dag vertellen kandidaat te zijn voor een tweede termijn als Vlaams minister-president. Hij zei daaromtrent letterlijk: ‘Als mijn partij ook de grootste zal zijn in de nieuwe Vlaamse regering, heeft zij daarin het eerste woord’. Als dat zonder het VB moet zijn, zal dan wel moeten zijn met een Vlaamse deelregering van vier tot vijf partijen. Eventueel met ook Groenen en communisten?
In mijn blog van 17 dezer (‘The Therapy Kid’), schreef ik reeds dat cd&v aan een volgende uitgave van een staatsbon het succes van de eerste niet meer zou halen. Reden daarvoor was dat het grotendeels de meer vermogenden waren die er enig relatief voordeel uit konden halen (één op de vier vermogenden tekende er op in, tegen één op honderd voor de minder vermogenden).
Bij de volgende uitgave, in december van dit jaar, komt er geen nieuwe staatsbon op 1 jaar, maar wel een op 5 en een op 8 jaar. Dat is helemaal geen spek voor de bek van minder vermogenden. Daar komt nog bij dat het rentebeleid ondertussen gestabiliseerd is, waardoor er helemaal geen enkele reden meer zal zijn om te verwachten dat de banken hun spaarrente nog zullen optrekken. Verder heeft de Belgische overheid ondanks de zware staatsschuld dat geld niet eens meer nodig voor een financiering. Men kan nl gewoon aan een lagere rente en op langere termijn geld lenen op de internationale markten.
--
En dan nog dit. Of de zgz ‘kaviaarsocialisten’ ons mateke laten vallen, zullen de volgende peilingen en de verkiezingen van 2024 moeten uitwijzen. Persoonlijk denk ik niet dat ze dat zullen doen o.w.v. zijn zattemanspraat, maar hebben ze dat al eerder gedaan na zijn outing als biseksueel.
Het ontslag van ons mateke is voor mij en voor wie mijn blogs volgt zowat de kroniek van een aangekondigd gebeuren. De man voelde zich God-de-Vader en dacht dat hij met alles weg kon geraken. Niet dus. Het uit de kast komen was een eerste test, waarna het wachten was op de volgende peilingen. Met wat nu verder is gebeurd zal dat niet meer nodig zijn.
Voor de weg naar de Vlaamse zelfstandigheid is het vertrek van Transconnah een goede zaak. Niet alleen zijn partij maar het hele zgz ‘politieke midden’, dat straks weer bereid zou kunnen zijn voor een Vivaldi bis met een minderheid in Vlaanderen, zal achteruitgaan. Melissa De Praetere, de huidige fractieleidster van de partij in de Kamer, zal wel bekwaam genoeg zijn, maar evenmin als Tom Ongena bij Open VLD spreekt zij tot de electorale verbeelding en zeker niet tot ons mateke’s achterban van kaviaarsocialisten, die van ‘denk links, leef rechts’. Zijn ontslag is ook een duidelijk teken voor de andere traditionele Vlaamse partijen (én de N-VA) om alle plannen van toekomstige meerderheden met de socialisten te vermijden. Met een terugval van Vooruit zal de PS straks nóg zwaarder – en linkser – doorwegen,
De enige die van het verblijf van ons mateke als Vooruit-voorzitter nog wel wat plezier zal blijven houden is zijn moeke, die hij de job van voorzitster van het socialistische ziekenkas heeft bezorgd. ‘It’s all-in the family’…
Met mijn excuses voor de Franse titel, maar die rijmde beter dan iets op ‘ijzer’. In mijn vorig leven op de internationale pechdienst bij DAF Trucks hadden wij in het zuiden van Frankrijk o.m. een werkplaats in Romans sur Isère, waarover we soms ook wel eens een grapje maakten bij een stranding in die streek. De Isère in Frankrijk is een zijrivier van de Rhône.
