In mijn blog van 21 dezer ("De schaamte voorbij"), stelde ik dat de modale Belg het gevoel heeft dat onze Justitie er is voor de criminelen en niet voor de slachtoffers. Dat was toen nog mijn "perceptie", om het in de moderne politieke terminologie te zeggen. Ondertussen weet ik dat het geen perceptie maar een feit is, zeker voor wat de jeugdcriminaliteit betreft. Het is inderdaad niet alleen zo dat er sinds een tiental jaren in ons land (als enig land in Europa) geen statistieken van jeugdcriminaliteit meer worden bijgehouden, gewoon omdat men in de politierapporten geen ouderdom meer mag vermelden. Dat is erg en ergerlijk, maar het kan nóg erger. Nu blijkt immers, dat DNA-sporen van minderjarige overtreders niet mogen worden bijgehouden. Dat houdt bv in dat, in het geval van de moord op Joe Van Holsbeeck, men bijna nooit aan de hand van het gevonden mes had kunnen te weten komen of de DNA-sporen van de dader, die erop hadden kunnen zitten, overeenkwamen met eventuele verdachten. Bovendien mag onze politie tot op de dag van vandaag alleen nog foto's van jonge criminelen bijhouden als er een toestemlming van het Parket is. Alleen van zware criminele jongeren die al opgesloten zitten, bv in Everberg, heeft men foto's. Dergelijke onwaarschijnlijke toestanden zorgen er niet alleen voor dat jonge criminelen gemakkelijker buiten schot kunnen blijven, maar zijn tegelijkertijd ook een uitnodiging voor echte criminelen om het vuile werk hier door minderjarigen te laten uitvoeren. De kans dat ze ooit zullen gegrepen worden, wordt zo erg klein. In het geval Van Holsbeeck is er daarenboven de op zijn minst raadselachtige houding van Brussels procureur Degryse, die eerst de video's niet wou vrijgeven, daarna weigerde de robotfoto te publiceren en tenslotte ook niet bereid was een premie voor een gouden tip uit te loven. Men zou zich zo stilaan afvragen aan welke kant die man feitelijk staat. Ondertussen ligt de wet op het jeugdsanctierecht al twee jaar te verkommeren in het parlement, doet het Gerecht niets met de lijsten van spijbelaars die door de scholen worden doorgegeven en wordt vandalisme in feite getollereerd omdat de straffen erop minder dan 6 maanden bedragen en men ervoor toch niet in de gevangenis komt, een uitvinding van Laurette Onkelinx. De zaak Joe Van Holsbeeck is nu hopelijk de druppel die de emmer zal doen overlopen en ervoor zal zorgen dat er eindelijk schot in de zaak komt. Tante Laurette heeft nu lang genoeg op de rem gestaan. Om het in de moedertaal van haar partijvoorzitter te zeggen: "Basta così"!
In deze rubriek heb ik reeds meermaals de draak gestoken met het feit, dat deze regering er blijkbaar niet in slaagt een wet van de eerste keer goed te maken. De meeste wetten die uit het parlement komen, moeten met de regelmaat van een klok worden aangepast, bijgesteld of zelfs radicaal veranderd. Kop van jut de laatste tijd was Patrick Dewael, minister van Binnenlandse Dinges, die er maar niet in slaagt van zijn negatief imago verlost te geraken. Het zal niet beteren voor de vriend van Greet, want zijn laatste aanpassing van de immigratiewet blijkt weer een maat voor niets te zijn geweest. Het volgend probleem komt eraan: allochtone Nederlanders! In tegenstelling tot bij ons, maakt men het in Nederland (en enkele andere Europese landen) de allochtonen steeds moeilijker om er te komen wonen. Voor inwijkelingen met familie in het buitenland, had men er reeds iets op gevonden: ze komen tijdelijk in België wonen, trouwen hier en krijgen er zo de gezinshereniging erdoor. Eens dat gelukt is, trekken ze terug naar Nederland, waar ze dan worden toegelaten omdat ze uit een ander E.U.-land komen en daar getrouwd zijn. Dat verhaal is reeds bekend. Nu komt het vervolg. Allochtone Nederlanders die in Nederland niet meer aan een werkloosheidsuitkering geraken, zoeken of kopen (ja,ja!) een job bij een poetsdienst in het Brusselse. Ze krijgen dan een zgn "blauwe kaart", die vijf jaar geldig blijft en die hen recht geeft op werklozen- of OCMW-steun. De nieuwe "poetsers" worden aangenomen met een contract van onbepaalde duur, maar worden reeds in hun proefperiode ontslagen. Op die manier hoeft de werkgever geen opzeg te betalen, maar krijgt de werknemer wél steun. Had die laatste al in Nederland gewerkt, dan krijgt hij/zij hier "dop", is dat niet het geval dan wordt het OCMW-steun. Dit is gewoon een nieuwe versie van de "pak de poen" show! Deze zaak werd aangekaart door OCMW-raadslid Marco Laenen (VLD en dus partijgenoot van de minister die er niets van bakt), dezelfde persoon die vorig jaar al het schandaal van de "reizende Pakistanen" aankaartte. Dewael, die van de zaak op de hoogte is, zou het probleem opnemen met zijn Nederlandse collega van Justitie Doner. Daarmee is de zaak echter helemaal niet opgelost. Ook hiervoor moet een nieuwe wet worden gemaakt of de oude (voor de zoveelste keer) "aangepast. --- In de marge van bovenstaande nog dit: één op de vijf sociale woningen wordt in Vlaanderen toegewezen aan buitenlanders en dat aantal zou de laatste jaren nog in stijgende lijn gaan. En dit is maar een gemiddelde: bij enkele Antwerpse huisvestingmaatschappijen werden in 2004 al meer sociale woningen toegewezen aan buitenlanders dan aan Belgen. Het einde van het "pamperbeleid" is helemaal nog niet in het zicht.
