Het zgz ‘Toekomstcongres’ van de Vlaams liberalen stond bol van het hoera, hoera geroep, maar had in feite weinig om het lijf. Het duo Rutten-De Block deed vooral zijn best hilarisch te zijn en had alleen op dat vlak best bijval. ‘De vrouwen gaan het doen’, zegden ze, wat feitelijk inhield dat het de mannen niet gelukt was en daarin hebben ze nog gelijk ook. Maar voor de rest was het een mager beestje.
Hoe kan men nu spreken van een toekomstcongres, als men pleit voor een terugkeer naar het vroegere, eenvoudige federalisme en naar een eveneens voorbijgestreefde nationale kieskring? Dat is ‘back to the future’, geen toekomst, maar nostalgisch verleden. Ook het opnieuw opvoeren van Verhofstadt past in dat kader. Als de Open-VLD mannen het niet konden, dan was dat in de eerste plaats zijn schuld, nadat hij een links PS-programma uitvoerde i.pl.v. de door hemzelf uitgetekende projecten uit zijn burgermanifesten. ‘De EU-nationalist’, zoals iemand hem onlangs noemde, is feitelijk nog best te vergelijken met Hugo Schiltz. Die zette zijn partij ook op de sporen om haar daarna vakkundig in de afgrond te laten rijden. Verhofstadt doet het dan ook nog eens letterlijk, want ‘afgrond’ betekent in het Italiaans ‘dirupo’!
Eergisteren raakte nog bekend dat de treinen in België tegenwoordig trager rijden dan in 1935. Dat geldt blijkbaar ook voor de Vlaamse liberalen. Het ontbreekt er alleen nog aan dat ze, in navolging van Omer Vanaudenhoven, met de Belgische driekleur zouden gaan zwaaien. De partij werd toen de PVV, die al snel tot ‘Pest Voor Vlaanderen’ werd gedoopt. Het ziet er nu al niet veel beter uit.
Kortom, het komische blauwe duo, dat nu de show probeert te stelen, is een momentopname. Hun succes zal niet zo lang duren als dat van Pat en Patachon of van de Dikke en de Dunne. Politiek mag in dit land al een vaudeville zijn, voor Vlaanderen worden de verkiezingen van mei 2014 een té serieuze zaak om toe te vertrouwen aan enkele lachebekjes.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over het feit dat men in Nederland de leefloners één dag per week klusjes wil laten opknappen, zodat ze zo iéts terug doen voor het geld dat ze van de maatschappij krijgen. Voorbeeld in deze materie is de stad Rotterdam, de stad van Pim Fortuyn, waar zoiets al bestaat. Niet overal in Nederland is men daar gelukkig mee en ook bij ons zijn er van die wereldverbeteraars die het altijd erg vinden als mensen moeten werken. Er zijn ook economen die het systeem in vraag stellen, omdat ze vinden dat ook het aanzetten van leefloners om iets te doen, geld kost, supervisie vraagt en toch allerlei onkosten met zich mee brengt. Daar valt iets op te zeggen, ware het niet dat er in heel deze zaak iets belangrijks verzwegen wordt. In Rotterdam is nl gebleken dat zowat een kwart van de opgeroepen leefloners niet is komen opdagen en op die manier verzaakt aan dat leefloon, zonder hetwelke men zgz niet kan leven. Daar zullen wel enkele sukkelaars tussen zitten die het (weer) niet gesnapt zullen hebben of die het gewoon niet willen snappen, maar als er zoveel afvallen kan dat evengoed zijn omdat die mensen nog iets anders deden of gewoon niet wilden dat men erachter kwam met wat ze bezig waren. Een kwart minder leefloners zou in elk geval voor elk OCMW een flinke besparing zijn en de extra kosten waarvan hierboven sprake ruimschoots compenseren. Ook in dit land zijn er enkele honderdduizenden die geen werk vinden/hebben en dat terwijl er tienduizende vacatures niet worden ingevuld, dit laatste dan vooral in Brussel en Wallonië, maar ook in Vlaanderen. Een duidelijk voorbeeld van wat er op dat gebied fout loopt, kregen we nog te lezen in hetzelfde interview dat Michel Delbaere, voorzitter van Voka, in Trends gaf over de staatshervorming. In Zuid West-Vlaanderen is de werkeloosheid minder dan 3%. Men vindt geen volk. West-Vlaanderen draait voor 40% op Fransen. De weekeindploegen komen van over de grens, niet uit het nabijere Henegouwen waar de werkeloosheid dubbele cijfers haalt. Bij Delbaere, die een voedingsbedrijf heeft in Ooigem, is ooit een Waals minister op bezoek geweest, die de zaak zou doorgeven aan de Forem, de Waalse tegenhanger van onze VDAB. Dat was drie jaar geleden. Men heeft er niets meer van gehoord…
Delbaere zegt er dan nog bij dat die Fransen hun loon mee over de grens nemen en het gros daarvan in Frankrijk uitgeven, niet hier. En dan ‘vergeet’ hij nog te vertellen dat die mensen waarschijnlijk alleen Frans spreken en de Vlaamse werkgevers zich daar moet aan aanpassen, zodat ook daar verfransing geen ijdel woord meer is...
Vorige week was er een congres van Voka, de vereniging van Vlaamse Ondernemers en Kamers van koophandel, waarbij nog maar eens straffe taal werd verkondigd. Moeilijk is dat niet in dit land waarin men niets structureel durft veranderen. Denk maar aan de mobiliteitsproblemen, waarmee de bedrijven en hun werknemers mee rekening moeten houden, de fiscale druk die stoemelings maar blijft verhogen, evenals de uitgaven in de sociale zekerheid. Verder de steeds terugkomende problemen omtrent de automatische index en de verschuiving van de belasting naar consumptie (voor de aandachtige lezer: dit is een uitspraak van Voka, niet van mij of van e.o.a. econoom).
Maar het opmerkelijkste voor mij was de verklaring van de Voka-voorzitter, dat er geen nieuwe staatshervorming moest komen. Althans dit was wat verteld werd in de diverse media, waarvan we als Vlamingen weten niet teveel te moeten geloven. Dit zou eerder een bevestiging zijn van het zgz Bracke syndroom dat ook die richting uitging en niet de mening van o.m. Bart De Wever, die ooit zei dat Voka zijn werkgever was.
De aap kwam uit de mouw tijdens een interview dat Voka-voorzitter Michel Delbaere gaf aan Trends en dat deze week verscheen (voor de eerste keer zonder Van Overtveldt en met een volle pagina reclame voor het VB!). Voka wil inderdaad niet meteen een zevende staatshervorming, maar wel een ‘zesde bis’! Wat is nu het verschil? Wel, men wil dat min of meer alles dat bij de zesde staatshervorming beslist is, eerst wordt uitgevoerd, maar dat er daarna moet worden verder gepraat. M.a.w. het kind heeft een andere naam gekregen en wat uitstel. Het zal er nu op aankomen dat dat uitstel geen afstel wordt, wat zal afhangen van de verkiezingsuitslag van mei 2014. Als er een Di Rupo II komt, met misschien Vlaamse partijen* die nóg minder zullen voorstellen dan vandaag, dan kan dat uitstel duren tot Sint Juttemis. Als er een andere regering zou komen, een echte herstelregering, dan zou dat allemaal veel sneller kunnen geklonken zijn.
En zo zijn we terug bij af. 25 mei 2014 wordt meer dan ooit een sleutelmoment.
