Doping in het tourcircus is niets nieuw. Denk maar aan het geval Tom Simpson en dat van Festina. Wat nu gebeurd is, is het zoveelste vervolg, zij het dan wel op een spectaculaire manier. Het zal wel nog nooit gebeurd zijn dat de eerste vijf van het klassement van het jaar ervoor er nu niet bij zullen zijn. Buiten de eigen supporters zullen er wel niet veel rouwen om de schorsing van Jan Ullrich ("der Jaan", zoals de Duitsers hem noemen). Sinds de man ooit de tour won, nu zo'n negen jaar geleden, is hij nooit meer ernstig met zijn vak bezig geweest. Hij had het statuut van de ongenaakbare. Zelfs zijn eigen sportbestuurder had hem niets te vertellen, alleen misschien zijn "persoonlijke" manager. We hebben gezien wat ervan gekomen is. Basso mag dan wel sympathieker ogen, wie hem bezig gezien heeft in de bergritten tijdens de Giro zal ook gemerkt hebben dat het niet meer normaal was zoals hij zonder enige zichtbare forcing de concurrentie op een hoopje reed en zich zelfs de weelde kon veroordelen een paar ritoverwinningen weg te geven. Zijn rijstijl was een 100% copycat van die van Lance Armstrong, zodat men zich inderdaad ook vragen mag gaan stellen hoe de Amerikaan het klaarspeelde. Jammer in heel deze zaak dat ook Vinokourov, die klaarblijkelijk nergens schuld aan heeft, is uitgesloten omdat de meerderheid van zijn ploeggenoten verdacht wordt. De Kazak verdient beter, want het is een renner die zich nooit gewonnen geeft en zoiets ziet men graag. Misschien had hij de Tour kunnen winnen tijdens het jaar dat Ullrich voor Bianchi reed. Het was de Duitser die Vinokourov toen enkele keren terug ging halen toen Armstrong geklopt leek. Of "der Jan" dat deed uit domheid of uit berekening zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. In de doping bij de wielrenners zijn het niet alleen coureurs en verzorgers die schuld treffen, ook de organisatoren van de verschillende ronden, die deze etappekoersen elk jaar steeds zwaarder maken, waardoor men met normale menselijke middelen de karwei niet meer aan kan. Als men bv ziet wat voor bergritten men de laatste jaren in de Giro uitgedokterd heeft, dat is niet meer normaal. Men zou deze koersen dan best ook terug op mensenmaat maken, zodat niemand nog verplicht wordt doping te gebruiken om op zijn niveau te kunnen rijden. Voor de rest heeft de Tour van dit jaar het voordeel dat alles nu mogelijk lijkt. Het zal moeilijk worden voor de gokkers!
Evenals de partijen die zichzelf het etiket "democratisch" hebben opgeplakt, hanteren ook de vakbonden een cordon sanitaire t.o.v. het Vlaams Belang. Dat houdt in, dat leden van de vakbondslijsten geschrapt worden als men weet dat ze lid zouden zijn van het VB. Als reden wordt daarvoor opgegeven, dat die partij "onverdraagzaam" zou zijn, in de eerste plaats t.o.v. de vreemdelingen. Met de maatregel die de vakbonden treffen, bewijzen ze echter even onverdraagzaam te zijn t.o.v. een groot gedeelte van de eigen bevolking. De vakbonden discrimeren geen leden die lid zijn van de P.v/d A (het vroegere Amada) of andere (soms uiterst) linkse organisaties die sympathiseren met totalitaire, soms moorddadige regimes, wél de mensen die (meestal terecht) vinden dat het in België niet gaat zoals het hoort en daar hoef ik toch geen tekeningetje bij te zetten, zeker? Wat dacht je trouwens van het voorstel van de vakbonden om illegalen gratis een lidmaatschapkaart van hun bond te geven? Zoiets noem ik ondermijnen van de rechtsstaat. Het kan nóg erger. Nog niet zolang geleden werd de afdeling Metaal van het ABVV geregionaliseerd, dat terwijl de vakbond zelf nog altijd oerconservatief unitair is. De reden daarvoor was, dat de voorzitter van de Vlaamse vleugel, Herwig Jorissen, ooit als zeventienjarige (!) één (1) jaar lid was geweest van het Vlaamse Voorpost, zeg maar: een verbeterde plakploeg. Van discriminatie gesproken. Onze vakbonden zijn geschoeid op stalinistische leest. Geen vrije verkiezingen binnen de bonden zelf om uit te maken wie er aan de leiding komt. Dat gaat daar hiërachisch zoals in communistische regimes en bij de maffia. En uitgerekend diezelfde vakbonden gaan dan zeggen dat andere mensen niet verdraagzaam zijn en discrimineren. De kruik gaat echter te water tot ze breekt en er komen al serieuze barsten in het syndicale cordon. Zopas heeft de ACV-voorzitter in Deurne, bij Antwerpen, zich kandidaat gesteld op de lijst van het VB bij de komende verkiezingen voor de gemeenteraad. Hij is al de tweede ACV-er daar in Deurne die de overstap doet. Deurne is met zijn 80.000 inwoners meer dan een voorstad. Ze is, qua inwoners, groter dan bv Mechelen of Hasselt. Door het afhaken van enkele leden van de zgn "democratische" partijen, zit het VB er nu al op de wip. De kans is dan ook groot dat Deurne de eerste grote gemeente in Vlaanderen wordt waar het Vlaams Belang de volstrekte meerderheid gaat behalen. Daar houdt het trouwens niet bij op, want in buurgemeente Schoten riskeert men minstens een coalitie van de huidige burgemeester met dezelfde partij. Het zal knarsetanden worden bij de afeccionados van het linkse dogma. Zelfs het feit dat het ABVV tegenwoordig een voorzitter heeft die "De Leeuw" heet (echt waar!), zal daar weinig aan veranderen.
De Nederlandse premier Balkenende heeft dus het ontslag van zijn regering aan koningin Beatrix aangeboden, nadat D66, een van de partijen van zijn meerderheid, zich uit die regering had teruggetrokken. Dit gebeurde, officieel, omdat deze partij het ontslag had geëist van Rita Verdonk, minister van vreemdelingenzaken en integratie. De twee overige regeringspartijen, het Christelijks CDA en het liberale VVD lieten Verdonk echter niet vallen en daardoor was de regering dus in de minderheid. D66 is een zogezegde links-liberale partij. In feite is zij het die de term "links-liberaal" heeft uitgevonden. In werkelijkheid bestaat er geen links-liberaal, evenmin als er een rechts-communist bestaat. Het gaat meer om marketing dan om politiek, maar in de jaren zestig van de vorige eeuw "pakte" het in Nederland en kreeg die partij een zekere aanhang. Dat duurde tot ze mee mocht regeren, een situatie die min of meer te vergelijken is met wat de Volksunie bij ons overkomen is. Eens geproefd van de macht, kon ze niet meer zonder. Bij elke verkiezingen verloor D66 echter terrein. Toen er aan het eerste kabinet Balkenende een vroegtijdig einde kwam door de implosie van de partij van Pim Fortuyn (een uitgesproken rechtse groepering), was D66 bereid dat gat op te vullen. Lekker heeft dat nooit gelopen en vooral het kordate beleid van Rita Verdonk (26.000 asielzoekers het land uitgezet en 700.000 verplicht tot totaallessen), maakten deze politica zo'n beetje de schietschijf van de pseudo-liberalen. Na de affaire Hirshi Ali zag D66 zijn kans schoon zijn blazoen wat op te smukken en hopelijk eindelijk eens wat stemmen terug te winnen bij vervroegde verkiezingen. Die komen er nu in het najaar. Of D66 stemmenwinst gaat halen uit die verkiezing blijft zeer twijfelachtig. De kans dat de partij even roemloos zal eindigen als bij ons de Volksunie, is zeer reëel. Rita Verdonk is in Nederland populairder dan ooit, niet zozeer binnen haar eigen VVD, waar ook een deel linkslichters de dienst uitmaken (dat is geen alleenrecht van Verhofstadts VLD), maar bij de miljoenen Nederlanders die eerst achter Fortuyn stonden en nu een valabel alternatief gevonden denken te hebben bij de "dame die er iets aan doet". Door de vakantie is het nog enkele maanden wachten voor we het antwoord zullen kennen, maar het zal er spannen boven en onder de Moerdijk!