De mars voor de laffelijk vermoorde Joe Van Holsbeeck heeft vandaag zijn beslag gekregen. Er waren ± 80.000 mensen, wat niet niks is, zeker niet als men bedenkt dat er dezelfde dag heel wat andere reeds geplande grote manifestaties waren : monumentendag, het Vlaams nationaal zangfeest, de tennis FED-cup en Luik-Bastenaken-Luik, allemaal manifestaties die heel wat volk trekken. Het groot aantal manifestanten was in elk geval een hart onder de riem voor de beproefde familie. Na afloop zei vader Van Holsbeeck dan ook dat hij hoopte, dat de authoriteiten daaruit de nodige conclusies zouden trekken. Dat zal wel, vraag is alleen welke conclusies? Ondertussen is het nl zo dat er van de twee daders na tien dagen nog steeds geen enkel spoor gevonden is. Het kan bijna niet dat het hier ging om twee knapen die zich zomaar per toeval eens kwamen vervelen in het Brussels centraal station. Die kerels verbleven in elk geval in Brussel of omstreken en het kan niet anders dan dat er hier mensen zijin die ze kennen. Zeker na het vertonen van de beelden op alle TV-zenders is het uitgesloten dat niemand ze gezien heeft. Tweede vraag is natuurlijk, waarom het zes dagen moest duren vóór die beelden mochten vrijgegeven worden. Dit is natuurlijk absurd en leidt tot "Erdal"-conclusies, nl een onbekwame politiedienst. De reden dat het tonen van de beelden tot een heksenjacht had kunnen leiden, is iets dat alleen maar bestaat in de hoofden van politiek correcten die alleen maar met hún waarheid bezig zijn. Zouden ze dat ook gedaan hebben mocht het slachtoffer een jonge allochtoon zijn geweest? Derde vraag is, hoe het komt dat de kwaliteit van die beelden zo slecht moet zijn. Er wordt daarvoor wel een technische uitleg gegeven, maar die voldoet niet. Een flitspaal kan auto's aan overdreven snelheid haarfijn fotograferen en via sateliet kan men tegenwoordig zelfs zien of men geen bouwovertredingen heeft begaan. Ook hier is er dus nog werk aan de winkel. Tenslotte heeft onze onvolprezen minister van Binnenlandse Zaken laten weten dat de wet op de immigratie nog eens zal worden aangepast. Zoals men ook de verkeerswet al ettelijke keren heeft aangepast, of de wet op de inburgering, of de wet op de vluchten in Zaventem, of de wet op de adoptie en ga zo maar voort. Voor wanneer een wet die dit hele land eens grondig "aanpast" door het gewoon te splitsen. Daarmee waren het de zesduizend aanwezige op het Vlaams nationale zangfeest al zeker mee eens!
De regeringen Verhofstadt zullen later meer dan waarschijnlijk (alleen) herinnerd worden als die waarin een serie ethische problemen op niet-gelovige basis werden aangepakt (niét opgelost). Denk maar aan de euthanasie, het homo-huwelijk en - nu pas - het adoptierecht voor holebi's. Ons land werd daardoor, samen met Nederland, op de wereldkaart gezet, al is het zeer de vraag of we daarmee elders wel in een goed daglicht zullen komen te staan. Daarvoor was er al de abortuswet. Die kon worden goedgekeurd omdat de toenmalige CVP het probleem uit de regeringsverklaring had laten vallen en dus op voorhand wist wat daarvan de consequenties zouden kunnen zijn. Bij de goedkeuring van die abortuswet was er wel gezegd dat men de zaak goed zou opvolgen, maar iedereen weet dat daarvan niet veel in huis is gekomen en men maar verder aanklooit. Ondertussen schat men, dat er in Vlaanderen per jaar zo'n 20.000 abortussen worden uitgevoerd. Dat zijn zoveel Vlamingen minder, meestal van het autochtone soort (bij de alochtonen gebeurt dat veel minder, áls het al gebeurt). Met de euthanasiewet gaan we dezelfde richting uit. De wet werd al een paar keer aangepast (ook dát is een specialiteit van de regeringen Verhofstadt) en als het aan de verlichte rode en blauwe geesten zou liggen, kan ze niet ver genoeg worden uitgebreid. Voor de wet ter goedkeuring van het adoptierecht voor holebi's werd het in laatste instantie nog even spannend. "Groene" VLD-er Patrick Vankrunkelsven had in de senaat een amendement ingediend waarbij gesteld werd dat adoptie door holebi's alleen kon als het kind afstamde van één der "ouders". Nogal wat MR's (Waalse blauwen), die zegden met die wet nl gewetensproblemen te hebben, steunden het amendement en zelfs bij de VLD was er een tweede "afvallige" in de persoon van Annemie Van de Casteele, in een vroeger leven - evenals Vankrunkelsven - ook nog even voorzitter van wat toen de Volksunie heette. Toen bij de stemming in de senaat echter bleek dat het wetsvoorstel zonder amendement het niet zou halen, omdat Pierre Chevalier, ex-socialist maar sinds Verhofstadt de incarnatie van de reizende VLD-er, niet tijdig terug zou zijn van zijn zoveelste uitstap, kreeg Annemie "twijfels" (haar eigen woorden) en besloot ze zich te onthouden. Daardoor wet de oorspronkelijke wet, zonder het amendement van Vankrunkelsven goedgekeurd en had de loge zijn zoveelste doelstelling bereikt. Van een goede orkestratie gesproken! Ik zal het volgens die nieuwlichters wel niet gesnapt hebben, ik ben ook maar een traditionele conservatief, maar ergens zegt iets mij toch dat ik medelijden krijg met kindjes die bij zo'n onnatuurlijke koppels terecht zullen komen. Ik hoop dat Annemie later niet opnieuw twijfels zal krijgen (én wroeging). Er blijken trouwens al landen te zijn waar België én Nederland op een soort zwarte lijst zouden komen te staan zijn, waardoor ze niet meer in aanmerking zouden komen voor kinderadoptie. Het is niet omdat onze papenvreters het licht denken gezien te hebben, dat de hele wereld hen zal volgen. Een andere bedenking is het feit dat er vooral bij de socialistische partijen nogal wat moslim-migranten aanwezig zijn, zowel bij hun kiezers als hun gekozenen. Vooral voor deze laatsten lijkt het me erg moeilijk te worden om hun kiezers uit te leggen dat hun partij abortus, euthanasie en homofilie zo maar goedkeurt. Voor wat onze huidige samenleving betreft kan men rustig stellen dat die zo breed geworden is, dat ze er alle hoogte bij verloren heeft.
In een van de interviews n.a.v. het uitgeven van zijn mémoires, zei Wilfried Martens dat, volgens hemzelf, zijn grootste fout erin bestaan had dat hij de ministers Gendebien en Eyskens niet had aangeraden op te stappen na de respectievelijke schandalen bij het Heizeldrama en het geven van een Belgisch paspoort aan terrorist Khaled. Daarom gevraagd, zei Martens ook nog dat hij Patrick Dewael de goede raad wou geven in het geval Erdal ook zijn verantwoordelijkheid op te nemen en op te stappen. Maar Dewael, evenmin als collega Onkelinx, heeft helemeel geen zin op te stappen. Ook niet nadat, uit het eindelijk verstrekte rapport over Erdal, gebleken is dat de staatsveiligheid tot twaalf maal toe heeft gewaarschuwd dat er e.e.a. grondig fout liep. Dat ging trouwens niet alleen om Erdal zelf, maar ook over haar terroristische organisatie DHKP-C. Het is op zich al onbegrijpelijk dat zo'n criminele organisatie zomaar in Brussel een hoofdkwartier kan hebben. Erger wordt het nog als nu blijkt dat diezelfde groep criminelen tot minstens tweemaal toe een aanslag in Turkije heeft opgeëist en dat zoiets hier blijkbaar allemaal moet getollereerd worden. Het is trouwens opmerkelijk dat het vooral Dewael is die onder het vuur van de CD&V komt te liggen, terwijl de verantwoordelijkheid van Laurette Onkelinx zeker even groot is. De modale Belg heeft het gevoel dat de Belgische Justitie gemaakt is voor de bescherming van criminelen, niet voor de slachtoffers. Een laatste voorbeeld daarvan is het feit dat er in België, als enig land in West-Europa, geen officiële cijfers meer zijn over jeugdcriminaliteit. Sinds halfweg de jaren negentig vermelden de politiecijfers geen leeftijden meer van daders. Bij ieder internationaal congres van jeugdcriminologen staat de Belgische vertegenwoordiging daar bij met de mond vol tanden! Onkelinx noemt Leterme een gevaarlijke man, omdat die eens de waarheid over Brussel gezegd heeft. Zijzelf is honderd keer gevaarlijker, voor het land in het algemeen wegens het laten verloederen van de rechtstaat en voor Vlaanderen in het bijzonder wegens haar hatelijke Vlaamsvijandigheid. Dat zij een dochter is van een uitgeweken Limburgse mijnwerker zou verwondering moeten wekken, maar dat is niet het geval. Inwijkelingen zijn meestal veel fanatieker dat de inboorlingen. Daarvan zijn genoeg historische voorbeelden: Napoleon, Hitler, Stalin en De Gaulle waren elk op hun manier inwijkelingen die dachten zich te moeten bewijzen. Hoe ze het er vanaf gebracht hebben, weten we ondertussen!
