In mijn blog van 25 juni schreef ik nog over het recente taalrapport van de Brusselse vice-gouverneur, waaruit bleek hoe diepgeworteld de Franstalige minachting in de stad is voor de taalwetgeving in het algemeen en voor het Nederlands in het bijzonder.
Die minachting schijnt trouwens niet alleen te gelden voor de Brusselaars, maar voor heel wat van onze Franstalige politici. Dat laatste bleek uit een column van 27 juni in De Standaard door Dirk Achten, oud voorzitter van FOD Buitenlandse Zaken en voormalig hoofdredacteur van de krant – niet meteen een flamingant - n.a.v. het bezoek van Nederlandse koning aan ons land.
Volgens Achten, was het Nederlands van Kamervoorzitter Elian Tilleux (PS) zo stuntelig, dat onze koning haar na een paar openingszinnen toestond om maar verder te gaan in het Frans. Dat koning Willem niet meteen Frans als tweede taal heeft en er verder waarschijnlijk weinig van begrepen zal hebben, bleek daarbij geen probleem.
Het gaat trouwens niet alleen om het Nederlands. Zo zou minister van Defensie, Ludivine Dedonder (PS) zich niet of nauwelijks kunnen uitdrukken in het Nederlands, maar evenmin in het Engels, de lingua franca bij NAVO-vergaderingen, waarbij zij verondersteld ons land te vertegenwoordigen. En zopas hebben we met zijn allen nog kunnen meemaken wat Hadja Lahbib er van maakte in haar verdediging in de zaak van de Iraanse burgemeester uit Teheran. Als ge de zaken aarzelend en met grote moeite af moet lezen van een briefje, kan je moeilijk overtuigend overkomen. En dat geldt zowel voor haar Engels als voor haar Nederlands.
Hetzelfde verhaal voor veel topambtenaren, FOD-voorzitters en diplomaten, waarbij van deze laatsten te weinig Franstalige kandidaten zijn die voldoen aan de minimum vereisten van tweetaligheid. Als gevolg daarvan wordt een deel van de Vlaamse kandidaten niet benoemd omdat er zgz een evenwicht moet zijn tussen de twee taalgroepen. Het getuigt van een grenzeloos misprijzen t.o.v. de Vlaamse meerderheid die dit land wél nodig heeft om overeind te blijven. En dat terwijl talenkennis in een aantal functies niet alleen een pluspunt is, maar een bittere noodzaak. In de huidige wereld kom je niet ver meer enkel en alleen nog met de zgz ‘wereldomvattende francofonie’.
‘Et pour les flamins la même chose’ blijkt ook nog altijd actueel in de 21ste eeuw.
Vorige zondag won de Duitse extreem-rechtse AfD (Alternativ für Deutschland) de tweede ronde van de lokale verkiezingen in Oost-Duitse district Sonneberrg. Dit ondanks het feit dat alle andere partijen zich achter de conservatieve kandidaat van de CDU hadden geplaatst.
Een bestuursmandaat in zo’n district is niet onbelangrijk, men kan het een beetje vergelijken met onze intercommunales.
Onnodig te zeggen dat geen enkele van de andere partijen met de AfD wil samenwerken. Zo’n beetje zoals hier alle zgz democraten niets willen weten van het Vlaams Belang, al bestaat er in Duitsland geen cordon sanitaire (‘ein Brandmauer’ noemt men dat daar). Dat is er alleen in het land dat niet meer zou uitgevonden worden als het niet zou bestaan.
In heel wat Europese landen breekt rechts en uiterst-rechts trouwens door. Denk maar aan Zweden, Finland, Polen, Italië en zelfs Griekenland, waar ze in de regering zitten. De mensen zijn de centrumpartijen stilaan beu, zeker als het centrum-links is zoals bij ons. ‘Een alternatief voor Europa’ zou geen slecht idee zijn.
Tenslotte nog dit. Er zijn nog altijd van die verlichte geesten die denken bij een rechtse overwinning er de Nazi’s bij te moeten halen en die nog altijd niet schijnen te weten dat het woord Nazi stond voor ‘National Sozialismus’ …
Het bestuur van Open-VLD is donderdagmorgen in allerijl samengekomen om de situatie te bespreken die na de ontslagverklaring van voorzitter Lachaert was ontstaan. Tenslotte werd er besloten pas nieuwe voorzitterverkiezingen te houden na de verkiezingen van 2024. Ondertussen neemt federaal premier De Croo tijdelijk de functie waar en m.i. is dat ook logisch want de hele zaak draait om zijn persoontje.