Halfweg de jaren zeventig verhuisde mijn schoonmoeder, toen een weduwe van half in de zestig, naar een appartement op de Luchtbal, een volkse wijk van Antwerpen. De gebouwen waren daar vlak na de Tweede Wereldoorlog opgetrokken voor dakloze families. Ze waren vij eenvoudig maar gerieflijk. Waar mijn schoonmoeder terecht kwam was er zelfs een lift, wat niet overal het geval was. Buiten was alles netjes aangelegd en onderhouden, met gazons en bloemenperkjes. Begin jaren tachtig kwam er in haar blok een Marokkaanse familie. Wat de vader juist deed heeft mijn schoonmoeder nooit geweten. Hij reed wel met een grote Mercedes en had een uitgebreide kinderschare. Die zorgde niet alleen voor veel animo, ook voor veel schade. Iets onderhouden was er bij dat volkje niet bij. Toen er later steeds meer allochtonen de blokken kwamen bevolken, was het helemaal uit met de rust en vrede. Erger werd het nog toen die kinderen teenagers werden. Vandalenstreken bleven niet uit en ten slotte durfden de meeste autochtone bewoners, doorgaans oudere mensen, 's avonds de deur niet meer uit. Ik heb aan bovenstaande moeten denken n.a.v. de vele reacties in lezersbrieven aan de kranten op de moord op lijnbus 23. Tegenwoordig is het er niet alleen 's avonds gevaarlijk, zelfs overdag riskeert men een hoop miserie in hele wijken van Antwerpen-Noord. Tot wat dat kan leiden hebben we kunnen zien op lijn 23. Wat doet de stad Antwerpen er aan? Wel, die heeft ondertussen gezorgd voor straathoekwerkers, moderatoren, buurtbegeleiders, toezichthouders en ga zo maar door. Wat die mensen allemaal precies doen en wat dat allemaal zoal kost, schijnt moeilijk te achterhalen. Eén ding lijkt wel vast te staan: het brengt weinig aarde aan de dijk. Ooit heeft de stad een overlast-manager aangesteld, een super de super toezichter die alles eens in goede banen ging leiden. Of die man er nog is, is evenmin duidelijk: je hoort of ziet er niets meer van. Ofwel bestaat de job niet meer, ofwel doet die helemaal niets. Het ligt natuurlijk niet alleen aan de stad, de ouders zijn mede verantwoordelijk voor een jeugd die geen of weinig opvoeding heeft gehad, voor jongens vooral, die doen waar ze denken zin in te hebben. Zelfs voor de simpelste jobs komen ze niet in aanmerking, omdat ze meestal ongeschoold zijn en de taal van de streek niet voldoende beheersen. Er zijn al lezers die voorstellen de legerdienst terug in te voeren, iets wat ik persoonlijk helemaal geen slecht idee vind, zelfs niet voor de autochtonen. In deze losgeslagen maatschappij kan het bijbrengen van wat discipline en authoriteit een wereld van verschil uitmaken. Kom echter niet vertellen dat dit soort multicultuur een verrijking is. Vorig weekeinde werd die nonsens nog maar eens verkocht op de "zevende dag" door Europarlementslid Bart Staes, vroeger Volksunie, nu Groen! Bart Staes is een dwaas.
Degenen die geloven dat Di Rupo de Waalse problemen gaat oplossen, met of zonder "Marshal plan", is er aan voor zijn moeite. Niet alleen heeft "il capo" een serieuze nederlaag geleden in Charleroi, waar de Stalinistische club van de plaatselijke PS met meer dan 80% achter peetvader Van Cauwenberghe blijft staan, maar er komt een nieuw schandaal op hem af, waarin hij trouwens onrechtstreeks bij betrokken is. Na de Waalse huisvestingsmaatschappijen en sportclubs, is het dit keer de beurt aan de Waalse hospitalen om in de negatieve kijker te komen. We weten al lang dat de sociale zekerheid in Wallonië meer kost dan in Vlaanderen en dat de hospitalen daaraan meewerken, o.m. door de patiënten langer daar te houden. Nu blijkt, dat de Waalse regering jaarlijks zo'n 100 miljoen euro uitreikt aan die hospitalen. Of dit al dan niet legaal en reglementair is, wil ik nog even buiten beschouwing laten. Het schandaal zit erin dat de katholieke ziekenhuizen, die goed zijn voor de helft van de ziekenhuisbedden in Wallonië, slechts 31% van die subsidies krijgen. De rest gaat naar de hospitalen onder socialistische paraplu. En daar houdt het niet mee op. Nu blijkt ook dat de meeste van die socialistische ziekenhuizen geleid worden door kabinetschefs van Waalse ministers! Nicolas Martin, kabinetschef van Elio met het strikje, is directeur van het ziekenhuis Ambroise Paré in Bergen, Elio's thuishaven. Ook de ministers Daerden (weer hij!) en Marcourt hebben hun eigen mannetje aan het hoofd van hospitalen in Luik en Charleroi... Wie zijn nu de "parvenu's"? --- Door de in Wallonië steeds verder uitdeinende golf van fraude en corruptie, is het logisch dat heel wat ernstig denkende Walen er genoeg van krijgen en is de kans groot dat bij de komende gemeenteraadsverkiezingen het Front National (FN) eindelijk serieus gaat doorbreken. Op die manier krijgen ook de Walen de kans een proteststem uit te brengen, zoals Vlamingen dat al langer kunnen via het Vlaams Blok/Belang. Als reactie daarop is men ook in de Waalse pers begonnen met een soort cordon sanitair t.o.v. het FN. Dat is eigenlijk niets om zich druk over te maken; het zal evenmin iets opbrengen als dat in Vlaanderen het geval is t.o.v. het VB. Erger is echter dat in Wallonië mensen van het FN fysiek bedreigd worden. Isabelle Roossens, moeder van drie kinderen en FN-voorzitster in Bergen (waar Elio il bello burgemeester is), is reeds tweemaal overvallen en flink toegetakeld. Op 16 juni werd haar wagen klem gereden en ontsnapte zij ter nauwernood aan de dood. Ze redde zich door met haar GSM nog te kunnen bellen met de politie. Dit feit werd ergens achteraan in de Waalse kranten vermeld met twee regeltjes, in de Vlaamse pers helemaal niet. Dit is Wallonië in de 21ste eeuw!