* CD&V heeft op zijn ‘Innesto congres’ gesteld dat de partij niet meer in een federale regering zal stappen als die geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Maar wie gelooft er nog een partij die er al elfendertig bochten op heeft zitten?
Recentelijk had het Vlaams Belang aan het bekende enquêtebureau iVox uit Leuven gevraagd een peiling te doen bij een panel van mensen die zich hadden aangemeld voor een internetpeiling. De vragen waren eenvoudig:
- Is de invloed van de islam voelbaar in de samenleving?
- Kost de euro de Vlaming geld?
- Moet er een definitieve stop komen op het bouwen van moskeeën?
Het antwoord was driemaal een overweldigend ‘ja’! En dit ingevuld door bijna vierduizend vrijwillige respondenten! Om het hele verhaal nog aannemelijker te maken, was het VB zo voorzichtig geweest de peiling te laten superviseren door niemand minder dan Frank Thevissen, voormalig VUB-docent en promotor van de destijds razend populaire ‘Stemmenkampioen’ in Het Laatste Nieuws, een peiling die door de krant werd afgevoerd toen duidelijk werd dat de liberalen van de ene nederlaag in de andere sukkelden (wat bij latere verkiezingen bevestigd werd).
Dat er op de uitslag van de VB-peiling kritiek zou komen vanuit het politiekcorrect wereldje, stond als een rots boven water. De criticasters van dienst waren deze keer Jaak Billiet en de onvermijdelijke Marc Hooge, onderzoekers aan de KU-Leuven, maar in de eerste plaats loepzuivere belgicisten. Nochtans hoeft men maar het internet af te surfen om de bevestiging te krijgen van hoe de man in de straat er in Vlaanderen over denkt en dat is niet zoals die geleerde onderzoekers het zouden willen.
Enquêtes blijven wat ze zijn, maar deze hier is wel geen momentopname zoals die voor de verkiezingen. Dat de modale Vlaming de verdoken islamisering van zijn samenleving meer dan beu is, is niets nieuw en dat zal ook morgen zo zijn. Hopelijk herinnert hij het zich als hij volgend jaar in het stemhokje zal staan…
---
P.S. In mijn vorige blog over de clash tussen Jan Neckers en Mark Grammens in ’t Pallieterke, schreef ik dat het gewraakte artikel van eerstgenoemde misschien wel zijn laatste was in dat blad. Ik heb me daarin vergist: Jan heeft in ‘t Pallieterke van deze week de draad weer opgenomen. De soep zal dan ook wel niet zo heet gegeten worden als ze werd opgediend en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Wij Vlamingen moeten meer samenwerken, over onze meningsverschillen heen.
Zoals ik eerder reeds meldde, was Marc Grammens op zijn 80ste gestopt met zijn ‘Journaal’ en waren heel wat Vlamingen blij dat hij daarna toch bereid bleek elke week een artikel te schrijven in ’t Pallieterke. Tot hij dan frontaal in aanvaring kwam met een andere vaste columnist van het weekblad, die luistert naar de naam Jan Neckers, een historicus op pensioen, die het bracht tot afdelingshoofd bij de toenmalige BRT, waar hij zijn Vlaamsgezindheid niet onder stoelen of banken stak.
Reden tot de clash met Grammens, zoon van Flor en wereldberoemd in Vlaamsnationale kringen, was een artikel waarin die – in de nasleep van de hetze tegen Jan Jambon - stelde dat de collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog niét fout was. Het Belgische leger had eind mei 1940 gecapituleerd, waardoor hier het bezettingsrecht gold, dat deel uitmaakt van het volkenrecht en o.m. gewapend verzet verbiedt. Verder was er rond 1940 een golf van sympathie voor Duitsland in diens steun voor onderdrukte en opstandige volkeren. De collaboratie was trouwens bij ons geen louter Vlaamsnationale zaak. De eerste die in België opriep tot collaboratie was Hendrik De Man, de voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij, de voorloper van de socialistische partij. De eerste die de bezetter smeekte om een eigen collaboratiedagblad te mogen uitgeven was Jos Van Eynde, de latere hoofdredacteur van De Volksgazet. Tenslotte was de repressie, na de oorlog, een regelrechte gruwel, waarbij heel wat onschuldige mensen werden vervolgd voor feiten die het sop van de kool niet waard waren, zaken die ze soms wel met hun leven betaalden.
Op dat artikel van Grammens in ’t Pallieterke, kwam in hetzelfde weekblad een vlijmscherp antwoord van Neckers, die vond dat de collaboratie met de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog wél degelijk fout was en dé reden waarom zoveel mensen in dit land de Duitsers én de collaborateurs ook na die oorlog haatten. Na die column van Neckers kreeg het blad een stortvloed van lezersbrieven en mails die hun eigen verhaal over die repressie vertelden en waarbij ikzelf me ook kan aansluiten. Ook mijn vader werd beschuldigd van collaboratie omdat hij als schoenmaker moest toelaten dat Duitse militairen, die in onze straat gelegerd waren, bij hem hun schoenen kwamen repareren. Vader werd na één dag weer vrijgelaten, omdat men inzag dat hij helemaal niets verkeerd had gedaan, maar ondertussen hadden de helden van het verzet wel heel ons huis leeggehaald – tot het kleinste stukje leder toe – en die inboedel hebben we nooit teruggezien. We zijn er dan nog goedkoop vanaf gekomen, want voor eenzelfde aanklacht, meestal burenjaloezie, zijn er mensen jarenlang opgesloten en zelfs doodgeschoten. In totaal werd een half miljoen Belgen door het gerecht vervolgd, vooral in Vlaanderen, terwijl de grootste collaborateur, Léon Degrelle, een Waals politicus en bekende Waalse figuren zoals Simenon en Hergé, die ook gecollaboreerd hadden, gerust werden gelaten.
Dat Neckers zo zwaar naar Grammens uithaalde, is opmerkelijk, maar niet uitzonderlijk. Wij blijven een rancuneus volkje. In dit land blijkt men immers niet te kunnen vergeven, ook niet na bijna 70 jaar. In onze buurlanden werd er in de jaren 50 van de vorige eeuw al amnestie verleend aan politieke collaborateurs, 10 jaar later gebeurde dat in Frankrijk zelfs voor de politieke misdaden tijden de Algerijnse oorlog en zopas eiste het Europees Hof zelfs dat terroristen van de Baskische ETA moeten worden vrijgelaten. Als enig land in Europa blijkt dat bij ons niet te kunnen. Een reden te meer om er een eind aan te maken.
Tenslotte nog dit. Het artikel van Neckers tegen Grammens was het laatste dat (voorlopig?) van hem in het spotblad verschenen is. Grammens is wél blijven schrijven en kwam deze week ruim aan bod n.a.v. de hulde die hem te beurt is gevallen voor zijn hele carrière en t.g.v. zijn 80ste verjaardag in de rector Dhanis aula van de universiteit van Antwerpen. Een initiatief van o.m. Richard Celis, Frans Crols, Matthias Daneels, Wim Merckx, Herman Suykerbuyk en Mia Uyterhoeven. Of Neckers er zelf mee gestopt is, of aan de kant werd gezet, is mij niet duidelijk.
