Is dit AI (artificiële Intelligentie) of is er over nagedacht?*
Bovenstaand grapje heb ik al eens eerder gebruikt in een van mijn blogs, toen ik het had over de cryptomunten. Vorige week kon men het echter gebruiken n.a.v. het faillissement van de Silicon Valley Bank in de VS. Het mocht dan wel pas de zestiende bank zijn in de States, de invloed van deze iconisch genoemde zgz ‘Techbank’ was wereldwijd. Even was er zelfs de schrik dat we een tweede financiële crisis gingen meemaken zoals die met de Lehman-Brothers Bank in 2007, die wél voor zo’n crisis zorgde.
Ondertussen heeft men in de Amerikaanse bankwereld blijkbaar toch e.e.a. bijgeleerd en is de overheid bijgesprongen om de schade te beperken. Als gevolg daarvan worden de depositohouders – de klanten, zeg maar – wel vergoed, ongeacht het bedrag dat ze nog bij de bank hadden staan. De aandeel- en obligatiehouders zijn er echter aan voor de moeite. Zij zijn alles kwijt.
Dat het faillissement van de Silicon Valley Bank is kunnen gebeuren, heeft te maken met roekeloze transacties waarbij de bank deposito’s van vooral digitale groeibedrijven verzamelde om ze daarna te beleggen in langlopende staatsobligaties. Die laatsten kostten niet veel omdat de rente tijdens de coronacrisis zo goed als onbestaande was. Ondertussen is die echter blijven stijgen, zodat die obligaties zo goed als niets meer opbrachten.
Ondertussen is ook de kleinere Signature Bank, ook al gespecialiseerd in cryptomunten, gebakken lucht en pyramidespelletjes, onderuit gegaan en is de tijd dat elke hond met een hoed op een digitale zaak kon starten via een voordelige lening, wel voorbij. Snel rijk worden kan nog alleen bij de Lotto.
* Een variant op de uitdrukking die ik vroeger kende van bij DAF: ‘Is dit een beleidsbeslissing of is erover nagedacht’.
De zaak Delhaize deed me denken aan wat ik zelf heb meegemaakt bij DAF-Trucks in 1993. In feite was het daar veel erger, want de ‘oude DAF’, zoals wij de zaak daarna noemden, ging toen failliet. Het enige positieve was dat er een doorstart kwam met geld van de Nederlandse en Vlaamse regering. Dat nam niet weg dat zowat de helft van de werknemers hun job verloren. Op de hoofdzetel in Eindhoven waren dat er zo’n 3.000.
Ik werkte toen in Eindhoven bij ITS, de internationale 24-uursservice en met het oog op de geplande doorstart moesten de lijnen met de klanten en de werkplaatsen open blijven. Op vrijdag 19 februari 1993 moest iedereen naar huis en daar ik toevallig dat weekeinde dienst had, was ik de enige, buiten de bewaking, die er nog werkte!
Elk medewerker kreeg de dag daarop thuis een ontslagbrief, in België via koerier, zaterdag is hier geen post - Bij de helft was er een tweede blad bij, dat voorstelde maandag een nieuw arbeidscontract te komen tekenen. Bij ITS – de schakel met de klanten - werd geen enkele operator ontslagen, wel het hoofd van de afdeling, die geen strandingen deed, het operationele werk, zeg maar.
---
Wat daar toen gebeurde was natuurlijk van een andere grootte dan nu bij Delhaize, al was de verwarring bij de werknemers er niet minder om. De ‘nieuwe’ DAF werd weer opgestart en drie jaar later overgenomen door het Amerikaanse Paccar dat echter de naam DAF buiten de States behield. Paccar betaalde de Nederlandse en Vlaamse regeringen, die de doorstart hadden mogelijk gemaakt, driemaal het bedrag dat ze erin gestopt hadden. Bij mijn weten nog nooit gebeurd in onze contreien.
Dertig jaar later is DAF nog steeds ‘alive and kicking’
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen) Tags:² De zaak Delhaize deed me denken aan wat ik zelf heb meegemaakt bij DAF-Trucks in 1993. In feite was het daar veel erger, want de ‘,oude DAF’,, zoals wij de zaak daarna noemden, ging toen failliet. Het enige positieve was dat er een doorstar
13-03-2023
De federale puinhoop
Na de goedkeuring van het stikstofakkoord lijkt de Vlaamse regering voorlopig gered en kan men weer zeggen dat we het regionaal inderdaad toch beter doen dan federaal. Dit geldt in de eerste plaats voor de begroting die federaal stilaan één grote ramp aan het worden is en daar houdt het niet mee op.