Het was even schrikken, maar Yves Leterme is eindelijk uit zijn sloffen geschoten. Ter gelegenheid van de voorstelling van de mémoires van Wilfried Martens heeft Leterme Brussel eens zijn waarheid verteld. Niets kwetst meer als de waarheid en dat heeft hij meteen mogen ondervinden. Hij kreeg nl de gezamenlijke Vlaamshatende francofonie over zich, met op kop FDF-er Maingain en Laurette Onkelinx, kandidaat burgemeester in Schaarbeek. Leterme zei heel terecht dat hoofdsteden als Parijs, Berlijn en Amsterdam een bijdrage leveren tot de welvaart van hun land. Hij had er Londen nog kunnen aan toevoegen, zelfs Rome, waar het bruto nationaal product 10% hoger ligt dan het nationaal gemiddelde. Toen hij het had over de 20% werklozen, had hij er nog kunnen bijvoegen, dat meer dan 95% van die werklozen in de rand rond Brussel werk kunnen vinden, mochten zij de taal van de meerderheid in dit land spreken. Dat die werklozen dat niet kunnen of willen doen, is mede de schuld van heel wat francofone politici, die tegen elke inburgering gekant blijven. Brussel is een verloederde stad, waar de burgemeester eerder kan beschouwd worden als de voorzitter van een feestcomité. Het enige wat ze daar nog kunnen, is feesten en dan liefst op kosten van de Staat, zeg maar Vlaanderen. Waar vindt men trouwens nog een hoofdstad waar de meerderheid van de bevolking wordt uitgespuwd? Wij, Vlamingen, hebben geen volgende staatshervorming nodig, als die betekent dat we daarvoor weer eens zullen moeten betalen. Als er geen duidelijke splitsing komt van Justitie, minstens een deel van de sociale zekerheid, het tewerkstellingsbeleid en de kieskring Brussel-Halle/Vilvoorde - om er maar enkele te noemen - dan hoeven de Vlaamse partijen niet meer aan tafel te gaan zitten voor communautaire besprekingen, zelfs niet meer voor een nieuwe regering. Dan kan men best het hele land meteen splitsen. Dat zoiets mogelijk is heeft de fluwelen revolutie in Tsjecho-Slowakije bewezen. Beide landsgedeelten zijn er daar beter van geworden. Waarom wij niet?
Wij, Vlamingen, hebben het steeds normaal gevonden dat we in dit land de eerste minister kunnen leveren. Dat is omdat die meestal uit de grootste politieke fractie komt - wat normaal een Vlaamse partij is - en dat hij vloeiend de twee talen moet spreken, wat voor een francofoon niet evident is. De keerzijde van deze medaille is, dat de eerste minister van dit land voor héél het land moet zorgen en als gevolg daarvan zijn die Vlaamse premiers dan nog hoofdzakelijk met België bezig en niet met hun eigen Vlaamse regio. Erger nog, hun eigen streek heeft meestal de rekening van hun premierschap mogen betalen. Dat de francofonen het in dit land voor het zeggen hebben, is hoofdzakelijk te danken aan Vlaamse eerste ministers. Het eerste voorbeeld in de reeks was waarschijnlijk Gaston Eyskens. Ondanks de overgrote steun van de Vlamingen, liet zijn regering de koningskwestie verloren gaan. Zijn regering was ook de eerste die viel over het communautair probleem Voeren, waarvoor men de welvarende regio van Komen en Moeskroen had opgegeven. Tussendoor gaf Eyskens op een totaal onverantwoorde wijze de onafhankelijkheid aan Kongo, waarvan we de gevolgen nog steeds voelen. Tussen haakjes: Gaston Eyskens wordt nog steeds een "groot staatsman" genoemd. Met Martens zitten we in hetzelfde straatje. De Vlaamsgezinde studentenleider, die ooit naast een slogan "geef ons wapens" tegen het Belgische establishment ten strijde trok, werd eerst door de CVP en later door datzelfde België gerecupereerd en is zelfs nu nog een trouwe belgicist en supporter van het anti-Vlaamse koningshuis. Tijdens de vele regeringen Martens zijn er verschillende aanpassingen van de grondwet geweest en die hebben er allemaal mee voor gezorgd dat de Vlaamse meerderheid nu een de facto politieke minderheid is in dit land. Martens zelf vindt zijn grootste verwezenlijking de devaluatie van de Belgische frank die hij heeft doorgevoerd. In feite was die het gevolg van zijn verkwistende rooms-rode politiek die ervoor zorgde dat de staatsschuld, die bij zijn aantreden 1.000 miljard franken bedroeg, bij zijn aftreden gestegen was tot 8.000 miljard! De reden, waarom ons land ook nu nog met zo'n hoge staatsschuld te kampen heeft, ligt in hoofdzaak bij de regeringen Martens. Dehaene, die hem opvolgde, heeft daar iets aan gedaan, maar was er in feite mede verantwoordelijk voor. Het was "loodgieter" Dehaene die de laatste twee regeringen Martens in elkaar heeft geknutseld, waardoor Boudewijn, die een afkeer had van het "Brabantse trekpaard" tenslotte verplicht was hem toch premier te laten worden. Vergeet trouwens niet, dat het de Vlamingen zijn die de Belgische staatsschuld afbetalen. Ook Verhofstadt heeft zijn Vlaamse bevliegingen gehad. Wie er de kans toe heeft, moet zijn beruchte "Burgermanifesten" maar eens lezen. Eens tot premier verkozen werd ook hij gerecupereerd door het Belgisch systeem, iets wat voor Vlaanderen een ramp is gebleken. In de coulissen zit nu een zekere Yves Leterme zijn beurt af te wachten. Zal het met hem iets beter worden? Ik vrees van niet. Zeker als we uitgaan van zijn uitspraken i.v.m. de Ronde van Vlaanderen, waar hij die Vlaamse leeuwenvlagen van "Vlaanderen Vlagt" maar niets vond. Als uitspraak voor een minister-president van de Vlaamse deelregering kan dit tellen. Misschien kwam dat omdat die Vlaanderen-Vlagt-leeuwen geen "Belgische" rode klauwen en dito tong hebben. Als dat zo is, dan mag men stellen dat de Belgische recuperatie ook bij Yves Leterme al begonnen is!