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren, 18 dezer (‘Het btw-snoepje’) en de reactie daarop van lezer Rob. Hij is blijkbaar een zelfstandige met werknemers en vindt het niet kunnen dat men de BTW hier verhoogt, terwijl we nu al moeten concurreren tegen lagere tarieven in Duitsland (19%), Luxemburg (15%), Frankrijk (19,6%) en Nederland (21%, pas verhoogd van 19). Voor wie duurdere zaken wil kopen, die vlot draagbaar en te verbergen zijn, is er dan nog het Zwitserland dat de laatste tijd steeds meer in beeld komt (met slechts 8,5%).
Laten we Zwitserland even vergeten, dan zou één oplossing kunnen zijn dat de E.U., die anders overal wil zorgen voor eenheidsworst, zich dáár eens ernstig mee bezig hield en bv de btw-tarieven op gelijke hoogte zou brengen. Zoiets zou moeten kunnen, maar dan moeten de staten weer iets aan Europa afgeven en dat doen ze nu steeds met minder goesting.
Hetzelfde verhaal voor het betalen met cash: in België tot 5.000 euro, straks nog tot 3.000, terwijl dat in de buurlanden niet het geval zou zijn. Ook hier hetzelfde verhaal. Bij ons lijkt de overheid een masochistische instelling te zijn die niets liever doet dan haar eigen burgers te pesten en achteruit te stellen t.o.v. het buitenland. Het wordt pas hilarisch als daar tegenover wordt gesteld dat de lonen hier hoger liggen, terwijl diezelfde hogere lonen ervoor zorgen dat we steeds minder kunnen exporteren.
Zowel de btw verhogen als hem verlagen lijkt dus geen oplossing om te bezuinigen. De reden daarvoor is onze automatische indexering, een unicum in Europa en misschien ver erbuiten. Stijgen de prijzen als bv het gevolg van een btw-verhoging, dan stijgen lonen en uitkeringen met hetzelfde percentage. Exact hetzelfde gebeurt in de andere richting, bij een verlaging. Daardoor betalen loon- en uitkeringsgerechtigden in dit land eigenlijk geen btw-wijzigingen.
Volgens Rob kan men alleen ernstig bezuinigen door bv het aantal ambtenaren drastisch te verminderen*. Zoals Rob schrijft en ikzelf al enkele keren in deze rubriek vermeld heb, heeft België het dubbel aantal ambtenaren als Nederland, waarbij ookhet adagium ‘teveel koks bederven het eten’ geldt. Daar wil ik nog aan toevoegen dat een hele rits nutteloos geworden instellingen best zouden verdwijnen, zoals de senaat en de provincieraden, structuur en ambtenaren in begrepen. De provincies worden ook geviseerd in de ontwerpteksten voor het congres van de Open VLD, maar dat is ‘déjà vu’, want Verhofstadt stelde dat al voor in zijn burgermanifesten van de jaren negentig, waarvan niets in huis is gekomen.
Kortom, het heeft geen zin in dit kleine landje zaken te gaan veranderen zonder rekening te houden met gelijkaardige situaties in onze buurlanden. Het wordt hoog tijd dat we eens meer over de grens kijken. De tijd dat dit land ophield in De Panne, Turnhout en Maasmechelen, is verleden tijd.
De stad Antwerpen geeft in elk geval het goede voorbeeld, waar het aantal personeelsleden moet dalen met 1420 voltijdse krachten. Ondanks de linkse tegenstand lijken Gent en zelfs Brussel dezelfde weg op te gaan. Het zou een begin kunnen zijn van het besef dat de bomen niet meer tot in de hemel reiken.
Verkiezingsprogrammas zijn een goede samenvatting van wat partijen in
de vorige regering hadden willen/moeten uitvoeren.
Bovenstaande is niet van mij, maar van economisch dwarsligger Geert
Noels en geeft perfect weer waarover het gaat. Partijen die de laatste decennia
mee in de verschillende regeringen hebben gezeten, moeten nu niet afkomen met
beloftes, waarvoor ze de kans gekregen hebben ze al te realiseren of tenminste
kunnen pogen hadden dat te doen. En dat geldt in de eerste plaats voor de drie
zgz traditionele Vlaamse partijen. Een nuchtere burger die vaststelt dat
partijen de beloftes niet hebben waargemaakt toen ze ertoe in staat waren, is
niet langer bereid ze nog te geloven, laat staan ervoor te stemmen.
Zo
blijken de ontwerpteksten voor het Open VLD congres een verwaterde afdruk te
zijn van Verhofstadts eerste drie burgermanifesten (waarvan helemaal niets
verwezenlijkt werd), zal de SP.a zich weer opwerpen als de redder van onze
sociale zekerheid en de pensioenen (die door haar eigen ministers 18 jaar lang
mee verwaarloosd werden) en weten we van CD&V nu al dat ze welke beloftes
ook straks toch niet zal naleven, eventueel weer met de dood in het hart of
omdat zij verantwoordelijkheid durft te nemen. Die verantwoordelijkheid is
dan meestal juist niét doen wat ze beloofd had.
Zo
heeft CD&V tijdens het partijcongres in Lommel gesteld, dat de partij niét
in een federale regering zal stappen als die geen meerderheid in Vlaanderen
heeft. Wie gelooft dat nog? Het was uitgerekend CD&Ver Leterme, die ooit zegde
dat hij een dergelijke regering zou bekampen van De Panne tot Maasmechelen of
daar ergens en die daarna de allereerste Belgische federale regering zonder meerderheid
in Vlaanderen tot stand bracht en leidde. Servais Verherstraeten was toen de
CD&V fractielijder tijdens die eerste onzalige mismatch. Die werd er
daarna zelfs nog voor beloond met de job van staatssecretaris in de regering Di
Rupo die evenmin een meerderheid in Vlaanderen heeft en mag nu een CD&V-lijst
trekken in Antwerpen. Wie stemt nog voor dergelijke creaturen? Misschien was
Hendrik Bogaert nog de eerlijkste van de kadodders, toen hij zaterdag in De
Tijd stelde dat met het buiten gooien van de PS de hemel niet zal opklaren en
men derhalve de Franstalige socialisten beter niet liet vallen bij de volgende
regeringsvorming. Straffe Hendrik is ondertussen wel teruggefloten, het zou
maar een Bracketje geweest zijn
Als een van de maatregelen om de economie te lanceren, loopt er al een
tijdje een discussie over het al dan niet verlagen van de BTW op de
elektriciteit. Op het eerste zicht een goede maatregel, waar heel wat mensen
baat zouden hebben en die daarenboven, volgens geleerde berekeningen, voor zon
8.000 nieuwe jobs zou zorgen. Waar wachten we op?
De
keerzijde van de medaille is, dat een verlaging van de BTW alleen maar een
maatregel is die baat brengt op korte termijn. Op langere termijn zal ze de
staatsschuld met 360 miljoen euro vergroten, uitgerekend die schuld waarvoor
men krampachtige pogingen doet om ze onder de 100% van het bbp te brengen.
Zelfs de met veel poeha aangekondigde verkoop van de 25% in BNP Paribas Fortis,
aan meer dan 3 miljard euro nota bene, zorgt er voor dat we maar net met de
hakkenover de sloot geraken: 99,8%
wordt het nu. Bij het eerste tegenwindje zitten we er weer boven. We verarmen
ons om getallekes op een rij te hebben zegt econoom De Grauwe en hierin kan
hij wel eens gelijk hebben. Maar de maatregel om de BTW te verlagen druist in
tegen alle voornemens om de arbeid minder en de consumptie meer te belasten. Een
BTW-verlaging gaat voor meer consumptie zorgen. Het is inderdaad juist dat een
BTW-verhoging in de eerste plaats de minder gegoeden treft, maar wie zegt dat
ook zij niet een beetje kunnen besparen. Ik heb vroeger ook zwarte sneeuw
gezien, waarbij ik mijn keuzes moest maken en toen ging het niet over een GSM,
Ipod, tablet e.d., waarmee men denkt dat iedereen tegenwoordig moet rondlopen.