Het is nl steeds duidelijker dat de beslissing om na de vorige verkiezingen te kiezen voor Paarsgroen en niet voor Paarsgeel zoals beloofd aan de eigen blauwe achterban, enkel en alleen genomen werd omdat de PS aan Open VLD het premierschap had aangeboden, wat helemaal niet logisch was als kleinste partij van de meerderheid. Het voordeel dat Open VLD er zou aan overgehouden was de zgz ‘kanseliersbonus’, die enkele extra procenten aan stemmen zou kunnen opbrengen bij een volgende verkiezing en op die manier de partij min of meer zou garanderen er een volgende keer wéér bij te zijn, net zoals dat al meer dan 20 jaar het geval is. Puur boerenbedrog, zeg maar.
Nu uit de laatste peilingen echter gebleken is dat die bonus nul komma nul dreigt te worden en de partij zelfs de kiesdrempel in het vizier krijgt, gooit Lachaert de handdoek in de ring en mag De Croo voor eigen rekening rijden. Alles voor Alexander en niets voor een ander. ’t Was maar een ‘Lachaertje’!
Egbert Lachaert heeft aangekondigd dat hij na het politieke zomerreces, ergens in september a.s,. ontslag zal nemen als voorzitter van Open VLD. Of hij dat uit eigen beweging heeft gedaan of daar van buitenaf op aangedrongen is, is nog niet duidelijk, maar het ontslag is de logica zelf.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat, als men vertrouwen wil verdienen, men moet doen wat men belooft. Lachaert deed juist het tegenovergestelde, beloofde zijn achterban voor een paars-gele federale regering te zorgen als men hem tot voorzitter zou kiezen en deed letterlijk het tegenovergestelde nadat hij verkozen was. Een Guy Verhofstadt, die sneller loog dan zijn schaduw, had hem dat al eens voorgedaan – zwart op wit zelfs, in zijn Burgermanifesten – en was ermee weg gekomen. In deze tijden van (a)sociale media, waarbij letterlijk alles op straat wordt gegooid, kan dat niet meer.
Lachaert is trouwens niet de enige Vlaamse voorzitter die het niet waar kan maken. Bij CD&V weet men ook niet meer van welk hout planken maken en Vooruit zal zijn vooruitgang in de peilingen evenmin aanhouden nu Trans Connah uit de kast is gevallen. Dat de PvdA-voorzitter nog overeind blijft, komt doordat hij geen Vlaams maar een Belgisch voorzitter is die kan rekenen op zijn Franstalige familie die o.m. het Waalse ABVV beheerst.
Als we de regering van onze nationale Charel – de zgz Zweedse coalitie – een ‘kibbelkabinet’ noemden, hoe gaan we die van Alexandre le Croo dan betittelen? ‘Het kabinet dat al vechtend over ’t straat rolt’, misschien?
Feitelijk wist men van bij de aanvang dat deze zgz Vivaldi regering, die ik Paarsgroen+ noem, niet zou werken. Zeven partijen, waarbij een – CD&V - die er maar werd bijgenomen om de Vlaamse oppositie te verminderen (niet ‘te verzwakken’). Met de helft aan ministers die niet eens verkozen waren en zonder meerderheid in Vlaanderen, de regio die dit onland moet recht houden. Daarenboven, met op Binnenlandse- én Buitenlandse Zaken ministers zonder enige politieke ervaring ter zake, zoals Anneliesje en nu die Hadja Lahbib.
Tegen de nationale Belgische feestdag van 21 juli zal men wel weer met ‘verwezenlijkingen’ afkomen die het niet zijn of niet zullen worden. Daarna een ruime vakantie met, als het politieke jaar weer zal beginnen, één lange aanloop naar de verkiezingen van 2024.
We kunnen alleen maar hopen dat zowel Open VLD, CD&V en zelfs Vooruit (na de outcoming van ‘Trans Connah’) de kiesdrempel niet meer zullen halen en dit land dan op een ordentelijke manier zullen kunnen splitsen.
Voor wie het mopje nog niet zou kennen: ‘Politieke problemen bestaan uit drie fazen’:
- Fase één zijn de moeilijkheden bij de ontwikkeling.
- Fase twee is de ontwikkeling van de moeilijkheden.