Na de absurde moorden in Antwerpen besloot het bestuur van het Vlaams Belang de poster over veiligheid, die mede een aanloop was naar de komende gemeenteraadsverkiezingen, te vervangen. Dat gebeurde al vóór de ouders van de vermoorde Luna daarom vroegen. Het meisje op de poster werd vervangen door een volwassen koppel, een foto die men gekocht had bij een Amerikaans bedrijf op het Internet. Bleek nu dat de foto op de nieuwe poster een koppel voorstelde uit Franstalig België, met name rallyrijder Stéphane Henrard en zijn ex-vriendin. Henrard had de foto gegeven aan een bevriende fotograaf en zo was die bij het Amerikaans bedrijf geraakt. Business, you know. Die ex-vriendin van Henrard nam het echter niet dat zij op een poster voor het VB stond en stapte naar de rechter, die het Belang verbood de posters nog verder tentoon te stellen, op straffe van boete. Allemaal een beetje ver gezocht, want hoe konden Vanhecke en Co nu weten dat een Amerikaans bedrijf met Belgische foto's leurde? Het werd nog erger toen achtereenvolgens ook Henrard zelf én de Belgische fotograaf tegen het vertonen van de poster gingen protesteren. Alsof dat nog niet genoeg was, liet het Amerikaans bedrijf weten niets meer met het VB te maken te willen hebben. VB-voorzitter Frank Vanhecke sprak van een "georganiseerde pesterij". Dat was geen loze uitspraak, want er zat wel degelijk "iets" achter. Op de teletekst bladzijden van de RTBf stonden het voorbije weekeinde liefst drie bladzijden over het poster geval. Die waren erop gezet door een zekere advocaat Doutrelepont. Blijkt die man een zakenvennoot te zijn van het advocatenkantoor Uyttendaele, Gérard & Doutrelepont. Die Uyttendaele is niemand minder dan de huidige echtgenoot van Laurette Onkelinx, vice premier, minister van just-is-just en Vlaamshater eerste klas. Dat advocatenbureau blijkt trouwens de laatste jaren heel wat lucratieve bestellingen van de overheid te hebben binnen gekregen. Louter toevallig natuurlijk, want we weten dat de Franstaligen in dit land onkreukbare onzelfzuchtigen zijn, vooral dan die van P.S. signatuur. Feitelijk zou het Vlaams Belang zich daarover niet verder druk moeten maken. Verkiezingen kosten nu eenmaal veel geld en het blijft moeilijk in de kijker te blijven staan. De VB-poster is nu in heel België een hit. In kranten en op TV-stations waar men het Vlaams Belang steeds probeert dood te zwijgen, is de poster wel verschenen, zelfs dagen aan een stuk en eenieder weet nu wat erop staat. Van de andere partijen is er geen enkele poster of slogan die zo'n bekendheid heeft verworven. Het Henrard-koppel is nu verdwenen en nu staat er een vrouw alleen op. Het is nu wachten tot die zich meldt en die ook zegt dat ze er niet op wil staan. Dan komt het VB wéér in het nieuws. Van naambekendheid gesproken: zo'n publiciteit is niet te betalen!
De beheersing van de veiligheid in ons land is niet onder controle te krijgen, om de eenvoudige reden dat criminelen helemaal niet afgeschrikt worden door de straffen die ze hier kunnen oplopen. Een straf, waarbij in de wet voorzien wordt dat ze bv zes jaar zal zijn, is in werkelijkheid slechts één derde ervan. Internationale bendes, zowel uit Noord-Afrika als Oost-Europa, houden er rekening mee dat hun trawanten kunnen gepakt worden. Welnu, met in hun achterhoofd dat ze in België slechts één derde van de straf moeten uitzitten (t.o.v. bv twee derden in Nederland en de hele termijn in heel wat andere landen), is het voor hen interessanter in België te opereren. Verder is het verblijf in de meeste Belgische gevangenissen, zeker de nieuwste, een luxe t.o.v. die in de meeste andere landen. Deze zaken maken dat de Belgische gevangenissen dan ook overvol zitten en dat er geen sprake van kan zijn dat men de wet Lejeune zal aanpassen, laat staan afschaffen, wat Verhofstadt daarover ook moge vertellen. Het enige wat de paarse regeringen tot nu toe gedaan hebben op gerechtelijk vlak, is ervoor te zorgen dat de gevangenissen zoveel mogelijk ontlast worden. Daarom de recente wijziging van de wet Lejeune, waarbij bijna iedereen zo goed als automatisch na één derde van zijn straf wordt vrijgelaten. Daarom ook de wet van tante Laurette, waarbij veroordelingen onder de zes maanden niet hoeven te worden uitgezeten. Vandaar ook dat allerlei kleine criminaliteit zelfs niet eens meer vervolgd wordt: diefstal van (brom)fietsen en motoren, auto-inbraken, winkeldiefstallen, onopzettelijke slagen en verwondingen, opzettelijke slagen met geringe gevolgen en onbekende dader, vandalisme, aanrijding met vluchtmisdrijf en alleen stoffelijke schade, vandalisme aan auto's met onbekende dader.* Het Belgisch veiligheidssysteem en het onveiligheidsgevoel van de modale burger is daardoor onoplosbaar geworden, wat Verhofstadt of zijn veiligheidsadviseur daarover ook mogen verklaren. Dat is praat voor de vaak, voor de tribune, gelul in de ruimte, verkiezingsdemagogie of hoe ge het ook wilt noemen.
* Deze lijst van kleine criminaliteiten werd bekend gemaakt in mei van vorig jaar door de Antwerpse procureur Van Lijsebeth n.a.v. van het proces Debie.
N.a.v. de moord op de treinbestuurder in de lijnbus in Antwerpen, kwam onze eerste minister op de (linkse) ATV-zender vertellen, dat hij de wet Lejeune, die zorgt voor vervroegde vrijlating, wil veranderd zien. Huichelaar! Hijzelf is al zeven jaar verantwoordelijk voor het beleid in dit land en heeft i.v.m. met de wet Lejeune nog nooit iets ondernomen. Niet alleen het Vlaams Blok/Belang, maar heel wat normaal denkende burgers vragen al zeker twintig jaar dat die wet zou worden aangepast, zelfs afgeschaft. Het is zelfs nóg erger: deze wet werd zopas, dit jaar nog, door Verhofstadts eigen paarse meerderheid versoepeld. Vrijkomen na een derde van de straf uitgezeten te hebben, zoals de wet Lejeune toelaat, is nu een recht geworden en geen gunst meer. De persoonlijkheid van de veroordeelde en het gedrag in de gevangenis mogen sindsdien geen enkele rol meer spelen. Van hypocrisie gesproken! Het Belgische Gerecht is al lang een poppenkast, waartegen ook ik in deze rubriek al meermaals heb geschreven. De zgz "zware straffen" die er gegeven worden zijn een lachertje, omdat men er van uit moet gaan dat men slechts één derde van zijn straf moet uitzitten. Een "zware veroordeling" tot 6 jaar bv betekent, dat men na 2 jaar weer vrij rondloopt. Levenslang wil zeggen, dat men na 12 jaar weer wordt vrijgelaten. Een veroordeelde voor verkrachten van minderjarigen, zoals de verdachte in de kinderverdwijning in Luik, kwam toen nog vervroegd vrij "wegens goed gedrag in de gevangenis". Alsof een pedofiel in de bajes zijn ding zou kunnen doen. Natuurlijk had die daar een goed gedrag. Wat daarna gebeurt, wordt nauwelijks nog gecontroleerd. Hét probleem om die wet Lejeune ongedaan te maken of zelfs maar aan te passen, is de P.S. in het algemeen en madame Onkelinx in het bijzonder. Na haar nederlaag i.v.m. de jeugdsanctiewet, die ze jaren had tegengehouden en maar kon doorlaten na de verontwaardiging bij de moord op Joe Van Holsbeeck, zal de Luikse furie niet geneigd zijn nog eens bakzeil te moeten halen. --- In de marge van bovenstaande is het trouwens frappant dat de SP.a, bij monde van voorzitter Vande Lanotte, nu opeens ook wakker schiet en laat weten "dat het voorstel bespreekbaar is". Ook dat is schijnheiligheid. De rode partij had het afschaffen van de wet Lejeune in haar programma staan bij de vorige federale verkiezingen. Eens dat ze weer eens mee aan de macht zat (dank zij het cordon sanitaire), heeft de SP.a met geen woord nog over de wet Lejeune gesproken. Een sympathisant van de linkerzijde, Kristien Hemmerechts, zat trouwens ook bij Verhofstadt aan tafel in het gesprek op de ATV. Zij vond dat strenger straffen niet hoefde, die jongeren hebben werk nodig e.d. zaken meer. Ge weet wel: preventie, geen bestraffing. Daarmee zit Hemmerechts geheel op de lijn van Onkelinx Laat Vande Lanotte nu maar eens zeggen hoe hij dat gaat oplossen.