De asieldeal is een eerste stap in de goede richting, maar ook niet meer dan dat. Het blijft voor sloor Demoor dweilen met de kraan open. Verder zou er een pensioenhervorming moeten komen, die ook al communautair geladen zal zijn. Door het feit dat Europa vindt dat ook het tweede plan van minister Lalieux(PS) nog steeds ontoereikend is, riskeert België hierdoor honderden miljoenen euro’s aan Europees relancegeld te verspelen. Verder is er nog altijd geen definitief akkoord met Engie over het langer openhouden van de kerncentrales.Tenslotte is er nog de fiscale hervorming van minister Van Peteghem die op zich niet slecht is, maar onvoldoende o.w.v. de compleet ontspoorde begroting.
Kortom, de kans is groot dat de federale regering, net zoals de Vlaamse, niet veel meer zal doen dan alle problemen over de volgende verkiezingen te tillen en wie dan nog leeft, zal wel zien.
Na de eerder beschamende vertoning van de laatste weken heeft de Vlaamse regering dan in blessuretijd toch nog een akkoord kunnen vinden over het stikstofprobleem en daarmee voorlopig een crisis vermeden. Het neemt niet weg dat die regering nog op weinig vertrouwen kan rekenen en in de eerste plaats gaat proberen de verkiezingen van eind volgend jaar te halen.
De regering Pasbon heeft wel e.e.a. verwezenlijkt. Er kwam een nieuw burgerschapsdecreet, de jobbonus, de bouwshift, de afschaffing van de opkomstplicht en de Vlaamse canon, met als kers op de taart dat ze haar financiën min of meer in orde heeft, zeker in vergelijking met het federale België en vooral met Wallonië en Brussel. Er zou echter meer in gezeten hebben mocht ze niet zijn samengesteld met partijen die ook in de federale regering zitten. Dit geldt vooral voor cd&v die men daar niet eens nodig had, tenzij om de Vlaamse oppositie te verkleinen.
We kunnen alleen maar hopen dat heel deze stikstofkomedie de ogen van de kiezers zal geopend hebben en die zal aansporen bij de volgende verkiezingen Vlaamsnationaal te stemmen. Het is immers zo goed als zeker dat de afwerking van enkele van de hierboven bereikte akkoorden over die verkiezingen zullen getild worden en het de volgende Vlaamse regering zal zijn die het zal mogen opknappen. Een reden temeer om ervoor te zorgen dat die volgende gewestregering niet Vlaams genoeg zal kunnen zijn en liefst met weinig of geen traditionele inbreng.
In de laatste uitgave van Visie, het maandblad van o.m. de Christelijke vakbond, verscheen een artikel van een zekere Nils De Neubourg die op zijn beurt verwijst naar enkele uitspraken van Matthias Somers, een wetenschappelijk medewerker van Denktank Minerva. Deze laatste heeft zo zijn twijfels over de haalbaarheid van wat hij ‘De mytische’ 80% tewerkstelling noemt in 2030. Hij heeft daarin zelfs (zijn) gelijk, want hij heeft het alleen over België en geen ogenblik over het verschil dat er is tussen Vlaanderen en Wallonië. Op die manier verzwijgt hij een deel van het probleem en heeft hij daar inderdaad geen oplossing voor. Het doet zo’n beetje denken aan de laatste afleveringen van Het Verhaal van Vlaanderen. Men zegt geen leugens, maar vertelt ook niet de hele waarheid en die is, in het verhaal van de tewerkstelling, dat Vlaanderen nu reeds bijna de 80% haalt (in Oost-Vlaanderen zit men er al over), Wallonië niet eens de 70% en dat er geen enkele aanduiding is dat er daar veel aan zal veranderen (De ‘levensgenieters’ van Magnette, weet je wel)
In Gent hebben socialisten en liberalen een soort kartel gevormd tegen de gemeentelijke verkiezingen van oktober ... 2024. Goed op tijd dus. Hiermede komt er wel een eind aan de samenwerking tussen socialisten en groenen die de stad al twee legislaturen samen regeerden, de laatste keer met ook de liberalen en cd&v erbij. Die laatste partij had men er feitelijk niet bij nodig. Net zoals bij Paarsgroen+ federaal, kwam cd&v er in Gent bij als vijfde wiel aan de wagen. De reden waarom was, omdat Mathias Declerq aan genoeg achterban zou geraken om burgemeester te kunnen worden. Dat hij daarvoor zijn eigen liberale programma ondergeschikt moest maken aan dat van rood/groen zou hem worst wezen. In feite deed hij hetzelfde als wat Open VLD federaal deed, waar de partij ook een hoofdzakelijk linkse coalitie haar zin laat doen in ruil voor Crootjes premier-bonus. De jobs, weet je wel.