Hoedje af voor onze medemensen uit de Westhoek. De manier waarop zij dagen een één stuk het waterpeil blijven controleren en hopen het in bedwang te houden, verdient alle lof, hoe erg het voor sommigen ook is. Ze zijn daar ‘bachten de kupe’ op dat gebied wel al e.e.a. gewend – denk maar aan WO I - maar een ontketende natuur in bedwang houden is niet niks. Flandriens kunnen echter tegen een stootje. Daar komt dan nog bij dat heel wat van dat water van over de Franse grens komt, waar het maar de vraag was wat er dáár aan gebeurt. Veel minder blijkbaar, want de schade daar – stroomopwaarts – is groter dan stroomafwaarts, terwijl het juist andersom zou moeten zijn. Vanuit Nederland kwam al meer steun door de scheepvaart in de haven van Terneuzen een dag stil te leggen, waardoor drie tot vier keer meer water door het kanaal uit Gent kon worden afgevoerd naar zee. ‘De Nederlanden één’, zeg maar.
--
Ondertussen heeft ons mateke zijn ontslag gegeven als voorzitter van de partij die hij Vooruit had genoemd en waarop ik een dezer dagen nog terugkom.
Dat ons mateke gestoord is, is voor velen geen nieuws. Nu blijkt dat zijn zattemanspraat in Sint Niklaas nog straffer was dan eerst gedacht, komt er nog bij dat hij een jaar in therapie moet gaan en sessies zal moeten volgen bij een therapeut en dit voor een heel jaar, dus tot ná de verkiezingen van volgend jaar.
Dat zo’n sujet voorzitter blijft van een politieke partij en die partij met hem naar de verkiezingen zal trekken, is een ander paar mouwen. De zelfverklaarde Transconnah is geen nieuwigheid, Deed me een beetje denken aan Bert Anciaux, die als partijvoorzitter ook toeren als ongeleid projectiel kon uithalen waarop men geen vat had.
Ik kan moeilijk aannemen dat Vooruit nog vooruit zal blijven gaan in de peilingen en daarmee is ook die traditionele partij opgeschoven om bij de volgende verkiezingen een bijrolletje te spelen, net zoals Open VLD en zelfs cd&v, die haar staatsbonbonus is kwijtgespeeld nu blijkt dat alleen de meer vermogenden er (een relatief) profijt uit hebben kunnen halen . Met ‘duur Groen’ (dixit econoom Gunter Pauli*) in Vlaanderen in de verdrukking evenals de communisten die Vlaanderen geen alternatief bieden, stijgen de kansen van het Vlaams Belang om een eerste serieuze stap te zetten naar een doorbraak voor de Vlaamse zelfstandigheid. Het is alleen nog wachten op de N-VA-kiezers om mee te doen,
Het wordt steeds duidelijker dat de volgende verkiezingen, zowel deze voor het federaal niveau als voor Europa, helemaal in het teken van de immigratie zullen staan. En dan kunnen we feitelijk de instroom uit Oekraïne nog apart zetten. Daar gaat het om Europeanen met een orthodox-christelijke achtergrond, goed opgevoed en geschoold en – vooral – een grote groep mensen waarvan de meerderheid naar hun land zal terugkeren zodra Poetin die waanzinnige oorlog stopt.
Anders is het gesteld met de massa’s die vanuit het Midden-Oosten en Afrika op ons afkomen. Die zijn meestal niet of amper geschoold en zouden beter in hun eigen regio’s blijven. Buiten de vluchtelingenstroom in Gaza zijn er in Afghanistan sinds het aan de macht komen van de Taliban, reeds zo’n 300.000 Afghanen het land uit gevlucht. Het wordt hoog tijd dat de steenrijke Golfstaten en Saoedi-Arabië daaraan geld besteden i.pl.v. aan allerlei internationale sportevenementen.
We hebben feitelijk nog geluk dat we volgend jaar die verkiezingen hebben op alle niveaus, zodat tijdens de hele verkiezingscampagne het thema van de immigratie zal aanhouden. Overheden, die moeten ver- of herkozen worden, zullen wel tweemaal nadenken alvorens nog beslissingen te treffen die we kunnen missen als kiespijn. Dat hoop ik althans. Het belang van de kiezer zal nooit groter geweest zijn.