De voorstanders van kernenergie hebben er een bondgenoot bijgekregen in de persoon van Patrick Moore, medeoprichter en ex-directeur van Greenpeace. Moore is niet de eerste ex-greenpeacer die van kamp verandert: vóór hem hadden ook bioloog James Lovelock, de man die aan de basis lag van de groene beweging, en de Anglicaanse bisschop én milieuactivist Hugh Montefiore hem dat al voorgedaan. Evenals zijn ex-collega's in de groene beweging, is Moore tot de bevinding gekomen dat kernenergie de enige grootschalige, kostefficiënte energie is die de uitstoot van CO2 kan doen verminderen en tegelijkertijd kan voldoen aan de steeds groeiende vraag naar energie. Aardgas is geen alternatief omdat die, evenals olie, steeds duurder wordt, ons afhankelijk maakt van derden en ook binnen afzienbare tijd zal zijn uitgeput. Alleen al de bestaande steenkoolcentrales van de U.S.A. zijn ondertussen verantwoordelijk voor liefst 10% van de totale globale CO2-uitstoot, het gas dat verantwoordelijk is voor het catastrofale broeikaseffect. De vraag is alleen, waarom de bestaande Greenpeace organisatie zich desondanks blijft verzetten tegen kernenergie. Greenpeace heeft geen valabel alternatief. Terug naar de Middeleeuwen is geen optie. Een reden is misschien dat men vreest een van de bestaansredenen van de organisatie kwijt te spelen. Anderzijds is Greenpeace voor heel wat avontuurlijk aangelegde jonge mensen een buitenkansje om eens wat van de wereld te zien op andermans kosten. Club Méditerranée in 't groot. Voor wat België betreft zitten we hier nog steeds in de vastgeroeste stellingen van de paars-groene regering Verhofstadt I, die beslist heeft dat ons land vanaf 2015 uit de kernenergie zal stappen. Ondertussen is de Belgische energiemarkt wel zo goed als volledig in Franse handen gekomen en zal dat niet beteren als Gaz de France en Suez mogen samensmelten. De eis van Verhofstadt II dat het nieuwe conglomeraat zijn kerncentrales zou moeten verkopen aan derden is een lachertje. Wie koopt nu centrales die over enkele jaren moeten sluiten? Als België voet bij stek houdt, dan zal het later (waarschijnlijk dure) energie moeten invoeren uit, jawel, Frankrijk waar ze wordt opgewekt met, jawel, kernenergie.Bij Moore, Lovelock en Montefiore is het verstand er gekomen met de jaren. Voor wanneer bij Verhofstadt?
De titel komt niet van mij maar van Dirk Uyttenhove, voorzitter van ACV-Textura, tijdens een congres einde vorig jaar. Ik dacht eraan toen ik dit weekeinde in "Vacature" een zoveelste artikel las over China, hét land in opmars dat nu weer een bedreiging, dan weer een opportuniteit wordt genoemd. Het fenomenale in de Chinese explosie blijft het feit, dat het land enerzijds economisch de vrije markt op stoomt en anderzijds politiek in een erg streng communistisch keurslijf gedwongen zit. Er wordt beweerd dat dit - voor het ogenblik - de enige oplossing zou zijn om dat land én zijn economie onder controle te houden. De bliksemsnelle vooruitgang blijkt nl niet overal tegelijk plaats te vinden, maar voornamelijk in en rond de grote steden, Peking ("Beijing" zou je tegenwoordig moeten schrijven) en Shangai op kop. Dat houdt in, dat ongeveer 20% van de Chinezen er echt mee te maken heeft. Dat is nog altijd zo'n 300 miljoen, een aantal dat te vergelijken is met het totaal aantal inwoners van bv de U.S.A. Anderzijds betekent dat ook, dat de overige 80%, dat is vier maal meer, nog in de grootste armoede leven. Dit is feitelijk vragen om moeilijkheden, een "blueprint for disaster". De vraag is alleen óf en wanneer die ramp zal plaatsvinden. De huidige Chinese expansie groeit in een klimaat vol onzekerheden: - Het rechtsysteem is er nog onderontwikkeld. Te weinig advocaten, te weinig rechters. Duizenden doodsvonnissen per jaar die er (meestal meteen) worden uitgevoerd (en wij ons druk maken over het uitleveren van Marokkanen!). - Er is zo goed als geen controle op al dan niet eerlijke concurrentie. De helft van de productie komt er nog steeds uit staatsbedrijven die voor een niet gekend deel gesubsidieerd worden. - Controle op het milieu is er zo goed als onbestaande. Denk maar aan de chemische fabriek die eind vorig jaar ontplofte en een hele streek had kunnen vergiftigen via een vervuilde rivier. - Veiligheid op het werk is er een hachelijke zaak: jaarlijks sterven er duizenden mijnwerkers, om maar één voorbeeld te geven. Kortom, van China hebben we het laatste nog niet gezien en meegemaakt. Westerse bedrijven die er naartoe trekken kunnen er een bonanza ontdekken, maar ook veel verliezen. De interne markt alleen al is er enorm, de mogelijkheden lijken onbeperkt. De vraag is alleen, of het zal blijven duren. Het Westen in het algemeen en Europa in het bijzonder blijft er niet veel anders over dat de evolutie attent te volgen en zich ondertussen te specialiseren in kerntechnologieën en zaken die veel creativiteit vragen. Het is nl gebleken dat Chinezen niet zo creatief zijn en ze ons toch nodig zullen blijven hebben zolang hun sprookje voortduurt. Niet alles blijkt inderdaad chineesbaar!
