In mijn blog van 25 juni schreef ik nog over het recente taalrapport van de Brusselse vice-gouverneur, waaruit bleek hoe diepgeworteld de Franstalige minachting in de stad is voor de taalwetgeving in het algemeen en voor het Nederlands in het bijzonder.

   Die minachting schijnt trouwens niet alleen te gelden voor de Brusselaars, maar voor heel wat van onze Franstalige politici. Dat laatste bleek uit een column van 27 juni in De Standaard door Dirk Achten, oud voorzitter van FOD Buitenlandse Zaken en voormalig hoofdredacteur van de krant – niet meteen een flamingant -  n.a.v. het bezoek van Nederlandse koning  aan ons land.

   Volgens Achten, was het Nederlands van Kamervoorzitter  Elian Tilleux (PS)  zo stuntelig, dat onze koning haar na een paar openingszinnen toestond om maar verder te gaan in het Frans. Dat koning Willem niet meteen Frans als tweede taal heeft en er verder waarschijnlijk weinig van begrepen zal hebben, bleek daarbij geen probleem.

    Het gaat trouwens niet alleen om het Nederlands. Zo zou minister van Defensie, Ludivine Dedonder (PS) zich niet of nauwelijks kunnen uitdrukken in het Nederlands, maar evenmin in het Engels, de lingua franca bij NAVO-vergaderingen, waarbij zij verondersteld ons land te vertegenwoordigen. En zopas hebben we met zijn allen nog kunnen meemaken wat Hadja Lahbib er van maakte in haar verdediging in de zaak van de Iraanse burgemeester uit Teheran. Als ge de zaken aarzelend en met grote moeite af moet lezen van een briefje, kan je moeilijk overtuigend overkomen. En dat geldt zowel voor haar Engels als voor haar Nederlands.

   Hetzelfde verhaal voor veel topambtenaren, FOD-voorzitters en diplomaten, waarbij van deze laatsten te weinig Franstalige kandidaten zijn die voldoen aan de minimum vereisten van tweetaligheid. Als gevolg daarvan wordt een deel van  de Vlaamse kandidaten niet benoemd omdat er zgz een evenwicht moet zijn tussen de twee taalgroepen. Het getuigt van een grenzeloos misprijzen t.o.v. de Vlaamse meerderheid die dit land wél nodig heeft om overeind te blijven. En dat terwijl talenkennis in een aantal functies niet alleen een pluspunt is, maar een bittere noodzaak. In de huidige wereld kom je niet ver meer enkel en alleen nog met de zgz ‘wereldomvattende francofonie’.

   ‘Et pour les flamins la même chose’ blijkt ook nog altijd actueel in de 21^ste eeuw.