Een studie van het Gentse economenduo Peersman en Schoofs, waarbij de
BTW één procent verhóógd wordt, de loonlasten in twee keer verlaagd (met resp.
900 miljoen nu en 600 miljoen in 2015), zou 15.000 (vijftienduizend, bijna het
dubbele!) nieuwe jobs opleveren, maar dan wel op langere termijn. Zolang kan de
politiek echter blijkbaar niet wachten.Volgend jaar zijn er verkiezingen. Steekvlampolitiek noemt men zoiets. Van
de zes regeringspartijen ligt enkel CD&V voorlopig nog dwars, maar iedereen
weet dat de tsjeven nog maar eens door de knieën zullen gaan,omdat ook zij weten dat de lasten
van de verlagingpas zichtbaar zullen worden
in een volgende legislatuur. Na ons de zondvloed, maar ondertussen maken we
onszelf wel wat wijs.
Yves Liégeois, de ietwat excentriek uitziende procureur-generaal van
Antwerpen, die volgend jaar inapril op
pensioen gaat, heeft een idee gedropt waarover e.e.a. te zeggen valt. Hij stelt
nl voor voortaan DNA-materiaal te verzamelen van elke pasgeborene en van alle
nieuwkomers in dit land en die bij te houden in een databank. Zijn voorstel
krijgt al meteen tegenwind van de privacycommissie, maar dat zijn we al gewend.
Die privacymensen lopen gewoon achter de feiten aan. Zoals ik al eens eerder stelde,
bestaat er geen privacy meer in onze gedigitaliseerde samenleving. Wie een
kredietkaart, een GSM, een computer of iets dergelijks activeert, is meteen
zijn privacy kwijt. Het alternatief is te gaan leven als een kluizenaar. En zelfs
dat zal niet meer helpen als men een dossier heeft bij zijn huisarts of als men
binnenkort uw vingerafdruk zal plaatsen in de chip van uw elektronische
identiteitskaart.
Wat in deze zaak m.i. wel interessant is, is dat ook nieuwkomers DNA-materiaal
zullen moeten afgeven. Dat zou dan moeten gebeuren vanaf het ogenblik dat ze
een aanvraag voor een verblijfsvergunning doen, nog vóór men weet of ze die al
dan niet gaan krijgen. Als men die immers pas zou geven als ze een vergunning
krijgen, dan heeft men er geen van wie géén vergunning heeft bekomen en laat
het nu juist die mensen zijn die meestal de illegaliteit in gaan en misschien
zo in het criminele milieu terecht. Wie weigert DNA-materiaal af te geven
krijgt dan ook automatisch géén verblijfsvergunning, zodat dit systeem would-be
criminelen zou kunnen afschrikken.
Zelfs bovenstaande hypothese is dan nog altijd geen garantie voor de
duizenden criminelen zonder verblijfsvergunning, die ongeveer de helft uitmaken
van onze gevangenisbevolking, maar men moet ergens mee beginnen.
---
En
nu we het toch over criminelen hebben. In dezelfde krant met het interview met
Yves Liégeois, stond er een tweede met de vader van een Syrië-strijder die na
zijn terugkomst was aangehouden, vrijgelaten en nu weer is aangehouden omdat
hij zich niet had gehouden aan de afspraak geen contact meer te zullen hebben
met leden van Sharia4Belgium. Volgens vader Saïd L. is zoon Walid geen
extremist, wel een vrome moslim. Ik ben bereid die man te geloven, want dat
maakt er zijn zaak niet eenvoudiger op. Niemand is immers gevaarlijker dan een
vrome moslim. Als diens imam hem nl morgen komt vragen zich op te blazen voor
de zaak van Allah, is de kans groot dat hij dat ook zal doen. Hij krijgt dan nl
de hemel gegarandeerd plus 77 (of zoiets) maagden! De vroomste moslim kan morgen
een zelfmoordterrorist zijn
N-VA blijft het politieke nieuws beheersen. Nadat de partij eerst met
haar sociaal-economisch ontwerp en daarna met haar institutioneel ideaalbeeld
de politieke belangstelling in de ban hield, scoort ze nu met m.i. dé politieke
transfer van het jaar. Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur van Trends, het
grootste economische weekblad van Vlaanderen, stapt in de politiek en in de
N-VA.
De
politieke benadering van de Belgische politieke chaos (anders kan men dat niet
noemen) door Trends loopt al een tijdje bijna parallel met die van de N-VA en
met de verzuchtingen van heel wat Vlaamsnationalisten. Denk maar aan het
uitbrengen van het schandaal rond het ACV, Arco en Co, maar ook aan de meer dan
gerechtvaardigde kritiek die er is op de zgz relancepolitiek van de regering Di
Rupo en de machteloosheid van de zes regeringspartijen om eindelijk eens iets
structureel uit te werken. Zelfs de E.U., die België een pluimpje gaf voor de
geleverde inspanningen om een fatsoenlijk budget voor te stellen, kon niet
nalaten om nogmaals te wijzen op het gebrek aan structurele maatregelen. Het
blijft knip en plakwerk, dat de meeste problemen alleen maar ingewikkelder
maakt denk maar aan allerlei last-minute wijzigingen bij diverse wetten
(liquidatiebonus, statuut arbeiders/bedienden, de gerechtelijke splitsing
B-H/V) - en misschien is dat nog de bedoeling ook, nl dat men straks het bos
niet meer zal zien door de bomen.
Van Overtveldt is economisch onderlegd, verbaal sterk (wat hij in enkele
Ter Zake uitzendingen al getoond heeft), heeft een enorme expertise én
dossierkennis, ervaring zat en is charismatisch. Ik denk niet dat er in onze
politiek veel van dit soort rond lopen, al moeten we natuurlijk nog afwachten
of hij zijn ideeën straks ook buiten de N-VA verkocht zal krijgen. Politiek
blijft een beestenspel, zeker in dit land. Toch is de kans groot dat nog meer
liberalen nu definitief de Open VLD de rug zullen toe keren, iets wat die
partij trouwens dubbel en dik verdient. Het grote verschil tussen N-VA en Open
VLD is, dat de partij van De Wever een liberaal discours volgt met een Vlaams
accent, terwijl de partij van Rutten kiest voor een Belgische benadering, die
Vlaanderen alleen maar armer zal maken. Zopas raakte trouwens nog bekend dat
Gwenny, die nu bij hoog en laag het confederalisme van haar partij afzweert,
datzelfde confederalisme enkele jaren geleden de hemel in prees (op internet
zou daarover een filmpje circuleren).
Enfin, ik zal Van Overtveldts wekelijkse commentaar in Trends missen, al
denk ik wel dat de meeste van zijn collegas er eveneens zo over denken.