Op het ogenblik dat ik dit schrijf is er nog steeds geen officiële uitslag van de Italiaanse verkiezingen, dit omdat uittredend premier Silvio Berlusconi nog steeds voorbehoud maakt voor wat de geldigheid van bepaalde stembureaus betreft. Toch is de kans zeer groot dat de groep rond Romano Prodi het zal gaan halen. "Il professore" zal dus "il cavaliere" verslagen hebben, zij het met een uiterst miniem verschil van ± 25.000 stemmen op 47.000.000 kiezers (dat komt op een meerderheid van ongeveer 0,007%!. De overwinning van Prodi mag dan ook gerust een Pirrus-overwinning genoemd worden, zeker als men daarbij bedenkt dat de "olijfboomcoalitie", zoals Prodi's kartel genoemd wordt, bestaat uit negen verschillende partijen met daarbij nog enkele onderverdelingen. Die regenboogpartij bestaat uit links-liberalen, ex-democristiani, ex-socialisten, groenen, radicalen en zelfs echte communisten. Wij hebben in België, met Verhofstadt I, meegemaakt wat het betekent een regering te hebben met teveel partijen. Teveel koks bederft het eten en dat geldt ook in de politiek. Vooral partijen die te lang van de macht verwijderd geweest zijn (zoals bij ons toen de liberalen) of, erger nog, nooit van de macht geproefd hebben (zoals toen de groenen), gaan in zo'n situatie gekke dingen doen. Zelfs na het verwijderen van de groenen uit de regering bij Verhofstadt II, blijft men nog met de gevolgen van zekere beslissingen zitten. Denk maar aan de problemen rond Zaventem, in het leven geroepen door Isabelle Durant. In Italië wordt het dus uitkijken hoe die negenpartijenregering de zaken zal aanpakken. Als men ervan uitgaat dat de vroegere Italiaanse regeringen, die toen "maar" uit vier of vijf partijen bestonden, het slechts gemiddeld anderhalf jaar uithielden, valt voor het ergste te vrezen. De kans dat deze linkse regering de economie terug op het spoor zet, is zo goed als uitgesloten. De hoofdreden daarvoor is dat het wondermiddel, waarover de Italiaanse regeringen vroeger beschikten, nl de devaluatie van de lire, er nu niet meer is. Er is geen alternatief voor. Italië kan geen voorkeursbehandeling krijgen; daarvoor liggen Spanje, Portugal en vooral Polen gegarandeerd dwars. Rest nog één mogelijkheid: uit de eurozone stappen, terug naar de lire. Dit zal echter iets zijn voor Prodi's opvolger...
Op het Vlaams Belang congres over de (on)veiligheid werd ook ex-buschauffeur Pierre Stukken in de bloementjes gezet. Stukken was de onfortuinlijke chauffeur die zo'n twee jaar onschuldig in een Marokkaanse cel zat, er bijna crepeerde en naar wiens verhaal de film "De Hel van Tanger" werd gemaakt, een onverwacht kassucces, dat o.m. liet zien hoe gruwelijk het er in de Marokkaanse gevangenissen aan toe gaat.. Met dat VB-congres was Stukken echter niet erg opgezet. Hij vindt dat hij misbruikt werd en zegt dat hij zelfs Marokkaanse criminelen, die hier veroordeeld zijn, liever niet in een Marokkaanse cel ziet terecht komen, iets waarop Filip Dewinter gezinspeeld had. Het siert Stukken dat hij ervoor uitkomt dat die Marokkaanse gevangenissen zelfs te slecht zijn voor echte criminelen, maar de man zal het dan waarschijnlijk ook een zorg zijn hoe hier de problemen (niet) worden opgelost. Problemen zoals de overbevolking van ónze gevangenissen, het tekort aan cipiers, het feit dat 40% van de gedetineerden in België buitenlanders zijn en de meerderheid daarvan Marokkanen en ga zo nog maar even door. Als men ziet wat er bv deze week in het Brusselse centraal station is gebeurd in klaarlichte dag, toen een knaap van amper 17 jaar met vijf (5!) messteken werd doorgestoken voor een MP3-speler van 50 euro. Ik heb zelf ook een kleinzoon die dit jaar 17 wordt én, zoals de meeste van zijn leeftijdsgenoten, een MP3-speler heeft. Ik durf er niet aan denken wat er zou gebeuren als die ook zoiets meemaakte, maar voor mijn part mogen ze zo'n dader, áls het een Marokkaan zou zijn, meteen naar Tanger, Casablanca of Marrakech sturen. In het geval van de zinloze Brusselse moord weet men dat de dader van het Noord-Afrikaanse type is. Als het een Marokkaan zou zijn (geen Belg), zou het geen kwaad kunnen hem meteen richting vaderland te sturen, niet alleen o.w.v. het walgelijke van de moord, maar ook als signaal voor eventuele andere kandidaat moordenaars dat de tijd van pamperen voorbij is. Ik heb zo het idee dat men zo'n voorbeeld in het criminele milieu wel degelijk au serieux zal nemen.
In Oudenaarde hebben ze het licht gezien. Bij monde van procureur Herman Daens liet het plaatselijke parket daar weten voortaan een hele rits "kleine misdrijven" niet meer te zullen vervolgen. Als gevolg van deze bekendmaking besloot de eveneens plaatselijke politie die zaken dan ook maar niet meer door te geven, misschien zelfs helemaal niet meer op te volgen. De burger zou het zelf maar moeten oplossen! In dit land maakt een gerechtelijke blunder minder of meer de zaak niet meer uit. Als men voor minder dan zes maanden veroordeeld wordt, gaat men sowieso al niet meer achter de tralies. De beslissing van Daens is dan feitelijk ook een logische verdere stap in die (verkeerde) richting. Misdrijven worden voortaan geseponeerd, zeg maar gesponsord. Het ergste in deze zaak was trouwens niet de uitspraak van die procureur, maar het feit dat minister Dewael van Binnenlandse Zaken er achter bleek te staan. Weet die Dewael nog wel waarmee hij bezig is? Ondertussen gaat de prijs voor de beste planning naar het Vlaams Belang, dat uitgerekend vorig weekeinde een congres had over de (on)veiligheid in dit land. Haar harde standpunten werden deze week bijna dag op dag onderbouwd door verklaringen van middenstanders die om de haverklap overvallen werden of die problemen kregen met de politie en het Gerecht omdat ze foto's van criminelen uithingen. Als klap op de vuurpijl nu de verklaring uit Oudenaarde, waarmee het Belang kan aantonen dat het inderdaad helemaal fout loopt bij de beleidsmensen die voor onze veiligheid zouden moeten instaan. Dat Laurette Onkelinx en haar PS-partij in de kaart van het Vlaams Belang spelen, is misschien wel met voorbedachte rade. De SP weet dat ze daardoor de Vlaamse partijen nog maar eens uiteendrijft en daar is het haar om te doen. Met een gespleten Vlaamse vertegenwoordiging willen de francofonen na de verkiezingen van 2007 wel praten. Het is alleen nog gissen hoe groot de Waalse buit dan zal zijn. Van Dewael kunnen we alleen maar zeggen: "dom, dommer, domst". Niet bekwaam om ernstige zaken (Erdal, bv) op te lossen en evenmin in staat om het directe onveiligheidsgevoel van zijn medeburgers weg te nemen. En zeggen dat die man zijn postje van minister-president van de Vlaamse deelregering destijds heeft laten staan om minister te worden in de federale regering met de hoop daar Guy Verhofstadt op te volgen mocht die Europees commissaris geworden zijn. Misschien heeft hij het te druk met Greet?