In de UK is David Cameron weer opgedoken. De man had in 2016 ontslag genomen als premier van het land, nadat een meerderheid van Britten had gekozen voor de Brexit. Cameron had die verkiezing zelf georganiseerd, maar hoopte dat Groot-Brittannië in de EU zou blijven, wat dus niet gebeurde.
Na een zoveelste herschikking in de huidige Britse regering, wordt Cameron nu meteen minister van Buitenlandse Zaken. Daar hij destijds ook ontslag had genomen als parlementslid, kon dat feitelijk niet, maar daar werd een Britse mouw aan gepast door hem eerst nog snel de titel van Lord toe te kennen, waardoor hij automatisch in het Hogerhuis zetelt en op die manier toch minister kan worden.
Wij zouden ons daar niet te druk over maken. Het is bij ons ook gebeurd. Cameron heeft gewoon een ‘Gwendolientje’ gedaan…
Hoe de politieke toekomst er volgend jaar gaat uitzien, is nog koffiedik kijken. Ik geloof echter niet dat er een Vivaldi bis zal komen. Alle Vlaamse partijen die er nu deel van uitmaken zullen achteruitgaan, evenals de N-VA, als Bart De Wever zou volharden in de boosheid. Mocht het VB blijven vooruitgaan, wat waarschijnlijk is, gaat men zelfs geen Vlaamse regering met drie, misschien zelfs met vier meer kunnen maken, als men met het VB geen rekening wil houden. Of denkt men aan een deelregering met de communisten?
Hoe kan men trouwens een federale regering maken met partijen die – al was het maar plaatselijk – de kiesdrempel niet meer halen? Dat geldt in de eerste plaats voor Open VLD, maar ook voor Groen dat in Vlaanderen niet veel meer voorstelt. Groen is synoniem geworden van duur. Dat werd pas nog bevestigd op kanaal Z door econoom Gunter Pauli, die al drie boeken heeft geschreven over ‘De blauwe economie’, die circulair is, maar mét extra meerwaarden. Cd&v* idem, vooral als men weet dat die partij het nog bijna uitsluitend moet hebben van oudere kiezers, die geen boodschap hebben aan een dragqueen-partijvoorzitter en een ex-voorzitter die de bewoners van de woonzorgcentra in de steek liet en die de partij nu wil belonen met een postje bij Europa. Tenslotte is het helemaal niet zeker dat Vooruit nog vooruit zal gaan, na de fratsen van ons mateke. Ergens zijn er grenzen, ook voor salon- en kaviaarsocialisten.
--
*Dat cd&v voordeel zou halen uit het succes van de staatsbons, een idee van minister Van Peteghem, is ondertussen ook achterhaald, nu blijkt dat één op de vier vermogenden erop intekenden, maar dat dat bij de kleine spaarders maar één op de honderd was…
Toen bij de moord in Brussel op twee Zweedse voetbalsupporters bleek dat het Brussels parket grof had gefaald en dat men dat had kunnen vermijden, nam Quicky zijn verantwoordelijkheid en trad hij af als minister van Justitie, nadat hij daarvoor al eens in een slecht daglicht was komen te staan in het zgn ‘Pipigate’, waarbij gasten op zijn verjaardagsfeest tegen een (leegstaande) politiecombo hadden geplast. Quicky bleef geen ogenblik zonder werk, want als titelvoerend burgemeester kon hij in zijn thuisstad Kortrijk meteen weer aan de slag als uitvoerend burgemeester.