Wij, Vlamingen, zijn van ons volksvreemd vorstenhuis al heel wat bokkensprongen gewend. Dat lijkt in het buitenland niet anders te zijn. Zo was er in Nederland nog maar pas de discussie over de verregaande tegemoetkoming van koningin Beatrix aan de moslims, toen ze akkoord ging bij de viering van een vijftigjarige moskee geen handjes te drukken, daar mannen en vrouwen in die zo verdraagzame godsdienst elkaar niet mogen aanraken als ze geen familie zijn. Bij haar staatsbezoek aan België had dezelfde koningin laten weten geen contact te willen hebben met vertegenwoordigers van het Vlaams Belang. Waar moeit dat mens zich mee? Was dat misschien op vraag van de Coburgers? Uitgerekend de partij die het dichtst aanleunt bij een eventuele latere samenwerking met Nederland, gaat ze uitsluiten. Ze zou de Vlamingen trouwens nog schofferen. Op het banket van de eerste avond sprak ze het Belgische vorstenhuis toe in het Frans! Een koningin van Nederland, op bezoek in een buurland waar de meerderheid van de bevolking ook haar taal, het Nederlands, spreekt, gaat zij in het Frans speechen! Hoe belangrijk dat bezoek was, werd trouwens ook diezelfde avond nog bevestigd, toen kroonprins Willem-Alexander met zijn Máxima al vertrok. Zij zouden die avond de voetbalmatch Nederland-Argentinië bijwonen. Een match met twee ploegen die al gekwalificeerd waren en met een soort B-elftal speelden, was belangrijker dan het verder afwerken van het bezoek aan België. De Coburgers zouden zich trouwens ook niet onbetuigd laten. Albert Second en zijn Paola praatten in Luik met niemand minder dan de moeder van een der verdwenen kinderen. Dat mens, dat haar kinderen 's nachts in de stad liet loslopen, terwijl ze zelf ladderzat in 't café zat (en er de ochtend daarop wéér zat), was geen koninklijk gesprek waard. Heeft Albert het nog niet gesnapt, na de vaudeville met Naima met de hoofddoek? Die zatte moeder is trouwens dezer dagen niet van het scherm te branden. Straks maken ze er nog een Maria Magdalena van... --- Dé show van dit koninklijk verhaal werd echter nog maar eens gestolen door "taaie" Philippe, alhoewel hij er dit keer zelf weinig mee te maken had. In het "gespecialiseerde" Vlaamse tijdschrift "Royals" stond een verslag van het bezoek dat Philippe met zijn Mathilde had gebracht aan Moskou, terwijl dat bezoek pas morgen, maandag, begint! Om maar te zeggen hoe gespecialiseerd die bladen zijn en hoeveel respect die opbrengen voor hun arme drommels van lezers die beaat alles slikken wat over onze koninklijke sukkelaars wordt verteld. Philippe blijkt zo voorspelbaar dat ze de reportages over zijn "exploten" al op voorhand kunnen schrijven. Hou er mee op, aub!
Het Algemeen Nederlands Zangfeest was de VRT geen vermelding waard. Een pop-, rock-, folk- of jazzfestival, tot daar toe, maar toch geen zangfeest met een boodschap, een Vlaamse boodschap dan nog. Toen enkele maanden later Bruno Valkeniers, de voorzitter van het ANZ, besloot in de politiek te gaan en dan nog bij het Vlaams Belang, was het ANZ plots voor de rode omroep wél nieuws. Hij zou, volgens de VRT, hebben moéten aftreden. Dat was larie: Bruno Valkeniers was afgetreden omdat hij zelf vond dat hij deontologisch gesproken tegelijkertijd niet kon functioneren als voorzitter van een a-politeke manifestatie én als politicus. Datzelfde heeft zich vroeger ook voorgedaan met Gerolf Annemans, die ontslag nam als journalist bij 't Pallieterke toen hij voor de eerste keer opkwam voor het Vlaams Blok. Bettina Geysen, vroegere netmanager van de VRT-zender "één", nu daar directeur "nieuwe media", een stapje terug nadat bekend was geworden dat ze een relatie had met de nummer twee van de omroep, televisie-directeur Aimé Van Hecke, heeft ook besloten in de politiek te gaan. Ze zal in Lier opkomen op de links-progressieve lijst (wat dacht je?) van SP.a/Spirit en enkele onafhankelijken. Haar job bij de VRT opgeven is er echter niet bij, ook niet als ze mocht verkozen worden. Het socialistisch motto indachtig: "ge kunt het maar hebben", denkt de progressieve dame er niet aan het voorbeeld van Valkeniers bij het ANZ te volgen. Een mooier voorbeeld van linkse huichelarij is moeilijk denkbaar. Het houdt trouwens niet op bij Bettina Geysen. Tony Mary, de grote baas van de VRT, heeft zich ook langs zijn smalste kant laten opmerken. Niet akkoord omdat zijn zender de verhoopte digitale kanalen (zeg maar "miljoenen") niet kreeg van de Vlaamse regering, had hij er niets beter op gevonden dan die regering - nota bene: zijn werkgever - zowat uit te maken voor al wat vuil was. Toen hij dan dreigde uit de boot te vallen, maakte hij een bocht van 180 graden en bleek hij ineens wél bereid het regeringsplan uit te voeren. De enige reden voor die plotse ommekeer was, zijn eigen financiële baantje te redden. In een normaal bedrijf zou zo iemand al lang het gat van de timmerman gewezen zijn. Bij de openbare omroep schijnt dat allemaal te moeten kunnen, tenminste als het in hun linkse kraam past. Het wordt hoog tijd dat men eens duchtig snoeit in het rode nest dat VRT heet en men de dames en heren aldaar eens duidelijk laat voelen dat van een openbare omroep verwacht wordt dat die er moet zijn voor álle kijkers en luisteraars en niet alleen voor een select clubje linkselaars.