Daarmee blijft Trends zowat het enige opinieweekblad, buiten natuurlijk t
Pallieterke, dat rechtuit opkomt voor de meer dan gerechtvaardigde Vlaamse
verzuchtingen en waar men niet tussen de regels moet kunnen lezen om te snappen
waarover het gaat. De verkiezingen van mei 2014 zullen uitwijzen of Van
Overtveldt de N-VA veel nieuwe kiezers zal aanbrengen, maar zijn overstap
blijft in elk geval een straffe zet.
De
affaire Electrawinds komt weer in het nieuws. Ik heb daarover al een blog
gepleegd op 25 oktober (Don Quichot in Vlaanderen), waarin ik o.m. vertelde
dat zowat elk bestaand overheidsfonds aan Electrawinds veel geld heeft geleend.
Men spreekt van een totaalbedrag van rond de 100 miljoen euro! De contracten
met die fondsen werden zo opgesteld, dat ze in feite binnen Electrawinds weinig
of niets te zeggen kregen en de macht in handen blijft van de oprichters, in
casu de Luc De Sender en familie, een ex-garagehouder uit Oostende, afgeschermd
door de keizer van die stad, die zelf enkele jaren voorzitter van de
maatschappij mocht zijn, maar daarvan afstand heeft moeten doen wegens
mogelijke belangenvermenging. Met de zoveelste kandidaat geldaanbrenger, Duco
Sickinghe (ex-Telenet big boss), kan er maar geen akkoord gemaakt worden omdat
die, in tegenstelling met fondsen geen peetvader achter hem heeft staan die hem
tot iets kan verplichten. Sickinghe geeft alleen geld als hij Electrawinds kan
controleren en dan heeft de clan De Sender niets meer te vertellen, terwijl
deze steeds gewend was geld te krijgen van staatsfondsen die zich verder niet
met de leiding van de zaak bemoeiden. En er is meer.
Het blijkt nu nl dat Electrawinds buiten van de overheidsfondsen ook
geld kreeg van coöperatieve spaarders via een vehikel dat Groenkracht heet.
Die coöperatief, die nota bene - werd opgericht vanuit Electrawinds, haalde
al een kleine 20 miljoen euro op door spaarders een hoog dividendrendement voor
te spiegelen dat in beperkte mate fiscaal is vrijgesteld. En nu komt het:
Groenkracht heeft vooral achtergestelde leningen in portefeuille en géén harde
bezittingen. M.a.w. mocht met Electrawinds definitief fout lopen - en die kans
bestaat dan zal Groenkracht een soort piramidespel geweest zijn. Zeg maar fraude.
Vande Lala was niet alleen enkele jaren voorzitter van Electrawinds (van
december 2007 tot mei 2010), hij zat eveneens in de raad van bestuur van
Eldepasco, het huidige Northwind, waarin Electrawinds aandeelhouder was en
zetelde tot 5 december als vast vertegenwoordiger van de firma in het Belgian
Offshore Platform. Nu blijkt hij ook aandeelhouder te zijn van Groenkracht.
Dat heeft men pas ontdekt uit een vroegere vennootschapsbalans*, waaruit blijkt
dat er hem in 2012 nog voor 1185 euro dividenden werden uitgekeerd, een
equivalent van een aandelenpakket met een totale waarde van 20.000 euro.
Er
wordt wel eens gezegd dat het moeilijker is om een socialist van geld af te
houden dan een hond van worst. Het geval Vande Lala en Electrawinds is daar een
mooi voorbeeld van. Het wordt dan ook uitkijken, hoe deze zaak verder zal
evolueren en of (en hoe) Vande Lala zich er deze keer uit zal kunnen redden. Wordt in
elk geval vervolgd
* Evenals rode Rudy (De Leeuw), voorzitter
van het ABVV, bleek ook Vande Lala een vennootschap te hebben opgericht. Hij
zou die ondertussen hebben opgedoekt, wat mede zou kunnen verklaren waarom de
taks op de liquidatiebonus pas nu verhoogd wordt. Slippendrager Geens mag die
verhoging nu wel wat wijzigen en uitstellen, op het (letterlijke) einde van de
rit, zullen de Belgische ondernemers het geweten hebben
Ik
was het haast vergeten, maar op VTM werd het op zondag even aangekondigd:
maandag 11 november was het de IJzerbedevaart, of wat ervoor moest doorgaan.
Het stond inderdaad al van vorig jaar vast dat de bedevaart voortaan niet meer
einde augustus zou plaats vinden, maar wel op 11 november, samen met de
Belgische festiviteiten. Als ik me niet vergis, had ik vorig jaar al geschreven
dat ook deze Vlaamse gebeurtenis zo door België gerecupereerd werd.
Het is trouwens moeilijk nog over een gebeurtenis te spreken. De
IJzerbedevaart is eerder een non-event geworden, een uit de kluiten gegroeide
buurtkermis in een tent naast de weide, waar volgens de organisatoren - zon
500 mensen aanwezig waren, die van de organisatie inbegrepen. Een lachertje voor wie zich nog de tienduizenden herinnert
die ooit op de IJzervlakte hun geloof in Vlaanderen kwamen betuigen. Toen men
nog openlijk opkwam voor amnestie en zelfbestuur. Nu praat men alleen nog over
vrede, een weliswaar eervolle, zij het goedkope wens die men tot in der
eeuwigheid kan blijven gebruiken, want zolang er mensen zijn, zal er wel ergens
oorlog zijn.
De
IJzerbedevaart is definitief in de vernieling ingereden door de linkse tak van
de ter ziele gegane Volksunie (zou Bert Anciaux er geweest zijn?). Voor de
echte Vlamingen is er gelukkig nog de IJzerwake, in dezelfde regio en met de
vroegere idealen gekoppeld aan de besognes van de huidige Vlaamse beweging. In
Steenstrate komen er toch nog enkele duizenden i.pl.v. de inhoud van één tent.
Van officiële zijde was er kabouter Peumans, misschien in hoofde van zijn
politieke functie als voorzitter van het Vlaamse parlement, maar dat is niet
zeker. Peumans manifesteert zich al langer als een niet geleid projectiel dat vindt dat elders het
gras groener is
Tenslotte nog twee bemerkingen die tekenend zijn voor de verwatering van
de IJzerbedevaart:Elke bezoeker kreeg een
nepbloempje met daarop het woord peace. Zelfs dat kon blijkbaar niet meer in de eigen taal. De hele bedevaart duurde ±
anderhalf uur, maar men moest één uur wachten vóór het woord Vlaanderen de eerste keer
viel (tijdens het voorlezen van een gedicht van Anton van Wilderode). Als het van dat huidige IJzerbedevaartcomité afhangt, dan wordt de Vlaamse zelfstandigheid een sprookje.
In
mijn blog van 1 november (Confoederatio belgica) schreef ik nog dat de N-VA
kiest voor een confederalisme volgens Zwitsers model. Wat dat betekent, werd
gisteren in De Standaard uit de doeken gedaandoor ene Willy De Wit, medewerker bij de economische denktank
Workforall. Enkele voorbeelden:
-Het bruto binnenlands product
(bbp) bedraagt in Zwitserland 78.881 dollar (in België: 43.651).
-Elk kanton bepaalt zijn eigen
belastingsvoet, zodat men er tweemaal zal nadenken alvorens belastingen ter
verhogen, om geen bedrijven te zien vertrekken naar een ander kanton. Als
gevolg daarvan, blijven de tarieven laag.
-De totale belasting bedraagt er
tussen de 20 en de 40%.
