Het Verhaal van Vlaanderen zit er voorlopig op. Voorlopig, want het is niet af. Het was nuttig om de grote massa wakker te schudden en te laten zien dat we er waren en er nog zijn. Er waren echter teveel zaken die niet of nauwelijks aan bod kwamen en de reeks is dus voor verbetering vatbaar. Namen als Jan Breydel, keizer Karel, Napoleon en zijn Waterloo, de meeste van onze alom bekende kunstenaars werden al dan niet opzettelijk vergeten. Vanaf 1830 werd het eerder een Verhaal van België.
De laatste aflevering, van het Interbellum tot de eeuwwisseling was ook van dattem: vrij objectief, maar niet volledig genoeg. Het begin van de immigratie bv klopte grotendeels, maar dat die eerste immigranten uit Italië, Polen en Marokko, hier zwaar en gevaarlijk werk moesten doen was geen primeur. Vóór zij hier aan kwamen waren het al een half miljoen Vlamingen die in de Waalse mijnen mochten gaan ‘travakken’. En ook toen was ‘den boas ne smeirlap’, althans volgens het verhaal van Tom Waes, die vanaf 1830 zijn eerder linkse sympathieën moeilijk kon verbergen. Voor de Vlaamse kompels uit de 19de eeuw werden er geen cités gebouwd zoals later voor de immigranten in Limburg.
Volgend jaar krijgen we de kans om – via democratische verkiezingen - zelf het vervolg van Het Verhaal mee te schrijven door ervoor te zorgen dat Vlaanderen weer Vlaamser wordt. Dat wordt dan óns Verhaal, onze afspraak met de geschiedenis.
---
|