Quicky werd opgevolgd door zijn adjunct bij Justitie, Paul Van Tigchelt, wat dan weer protest uitlokte bij andere gegadigden, waaronder Gwendolientje. Die laatste, ook al titelvoerend burgemeester maar dan van Aarschot én juriste, werd niet eens geraadpleegd en dat was voor haar genoeg om ook met de federale politiek te stoppen. Dat laatste dan tot Bartje Somers ook al ontslag nam, dit keer als Vlaams minister en vice-president, om misschien straks in zijn Mechelen burgemeester te worden. Waarop Gwendolientje dit jaar wél prijs had en dan toch maar verder zou meedraaien als Vlaams viceminister-president in de regering Pasbon.
‘Heerlijk, heerlijk’, zou Toon Hermans gezegd hebben!
Tussendoor was er het intermezzo van de Zweedse coalitie, waarbij de Waalse liberalen het voor het zeggen kregen, nadat de N-VA het communautaire in de diepvries had gezet. Na Marrakech was dat niet meer houdbaar, maar de federale regering ging voort in lopende zaken, zonder de N-VA.
En na een volgende verkiezing kwam Paarsgroen+. De zgz Vivaldi regering kreeg een Vlaams-liberaal als premier, Alexander De Croo – zoon van – en dit ondanks het feit dat de Waalse PS de grootste partij in de nieuwe regering met liefst zeven partijen was en Open VLD de kleinste. Als compensatie moest dan wel het PS-programma worden uitgevoerd en hoopte Open VLD dat het premierschap de partij geen windeieren zou leggen, de zo geheten ‘Kanseliersbonus’, weet je wel.
Het tij zou echter keren. Bij een zoveelste voorzittersverkiezing stonden Egbert Lachaert en Gwendolien Rutten tegenover elkaar als rechts- en linksgezinde liberalen. Eerstgenoemde zou het halen, nadat hij zijn diepblauwe achterban had beloofd een Paars-gele federale regering te schenken (dus, mét de N-VA). Eens verkozen werd het juist het omgekeerde, het werd een Paarsgroene regering, zonder N-VA maar mét de Groenen. Drie jaar zou hij deze spreidstand uithouden, maar nadat alle peilingen uitwezen dat Open-VLD achteruit bleef gaan, gaf Lachaert dan toch zijn voorzitterschap op en diende er een nieuwe voorzitter verkozen te worden. Dat laatste gebeurde in beperkte kring, tegen alle partij-reglementen in en had als gevolg dat enkele vaste waarden, zoals Els Ampe, uit de partij stapten en anderen, zoals De Block en Schiltz beslisten bij de volgende verkiezingen niet meer federaal op te komen.
De nieuwe voorzitter, Tom Ongena, was een nobele onbekende en werd niet verondersteld zelf beslissingen te nemen. Die kwamen er steeds meer van federaal premier De Croo zelf, die nattigheid voelde en vreesde voor zijn verdere Europese carrière.
Het begon feitelijk al bij Verhofstadt. Toen die na 15 jaar oppositie – waarin hij zijn burgermanifesten schreef – in 1999 eindelijk de kans zag zelf een regering te vormen met socialisten en groenen, verloochende hij compleet zowat alles wat in die burgermanifesten stond en leidde hij twee regeringen die in de eerste plaats aan potverteren dacht. Hij verkocht staatsgebouwen met het sale & leaseback systeem en nam pensioenfondsen over, waardoor hij zijn budget wel in evenwicht kon houden, maar de staat opzadelde met een schuld tot in de jaren stilletjes. Toen het Zilverfonds dat daar tegenover moest staan - een uitvinding van de socialist Vande Lala – een lege doos bleek te zijn, zat het land met een staatsschuld om U tegen te zeggen, waarvan we de dag van vandaag nog de gevolgen van dragen, maar dan in een veelvoud. Tussendoor zorgde hij ook nog eens voor de Snel-Belg-Wet, die als enig voordeel had dat het groene Agalev bij de volgende verkiezingen de kiesdrempel niet meer haalde, terwijl de liberalen wel deel bleven uitmaken van de volgende federale regeringen.