- Fase drie is de verdeling van de winst bij faillissement.
Voor wat het huidige België betreft, zijn we bij fase drie aanbeland. Als na de gewestelijke verkiezingen van 2024 er een meerderheid van Vlaamsnationalisten zal zijn in het eigen parlement, zal die Vlaanderen uitroepen tot deelstaat
van het federale België en zal er moeten gepraat worden met de andere regio’s om uit te maken wat we al dan niet nog samen gaan doen.
Zoals ik al eens suggereerde, krijgen de Brusselaars de kans zich zelf uit te spreken voor een afzonderlijk gewest of een deelname aan de Waalse of Vlaamse regio. In het eerste geval zal het stadsgewest Brussel dan wel moeten instaan voor eigen budget en begroting en zal Vlaanderen alleen nog financieel tussenbeide komen voor Cultuur en Onderwijs voor de Vlamingen die verkiezen in Brussel te blijven wonen. Dit zal voor Vlaanderen geen meerkost betekenen, want dat gebeurt nu ook al.
De Duitstalige Oostkantonners krijgen de kans te kiezen tussen een apart gewest en de aansluiting met Wallonië of de terugkeer naar de Duitse Heimat.
Tenslotte zijn er nog twee hotspots die problemen zouden kunnen opleveren, nl Voeren en Komen/Moeskroen. Ook die
twee regio’s krijgen – net zoals Brussel - de kans te kiezen, in dit geval voor Vlaanderen of Wallonië. Mocht één ervan of beiden voor Wallonië kiezen, dan zal Vlaanderen ook daar eventueel alleen nog financieel tussenbeide komen voor Cultuur en Onderwijs voor de Nederlandstaligen, al zal dat een pak minder kosten dan in Brussel.
Simple comme bonjour, maar eerst nog die gewestelijke verkiezingen van 2024…
--
*’Blauw’druk zou hier niet op zijn plaats geweest zijn…
Ik kom even terug op het interview van Jules Gheude in ’t Pallieterke van 22 dezer, waarover ik reeds schreef in mijn vorige blog. Aan hem, nota bene: een Waal, werd ook gevraagd wat hij dacht over de toekomst van Wallonië. Hij ziet geen heil in een WalloBrux en zegt dat, bij een splitsing van België, voor Wallonië de beste optie de aansluiting bij Frankrijk is. Het gewest zou dan binnen Frankrijk een eigen statuut krijgen, waarbij de bestaande verworvenheden behouden zouden blijven. Zoiets noemt men een ‘integratie-autonomieproject’. Op die manier blijven de Walen wat ze zijn, maar worden ze volwaardige Franse burgers. Dit project biedt het voordeel dat Wallonië de facto binnen de E.U. blijft en het komt dan aan Frankrijk toe om met Vlaanderen te onderhandelen over de modaliteiten van de scheiding, zeg maar: over de internationale schulden. (Binnenlandse schulden komen daarvoor niet in aanmerking).
Gheude geeft toe dat er momenteel in Wallonië geen meerderheid is om aan te sluiten bij Frankrijk, maar dat dit wel eens zou kunnen veranderen de dag dat de afgrond* in zicht komt en het gewest geconfronteerd zal worden met een forse daling van de levensstandaard. Hij hoopt op een onafhankelijkheidsverklaring van Vlaanderen, een vreedzame onderhandeling over de scheiding en een Wallonië bij Frankrijk.
Wij, Vlamingen, kunnen alleen maar hopen dat de man gelijk krijgt.
Met enige verbazing las ik in ’t Pallieterke van 22 dezer een artikel van Wannes Neukermans, waarbij die schrijft dat ‘volgens het merendeel van de flaminganten* Brussel niet losgelaten kan worden als Vlaanderen een onafhankelijke staat wordt’. Het wordt des te opmerkelijk als in datzelfde nummer zijn collega Julien Borremans verwijst naar het meest recente vernietigende taalrapport van de Brusselse vice-gouverneur, waaruit blijkt hoe diepgeworteld de Franstalige minachting in de stad is voor de taalwetgeving in het algemeen en het Nederlands in het bijzonder. En alsof dat nog niet genoeg was, staat er – steeds in hetzelfde nummer – een interview met de Waalse columnist en auteur Jules Gheude, oud-medewerker en biograaf van voormalig Waals federaal minister François Perrin - een specialist ter zake, zeg maar – die zegt dat uit een studie van Rudi Janssens (VUB) uit 2013 blijkt dat toen bijna driekwart van de Brusselaars autonoom wilde blijven, mocht België verdwijnen, slechts een kleine 5 procent koos een samengaan met Wallonië en nog minder voor Vlaanderen. Volgens een Europees rapport van 1990, na de ontmanteling van ex-Joegoslavië, blijkt verder dat Europa alleen rekening houdt met de geografische afbakening, niet met de gemeenschappen en dus ook niet met die ongrondwettelijke Fédération Wallonie-Bruxelles.