-De totale fiscale en
parafiscale druk is nooit hoger dan 30% (in België 51!).
-De werkloosheid bij de
beroepsactieve bevolking schommelt rond de 3%.
-De staatsschuld bedraagt 42%
(in België over de 100!).
Wat krijgen de Zwitsers van hun overheid terug?
-Een uitstekend onderwijs.
-Een prima wegennet.
-Een kwalitatief hoogstaand
openbaar vervoer (ik heb dat in september zelf nog kunnen vaststellen; zie mijn
blog van 18 september).
-Veilige en nette steden.
-Een sociale zekerheid om U
tegen te zeggen.
Zwitserland is ook een veeltalig land. Wie van kanton verhuist, moet
alle officiële zaken regelen in de taal van zijn nieuw kanton. Geen
faciliteiten, vetos, alarmbellen en andere uitvindingen waarin onze
francofonen zo sterk zijn.
En
dan zijn er in dit land mensen, liberalen nog wel, die vinden dat
confederalisme niets voor ons zou zijn. Rutten, prof De Grauwe en De Gucht zijn
al tevreden als de fiscale druk hier iets onder de 50% zou liggen. En laat De
Gucht dan nog dreigen met Europa. Zwitserland is daar ook niet bij en geen
enkele Zwitser ligt daar wakker van, ook niet van het feit dat ze geen
topfuncties bij datzelfde Europa kunnen bekleden om er niet veel meer te doen
dan hun zakken te vullen.
Ik
kan best begrijpen dat een confederalisme in dit land, zelfs áls het er zou
komen, niet meteen alle voordelen zal geven die men in Zwitserland nu al heeft.
Het zou echter het begin kunnen zijn van een echte verandering, die heel onze
regio ten goede zou komen. De belastingconcurrentie tussen de kantons en de directe
democratie (via referenda), maken dat de Zwitsers zon 80% rijker zijn dan
gemiddelde Belg.
I.v.m.
de crisis in het uitgeverswereldje en meer bepaald in de geschreven pers, zou
het niet slecht zijn dat de verantwoordelijken van die uitgeverijen zichzelf
eens afvragen, in hoeverre ze daar zelf nog mee voor tekenen. Zoals ik reeds
schreef, heeft bv het verhaal van de Gazet Van Antwerpen weinig met de crisis
zelf te maken gehad, wél met de ruk naar links die de Vlaamschristelijke krant
gemaakt had, nadat ze door Concentra werd overgenomen.
In
het vakblad De Journalist werd recentelijk door de vakgroep van de UGent een
profiel geschetst van de Vlaamse journalist. Daaruit bleek, dat 53% van onze
huidige Vlaamse journalisten voor links stemmen (SP.a en Groen). Percentsgewijs
betekent dat driemaal zoveel als het aantal kiezers dat voor die partijen
stemt. En, als het een troost mag wezen, het is ooit nóg erger geweest. Eenzelfde
profielschets uit 1999, het jaar van het dioxineschandaal en de start van de
eerste Verhofstadt regering, gaf toen liefst 83% voor roodgroen (51% van de
Vlaamse journalisten stemden toen voor Agalev en 32% voor SP.a/Spirit!).
Zelfs
in kranten die zich niet uitgesproken links situeren, bulkt het van
linksgezinde scribenten. Denk maar aan de zelfverklaarde kwaliteitskrant De
Standaard met zijn Bart Brinkman, Ruud Goossens, overgekomen van De Morgen (en
vader Paul, ex-68 linkse studentenleider, die regelmatig een blog mag
schrijven, evenals oud Tv journalist Zinzen). Voeg daarbij Reynebeau, die
eerder belgicist is, maar in die hoedanigheid wel het huidige linkse federale
beleid mee verdedigt. Wat staat daar tegenover? Zo goed als niets, buiten een
sporadisch artikeltje van de geadelde Mia Doornaert (ze kreeg de titel van barones )
en langs Vlaamsnationale kant een column van Peter De Roover, zowat de enige
Vlaamsnationalist die regelmatig in onze media aan bod mag komen. Dat gebeurt ondanks
het feit dat hij chef-politiek is van Doorbraak, het maandblad van de VVB. De
man is in het dagelijks leven nl leraar in het technisch onderwijs,
waar hij het allochtone verhaal dagelijks aan den lijve ondervindt en dan ook
regelmatig met doorslaande argumenten af kan komen. De verhalen van die andere
columnist Lukas Van der Taelen, nota bene: Vlaams parlementair voor Groen, zijn
zeker voor wat Brussel betreft, waar hij woont - meestal rechtser van inhoud
dan die van de zgz officiële politieke verslaggevers, die het toch zo moeilijk
hebben om objectief te blijven.
In
de huidige mediacrisis, zou het geen kwaad kunnen, mochten de diverse uitgevers
van de herstructureringen gebruik maken om het linkse kaf van het
centrumrechtse koren te scheiden. De linkse progressief uithangen loont niet
meer, vraag het maar aan Patrick Janssens. Het niet te loochenen feit, dat de
VRT al decennialang de linkse kaart trekt en niet tegenstaande dat, Vlaams
links in de stemhokjes toch steeds verder wegkwijnt, is daar het duidelijkste
bewijs van. Lezers en kijkers vragen een objectieve berichtgeving.
Journalisten, die daartoe niet in staat zijn, zoeken beter een andere baan. En
een uitgever die zijn lezers wil behouden, zou daar rekening mee moeten houden.
Aan lef heeft het De Gucht nooit ontbroken, al heeft hij er voor intern
Belgisch gebruik weinig baat bij gehad. Met wie heeft die man nu nog géén ruzie
gehad, eigen partijgenoten inbegrepen?
De laatste in de rij is niemand minder dan
de Belgische fiscus, die zo maar even 900.000 euro van hem wil krijgen, omdat
hij geen belastingen heeft betaald op de winst bij de verkoop van aandelen. In
feite gaat het om twee zaken. Voor één ervan is hij al veroordeeld, maar is hij
nu in beroep gegaan. Hij noemt het te gek voor woorden. Die De Gucht doet me
denken aan Albert II, die de mensen ook altijd kwam vertellen hoe het moest en
zelf de regels overtrad.
In
het interview dat de aandelenspecialist uit Berlare (weet je het nog met die
Fortis aandelen, destijds?) gaf in De Zevende Dag, kon De Gucht ook niet
nalaten nog eens na te trappen naar de N-VA en haar confederalisme. Dat zou,
volgens hem, van België een rompstaat maken, waarmee Europa nog nauwelijks
rekening mee zou houden en zouden onze politici het mogen vergeten nog ooit een
belangrijke Europese post in de wacht te slepen, genre de zijne of die van de
Natte Dweil. Jongens, jongens, toch! Wat hebben die Europese verkozenen van ons
al gedaan voor Vlaanderen? Helemaal niks, rien, niente, ingenting, nitschewo!
Als er al eens een discussie was tussen Vlamingen en francofonen, in de Rand of
in Brussel, dan koos Europa steeds voor de laatste en was er nooit een eigen
europarlementair met een serieus mandaat die het voor de Vlamingen opnam.
Als Europa ons straks links zou laten liggen, wat gaan ze dan doen na
een eventueel voor Europa negatief referendum in Catalonië, in Schotland, in
Baskenland? Allemaal in een cordon sanitair steken? Men is niet overal zo
politiek enggeestig als in België.