70 rovers dus, geen 40, want dit is een variante op het gekende verhaal en, jammer genoeg, is het ook geen sprookje. Het is echt gebeurd bij ons in Limburg. Een "Belg" van Turkse origine, tolk bij het plaatselijke ABVV die een broodjeszaak heeft in Hasselt, had 70 Turkse "asielzoekers" fictief bij zijn zaak ingeschreven voor één dag. Via Multicolores, een pro-immigratie vzw van het ABVV, was hij er achter gekomen dat immigranten, die naar ons land komen in het kader van de gezinshereniging, recht krijgen op de Belgische sociale zekerheid en ziekte vanaf het ogenblik dat ze hier één (1!) dag een job hebben gehad. De immigranten moesten de tolk (en/of Multicolores) 1000 euro per man betalen. Eens alles geregeld was konden ze naar hartelust onze kassen voor werkloosheid en ziekenkas plunderen. In totaal zou er op die manier één miljoen euro aan sociale bijdragen verdwenen zijn, gemiddeld zo'n 14.000 euro per Turk dus. De tolk in kwestie zou even kortstondig zijn opgepakt, maar of er daarna nog iets gebeurd is, valt te betwijfelen. Met de steun van een vakbond in de rug blijkt er in dit land veel mogelijk te zijn, het plunderen van de staatskas inbegrepen. Vergeet trouwens niet dat datzelfde Limburgse ABVV vorige week nog 26.000 brieven naar haar leden heeft gestuurd om hen erop te wijzen niét voor het Vlaams Belang te stemmen en er nogmaals mee te dreigen Vlaams Belangers uit hun organisatie te zullen zetten. M.a.v. eigen volk laatst en als het kan nog beroofd ook. Van een organisatie die afhangt van een partij die in het verleden heeft bewezen niet vies te zijn van enige fraude (denk maar aan Agusta/Dassault) moet men natuurlijk van niets meer verschieten. Dat die fraudeurs zichzelf echter democraten blijven noemen en de anderen, die de misbruiken aanklagen, voor racisten uitmaken, is wel een stap te ver. Multicolores is trouwens niet de enige schaduw-vzw die leeft van de miserie van would-be asielzoekers. Er is een hele industrie ontstaan die niets anders doet dan gaatjes en achterpoortjes zoeken in het doolhof van Belgische wetten om ervoor te zorgen dat allerlei gelukzoekers hier kunnen blijven. Het is mede als gevolg van dergelijke praktijken dat er soms schrijnende toestanden bloot komen van mensen die na vele jaren procederen toch het land uitmoeten. Ondertussen hebben de zgz "hulporganisaties" er wel een dikke cent aan verdiend. Aasgieren, zijn het.
In Frankrijk zit men in zak en as. De economie beleeft zware tijden. Zoals in de rest van West Europa is er de concurrentie met de nieuwe opkomende grootmachten China en India. Verder wordt het land steeds marginaler, omdat het Europese zwaartepunt steeds meer naar het oosten verschuift en Frankrijk zich stilaan in een uithoek bevindt. Het ergste van al is, dat de modale Fransman het niet schijnt te beseffen. Hij denkt nog steeds op een eiland te leven dat zowat het middelpunt van de aarde moet zijn. De Fransman in de straat weet hoegenaamd niets van wat er buiten zijn land gebeurt. Wie dat wel weet is Dominique de Villepin, een oud-diplomaat die al wat van de wereld heeft gezien en meegemaakt. Hij weet dat de torenhoge Franse werkloosheid (+25% bij de jeugd) niet zal dalen zonder speciale maatregelen. Dat was mede de reden van zijn CPE-plan ("contrat premier embauche", bij ons bekend onder het "jongerenbanenplan"). De hele wet, die hiervoor was uitgedokterd, was bedoeld om alle soorten jongeren, ook de minste geschoolden, gemakkelijker aan werk te helpen. Eén van de aansporingen tot de werkgevers om jongeren in dienst te nemen was, ze de gelegenheid te geven ze ook gemakkelijker te kunnen ontslaan. Eens iemand vast aangeworven, is het in Frankrijk immers bijna onmogelijk hem/haar te ontslaan, iets wat ook bij ons het geval is tenzij men werkt met contracten van bepaalde duur. Het gevolg van de geschiedenis is bekend: studenten en vakbonden kwamen op straat, wekenlang, tot president Chirac (niét de Villepin) besliste de wet op te schorten en te gaan zoeken naar nieuwe oplossingen. De straat heeft het gehaald op het regime en dat is geen goede zaak. Om te beginnen zal het moeilijk worden een nieuw plan uit te dokteren zonder dat de betogers opnieuw verschijnen, tenzij het zal gaan om een erg verwaterd voorstel dat in feite weinig of niets zal doen aan de bestaande toestand van werkloosheid. Verder zijn er enkele andere nefaste gevolgen van de betogingen die het land gedurende vele weken hebben lamgelegd: - De scholen zijn al anderhalve maand zo goed als gesloten. Zeker universiteiten en hogescholen staan een paar maand achter. De slachtoffers hiervan zijn de studenten zelf die ofwel hun diploma's niet zullen halen of hun zomervakanties hierdoor in het water zien vallen. - De Franse politiek zal er niet eenvoudiger op worden. Volgend jaar zijn er presidentsverkiezingen en de partij van Chirac heeft hiervoor liefst twee kandidaten: eerste minister de Villepin en Sarkozy, de minister van Binnenlandse Zaken. Sarkozy, die zwaar onder vuur kwam te liggen tijdens de vernielingen van de "jongeren" op het einde van vorig jaar, heeft nu een deel van die achterstand goed gemaakt. De vraag is alleen in hoever de eigen partijleden de Villepin zullen volgen of laten vallen. Eén zaak is zeker: niemand zal er om rouwen als Chirac volgend jaar zal (moeten)aftreden. Al bij al is hij een weinig kleurrijke president geweest die een uitgebluste indruk laat. Zijn opvolger wacht een zware taak, zoniet wordt het voor la douce France een "perte totale".
Mijn vader was schoenmaker in Kalmthout. Tijdens de oorlog lag er in onze straat een Duits garnizoen dat een loods van een houthandelaar had aangeslagen en omgebouwd tot legerkamp. Die Duitsers hadden hun eigen schoenmakers bij en die kwamen bij ons de schoenen van hun medesoldaten repareren. Daartegen konden wij niets inbrengen, stel u voor. Toch was dit voldoende om vader na de oorlog als collaborateur te brandmerken. Op een gegeven ogenblik diende de hele wijk waar we woonden ontruimd te worden omdat het in het schietveld komen liggen was tussen oprukkende Canadezen en Duitsers die zich gehergroepeerd hadden. Toen we twee weken later terug mochten, bleek ons hele huis te zijn leeggeroofd door de witte brigades. Tot het laatste stukje leder uit de schoenmakerij was meegenomen. Als verrechtvaardiging hadden ze een paar hakenkruisen op het huis geschilderd. Wij zijn er nog betrekkelijk goed vanaf gekomen. Voor dergelijke zaken, meestal ingegeven door nijd en jaloezie van buren, heeft men sommige mensen de dood ingejaagd. Vlaamsgezind zijn we pas geworden toen Herman Wagemans, advocaat aan de Antwerpse balie, na de oorlog voor de Volksunie als eerste opkwam voor amnestie. Er was heel wat moed nodig om zoiets toen te durven. Wagemans werd verkozen en dat was het begin van de heropstanding van het Vlaams nationalisme. Herman Wagemans wist waarover hij sprak. Hij had zelf even in de gevangenis gezeten, samen trouwens met Willem de Meyer met wie hij later het Algemeen Nederlands Zangverbond zou opstarten en er de eerste voorzitter van worden. Ook heeft Wagemans heel wat mensen, meestal onschuldig aangeklaagd, tijdens de repressie verdedigd, dikwijls gratis omdat ze niets meer bezaten. Herman Wagemans is 88 geworden en op zijn doodsprentje staat: "Zijn Vlaanderen was hem hartelijk lief". Dat was ook echt zo. Een groot Vlaming is van ons heengegaan. Hij verdient met stip vermeld te worden in de geschiedenis van de Vlaamse beweging.