Vlaanderen heeft dit Brussel met zijn meer dan 180 nationaliteiten niet meer nodig, tenzij onder strenge voorwaarden die de ontmanteling van het huidige Brussel zouden inhouden en die ik in deze rubriek al enkele keren heb aangehaald.
--
* ‘Flaminganten’ is trouwens ook al een ongelukkige keuze, want daarmee bedoelt men niet de Vlaamse man in de straat, maar de overtuigde Vlaming, de Vlaamsnationalist – zeg maar – die lak heeft aan dit Brussel, of – om het met Bert Kruismans te zeggen:
De kans is groot dat CD&V-voorzitter Mahdi Wouter Beke zal aanduiden als lijsttrekker voor de komende Europese verkiezingen. Daar er bij die verkiezingen geen provinciale kieskringen zijn, doet men er best aan op die plaats iemand te zetten die in het hele gewest bekendheid verworven heeft. Dat gebeurde ook al bij de vorige verkiezingen, toen Beke zelf voorzitter was en hij Kris Peeters op de eerste plaats zette. Men kan het best beschouwen als een voorbeeld van oude politieke cultuur, wat echter de dag vandaag waarschijnlijk niet meer zal pakken.
Sindsdien heeft Beke immers een parcours doorlopen waarbij de vraag blijft in hoever die bekendheid in de gunstige zin zal uitvallen. Om te beginnen benoemde hij zichzelf tot Vlaams minister van Welzijn, wat hem bij Kaaiman de titel opleverde van ‘Selfservice Beke’. In die functie kreeg hij te maken met de corona crisis, waarbij hij de bezoekers van Zorg- en Verzorgingstehuizen de toegang ontzegde, maar de mensen die er binnen zaten vergat, met vreselijke gevolgen die er daarna mee voor zorgden dat hij tenslotte de eer aan zichzelf hield.
Bij de benoeming van Kris Peters als lijsttrekker voor Europa, stelde Bart De Wever al dat de Romeinen in zo’n situatie zouden gezegd hebben: ‘Ga naar huis, laat uw bad vollopen en zet uw aderen open. U bent niet meer nodig.’
Zoals ik in mijn blog van gisteren schreef, kan men de Franse Gemeenschap best integreren in het Waals en het Brussels gewest, net zoals de Nederlandstalige Gemeenschap al jaren is geïntegreerd in het Vlaams gewest. Daarvoor hoeft men geen staatshervorming, zelfs geen Vlaamsnationale meerderheid of eventueel een verkiezing af te wachten.
--
Waarvoor wél een staatshervorming nodig zal zijn, zijn o.m. volgende punten:
- Laat het Brussels gewest en de stad Brussel samenvallen,
wat de overbodige, dure jobs met de helft zou verminderen. Dus, geen stad én een gewest, zoals nu, maar één stadgewest, met één burgemeester, die tegelijk ook gewestelijk minister-president wordt, één schepencollege, één gemeenteraad, één politiezone en één OCMW, en herleid de overige 18 baroniën tot districtsraden, zoals dat nu al gebeurt in bv Antwerpen.
- Schaf de compleet overbodige en nu al afgeslankte Senaat af. Die vergadert nog amper acht keer per jaar, maar de logistieke kosten om ze in stand te houden blijven dezelfde.
- Schaf de provincieraden af en geef haar taken door aan de gewestregeringen , de gemeenten en/of de intercommunales. Houdt desnoods alleen nog een gouverneur met zijn hofhouding voor de culturele aangelegenheden en eventuele rampen.
--
Met het geld dat men daarmee bespaart, kan men inderdaad ervoor zorgen dat de staatsschuld verkleint en dat mensen die werken straks wat gaan overhouden, zonder de BTW of iets dergelijks te moeten verhogen, zoals Van Prutseghem nu wil doen.