In Charleroi heeft de plaatselijke parti socialiste een algemene vergadering gehouden waarop men opnieuw het vertrouwen heeft geschonken aan zowat iedereen die de laatste tijd niet is aangeklaagd bij het Gerecht. Het doet denken aan die boom vol kraaien, die allemaal opvliegen als een jager er een schot naar lost en er daarna allemaal terug in gaan zitten. Die jager is hier Elio di Rupo, die flink in zijn hemd wordt gezet. Hij mag dan nog voorzitter van de P.S. zijn én minister-president van Wallonië, hij mag dan ook genoeg hebben van wat hij de "parvenu's" noemde ("j'en ai marre" waren zijn letterlijke woorden), de parvenu's trekken zich van hem niets aan. In Charleroi telt hij niet mee. Van Cau was en is er de baas en dat zal zo niet meteen veranderen. De stalinisten willen er aan de macht blijven. En dat allemaal enkele maanden vóór de gemeenteraadsverkiezingen! Komt het nog wel ooit goed met Wallonië? Eerst was er de moord op Cools, dan de smeergelden van Agusta en Dassault, tussendoor de plaatselijke schandalen van huisvestingsmaatschappijen en sportclubs, de klucht rond Francorchamps en nu de plaatselijke P.S. van Charleroi die het normaal vindt dat haar politiekers hun zakken vullen met wat officieel "overheidsgeld" heet, maar in werkelijkheid elk jaar wordt toegestopt door die sales flamins van over de taalgrens. Wij, Vlamingen, zouden dit allemaal met een zeker leedvermaak kunnen volgen, ware het niet dat Di Rupo willens nillens rekening zal moeten houden met zijn afdeling uit Charleroi, evenzeer als een eventuele toekomstige Belgische regering dat zal moeten doen met de P.S. Het gevaar is dan ook groot, dat in een toekomstige Belgische regering enkele van die al dan niet veroordeelde fraudeurs zullen zitten die dan mee de politiek van dit land zullen bepalen. Die ons Vlamingen weer eens zullen vertellen wat we allemaal moeten en niet mogen doen. Die, indachtig de slogan "Les affairs c'est l'argent des autres", mee gaan beslissen over dotaties van Vlaamse partijen, om maar iets te noemen. Wijzelf kunnen niet voor of tegen de P.S. stemmen, maar zijn wel verplicht Di Rupo en Co te ondergaan. Ook dat behoort tot de absurde structuur van dit kunstmatige land. Onze enige hoop is dan ook dat de Waalse man (en vrouw) in de straat ook eindelijk eens gaat inzien dat hun belangen niet langer gediend worden door de politiek van een bende zakkenvullers. Dat ze de P.S. dit jaar, maar zeker volgend jaar een electorale afstraffing geven, waardoor Wallonië terug iets geloofwaardiger zou worden. Als dat niet gebeurt (iets waarvoor ik vrees) is er nog één alternatief: geen nieuwe Belgische regering meer tenzij een die aan dit land een einde maakt.
Denemarken heeft deze week de pensioengerechtigde leeftijd opgetrokken tot 67 jaar. Later wordt dat 68 en voor brugpensioen 63. Dat werd beslist in akkoord met de Deense vakbonden. In Groot-Brittannië ligt de grens ook al op 68, iets wat Zweden reeds vroeger had beslist. In Duitsland wordt erover onderhandeld en in Frankrijk zijn er grote discussies over aan de gang. Dit alles, omdat men stilaan overal beseft, dat de vergrijzing van de bevolking tot grotere kosten voor pensionering en gezondheidszorgen zal leiden en men dat niet betaald zal krijgen als er niet meer jonge mensen bijkomen die daarvoor zouden moeten afdragen. Ook bij ons zijn er politici die al lang beseft hebben dat het zo niet verder kan. Toch zijn er nog steeds bedrijven waar medewerkers van amper iets meer dan 50 op brugpensioen worden gestuurd en is het percentage werkenden dat stopt op de wettelijke leeftijd (65) miniem. Toen hij nog minister was, had Johan Vande Lanotte echter dé oplossing: het zilverfonds. De bedoeling daarvan was fondsen te verzamelen uit o.a. privatiseringen en de verkoop van allerlei overheidslicenties. Het probleem is echter dat België nog steeds met een loodzware staatsschuld zit, gelijk aan ± 100% van het BNP. Dat maakt van het zilverfonds een broekzak-vestzak operatie. Men kan niet tegelijkertijd een enorme staatsschuld hebben én een spaarpotje, tenzij dat laatste "in het zwart" gebeurt, hetgeen een staat niet kán. Zo'n fonds kan pas werken als de staatsschuld zou zijn afgebouwd. Toch blijft men volharden in de boosheid. Gisteren verscheen er in de kranten weer een artikel over, waarin gezegd werd dat er écht geld zit in dat zilverfonds. Daar werd dan nog bij verteld, dat de federale regering voor het eerst uit haar begroting 616 miljoen euro in dat fonds zal moeten storten. Hoe dat gaat gebeuren is een hemelsgroot vraagteken. Er wordt nu al gesproken van een put in de begroting van 4,5 miljard! De aap komt uit de mouw als men verder leest. Het blijkt nl dat er voor de pensioenen uit het zilverfonds pas zal mogen geput worden van zodra de staatsschuld onder de 60% van het BNP zal dalen. Dat is dus zeker niet voor de nabije toekomst en misschien wel nooit. Zo fopt men Frederik.
Het is geen spectaculair nieuws: onze bedrijven kennen op dit ogenblik een zekere expansie maar zitten daarbij met een groot probleem: ze vinden geen personeel (genoeg). Het volstaat de katern van "Vacature" van elk weekeind te lezen om steeds weer op dit probleem te stuiten. Ergens is het onbegrijpelijk, want het land zit nog steeds met honderduizende werklozen. Enkele frappante voorbeelden: - Aan de kust, waar men voor het hoogseizoen staat, vindt men bijna nergens voldoende personeel en dit voor alle mogelijk jobs, ook de meest simpele: werk in de keuken, opdienen, schoonmaken van de kamers. Terwijl dit fenomeen zich voordoet, vindt men aan dezelfde kust tijdens dezelfde maanden duizenden werklozen die ofwel geen zin hebben in werk ofwel iets buitenaf doen dat meer opbrengt (werklozensteun plus zwartwerk). - In de regio Zaventem zijn er ontelbare vacatures. De voornaamste reden waarom men die daar niet ingevuld krijgt is het feit dat de massa Brusselse werklozen (meer dan 20% van de "werkende" bevolking") er geen Nederlands kan of wil spreken. Het zou trouwens interessant zijn te vernemen hoeveel van die werklozen allochtoon zijn of van allochtone origine (we zullen het gegarandeerd nooit te weten komen!). - Het interim- en rekruteringsbureau Axis vindt geen financiële bedienden en boekhouders. Om er toch iets aan te doen, belooft het uitzendbedrijf nu allerlei cadeaus in de vorm van een gratis saunabezoek, een gastronomisch diner tot zelfs een weekeinde Parijs aan mensen die bij hen een job aannemen en het in die job x-aantal dagen uithouden. Straffer nog: wie zo'n nieuw personeel aanbrengt kan van dezelfde incentieven genieten. Nog niet zolang geleden stelde Bart Somers voor de werklozen meer steun te geven maar als tegenprestatie dan die steun na drie jaar af te schaffen. België blijkt nl het enige land in West-Europa te zijn waar men nog een (zij het meestal kleine) werklozensteun geniet tot aan de pensioenleeftijd. Dat voorstel werd meteen afgeschoten door vakbonden en linkse partijen, wat te verwachten was, maar toen ook Guy Verhofstadt zijn eigen partijvoorzitter liet vallen, werd de zaak verticaal geklasseerd. De reden, zei Verhofstadt, was dat het niet was opgenomen geweest in het regeerakkoord. Dit is natuurlijk larie, want bv de schoolpremie, die men dit jaar aan ieder kind zal geven, was dat evenmin. Die laatste is er alleen gekomen, nadat ook de VLD een cadeautje had gekregen in de vorm van een zgn "jobkorting", een verhoging van de forfaitaire beroepskosten waardoor de werknemers meer overhouden. Enfin, de bekende wafelijzerpolitiek. De wafelijzerpolitiek was iets wat vroeger bestond tussen Vlaanderen en Wallonië. Zij heeft het land enorm veel nodeloos geld doen verliezen. Nu is er al een tijdje dezelfde manier van werken tussen rood en blauw. Dat is even ongezond en kost ons ook veel geld. In het zicht van de verkiezingen blijkt dat nu echter helemaal geen probleem te zijn.