Onze staatsveiligheid blijft waakzaam, enfin tegenover de Vlamingen althans. Dat heeft Filip Dewinter van het Vlaams Belang nog eens aan de lijve mogen ondervinden. Zijn GSM-verkeer werd drie maanden nagetrokken. Dat gebeurde n.a.v. van een speurtocht naar een politieman die een lijst met extremistische organisaties naar het Vlaams belang zou gelekt hebben. Nu is een parlementair de dag van vandaag niet meer zo onschendbaar als dat in het verleden het geval was, toch blijft de vraag waar onze staatsveiligheid mee bezig is. Voor dit afluisteren had het Gerecht wel een toestemming nodig van het Hof van Beroep en die zou er niet geweest zijn. Het gevolg daarvan is dat alle mogelijke beschuldigingen tegen Dewinter, tegen het Vlaams Belang en tegen een eventueel in de fout gegane politieman van nul en geen waarde zullen zijn, mocht het ooit tot een proces komen. Deze hele gerechtelijke actie was dan ook niet alleen dom, maar tevens erg onprofessioneel. Nu, van ons Gerecht zijn we al heel wat gewend en het is niet de eerste maal dat de Vlaams-nationalisten geviseerd worden. Vroeger de Volksunie en sinds haar oprichting het Vlaams Blok/Belang zijn steeds het mikpunt geweest van allerhande pesterijen. Het is natuurlijk zo dat de Vlaams-nationalisten streven naar een eigen staat en dus naar het opdoeken van België. Zolang zij dat echter via de democratische weg doen, zou er geen vuiltje aan de lucht mogen zijn. Toch worden zij geschaduwd als waren zij criminelen type ETA of IRA. Kijk maar wat er gebeurde in de zaak Remmerie, waar liefst 7 speurders werden op gezet. In tegenstelling tot de 32 veiligheidsmensen die Erdal lieten lopen, ontdekten die 7 bij de zaak Remmerie wel iets: het bleek een banale zaak van aanhouderij te zijn waaraan zowel het Gerecht, het Hof, Unizo als de West-Vlaamse bisschop zich hadden laten vangen. En dat alles omdat men dacht/hoopte (schrappen wat niet past) de Vlaams nationalisten te kunnen treffen. Van zo'n Gerecht, verlos ons Heer!
Vandaag, Palmzondag, zijn het in Italië verkiezingen. Men kan gerust zeggen dat het historische verkiezingen zijn en wel om verschillende redenen. Het is de eerste keer dat een Italiaanse naoorlogse regering zijn hele termijn van 5 jaar heeft uitgedaan. Dat is alvast een pluim voor Berlusconi die o.m. daarom in de Italiaanse geschiedenisboeken zal vermeld worden. De gemiddelde levensduur van een regering in het naoorlogse Italië daarvoor was anderhalf jaar! Het hele Italiaanse politieke landschap is grondig gewijzigd geworden na de actie "Mani puliti" (schone handen) van het Italiaanse Gerecht. De klassieke traditionele partijen waren aan corruptie ten onder gegaan: de Democrazia Cristiana, de partito socialista (van ex-premier Craxi die het land uitvluchtte!) en zelfs de eeuwige communistische oppositiepartij verdwenen bijna compleet. Zelfs het Movimento Sociale, de uiterst rechtse opvolger van de fascistische partij, splitste zich in twee: een tak bleef de oude lijn trouw maar werd marginaal; de andere, de Allianza Nazionale, stelde zich meer gematigd op en nam deel aan de twee centrum-rechtse regering die Italië sindsdien gekend heeft, waaronder dus deze laatste van Berlusconi. In feite is het transalpijnse land tegenwoordig verdeeld in twee grote kartel-blokken: die van Berlusconi en die van Prodi. Berlusconi, de flamboyante zakenman die de "Forza Italia" (een strijdkreet bij het voetbal!) had opgericht en ex-Europees commisaris Prodi, van huis uit katholiek maar leider van een linkse coalitie die zelfs de ex-communisten bevat. Het was een harde campagnestrijd. Zoiets had men zelfs in het warmbloedige Italië nog nooit meegemaakt. Bij het begin van de stembusgang zou de partij van Prodi, volgens de peilingen, een lichte voorsprong hebben maar, met een kwart van de kiezers nog onbeslist, kan men nog alle kanten uit. Merkwaardig is wel dat Prodi niet alleen de steun heeft gekregen van zijn eigen linkse organisatie, maar o.m. ook van mensen als Wilfried Martens, voorzitter van de Europese Volkspartij (tot wie ook Forza Italia behoort!) én Guy Verhofstadt, de zogezegde liberaal. Wie deze verkiezingen in Italië ook wint, de toekomst zal er geen pad met rozen worden. Italië staat er slecht voor. De inflatie ligt er hoger als elders in Europa en de staatsschuld ligt er nog hoger dan in België. Dit is niet alleen de schuld van Berlusconi. Italië is steeds eens soort toren van Pisa geweest: altijd op vallen gestaan, maar nooit gevallen. Vroeger was hét recept daartegen de devaluatie. In de jaren zestig kreeg men 8 lires voor 1 Belgische frank. Bij de invoering van de euro was dat al 50 lires voor 1 frank. Sinds de toetreding tot de euro kan Italië zijn munt niet meer devalueren en dat heeft het land financieel de das omgedaan. Dat is ook de reden, waarom sommige Italiaanse politici hun oude munteenheid terug zouden willen. Nog twee dagen en we weten hoe laat het ginder is. Forza Italia!