I.v.m. de eindeloze discussies die nu gaande zijn over de hervorming van o.m. de financieringswet, is de drang groot om de problemen over de volgende verkiezingen te heffen. Voor sommige zal dat nodig zijn, maar niet voor allemaal. Voor andere hoeft men zelfs niet eens te wachten tot de volgende verkiezingen noch op een eventuele Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement of een grondwetshervorming . Denk maar aan bv de Franse Gemeenschap.
Zorg ervoor dat het Waals en Brussels gewest de wat zij nu de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ noemen maar in feite de Franse Gemeenschap is, integreren in hun gewesten, net zoals Vlaanderen dat al gedaan heeft met de Nederlandstalige Gemeenschap. Dat zou voor beide gewesten (én voor België) minstens een halvering van de kosten betekenen. We spreken hier dan over miljarden euro. Dat kan zonder een nieuwe staatshervorming, want die Fédération heeft geen eigen inkomsten, staat niet eens in de Grondwet en is in feite dus illegaal. Maar ze heeft wel een politieke structuur zoals een gewest, minister-president en kabinetten inbegrepen.
Opmerkelijk in de zaak van die burgemeester van Teheran, die niet alleen een visum kreeg om een vergadering in Brussel bij te wonen, maar ook zijn verblijfskosten betaald kreeg, is dat het weer een Vlaming was, in casu Pascal Smet, de Brusselse staatssecretaris, die ontslag nam, niet de francofone hoofdverantwoordelijke minister Hadja Lahbib. Doet denken aan de zaak Dutroux waar twee Vlaamse ministers aftraden (Vande Lala en Declerck). Voor diezelfde Lahbib was het trouwens niet de eerste keer dat ze er de kantjes afliep. Denk maar aan haar reis naar de Krim op kosten van Rusland. Kan allemaal in dit land. Democratie op zijn Belgisch…
De zaak Lahbib doet denken aan die andere met Mark Eyskens als toenmalig minister van Buitenlandse Zaken, die ook een visum gaf aan een moslimterrorist en evenmin weigerde af te treden. ‘In een normaal land zou ik dat doen’, zei Eyskens toen, ‘maar in dit apenland niet’. Een uitspraak die hem is blijven achtervolgen.
Heel die communautaire trammelant over de Vlaamse autonomie zou een stuk eenvoudiger kunnen als N-VA en VB bij de volgende gewestelijke verkiezingen in het eigen Vlaamse parlement de meerderheid haalden en bereid zouden zijn er eindelijk eens samen tegenaan te gaan. Want hét probleem blijft, dat er na de verkiezingen van 2024 in het eigen parlement een Vlaamsnationale meerderheid moet zijn om de onderhandelingen met Wallonië, Brussel en de Oostkantons met enig succes te kunnen beginnen en dit zonder elke regio één stem te geven, want dan wordt het drie tegen één en zit de Vlaamse meerderheid meteen in de numerieke minderheid. Daarom moet er een oproep komen aan alle Vlamingen, in de eerste plaats aan de kiezers van de N-VA, maar ook aan die van de traditionele partijen, om in 2024 gewestelijk voor het VB te stemmen. Als stok achter de deur zijn er drie maand later ook nog de gemeentelijke verkiezingen, waarbij partijen die regionaal niet mee wilden spelen alsnog gemeentelijk zullen kunnen worden afgestraft. De schrik zit er dik in, nu er reeds Open VLD’ers en CD&V’ers zijn die niet meer onder de eigen partijnaam gemeentelijk durven opkomen. Sinds de outcoming van ons transmateke is het nog raden wat er bij de kaviaarsocialisten gaat gebeuren, maar ook daar is niemand er blijkbaar nog gerust in.
In deze rubriek heb ik het er al meermaals over gehad dat een soevereiniteitsverklaring van het Vlaams parlement de eerste stap naar Vlaamse autonomie moet worden. Dat principe werd ook bevestigd op het communautair congres van het Vlaams Belang van 11 juni ll.
Hoe dat juist zijn beslag moet krijgen en waarom dat een hele legislatuur moet duren – iets dat ook al eens gesteld werd door Gerolf Annemans - is voor velen nog koffiedik kijken. Een duidelijker uitleg kregen we in ’t Pallieterke van 15 dezer van Klaas Slootmans, Vlaams Parlementslid voor het VB en zondag voorzitter van bovenvermeld congres.