De eerstvolgende verkiezingen zijn voor de gemeenteraden en worden pas gehouden op 8 oktober. Door het feit dat er tussen nu en dan ook nog de lange zomervakantie en het politiek reces (wat feitelijk hetzelfde betekent) zitten én dat de federale verkiezingen acht maand later reeds plaats vinden, zit de verkiezingskoorts er al flink in, ook op federaal niveau. In dat licht moet men ook ministeriële beslissingen zien zoals zopas deze over het toekennen van een schoolpremie voor elk kind. Of men daar nu voor- of tegenstander van is, maakt weinig uit. Feit is dat men vandaag de dag wel cadeaus uitgeeft, maar niet met zekerheid weet hoeveel het zal worden. E.e.a. zal nl afhangen van het opmaken van de begroting voor volgend jaar, een obligate oefening die half juli zal plaatsvinden. Die begroting zal trouwens geen makkie worden. Nu reeds weet men dat er een gat is van ± 4,5 miljard en dat de wondermiddelen uit de tijd van de ti-ta-tovenaar uit Oostende zo stilaan zijn uitgeput. Begrotingsminister Van den Bossche mag dan even bewijzen dat ze meer kan dat bekvechten met journalisten van Knack, die zeggen dat ze in feite altijd een lichtgewicht geweest is. Van dat imago zal ze alleen maar vanaf geraken mits ervoor te zorgen dat ze dat gat in de begroting dicht krijgt zonder wondermiddelen. Het is trouwens opmerkelijk dat het nu voor één keer eens niet rommelt bij de VLD, maar bij de SP.a, waar Frank Vandenbroucke, in tegenstelling tot Freya, de schoolpremie geldverspilling vindt en zegt dat het geld beter in het (fictieve) zilverfonds van nonkel Johan zou gestort worden. Pensioenen dus en dat is dan weer het terrein van die andere SP.a-er Bruno Tobback, zoon van. Vandenbroucke zegt het geld beter te kunnen verdelen via de Vlaamse regering, waar hij dat veel "selectiever" zou doen (zeg maar: voor het overgrote deel aan de allochtonen). Of dat gekrakeel de socialisten gaat helpen, is een groot vraagteken, zeker nu in een zoveelste opiniepeiling (deze keer van VTM en de Libre Belgique) gebleken is dat de paarse partijen beiden verlies blijven lijden. Uit dezelfde enquête blijkt dat het Vlaams Belang nog 0,1% onder het kartel van CD&V/NV-A zit. Het ziet er niet goed uit voor de zelfverklaarde democraten!
In het voorjaar had ik een aanvaring met een journalist van Het Laatste Nieuws, naar aanleiding van een dispuut dat onze buurt hier had met de gemeente. Wíj mochten nl al enkele maanden niet meer op het grasplein tussen de huizen omdat dat pas was ingezaaid, maar er mocht wél een circus op gezet worden. Met de journalist, die daarover kwam informeren, had ik een ogenschijnlijk vrijblijvend gesprek. Toen hij vertrok, drukte ik hem op het hart de zaak niet op de spits te drijven daar deze circusvertoning hoe dan ook toch zou doorgaan. 's Anderendaags kon ik in de krant zien dat hij het tegenovergestelde had gedaan. Het was in de tijd van de discussie over dat speelplein in Wetteren en volgens Peter Verbruggen, de journalist in kwestie, was het bij ons in Kasterlee nog veel erger, iets wat volledig onwaar was, want wij hadden niets tegen kinderen, alleen tegen de manier van hoe we door de gemeente behandeld werden. Ik kreeg in Het Laatste Nieuws nog wel een recht van antwoord, maar sindsdien worden mijn lezersbrieven niet meer gepubliceerd. Hoe een groot blad klein kan zijn. Later besefte ik dat de journalist van de zaak een sensationele reportage had gemaakt, niet omdat het zo was, maar enkel en alleen omdat hij zijn artikel anders waarschijnlijk niet gepubliceerd had gekregen en hij er dus niets aan kon verdienen. Journalistiek blijkt nl een job te zijn die nog vele jonge mensen aantrekt, maar die mede daardoor niet erg lonend meer is. Volgens een erg ontluisterend artikel van Filip Michiels in "Vacature" van vorig weekeinde houdt de gemiddelde Vlaamse journalist het elf jaar uit in de media. De uitdrukking "journalistiek kan tot alles leiden" bestaat al langer, maar heeft de dag van vandaag vooral te maken met de verloning. In de eerste plaats is er een eerder beperkt aanbod op de Vlaamse redacties, wat maakt dat kandidaat-journalisten elkaar voor de voeten lopen en niet zelden bereid zijn onder de kosten te werken. Iets oudere collega's worden daardoor fel onder druk gezet en haken af van zodra ze daarvoor de kans krijgen, bv door in de politiek te stappen, zowel voor eigen rekening als voor derden (bv als kabinetsmedewerker ). Eén op de vier beroepsjournalisten is tegenwoordig zelfstandig. 40% van die freelancers hebben een netto inkomen van amper ± 1500 euro, 12% haalt de 1000 euro niet eens. Er bestaat zelfs geen CAO meer voor beroepsjournalisten. De meeste beginners krijgen een interim-contract aangeboden, een soort veredeld proefcontract. Ook mede daardoor is er weinig solidariteit onder elkaar. De les die we uit bovenstaande moeten onthouden is, dat we zéér voorzichtig moeten zijn als we met journalisten te maken krijgen. De kans dat ze met uw situatie serieus rekening houden is meer dan waarschijnlijk ondergeschikt aan hun eigen plannen. Ik heb in elk geval mijn lesje geleerd.