Bij de volgende gemeentelijke verkiezingen zal er echter e.e.a. anders uitzien. Zo zal men dan niet meer verplicht zijn te gaan stemmen en diegene die de meeste voorkeurstemmen krijgt bij de partij die de meeste stemmen haalt, zal dan automatisch burgemeester worden. Het zal er dus op aankomen een zo groot mogelijke partij achter zich te krijgen én bij die partij de meeste stemmen te halen. Als dat de nieuwe kartelpartij zou worden, met de eveneens nieuwe naam ‘Voor Gent’, dan zal Declerq, net zoals de vorige keer en zoals Crootje federaal, het programma van links moeten uitvoeren en zal zijn enig voordeel zijn burgemeestersjerp zijn en – voor zover dat nog bewezen diende te worden – zal Open VLD dé postjespakkers-partij bij uitstek blijven...
Opmerkelijk in het hele verhaal van de crisis binnen de Vlaamse gewestregering én in de media is, dat in enkele scenario’s om tot een akkoord te komen ook steevast Vooruit en Groen vermeld worden, maar PvdA en Het Vlaams Belang met geen woord. Voor de Vlaamse communisten is dat nog te begrijpen. In tegenstelling tot haar Waalse familie komt de partij van Hedebouw hier niet van de grond. Iets anders is het VB, dat in de discussies verzwegen wordt als zou het niet bestaan, maar in alle recente peilingen de grootste partij van Vlaanderen blijft. Haar mordicus ‘links’ laten liggen (what’s in a name!) is, ook in de media, nu niet persé iets dat democratisch kan genoemd worden, zeker niet als men ziet dat in steeds meer landen uiterst-rechtse partijen in aanmerking komen om mee te spelen. In Italië maken ze zelfs de meerderheid uit en zijn er nog geen brokken gevallen, zelfs niet op internationaal gebied. Daarenboven voorspelt deze houding bij ons weinig goeds voor eventuele besprekingen na de volgende verkiezingen. Als we Vlaanderen uit de traditionele politieke knoeiboel van de laatste jaren willen halen, doen we er best aan het VB zo sterk mogelijk uit die verkiezingen te laten komen, ongeacht en zelfs in tegenstelling tot wat traditionele, Belgicistische, Waalse, francofone en andere anti-Vlaamse middens en media erover nog zullen vertellen. Wat we tegenwoordig meemaken is niet voor herhaling vatbaar. We gaan toch weer niet aanmodderen met de partijen die bewezen hebben dat ze het niet aankunnen. Het echte Verhaal van Vlaanderen mag best een stuk Vlaamser klinken.
---
En dan nog dit:
Het weekblad Knack is ook al lang niet meer wat het geweest is. Zeker Vlaanderen moet er niet veel meer op rekenen. Het wordt steeds minder Vlaamsgezind, eerder gauche-caviar en woke. De tijd van Frans Verleyen (‘Sus’ voor de vrienden), Rik Van Cauwelaert en Kaaiman ligt al een tijdje achter ons. Samen met die laatste twee heb ik toen afgehaakt, iets wat ik ook met Trends gedaan heb toen Johan Van Overveldt er vertrok.
Ik noem deze Vlaamse regering al een paar jaar ‘die van Pasbon’ en daar blijf ik bij. Jan heeft zijn verdiensten gehad, denk maar aan het Warande Manifest dat hij indertijd mede ondertekende, maar geeft al enkele jaren de uitgebluste indruk van iemand die aan het uitbollen is. Hij is de zestiende Vlaamse minister-president sinds het systeem bestaat en ik denk niet dat er een meer passieve Vlaamse minister-president is geweest. Komt daar nog bij dat ik niet zie wie van zijn partij het beter zou doen. De Wever ja, maar die kan niet alles alleen blijven doen. Na De Wever is er bij de N-VA de grote leegte.