Volgens Slootmans is die soevereiniteitsverklaring nodig om Vlaanderen formeel uit de Belgische rechtsorde te laten stappen. Dat wordt dan het startschot van onderhandelingen met de Frans- en Duitstaligen over de boedelscheiding, onderhandelingen die dus moeten resulteren in scheidingsakkoorden en de ondertekening van een scheidingsverdrag. Vervolgens zal het Vlaams Parlement zich onafhankelijk verklaren en een aanvraag indienen om toe te treden tot internationale instellingen zoals de E.U., de Verenigde Naties en de NAVO.
Uit berekeningen van Lode Vereeck en andere professoren blijkt dat het Vlaamse aandeel in de Belgische staatsschuld al is afbetaald in … 1996! Toch hebben we geen belang bij een failliet Wallonië, dat hoe dan ook ons buurland blijft. We zullen dus nog even gul moeten blijven, maar onze steun zal dan wel eenmalig zijn en op onze voorwaarden.
Om Catalaanse toestanden te vermijden moet Vlaanderen zich ook wenden tot het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) dat regio’s de mogelijkheid geeft hun onafhankelijkheid na te streven en te bewerkstelligen, zolang het proces zich op een democratische en geweldloze manier voltrekt. Zoals ik zelf reeds meermaals stelde vormen wij, Vlamingen, een meerderheid in België, terwijl de Catalanen slechts 5/6% uitmaken van de Spaanse bevolking en Catalonië slechts één regio is op een totaal van zeventien deelstaten..
In De Afspraak op vrijdagavond vertelde Jan Pasbon dat de eerste voorwaarde voor een onafhankelijk Vlaanderen is dat je daarvoor een meerderheid moet hebben. Daarin heeft de man voor één keer gelijk en dat is de reden waarom N-VA én Vlaams Belang, als ze bij de gewestelijke verkiezingen in 2024 samen een meerderheid zouden hebben in het eigen parlement, die ook zouden gebruiken. Zolang Jans partij echter weigert met het VB samen te werken en de bijna 60% van de eigen kiezers die in de laatste peiling (de ‘Stemming’) wél wilde samenwerken vergeet, kunnen we niets anders dan álle Vlamingen, tot welke gezindheid ze ook behoren, zelfs die van de traditionele partijen, aan te raden tenminste regionaal VB te stemmen. Als wij nl in 2024 geen Vlaamsnationale meerderheid in het eigen gewestelijk parlement behalen, zitten we weer vast voor vijf jaar Vivaldi of iets dergelijks, een gedrocht zonder meerderheid in Vlaanderen die nu al niet in staat is de bestaande problemen i.v.m. de hervorming van de pensioenen, de arbeidsmarkt, de financiën en de belastingen op te lossen. Met een begrotingstekort van 5,5% in 2028 (goed voor 37 miljard euro) zal het helemaal niet meer lukken. Met de kiesdrempel in het vizier doen álle traditionele Vlaamse partijen (Vooruit inbegrepen*) er best aan eraan mee doen als ze dat nog zouden kunnen.
--
*Dat ons mateke gestoord is, was voor mij geen nieuws. Het was ook de reden waarom ik hem ‘mateke’ bleef noemen. Nu we met zijn allen hebben kunnen vaststellen dat zijn moeke hem moest komen verdedigen, wordt dat beeld nog verstevigd. Of deed die dat alleen maar als tegenprestatie omdat ze recentelijk voorzitter van het socialistisch ziekenfonds is mogen worden?
Er waren al enkele geruchten dat ons mateke, via zijn advocaten (mv), enkele artikels met ‘insinuaties in de sfeer van het strafrecht’ over hem offline had laten halen, maar dat zijn zaken die iedereen kan meemaken en overal kunnen gebeuren. Bij ons mateke gebeurt echter niets zomaar en de brave ‘man’ kwam tenslotte zelf met een straf verhaal in de media, waarbij hij toegaf biseksueel te zijn. Van maatje tot mietje. Of wordt het ‘mezzo’?. Zo iets tussen macho en micro. Feit is dat hijzelf geen interview gaf, maar met een vooraf opgenomen filmpje voor de dag is gekomen waarbij hij uit de kast komt en zegt voor beide geslachten iets te voelen. Zoiets is ieders eigen zaak. Er verandert echter wel iets als je voorzitter bent van een politieke partij, die bijna de hele tijd zijn mening over alles en nog wat kwijt wil via het Internet.