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, is er nog steeds geen enkel spoor van de twee kinderen die een week geleden verdwenen in Luik. Ik vraag me trouwens af, waarom men ook niet eens serieus gaat zoeken over de grenzen. Luik ligt, bij manier van spreken, slechts een boogscheut van zowel de Nederlandse als de Duitse grens, maar het gerechtelijk onderzoek blijkt zich uitsluitend met het Belgische grondgebied bezig te houden. Het is niet alleen een drama, dat die kindjes (waarschijnlijk) ontvoerd werden en men in dezelfde stad nog eens het spookbeeld van tien jaar geleden meemaakt. Het is ook een schande, dat kinderen in dergelijke "gezinnen" moeten groot worden. Met een moeder aan de drank en een tweede in de prostitutie is het leven van de kinderen daar een hel geweest. Kinderen moeten liefde krijgen, niet worden opgesloten en mishandeld. De reden waarom zoveel jeugdigen de dag van vandaag ontsporen, is gewoon omdat hun ouders er zich niet om bekommerd hebben. Ze zijn "op een ander" grootgebracht, zou men kunnen zeggen en dat is dan nog heel voorzichtig gesteld. Vandaag de dag zijn in België één op vijf koppels uit elkaar en weet men soms echt niet meer hoe het daar in die families allemaal aan toegaat. Dat geldt trouwens niet alleen voor de kinderen. Heel wat passionele moorden van de laatste jaren zijn gewoon uitlopers van echtscheidingen en aanhouderij, waarbij het meestal de kinderen zijn die vroeg of laat het gelag betalen. Luik mag dan de "de meest zuiderse metropool ten noorden van Marseille" genoemd worden, ze zijn er wat mee. Buiten een vrij recent vernieuwde stadskern (wij komen er regelmatig, hebben er een abonnement op de opera!), zijn er hele wijken aan het verkrotten. De stad telt liefst 139 verschillende nationaliteiten en bewijst nog maar eens dat multicultuur helemaal niet verrijkend is, integendeel. Heel wat van die buitenlanders zijn illegalen en een groot percentage zijn druggebruikers. De stap naar de criminaliteit is dan ook snel gemaakt. De aanhouding van de eerste verdachte laat duidelijk zien dat men zelfs pedofiele recidivisten zo maar terug op de gemeenschap loslaat, terwijl de burgemeester recentelijk nog pleitte voor het vrij verstrekken van drugs aan verslaafden. Dat Luik de trappers kwijt is, is ook een gevolg van al die jaren socialistisch bewind, een beheer dat de harde aanpak heeft afgezworen en nu geen blijf meer weet met de gevolgen ervan. Het is nog altijd "la cité ardente", maar dan in de slechte zin van het woord.
Nadat vorig jaar de Fransen en de Nederlanders, die - in tegenstelling tot ons, Belgen - verondersteld worden politiek ontwikkeld te zijn, de Europese grondwet in een referendum hadden verworpen, waren er een stel andere landen die, terecht, vonden dat het geen zin had daarover nog extra kosten te maken. Denemarken en Groot-Brittannië bv besloten geen referendum meer te houden. Op de bijeenkomst van staatshoofden en regeringsleiders in Brussel werd zopas beslist het moratorium over die voorgestelde grondwet met minstens nog twee jaar te verlengen. Dat betekent, in 't kort, dat er van die grondwet niets meer in huis zal komen. De meeste deelnemers aan de Brusselse vergadering waren het daarover roerend eens, met uitzondering van deze uit Luxemburg, onze eigenste Guy Verhofstadt en de Frans president Chirac. Het uitstel, dat er nu gekomen is, heeft dan ook grotendeels te maken met de hoop dat Verhofstadt er over twee jaar waarschijnlijk niet meer bij zal zijn en Chirac zeker niet. En dat is een goede zaak, ook voor Europa. Europa heeft geen grootdoenerij meer nodig, geen historische compromissen en geen grandeur naar de toekomst toe. Allemaal zaken die veel geld kosten en waaraan de doorsnee Europeaan geen boodschap heeft. Het wordt hoog tijd dat de huidige Europese Unie, die al meer dan groot genoeg is, geconsolideerd wordt en dat eerst de bestaande problemen worden opgelost. Laat Bulgarije en Roemenië, twee landen die helemaal niet klaar zijn om toe te treden, nog maar enkele jaartjes wachten en hou Turkije er helemaal buiten. De Europese Unie moet er in de eerste plaats nu voor zorgen dat de integratie van de nieuwste staten versneld wordt. Dat bv de Balkenstein regel (of wat ervan overblijft) hard wordt gemaakt. Dat mensen uit die nieuwe landen in de oude landen op wettelijke basis kunnen komen werken en degenen die van elders komen dat niet kunnen, tenzij daar dringende redenen voor zijn. Het gaat bv niet op dat onze vakbonden moeilijk doen om Polen en Tsjechen hier in een wettelijk kader te laten werken in de zgn knelpuntberoepen waarvoor onze eigen mensen passen, maar dat diezelfde vakbonden wel gratis lidmaatschapkaarten uitdelen aan illegalen. Als gevolg daarvan wordt het zwartwerk gepromoot. Waar zijn ze mee bezig! Een verdere uitbreiding van de Europese Unie hoeft niet zolang de bestaande unie niet goed functioneert, met of zonder grondwet. Europa moet in de eerste plaats een economische macht worden, geen politieke. Van de politiekers, verlos ons Heer!
Zoals ik reeds meldde op 5 dezer, stond er begin vorige week een artikel op de eerste bladzijde van Het Laatste Nieuws, met daarin het bericht dat Joseph Kabila, president van de "Democratische Republiek Kongo", op 10 juni in het huwelijk zou treden met zijn Marie Ovide Lembe. Het artikel ging niet zozeer over Kabila, maar over drie Waalse excellenties die op dat huwelijk aanwezig zouden zijn, erg tegen de zin van de rest van de Belgische regering. Op het einde van mijn artikel had ik nog geschreven te hopen dat we dat feest niet dubbel en dik zouden moeten betalen. In 't Pallieterke van deze week (blz 14, onderaan rechts) kan men lezen dat het ons nu al zo'n 94 miljoen heeft gekost. De Belgische regering heeft de republiek Kongo nl een schuld van die grootte kwijtgescholden. In feite gaat het om niets meer dan een symbolische schenking: Kabila zelf krijgt niets, het land eigenlijk ook niet (het zou het al gehad moeten hebben) en België ging dat geld toch waarschijnlijk nooit meer terug zien. Wat wel speciaal is aan dat trouwfeest is, dat er nergens (buiten 't Pallieterke) gewag van werd gemaakt en dat ook Het Laatste Nieuws, dat ermee begonnen was, er daarna geen letter meer aan spendeerde. Officieel is het niet geweten of Kabila nu wel degelijk getrouwd is of niet. Op een mail van mij (aan 4545@)HLN.be) werd niet geantwoord en ook een rechtstreekse mail aan een journaliste van de krant kreeg geen respons. Het is dan ook méér dan waarschijnlijk dat de paarsgezinde pers voor deze zaak gecensureerd wordt. Men is waarschijnlijk als de dood voor iedere mogelijke inmenging in de aanstaande presidents- en parlementsverkiezingen. --- Wat die verkiezingen betreft gaat de Europese Unie 1500 soldaten ter plaatse sturen, waarvan de helft in Kongo zelf (Kinshasa) en de rest als stand-by in Gabon. Dat is een al even symbolische daad als die schenking van 94 miljoen. Wat kunnen 750 militairen (Duitsers en Fransen met Belgische logistieke steun) doen in een land met 64 miljoen inwoners, zo groot als heel West-Europa? En dat alles voor verkiezingen die 400 miljoen euro gaan kosten en meer dan waarschijnlijk helemaal niets gaan oplossen...
