In het voorjaar had ik een aanvaring met een journalist van Het Laatste Nieuws, naar aanleiding van een dispuut dat onze buurt hier had met de gemeente. Wíj mochten nl al enkele maanden niet meer op het grasplein tussen de huizen omdat dat pas was ingezaaid, maar er mocht wél een circus op gezet worden. Met de journalist, die daarover kwam informeren, had ik een ogenschijnlijk vrijblijvend gesprek. Toen hij vertrok, drukte ik hem op het hart de zaak niet op de spits te drijven daar deze circusvertoning hoe dan ook toch zou doorgaan. 's Anderendaags kon ik in de krant zien dat hij het tegenovergestelde had gedaan. Het was in de tijd van de discussie over dat speelplein in Wetteren en volgens Peter Verbruggen, de journalist in kwestie, was het bij ons in Kasterlee nog veel erger, iets wat volledig onwaar was, want wij hadden niets tegen kinderen, alleen tegen de manier van hoe we door de gemeente behandeld werden. Ik kreeg in Het Laatste Nieuws nog wel een recht van antwoord, maar sindsdien worden mijn lezersbrieven niet meer gepubliceerd. Hoe een groot blad klein kan zijn. Later besefte ik dat de journalist van de zaak een sensationele reportage had gemaakt, niet omdat het zo was, maar enkel en alleen omdat hij zijn artikel anders waarschijnlijk niet gepubliceerd had gekregen en hij er dus niets aan kon verdienen. Journalistiek blijkt nl een job te zijn die nog vele jonge mensen aantrekt, maar die mede daardoor niet erg lonend meer is. Volgens een erg ontluisterend artikel van Filip Michiels in "Vacature" van vorig weekeinde houdt de gemiddelde Vlaamse journalist het elf jaar uit in de media. De uitdrukking "journalistiek kan tot alles leiden" bestaat al langer, maar heeft de dag van vandaag vooral te maken met de verloning. In de eerste plaats is er een eerder beperkt aanbod op de Vlaamse redacties, wat maakt dat kandidaat-journalisten elkaar voor de voeten lopen en niet zelden bereid zijn onder de kosten te werken. Iets oudere collega's worden daardoor fel onder druk gezet en haken af van zodra ze daarvoor de kans krijgen, bv door in de politiek te stappen, zowel voor eigen rekening als voor derden (bv als kabinetsmedewerker ). Eén op de vier beroepsjournalisten is tegenwoordig zelfstandig. 40% van die freelancers hebben een netto inkomen van amper ± 1500 euro, 12% haalt de 1000 euro niet eens. Er bestaat zelfs geen CAO meer voor beroepsjournalisten. De meeste beginners krijgen een interim-contract aangeboden, een soort veredeld proefcontract. Ook mede daardoor is er weinig solidariteit onder elkaar. De les die we uit bovenstaande moeten onthouden is, dat we zéér voorzichtig moeten zijn als we met journalisten te maken krijgen. De kans dat ze met uw situatie serieus rekening houden is meer dan waarschijnlijk ondergeschikt aan hun eigen plannen. Ik heb in elk geval mijn lesje geleerd.