Nu moet men de dag van vandaag van niets meer verschieten. Alles lijkt te kunnen, al blijft zand knopen moeilijk. De vraag is maar in hoever Mateke’s enthousiaste kaviaarsocialisten hem ook op dat gebied gaan volgen. Dit is m.i. toch iets van een heel andere dimensie dan ‘leef rechts, denk links’.
E.e.a. doet denken aan Steve Stevaert, die andere voorzitter van de Vlaamse socialisten die destijds ophef maakte tot hij er zelf aan ten onder ging. Die werd door toenmalig hoofdredacteur van De Morgen, Yves Desmedt’ zelfs ‘God’ genoemd. Zover zal het met ons mateke niet komen, al vraag ik me wel eens af wat de échte Vlaamse socialist in de straat daar tegenwoordig van denkt.
10 van de 37 liberale burgemeesters die Vlaanderen momenteel ‘rijk’ is, blijken nu al beslist te hebben bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen, in het najaar van 2024, om de naam van hun partij om te ruilen voor een lokale naam (‘Lijst van de burgmeester’ bv). Nog eens 9 liberale burgemeesters overwegen hetzelfde te doen en houden daarover interne gesprekken. Onder die negen zelfs die van Brakel, de gemeente van de familie De Croo, waar hun ‘Alexandre’ hoopte op de zgz ‘kanseliersbonus’ die de partij bij de volgende federale verkiezingen een extra 3% zou opleveren. Ze geloven er zelf niet meer in, zelfs niet meer in gemeenten waar liberale familieclans al generaties de plak zwaaien. De Verhofstadts, de De Guchten, de Declercqs, de Lachaerts en nu ook de Decroos. Door een verleden van verbroken beloften, van Verhofstadt tot en met Lachaert, heeft Open VLD nieuwe gezichten nodig, zeker nu ook Bart Tommelein al een kartelafspraak heeft gemaakt in Oostende. Bart Somers, nota bene: ex-Volksunie*, is straks de laatste der blauwe Mohikanen die nog wat geloofwaardig overkomt.
--
*Ex-Volksunie is trouwens ook geen garantie meer. Zie maar naar Sven Gatz, ooit Volksunie, nu Brussels liberaal minister, die de Vlaamsnationalisten nog ‘gespuis’ mag noemen…
In mijn vorige blog had ik al even terloops over Machiavelli, waarmee – volgens mij – Poetin wel enigszins te vergelijken is. Niet alleen Poetin trouwens, feitelijk nog veel meer Berlusconi, die deze week overleed op 86-jarige leeftijd. Voor mij; die negen jaar in Italië woonde, was de man een echte Italiaan, onberekenbaar maar steeds vriendelijk en goedlachs, waardoor hij met veel wegkwam.
Silvio Berlusconi maakte het in de politiek doordat hij zijn eigen media had – o.m. het eerste privé Tv-kanaal in Italië - die in zijn tijd nog niet zoveel last hadden van de (a)sociale media. Zijn opvolger op rechts, Matteo Salvini, zou het dan weer waarmaken via die nieuwe media, zoals bij ons ook Tom Van Grieken. Wie wil overleven moet zich aanpassen, ook in de politiek.
Berlusconi was trouwens niet alleen een politiek overlever. Hij had enkele jaren geleden al een hartoperatie ondergaan, genas van prostaatkanker, had al jaren een pacemaker en bezweek tenslotte aan leukemie, op zijn 86ste..Hij gaf zijn nieuwe partij de naam van de nationale Italiaanse voetbalkreet ‘Forza Italia’ en maakte een eind aan wanbeheer van de traditionele partijen in het naoorlogse vaderland. Dat bezorgde hem viermaal de verkiezingsoverwinning en de voorlopig langste termijn als Italiaans regeringsleider.
En, ja, daar waren ook nog zijn ‘bunga bunga’ feestjes, maar wie kijkt daar nog van op ?
Sterk verhaal uit The Economist van het weekeinde: ‘Vera Nikolaeva Putina is gestorven, 97 jaar oud’.
Vera wie? Wel volgens haarzelf was zij Vladimir Poetins echte, natuurlijke moeder. Zij maakte die claim toen zij 73 was en hem zag op Tv. Kort daarna kreeg zij het bezoek van de KGB, de Russische Geheime Dienst; die alle eventueel bezwarende foto’s meenam en haar vertelde er niet meer over te praten. Dat deed ze echter wel in 2003, toen ze haar verhaal kwijt kon aan Ineke Smits, een Nederlandse filmregisseur.