Toen ik school liep in de lagere school, einde van de jaren veertig, begin jaren vijftig, hadden we daar op die school een zeer goede leraar, die wel een "los handje" had. Hij durfde de leerlingen wel eens een draai rond hun oren geven en ook de meetlat gebruikte hij wel eens om zijn gezag te tonen. Daar maalde toen niemand om. De tijden zijn veranderd. Alhoewel men soms wel eens zou wensen dat er in bepaalde scholen wat meer authoriteit zou heersen, zal geen leerkracht de dag van vandaag het in zijn hoofd halen kinderen te slaan. Tenzij in een koranschool, zoals pas nog gebleken is in de naschoolse lessen van de Bilal moskee van Borgerhout. Het moet al erg geweest zijn als niet minder dan drie "leraars" achter de tralies geraakt zijn, waarbij dan nog een vrouw, én het aanhoudingsmandaat is verlengd geworden. Het zou om niet minder dan 20 kinderen gaan die slagen hebben gekregen met een houten regel en een plastic slang. De klacht was er gekomen van een leraar van St. Norbertus waar de kinderen overdag school lopen, niét van de ouders... Als men bij deze zaak dan moet vernemen dat één van de aangehouden "leraars" speciaal voor die "lessen" werd afgevaardigd door het Marokkaanse consulaat, dan kan men zich inbeelden dat het er in die officiële scholen in Marokko zeker niet zachtzinniger aan toe zal gaan. Het kan trouwens nog erger. De toestanden in de koranscholen in bv Pakistan (vrij vertaald: "het land van de zuiveren") zouden nog veel erger zijn. De jongetjes daar krijgen maar één zaak te leren: de verzen van de koran. Voor de rest houdt men ze zo goed als analfabeet. Na vijf jaar zijn ze compleet gehersenspoeld en klaar voor de taliban en de jihad, de heilige oorlog. Wat dat kan betekenen, hebben we in Afghanistan al meegemaakt. --- Ook het dragen van de boerka was uitsluitend een Afghaanse geplogenheid, het ultieme teken van de onderwerping van de vrouw in de fundamentalistische moslimwereld. "De onderwerping van de vrouw is een wezenlijk onderdeel van de islam; zonder submissie en serviliteit blijft er van de leer weinig over". Deze tekst tussen haakjes is niet van mij, maar van Betsy Uddink, echtgenote van een Nederlandse diplomaat die jarenlang in Pakistan heeft gewoond en er een boek over geschreven heeft ("Allah en Eva", uitgeverij Augustus, 256 blz, 18,50 euro). Buiten Afghanistan is het dragen van een boerka een verschijnsel dat pas de laatste jaren is opgedoken. Het wordt alleen gebruikt in extreem fundamentalistische moslim kringen. Dat was zo bv bij ons het geval in Maaseik, waar de burgemeester echter een verbod daartegen uitvaardigde. Een zekere Khadija El Ouazzani ging daartegen in beroep, maar kreeg ongelijk van de politierechter die, m.i. terecht, vond dat het dragen van dergelijke vermomming een gevaar kon zijn voor de veiligheid en de algemene orde. Die Mw Ouzzani is, nota bene, de echtgenote van een zekere Khalid Bouloudou, die opgesloten zit wegens terrorisme. Als die mevrouw Ouzzani vindt dat zij persé in zo'n boerka moet kunnen rondlopen, dat ze dan naar Afghanistan gaat, of (misschien) naar Pakistan. Zoals Brecht ooit schreef: "Als het volk u niet aanstaat, kies dan een ander volk". --- In de marge van bovenstaande nog dit: Koningin Beatrix van Nederland bezocht de Mobarak moskee in Den Haag ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan ervan. De hofhouding had voor dit bezoek op voorhand laten weten, dat er geen handen zouden gedrukt worden. Daarover waren afspraken gemaakt met het bestuur van de moskee. De fundamentalistische islam verbiedt nl iedere aanraking tussen mannen en vrouwen als ze geen directe familie zijn... Dat noemen ze dan wil tot integratie: kruipen voor de regeltjes van de inwijkelingen. En dat gebeurt dan door de hoogste gezagdraagster.
De partij N-VA gaat een oud wetsvoorstel van Geert Bourgeois, om de rol van het centrum voor gelijkheid van kansen en racismebestrijding (oef!) te beperken, opnieuw indienen. N/VA voorzitter Bart De Wever neemt het de directeur van dat centrum, Jozef De Witte (what's in a name!), erg kwalijk dat hij zich openlijk met de politiek bemoeit. Het werd tijd dat er tegen dat centrum wat tegenwerk komt. Indertijd opgericht om in de eerste plaats de belangen van de allochtonen te verdedigen, is het vandaag de dag een soort gedachtepolitie geworden die, als men het laat doen, zo stilaan op één lijn zou willen komen met wat er in bepaalde fundamentalistische Islamlanden gebeurt. Bij de oprichting was "moederke D'hondt" de hoofdverantwoordelijke. Alleen al die titel van "moederke" vertelde iets over de aard van de nieuwe instelling. Mw D'hondt werd dan opgevolgd door pater Leman en van toen af werd de strijd bitsiger. Leman was niet voor niets een dominicaan, juist dié orde die vroeger de échte inquisitie had geleid en er toen niet voor terugschrok mensen op de brandstapel te zetten. Onder Leman werden de Vlaams nationalisten de kop van jut en was het net alsof racisme enkel in één richting werkt, dat alleen blanken racistische zijn en anders getinten niet. Bij het ontstaan van paars maakte Guy Verhofstadt er een erezaak van dat hij de opgang van het Vlaams Blok zou stoppen. Hij zou willen worden afgerekend, zei hij, op grond van zijn resultaten op dat gebied. Als één van de middelen ter bestrijding van het Vlaams nationalisme in het algemeen en het Vlaams Blok/Belang in het bijzonder, nam Verhofstadt het centrum rechtstreeks onder zijn hoede en werd er dan ook de hoofdverantwoordelijke van. Pater Leman mocht dan al een gedreven antiracist zijn, zo anti-Vlaams was hij nu echter ook niet. Als gevolg daarvan kwam hij regelmatig met de premier in botsing en gaf hij tenslotte zijn ontslag. Hij werd opgevolgd door Jozef De Witte, een gedreven socialist die perfect paste in de zgz links liberale gedachtestroming, waarin de wet gedicteerd wordt door de Waalse PS. Die De Witte ontpopt zich steeds meer als een anti-Vlaming en wil nu o.a. dat zijn centrum zich burgerlijke partij stelt in de zaak van de moorden in Antwerpen, waarbij hij in feite de rol van het openbaar ministerie overneemt. Hij wil tegelijkertijd scherprechter en superrechter zijn in dit land. Het is een schande dat zoiets gebeurt onder de verantwoordelijkheid van een premier die zich nog steeds liberaal durft te noemen. Linksliberaal, een term die ons vanuit Nederland is overgewaaid (D66) bestaat in werkelijkheid niet, evenmin als bv rechtscommunist. Het is voor Verhofstadt een zoveelste verloochening van zijn vroegere principes, in de eerste plaats de vrijheid van mening en meningsuiting.