Tenslotte nog dit: De Gucht zegt zijn Europese termijn te zullen uitdoen
en geen kandidaat te zullen zijn bij de verkiezingen van 25 mei 2014. Wel wil
hij de Open VLD tijdens de verkiezingscampagne steunen. Ik heb zo het vage idee
dat daar niet iedereen bij de Vlaamse liberalen even gelukkig mee zal zijn,
zeker niet als hij het gevecht tegen de fiscus zou verliezen
Officieel is er in dit land geen vermogensbelasting. In werkelijkheid
worden zelfstandigen en bedrijfsleiders echter op alles en nog wat belast en
meestal nog stoemelings in steeds complexere vormen. Het laatste voorbeeld
daarvan is de zgz liquidatiebonus die stijgt van 10 naar 25%. Die werd in april
van dit jaar aangekondigd en zal vanaf 01.01.2014 in voege treden. Wie nog wil
genieten van een lagere belasting, doet er dan ook best aan nog dit jaar een
beslissing te nemen omtrent het eventueel vereffenen van zijn zaak. Het gevolg
van deze maatregel is dat heel wat bedrijven, waar het minder goed gaat, er nu
ernstig aan denken er dit jaar nog mee te stoppen om zo aan die verhoogde belasting te ontsnappen.
Karel Van Eetvelde van Unizo heeft daar al langer vruchteloos tegen
geprotesteerd. Toen hij vorige week dan afkwam met een voorstel om deze nieuwe
belastingverzwaring te omzeilen, kreeg ook hij de wind tegen van Crootje, die
feitelijk kwam vertellen dat Van Eetvelde uit zijn nek kletste. Die uitspraak
heeft hij ondertussen moeten intrekken omdat men in zijn eigen partijheeft ingezien dat ze hun potentiële kiezers
aan het wegjagen zijn en de laatste liberalen morgen het zinkende blauwe schip
zullen verlaten, richting N-VA. Daarmee zit de verse vice-premier, inde politiek omhoog gevallen omdat hij de zoon
van zijn vader is, in nauwe schoentjes, want ook hij heeft de nieuwe wet mede
ondertekend.
Daar bedrijven tot 1 oktober van volgend jaar de mogelijkheid hebben hun
vennootschap te liquideren en zo heel wat belastingsgeld te besparen, is de
kans reëel dat velen dat gaan doen. Een werkgroep, die zich Fiscaal Correct
noemt, zegt weet te hebben van een holding met een vermogen van 4 miljard euro
en honderden participaties die om die reden nu wordt vereffend en dat zou nog
maar het topje van de ijsberg zijn. Fiscaal specialist Victor Dauginet noemt de
nieuwe belasting zelfs een onteigening.
De
Open VLD maakt dit weekeinde in de media reclame voor haar politieke winkel,
met de ontwerptekst voor haar congres van eind dezer maand. In De Standaard
zelfs op twee volle bladzijden, met als titel: We leven in een geweldige
tijd. Tja, t is maar hoe ge het bekijkt.
Kredietbeoordelaar Standard & Poors heeft de rating van Frankrijk
een trapje naar omlaag gebracht: van AA+ naar AA. Dat is nog steeds zeer goed,
maar duidt wel aan dat het onder de leiding van monsieur normal toch ook niet
lekker loopt in de hexagoon. In eigen land zijn er die al apetrots zijn omdat
de Europese commissie, ondanks het feit dat de regering Di Rupo de Europese
normen (net) niet haalt, toch vinden dat we hier goed bezig zouden zijn. Zou
het?
Van de ruim twaalf miljard schulden, die ze erfde, kreeg de regering Di Rupo er
slechts drie weggewerkt. De staatsschuld is verder opgelopen en staat boven de
100% van het bbp. Voor de sanering van de overheidsfinanciën was het de
bedoeling dat die zou gebeuren voor één derde door de uitgaven te beperken, één
derde eenmalige maatregelen en één derde extra belastingen. In werkelijkheid
bedragen de uitgavenbeperkingen slechts 11% van de begrotingsoperatie en kiest
de federale regering vooral voor eenmalige ingrepen (genre Paars:Van de Lala
bis, kan men zeggen) én belastingen. In tegenstelling tot de E.U., waarin nog
wel meer zwakkere broertjes zitten, bevestigen OESO en IMF regelmatig dat
België nog altijd in de kopgroep zit van de hoogste belastingen. Twee derde van
de laatste begrotingsoperatie bestaat uit nieuwe inkomsten. Verder wordt er met
de cijfers letterlijk gejongleerd en worden bv de kosten van het overhevelen
van de bevoegdheden geboekt als besparingen. Dat laatste gaat over liefst 800
miljoen euro, terwijl een bedrag van 100 miljoen dat de NMBS op 31.12.2013
terugstort als niet gebruikte investeringstoelage, op 01.01.2014 weer wordt terugbetaald
aan diezelfde NMBS.
Dit is niet meer serieus, evenmin als de actie van de nieuwbakken
minister van Financiën, die het dividend van de Nationale Bank als een
structurele inkomenspost boekt. Zulke boekhoudtrucs noemt men in de States
(waar men er ook iets van kent) voodoo politics.
De
fusie van de uitgeverijen Corelio (De Standaard en Het Nieuwsblad) en Concentra
(De Gazet Van Antwerpen en Het Belang Van Limburg) is al langer beslist. Na de
officiële goedkeuring door de Belgische Mededingingsautoriteit, is men nu aan
de 'implementatie' bezig en die zal 205 jobs kosten (op een totaal van meer dan
1100). Dat betekent zowat één op vijf en daarbij zijn heel wat journalisten.
Als hoofdredenen geeft men overal op dat het te maken heeft met de crisis en
met de terugloop van de advertenties en reclame. Dat laatste klopt niet voor de
Gazet Van Antwerpen, maar dat vindt men in onze politiekcorrecte mediawereld
natuurlijk niet terug.
De
Gazet Van Antwerpen was zowat de laatste belangrijke krant in onze regio die
uitgesproken Vlaamsgezind én christelijk was. Dat kon natuurlijk niet in een
stad, waar de socialisten het voor het al zo lang voor het zeggen hadden. De
krant werd opgekocht door het Limburgse Concentra van de familie Baert, dit
vooral door toedoen van Steve Stevaert, die toen nog door de krant De Morgen
als een soort god werd aangeprezen. Diezelfde Stevaert zorgde ervoor dat de
eigenares van Concentra, mevrouw Baert, een baronestitel kreeg en dat Luc Van
Loon, de meer dan bekwame hoofdredacteur, de deur werd uitgestuurd toen die
niet bereid was een lagere functie te aanvaarden. Van Loons plaats werd
ingenomen door een intimus van Stevaert, een zekere Luc Rademaekers, Limburger,
logeman, gehuwd met een francofone die haar kinderen in het Frans opvoedde en
ergens rond Brussel woonde*. De Gazet Van Antwerpen werd de Gazet Van Janssens.
De meest Vlaamsgezinde journalist, Roger Van Houtte, werd ontslagen,
waarschijnlijk omdat hij het Antwerpse Visa schandaal** had uitgebracht waarbij
enkele rode coryfeeën grote sier hadden gemaakt.
