Wij, Vlamingen, hebben het steeds normaal gevonden dat we in dit land de eerste minister kunnen leveren. Dat is omdat die meestal uit de grootste politieke fractie komt - wat normaal een Vlaamse partij is - en dat hij vloeiend de twee talen moet spreken, wat voor een francofoon niet evident is. De keerzijde van deze medaille is, dat de eerste minister van dit land voor héél het land moet zorgen en als gevolg daarvan zijn die Vlaamse premiers dan nog hoofdzakelijk met België bezig en niet met hun eigen Vlaamse regio. Erger nog, hun eigen streek heeft meestal de rekening van hun premierschap mogen betalen. Dat de francofonen het in dit land voor het zeggen hebben, is hoofdzakelijk te danken aan Vlaamse eerste ministers. Het eerste voorbeeld in de reeks was waarschijnlijk Gaston Eyskens. Ondanks de overgrote steun van de Vlamingen, liet zijn regering de koningskwestie verloren gaan. Zijn regering was ook de eerste die viel over het communautair probleem Voeren, waarvoor men de welvarende regio van Komen en Moeskroen had opgegeven. Tussendoor gaf Eyskens op een totaal onverantwoorde wijze de onafhankelijkheid aan Kongo, waarvan we de gevolgen nog steeds voelen. Tussen haakjes: Gaston Eyskens wordt nog steeds een "groot staatsman" genoemd. Met Martens zitten we in hetzelfde straatje. De Vlaamsgezinde studentenleider, die ooit naast een slogan "geef ons wapens" tegen het Belgische establishment ten strijde trok, werd eerst door de CVP en later door datzelfde België gerecupereerd en is zelfs nu nog een trouwe belgicist en supporter van het anti-Vlaamse koningshuis. Tijdens de vele regeringen Martens zijn er verschillende aanpassingen van de grondwet geweest en die hebben er allemaal mee voor gezorgd dat de Vlaamse meerderheid nu een de facto politieke minderheid is in dit land. Martens zelf vindt zijn grootste verwezenlijking de devaluatie van de Belgische frank die hij heeft doorgevoerd. In feite was die het gevolg van zijn verkwistende rooms-rode politiek die ervoor zorgde dat de staatsschuld, die bij zijn aantreden 1.000 miljard franken bedroeg, bij zijn aftreden gestegen was tot 8.000 miljard! De reden, waarom ons land ook nu nog met zo'n hoge staatsschuld te kampen heeft, ligt in hoofdzaak bij de regeringen Martens. Dehaene, die hem opvolgde, heeft daar iets aan gedaan, maar was er in feite mede verantwoordelijk voor. Het was "loodgieter" Dehaene die de laatste twee regeringen Martens in elkaar heeft geknutseld, waardoor Boudewijn, die een afkeer had van het "Brabantse trekpaard" tenslotte verplicht was hem toch premier te laten worden. Vergeet trouwens niet, dat het de Vlamingen zijn die de Belgische staatsschuld afbetalen. Ook Verhofstadt heeft zijn Vlaamse bevliegingen gehad. Wie er de kans toe heeft, moet zijn beruchte "Burgermanifesten" maar eens lezen. Eens tot premier verkozen werd ook hij gerecupereerd door het Belgisch systeem, iets wat voor Vlaanderen een ramp is gebleken. In de coulissen zit nu een zekere Yves Leterme zijn beurt af te wachten. Zal het met hem iets beter worden? Ik vrees van niet. Zeker als we uitgaan van zijn uitspraken i.v.m. de Ronde van Vlaanderen, waar hij die Vlaamse leeuwenvlagen van "Vlaanderen Vlagt" maar niets vond. Als uitspraak voor een minister-president van de Vlaamse deelregering kan dit tellen. Misschien kwam dat omdat die Vlaanderen-Vlagt-leeuwen geen "Belgische" rode klauwen en dito tong hebben. Als dat zo is, dan mag men stellen dat de Belgische recuperatie ook bij Yves Leterme al begonnen is!