Volgens dat verhaal zou Vladimir Poetin, de huidige tsaar aller Russen, het resultaat geweest zijn van een verhouding van boven vernoemde Vera met een student aan de hogeschool waar ze studeerde. Die heette Platon Privalov en aan de verhouding maakte Vera al snel een einde, toen bleek dat de man al getrouwd was. Maar ondertussen was ze wel in verwachting van een jongen die ze ‘Vova’ zou noemen. Vera, een Russin die in een verlaten boerengat woonde aan de Kuna-rivier in, nota bene: Georgië , trouwde daarna met een Georgische militair, die ‘Vova’ wel aanvaardde, maar er niet naar omkeek. Het eindigde ermee dat Vera hem naar haar ouders stuurde, maar die waren oud en ziek en zonden de jongen op hun beurt naar een militaire kostschool. Via die school kwam de knaap terecht bij een familie Poetin en bij de Geheime Dienst in St. Petersburg, toen nog Leningrad.
Van bovenstaand verhaal is niets terug te vinden in de officiële geschiedschrijving, al valt wel op dat de huidige president nooit iets verteld heeft over de eerste 10 jaren van zijn leven... Men heeft het wel over de pleegouders, die ondertussen ook gestorven zouden zijn en evenmin iets ter zake zouden hebben gezegd…
--
Kortom, als zo’n verhaal (met foto) in een roddelblad zou komen of verteld worden door een influencer à la Acid, kon men er eens mee lachen. The Economist hoort daar echter niet bij. Het is het meest verkochte economisch-politiek weekblad ter wereld met een oplage van één miljoen exemplaren.
Het blijft dus mogelijk dat Vladimir Poetin ook een Georgiër van afkomst is, net zoals Stalin én daarenboven een onwettig kind, net zoals Leonardo da Vinci, met wie hij echter niét te vergelijken is. Eerder met diens tijd- en streekgenoot Machiavelli (‘Il Principe’. Het doel wettigt de middelen)…
Het Vlaams Belang hield zondag haar Communautair Congres, waarop ze stelde dat, als ze als eerste uit de bus zou komen bij de verkiezingen van volgend jaar – wat nog altijd waarschijnlijk blijft – ze mee wil spelen in de Vlaamse regering. Die krijgt dan als eerste taak een soevereiniteitsverklaring af te leggen, zoals voorzien in de Senelle-doctrine, waarna ze een gesprek wil aangaan met de francofonen. Dat gesprek zou dan tegen de volgende verkiezingen, in 2029, moeten uitmonden in een confederaal België, waarin de gewesten zullen hebben uitgemaakt wat ze nog samen zullen doen en wat niet. Die gewesten zullen dan wel zelf verantwoordelijk worden voor hun eigen budget en begroting. Gedaan dus met de transfers.
Alles zal afhangen van de houding van de N-VA in het algemeen en Bart De Wever in het bijzonder. Kans op slagen zal er alleen zijn als het VB incontournable wordt, m.a.w. zo groot dat er zonder haar geen nieuwe Vlaamse regering zal kunnen worden gevormd, tenzij de N-VA ze zou vormen met alle overige partijen, Groenen en communisten inbegrepen.
--
In de marge van bovenstaande zijn er ook nogal wat die beweren dat Europa Vlaanderen geen onafhankelijkheid zal gunnen en dan verwijst men naar de Catalanen, de Schotten, de Bretoenen, de Basken en de Zuid-Tirolers, maar men vergeet daarbij telkens dat deze volkeren minderheden zijn in het land waarin ze zich nu bevinden. Vlamingen zijn in België niet alleen een meerderheid van 60%, maar beheren minstens 70% van de economie en meer dan 80% van de export. Om nog te zwijgen over de werkzaamheidsgraad van 80% die Vlaanderen hier en daar al bereikt heeft (o.m. in Oost-Vlaanderen) en tegen 2030 helemaal zal hebben, t.o.v. geen 70% voor de rest van wat nu nog België heet.
Voor de Vlaamse onafhankelijkheid moet men niet verwijzen naar de Schotten of Catalanen, maar eerder naar de Tsjechen, de Slovaken, de Slovenen en de Kroaten, die wél hun onafhankelijkheid kregen en waarvoor wij, Vlamingen, niet onder moeten doen.