Het Frutje, zoals de krant in de koekenstad heet, werd een
socialistisch propagandablaadje en de meeste Vlaamsgezinde lezers haakten af
(waaronder ondergetekende, na 35 jaar abonnee te zijn geweest). Het voorlopig
resultaat is, dat van de meer dan 200.000 abonnees, die de krant telde in het
begin van de jaren negentig er momenteel geen 100.000 meer overblijven. Sinds
de overname van de stad door de N-VA is de toon al wat veranderd, maar zo lang
er daar linkse journalisten blijven van het type Moolenaar, Kerkhove en Collier,
zal ook Mediahuis de afgang van het Frutje niet kunnen stoppen. Men moet voor de
achteruitgang van deze krant de schuld niet geven aan de crisis en de
adverteerders. De afgang was al begonnen begin der jaren negentig en zette zich
voort tijdens de boomjaren van Paars, toen de oplages van de andere kranten
niét achteruit gingen. Nu maar afwachten, of Mediahuis het opgelost krijgt.
* Deze Rademaekers heeft ondertussen de
puinhoop, die hij van het Frutje gemaakt heeft, verlaten om hoofdredacteur nieuwsdienst
van de VRT te worden, waar hij zich in dit uitgesproken linkse midden wel meer
op zijn gemak zal voelen en waar hij er geen constant te controleren leegloop
moet vrezen, dank zij de staatssubsidies, waarmee de VRT onderhouden wordt.
** Visa stond toen voor Verkwisting
Inkomsten Stad Antwerpen
Nadat de N-VA voortijdig voor de dag kwam met de ontwerpteksten voor
haar komende congres, komt nu ook de Open VLD er plots mee af. Op enkele
nuances na zou men kunnen zeggen dat het om een doordruk gaat, een soort
blauwdruk en in dit geval eerder een flauwdruk.
De partij die ooit ervan droomde een
volkspartij te worden, maakt nu weer een bocht naar rechts, terwijl de
kopstukken tegelijkertijd maar blijven zeggen dat ze socialer zijn dan de N-VA. In feite
is het hele blauwe verhaal inderdaad een doordruk, maar dan van de blauwdruk
uit de eerste burgermanifesten van Verhofstadt, waarin ook al sprake was van
o.m. het opdoeken van de inderdaad overbodige provincies, maar waarvan even weinig
is gekomen als van de sanering van de staatsschuld, toen dat nog een makkie
was.
Het hele liberale plan, mocht het ooit toegepast worden, zal pas werken
ná 2016 en efficiënt worden tegen 2020. Daarmee loopt de partij een paar
jaar achter bij dat van de N-VA, die e.e.a. verwezenlijkt wil zien tegen 2018
en niet tegen 2020. Tegelijkertijd moet Open VLD verder ijveren om de belastingregering
Di Rupo te blijven depanneren met een volgende budgetcontrole in het voorjaar
van 2014, waarbij haar huidig plan niet eens ter sprake kan komen. Mocht er
ooit een Di Rupo II komen, dan kan Open VLD haar 5-5-5 plan nu al
archiveren. Dat plan omhelst het terugdringen tegen 2020 van het
overheidsbeslag met 5%, een lastenverlaging van 5 miljard voor wie werkt en nog eens 5
miljard voor wie werk verschaft. Dat is allemaal toekomstmuziek die niet kan
worden hard gemaakt zolang de partij in een regering zit met de marxisten van
de PS, die het dan voor het zeggen krijgen. Dat terwijl een bevriezing van de overheidsgaven vanaf het aantreden van
een nieuwe regering in 2014 (de zgz Moesen*-norm waarop het herstelplan van de
N-VA geënt is) wél meteen zorgt voor een terugdringen van het overheidsbeslag.
* Wim Moesen, sinds 2006 emeritus met
pensioen - was zon dertig jaar professor aan de KU Leuven en wordt beschouwd
als een der meest onderlegde specialisten van de openbare financiën. Hij pleit
voor een tijdelijke, doch volledige bevriezing van de overheidsuitgaven om de
staatsschuld terug te dringen en het is die theorie die door de N-VA niet
alleen werd overgenomen, maar zelfs nog wat werd bijgesteld.
Zoals ik reeds meldde in mijn blog van Allerheiligen (Confoederatio Belgica)
was Brussels CD&V minister Brigitte Grouwels de enige niet-N-VA politica die
zich wat kon vinden in het confederatieplan van de N-VA, toen ze zei, dat de
Brusselaars ook nu al voor bepaalde zaken moeten kiezen, zoals bv voor het
onderwijs, waar 25% kiest voor het (betere) Vlaams onderwijs terwijl er,
officieel althans, geen kwart van de Brusselaars nog echte Vlamingen zijn. Die
eerlijke stellingname wordt Grouwels niet in dank afgenomen. Er is zelfs al een
FDF-kamerlid dat haar ontslag eist, officieel niet o.w.v. van haar
zgz communautaire uitspraken i.v.m. het N-VA-plan, maar houdt u vast omdat zij als Brussels
minister van verkeer, bij wijze van proef, enkele palen van verkeerslichten
heeft laten overschilderen met de Brusselse kleuren: geel en blauw. Die FDFer,
een zekere Emmanuel De Bock, vindt die kleuren te Vlaams! De Standaard
cartoonist RECTRR reageerde daarop met een spotprent waarop iemand tegen een
ander zegt: Natuurlijk zijn ze Vlaams: ze werken!
Doet me denken aan dat oude mopje, toen men de Boudewijn snelweg van
Antwerpen naar Luik aanlegde. De dag dat men met de werken over de taalgrens
kwam, stond er aan Waalse kant een plakkaat, waarop stond: Ici on parle le
français. De dag daarop stond er ook een plakkaat aan de Vlaamse kant, waarop
stond: Hier wordt gewerkt.
Om
even een idee te geven, hoe Brussel (niet) werkt. Anders dan in Vlaanderen, is
men daar bv niet verplicht aan te sluiten bij een zorgverzekering en wie dat
toch doet, doet dat aan minder gunstige voorwaarden. Men kan er nl pas zelf van
genieten als men er 10 jaar bij is aangesloten en wie er aanspraak op maakt,
ziet zijn recht met vier maanden opgeschort voor elk jaar dat hij niet
aangesloten was. Het resultaat is dat steeds minder Brusselaars er aan
deelnemen. Net zoals bij het onderwijs, zouden veel ketjes beter gediend zijn
met een Vlaamse aansluiting, hetgeen nu (nog) niet kan. En nu we toch met Brussel bezig zijn,
nog even iets over de schooier van Evere,Vanhengel, dus. Die liberaal stond bij de verkiezingen in 2012 als
lijstduwer op een PS-lijst(!) en haalde er amper 805 stemmen. Diezelfde
Vanhengel vertelde in Terzake (ook al n.a.v. het N-VA confederatieplan), dat
zijn partij, Open VLD, wel degelijk het confederalisme in haar programma had
staan, maar dat de liberalen toen niet wisten wat dat betekende. Men kan zich dan
ook afvragen of ze de dag van vandaag wél weten wat er in hun eigen nieuw
toekomstplan staat, waarbij ze tegen het jaar 2020 een daling van de
belastingen vragen van 10 miljard euro, netjes verdeeld tussen werknemers en
werkgevers. En dat wordt dan gezegd door de voorzitster van een partij die mee
in de huidige federale regering zit en er mee verantwoordelijk voor is dat die
regering er nog steeds niet in slaagt de Europese begrotingsnorm te halen en de
staatsschuld terug te dringen onder de 100% van het bbp. Om het Leterme nog
maar eens na te zeggen: Wie gelooft die mensen nog?.