Tenslotte was het vanaf de start zeker dat er problemen zouden komen met drie partijen in de Vlaamse regering waarvan er twee ook in de federale regering zaten. Het wordt helemaal hilarisch als men straks zal moeten vaststellen dat de Vlaamse regering niet meer zou werken terwijl die federale tenminste de schijn hoog houdt het nog wel te doen.
---
Het stikstofverhaal kwam gisteren in de plenaire Kamerzitting, maar van een doorbraak is er nog steeds geen sprake. Het is nog maar eens uitgesteld, nu tot vrijdag. Men zal er waarschijnlijk niet uit geraken. Een wisselmeerderheid met Vooruit i.pl.v. cd&v, een minderheidsregering, een in lopende zaken, het zijn allemaal tekenen van zwakheid in de gewestelijke legislatuurregering die niet kan rekenen op vervroegde verkiezingen.
---
En dan nog dit:
In de maand februari blijkt de werkloosheid in Wallonië nóg gestegen te zijn. Was daar bij onze levensgenieters (dixit Magnette) dan nog iemand aan het werk? (grapje!).
Het Verhaal van Vlaanderen zit er voorlopig op. Voorlopig, want het is niet af. Het was nuttig om de grote massa wakker te schudden en te laten zien dat we er waren en er nog zijn. Er waren echter teveel zaken die niet of nauwelijks aan bod kwamen en de reeks is dus voor verbetering vatbaar. Namen als Jan Breydel, keizer Karel, Napoleon en zijn Waterloo, de meeste van onze alom bekende kunstenaars werden al dan niet opzettelijk vergeten. Vanaf 1830 werd het eerder een Verhaal van België.
De laatste aflevering, van het Interbellum tot de eeuwwisseling was ook van dattem: vrij objectief, maar niet volledig genoeg. Het begin van de immigratie bv klopte grotendeels, maar dat die eerste immigranten uit Italië, Polen en Marokko, hier zwaar en gevaarlijk werk moesten doen was geen primeur. Vóór zij hier aan kwamen waren het al een half miljoen Vlamingen die in de Waalse mijnen mochten gaan ‘travakken’. En ook toen was ‘den boas ne smeirlap’, althans volgens het verhaal van Tom Waes, die vanaf 1830 zijn eerder linkse sympathieën moeilijk kon verbergen. Voor de Vlaamse kompels uit de 19de eeuw werden er geen cités gebouwd zoals later voor de immigranten in Limburg.
Volgend jaar krijgen we de kans om – via democratische verkiezingen - zelf het vervolg van Het Verhaal mee te schrijven door ervoor te zorgen dat Vlaanderen weer Vlaamser wordt. Dat wordt dan óns Verhaal, onze afspraak met de geschiedenis.
In mijn blog van 4 dezer (‘De Boergondische Nederlanden’) had ik het al over het feit dat schilder Jan Van Eyck niet alleen bekend werd door zijn schilderijen, maar ook door het feit dat hij het schilderen met olieverf zodanig had geperfectioneerd dat het een revolutie in de schilderkunst veroorzaakte over heel Europa. Wie de olieverf zelf heeft uitgevonden, zijn we nooit te weten gekomen.
Het gebeurt wel meer dat iemand bekend en beroemd wordt door een uitvinding van iemand anders. Zo is er het verhaal van het Contrapunt waarmee Johan Sebastian Bach muzikaal onsterfelijk werd. Onder ‘contrapunt’ wordt in de muziektheorie bij het componeren het verband tussen twee of meer onafhankelijke stemmen verstaan. Dat was uitgevonden door een zekere Petrus Dictus in 1336, maar het was Bach die er als eerste – eeuwen later - courant gebruik van maakte.
Nog spectaculairder is de geschiedenis van het ‘Leidmotiv’, waarmee Richard Wagners opera’s bekend werden, maar dat ook al vóór zijn tijd bestond. Het ‘Leidmotiv’ is het grondthema, het motief dat de innerlijke handeling draagt en wordt toegepast om symbolen, emoties, zaken of personen te karakteriseren. Het werd nóg bekender toen Wolfgang Korngold het in Amerika in de film introduceerde (en er later een Oscar voor kreeg) en het werd tot de perfectie gebracht door Ennio Morricone (denk maar ‘Once upon a time in the West’) die er insgelijks een Oscar aan over hield. Een opera waarin eens niet gezongen werd...