Hoe erg het ook moet zijn voor de echte belgicisten, dit land werkt niet meer. Er is zo goed als geen enkel domein waarop Vlamingen en Walen het nog met elkaar eens zijn. De monarchie verliest steeds meer steun in Vlaanderen. Een duidelijk voorbeeld van wat we maar het uitvloeisel van de Zuid-Afrika reis van "onze taaie" zullen noemen, was de reis van Albert II en zijn Paola naar Litouwen. Bij dat bezoek waren er uitsluitend journalisten van de Franstalige pers. Niemand van de geschreven Vlaamse pers, wel een equipe van het slaafse VTM-programma Royalty. Een nog grotere schande moest superbelg De Croo slikken toen hij, voor een bezoek van hetzelfde koppel aan zijn eigen Brakel, er niet in slaagde genoeg volk bijeen te krijgen op de koninklijke receptie. Van arremoede moest het orakel van Brakel een deel senioren laten opbellen met de vraag of ze alstublieft konden komen! Op gerechtelijk gebied groeien Vlaanderen en Wallonië steeds verder uit elkaar. Het zuiden gelooft, onder impuls van tante Laurette, nog steeds in preventie en het noorden wil strengere straffen. Vermits Onkelinx er niet in slaagt genoeg cipiers aan te werven, waarschijnlijk uit kwade wil, blijven de problemen zich even hoog opstapelen als het aantal gedetineerden. Wat de inburgering betreft zit het ook al een tijdje fout tussen noord en zuid. De francofonen willen er niet van weten omdat het voor een aantal van hen betekent dat ook zij zich moeten aanpassen aan Vlaanderen, iets waar ze nooit ofte jamais zelfs aan willen denken. Tenslotte is het met veel tamtam aangekondigde nieuws dat er zoveel Belgen aan het werk zijn ook al afgezwakt, omdat blijkt dat het weer eens Vlaanderen is dat die statistieken recht houdt. Sinds 1981 blijkt de werkloosheid in Vlaanderen met één vierde te zijn gedaald en in Wallonië met liefst 70% te zijn gestegen! Enfin, eenzelfde verhaal als dat van onze export, die voor bijna 85% door Vlaanderen wordt verwezenlijkt terwijl de resterende 15% dan nog bestaat uit bedrijven die wel niet in Vlaanderen gelegen zijn, maar wel voor een flink deel door Vlamingen worden uitgebaat. Wie nog gelooft in het unitaire België is rijp voor het museum!
Onze Belgische gevangenissen zitten overvol. In Gent moeten er al een kleine vijftig gedetineerden op een matras op de grond slapen en in Antwerpen zijn er dat drie keer zoveel. Dat alles nadat er al een hele resem maatregelen getroffen werden om zoveel mogelijk mensen uit de gevangenis te houden: de regel dat men niet moet "zitten" als men tot een straf veroordeeld is van minder dan 6 maanden, bv. Er worden ook steeds meer werkstraffen gegeven en dikwijls laat men aangehouden daders van criminelen feiten voorlopig terug vrij tot aan hun proces. Dat laatste heeft dan weer te maken met de gebrekkige werking van onze Justitie, waarbij het járen kan duren vooraleer het tot een proces komt. Als men weet, dat minstens 40% van de huidige gedetineerden buitenlanders zijn, zou het een oplossing kunnen zijn die mensen hun straf te laten uitzitten in hun land van herkomst. Er bestaan reeds dergelijke akkoorden, o.m. met enkele nieuwe E.U-leden uit Midden- en Oost-Europa. Of er zo'n akkoord is met Marokko, weet ik niet. Ergens in de jaren negentig was men er in elk geval mee bezig. Als men er rekening mee houdt, dat het merendeeel van de buitenlandse gedetineerden juist Marokkanen zijn, zou dat voor veel extra plaatsen kunnen zorgen. Het zou echter ook kunnen zijn dat men juist die categorie van gevangenen niét wil terugsturen o.w.v. het harde regime dat ze in hun eigen land moeten ondergaan. Tante Laurette, de verantwoordelijke Justitie-minister, weet er waarschijnlijk alles van. Haar eerste man was een Marokkaan die ze ooit uit de klauwen van de Marokkaanse Justitie heeft weten houden toen hij in Turkije in de nor zat wegens drugshandel... Terwijl er zowel in Gent, Antwerpen als in de nieuwe gevangenis van Hasselt mensen op de grond moeten slapen, staat de oude gevangenis van Tongeren leeg. Het gebouw is nog netjes onderhouden. Men heeft er zopas zelfs nog een open deur dag in georganiseerd. Dat gebouw is nu wel ouderwets en passé, maar zeg nu zelf: waar zou je best slapen: in een bed in een oude gevangenis of op de vloer in een nieuwe? Hét probleem in het Belgische gevangeniswezen is het tekort aan cipiers. Ondanks het feit dat er vorig jaar liefst 4.000 kandidaat-cipiers opdaagden voor een toelatingsexamen, neemt men in verhouding geen volk aan. Reeds verscheidene jaren wordt er gestaakt (vorige week nog in Antwerpen en in Vorst) omdat tante Laurette daar meer cipiers had beloofd, maar niet gegeven. Ofwel krijgt men wel nieuwe gevangenisbewaarders, maar houdt men geen rekening met het verloop van het personeel. Enfin, een straatje zonder einde.
Mijn vrouw en ik zijn geen vaste bioscoopbezoekers. We gaan wel af en toe, maar het moet de moeite zijn. Na aanraden van enkele kennissen zijn we de nieuwste Vlaamse film "De Hel van Tanger" gaan zien. Het wás de moeite. Om te beginnen was het al járen geleden dat we in de bioscoop nog een Vlaamse film gezien hadden en waren we meestal niet zo enthousiast over wat hier zowat op dat gebied geproduceerd wordt, ook niet voor wat op TV wel eens vertoond wordt. Het probleem met de meeste Vlaamse films is, dat alles wel mooi in beeld wordt gebracht, maar dat er meestal geen vaart in zit. Dat was met "De Hel van Tanger" helemaal niet het geval. Technisch gezien is de film van Frank Van Mechelen vakwerk, voor zover ik daarover kan oordelen. Er was echter nog veel meer: de film is vreselijk actueel voor enkele problemen waarmee we hier in Vlaanderen continu geconfronteerd worden. Om te beginnen is leven en werken in Marokko geen lachertje. Er in de gevangenis geraken is wel degelijk hel. De corruptie voert er nog altijd hoog tij en dat blijkt zo een beetje op alle niveaus van de Marokkaanse samenleving. Ik kan dus best begrijpen dat de Marokkanen het hier bij ons prima vinden en dat onze gevangenissen voor hun delinquenten luxe hotels zijn. Naar Marokko uitgeleverd worden betekent niet alleen een helse straf, ook van een wet Lejeune is daar geen sprake. Dat het hoofdpersonage uit de film (een echt gebeurd verhaal van een man die, nota bene, onschuldig veroordeeld was grotendeels omdat zijn familie geen geld had om de Marokkaanse autoriteiten om te kopen) na iets meer dan twee jaar toch vrij kwam, had alleen te maken met het feit dat onze pers er zich mee was gaan bemoeien en dat de man er dreigde te sterven (hij had er TBC opgelopen). De hulp vanuit de politieke wereld was een lachertje . Het feit dat er voor de vrijlating nooit een reden is opgegeven geworden, laat zien dat men het (politieke) potje liever gesloten liet. Tenslotte liet men in de film ook zeer duidelijk zien, dat eigen mensen die in de put zitten (in casu de vrouw van het slachtoffer) bijna nog riskeerden helemaal niets te krijgen van het OCMW omdat het mensje zo eerlijk was te vertellen dat ze enkele dagen in het zwart werkte om zich en haar familie in leven te houden. Marokkanen, die hier bij datzelfde OCMW aankloppen krijgen in verhouding een VIP-behandeling. Voor wie de film nog niet zou gezien hebben: een aanrader. Niet te missen!