Dat de aanstelling van een nieuwe Vlaamse vice-president voor nogal wat heisa heeft geleid, is goed te begrijpen. Eerst zeggen dat ge er mee stopt en daarna de tweede hoogste functie pakken, is ook niet meer normaal. Na de ‘Bocht van Bracke’ is er nu die van Gwendolientje. ‘Politiek’ noemen ze dat!
Hierbij moest ik denken aan Toon Hermans zaliger die ooit ‘politiek’ als volgt beschreef:
Politiek is handjes drukken, dreigen, sjoemelen en bukken, katten uit de bomen kijken, overreden, over-lijken, schipperen of schaakmat zetten, lange speeches, korte metten, witte voetjes, pan uitvegen, passen, meten, wikken, wegen, lachjes, dansjes, Judas-kusjes, loeren draaien, dooie musjes, veel beloven, vleien, paaien, de kunst om om iets heen te draaien, d'r is geen liefde, regelrecht, en daar is alles mee gezegd.
Men houdt het niet voor mogelijk wat in dit land allemaal kan gebeuren. Neem nu dat probleem met het Brussels parket n.a.v. de moord op die twee Zweedse voetbalsupporters. In de nasleep daarvan heeft de federale regering – Paarsgroen+ dus – besloten dat, om verdere verwarring bij dat parket te voorkomen, alleen juristen met een Franstalig diploma voortaan nog in aanmerking zullen komen om in het officieel tweetalige Brussel procureur des Konings te worden. Die procureur zou worden bijgestaan door een Nederlandstalige adjunct, die alleen mag optreden als de procureur verhinderd is.
Hoe blijven ze het verzinnen? En dat gebeurt dus in 2023, 193 jaar na het ontstaan van dit onland en 133 jaar nadat het Nederlands – al sinds 1830 de taal van de meerderheid – hier erkend werd als officiële taal.
Het schijnt dat bovenstaande regeling reeds in 2014 vernietigd werd door het Grondwettelijk Hof, wat de logica zelf was, maar dat daaraan tot op de dag van vandaag geen gevolg is gegeven.
De korpschef van het belangrijkste parket wordt in dit land dus niet geselecteerd op basis van competentie en visie, maar op de taal van zijn diploma. Discriminatie op zijn Belgisch, zeg maar…
Ondertussen gaat de leegloop bij Open VLD onverstoord verder. De voorlopig laatste in de rij is Bartje Somers, die maandag zijn ontslag heeft gegeven als Vlaams minister van Binnenlands Bestuur én vice minister- president. Hij wordt van vanaf volgende week opnieuw burgemeester van Mechelen, waar hij titelvoerend burgemeester is. Volgend jaar komt hij daar bij de verkiezingen weer op als kandidaat burgemeester en misschien als lijstduwer op een andere lijst, en volgt hij daarbij het voorbeeld van zijn partijgenoot Van Quickenborne in Kortrijk.
Daar hoorde ook ons Gwendolientje bij, die echter van gedacht is veranderd nu ze is aangezocht om Bartje te vervangen. Dit nadat ze twee weken geleden – als juriste, nota bene - door het eigen partijbestuur - niet eens geraadpleegd noch goed genoeg bevonden werd voor het ambt als federaal minister van Justitie. Kan allemaal in dit ingewikkelde land dat terecht nooit meer zou uitgevonden worden mocht het niet bestaan.
Waar de ratten die het zinkend Open VLD-schip verlaten, zich wel eens op zouden kunnen verkijken is, dat de gemeentelijke verkiezingen volgend jaar zo’n drie maand vallen ná de andere verkiezingen. Als in die eerste ronde Open VLD het niet beter doet, waarschijnlijk in Vlaanderen de laatste partij blijft en zelfs hier en daar de kiesdrempel niet zal halen, wie gaat dan drie maand later stemmen voor die losers, die nu al coalities moeten aangaan om plaatselijk – denk maar aan Gent - mee aan de macht te kunnen blijven?
--
* Variant op ons mateke’s uitspraak over de terugkeer van Brouckie.
