Ons eerste kindje was een dochter die ik Lutgarde noemde. Niet zomaar toevallig, Lutgarde was ook de naam van mijn oudere zus, die stierf als kind, op haar achtste, als gevolg van het wegnemen van haar amandelen en poliepen tijdens de oorlog, wat niet goed verlopen was.
De naam Lutgarde bleef zo in de familie.
Ik wist toen reeds dat de Heilige Lutgardis de patroonheilige van Vlaanderen was. Verder stond ik daar niet bij stil, tot ik een dezer dagen in ‘De Canon van Vlaanderen’ - een boek dat ik kreeg voor mijn Kerst – las waarom juist Lutgardis de patroonheilige van Vlaanderen geworden is. Zij en geen ander.
Lutgardis was een eenvoudige kloosterzuster die eenvoudig wou blijven en zeker geen abdis wilde worden . Daar een van de voorwaarden om abdis te worden – we spreken nu over de late middeleeuwen – was dat men Frans moest kennen, weigerde Lutgardis die taal te leren en werd ze dus nooit abdis. Lijkt wel een Peter Principe-verhaal avant la lettre.
--
Dat Peter Principe, bedacht door de Canadese psycholoog Laurence J. Peter, stelt nl dat ‘elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot hij zijn niveau van onbekwaamheid bereikt. Dan wordt hij/zij een ‘PQ-nul’ (promotie-quotiënt zero) en daar is niet iedereen gelukkig mee. Wie niet boven zijn onbekwaamheidsniveau wil geraken, doet er dan ook best aan iets te verzinnen waardoor men niét ‘doodgepromoveerd’ wordt. Voor Lutgardis gebeurde dat door te weigeren Frans te spreken. Ze werd daardoor patrones van Vlaanderen sinds ergens in het begin van de negentiende eeuw, als protest van de opkomende Vlaamse Beweging tegen het toen nog officiële Franstalige België.
The Economist kiest sinds 2103 elk jaar een ‘Land van het jaar’. Daarmee bedoelt het blad niet het land dat er best voorstaat, maar het land dat in één jaar de grootste vooruitgang heeft geboekt. Tot ieders verrassing blijkt dat in 2023 Griekenland te zijn.
Na jaren van pijnlijke herstructurering, werd de Griekse centrumrechtse regering (de ‘populisten’, weet je wel) herkozen in juni van dit jaar. Haar buitenlandse politiek is pro-Amerika, pro-E.U. en wantrouwig t.o.v. het Rusland van Poetin. De Griekse regering heeft bewezen dat een land kan terugkomen van de rand van het faillissement, dat het daarvoor wel de nodige hervormingen en de sociale contacten moet doordrukken en daarna toch de verkiezingen kan winnen.
Op de tweede plaats na Griekenland komt Zuid-Korea, gevolgd door de USA. Luxemburg eindigt vijfde, Nederland pas 22ste en van het land dat niet meer zou uitgevonden als het niet bestond, geen spoor…
--
Opmerkelijk was wel dat uitgerekend in de week dat bekend werd dat Griekenland het best gepresteerd had in 2023, de man die destijds de Grieken op hun plaats zette, Wolfgang Schäuble, de vroegere Duitse minister van Financiën onder Merkel, overleed (81). Hij werd ook wel eens de man van ‘die schwarze Null’ genoemd, omdat hij niet wou dat zijn land de begroting niet in evenwicht had. Eind 1990 overleefde hij een aanslag door een geestelijk gestoorde, wat hem niet belette zijn termijn uit te doen in een rolstoel.
Bij de weekeindeditie van Kerstmis van De Standaard zat een aparte katern van liefst 64 bladzijden met een terugblik op 2013. Bij de voorbeschouwing door hoofdredacteur Karel Verhoeven stelt die vast dat de kiezers iets anders verlangen, iets dat drastischer is en wilder, iets dat voor hen vecht. Steeds volgens Verhoeven is de vraag voor 2024 waarom dat streven aan de populisten gelaten wordt.
Daarop is het antwoord eenvoudig: omdat de partijen die het de laatste decennia in dit land voor het zeggen hebben gehad, er een knoeiboel van gemaakt hebben. Het woord Vlaanderen komt trouwens in heel het voorwoord van Verhoeven niet één keer voor. En in de 64 bladzijden die de terugblik ‘rijk’ is, krijgt men niets te lezen over de Vlaamse Beweging, over onze welvaart die de traditionele partijen aan het verkwanselen zijn. Over onze meerderheid die in de politiek tot een minderheid herleid is.
De Vlaamse kiezer krijgt in 2024 een unieke kans om terug te vechten, als hij/zij zijn/haar stem weer niet weggooit aan Belgicistische constructies die maar één doel hebben en dat is dit land, dat nooit meer zou uitgevonden worden als het niet bestond, in stand te houden zoals het nu is.
In 2024 zal zowat de helft van de huidige wereldbevolking naar de stembus trekken, een kleine twee miljard mensen in meer dan 70 staten. Nooit eerder gebeurd in onze geschiedenis. Of dit een triomfantelijk verhaal voor de democratie zal betekenen is een ander verhaal. In heel wat landen zal de democratie geweld worden aangedaan, in Wit-Rusland bv maar ook in het Rusland van Poetin die in eigen land waarschijnlijk een derde opeenvolgende ‘overwinning’ zal boeken bij gebrek aan tegenstanders die ofwel geen toelating kregen om mee te doen, in de gevangenis zitten (zoals Navalni) of er helemaal niet meer zijn, zoals Jevgeni Prigozjin, die ‘vakkundig’ verongelukte.
De meeste kiezers zullen er zijn in Azië, in landen zoals Bangladesh, India en Indonesië, al is men ook daar niet zeker of het allemaal koosjer zal verlopen. De meeste verkiezingen zullen plaats vinden in Afrika, alhoewel ook daar de meeste kiezers nu al zeggen dat het er niet democratisch zal verlopen.
Goed nieuws komt er wel uit Mexico. Het door interne drugsoorlogen geplaagd land krijgt een eerste vrouwelijke president, want de twee kandidaten zijn allebei van het vrouwelijk geslacht
De verkiezing die echter de meeste aandacht zal krijgen wordt die in de U.S.A. waar de kans bestaat dat ‘The Donald’ zal terugkeren, wat zijn invloed zou hebben op de rest van de wereld. Bij de E.U.
en meer bepaald in ‘hellhole city’ houden ze hun hart vast…
Het Vlaamse politieke landschap ziet er niet fraai uit. Open VLD vreest, terecht, de ondergang. Groen vreest de kiesdrempel, cd&v de irrelevantie en N-VA dat het ook deze keer geen verandering zal kunnen verwezenlijken zonder het VB. Dat een hoop burgerpartijen samenklitten met voormalig Open VLD-lid Els Ampe zal haar vroegere partij nog meer pijn doen. Dat, terwijl ‘Straffe’ Hendrik Bogaert, nog even Kamerlid voor cd&v, met zijn nieuwe partij Redelijk Rechts aan de volgende verkiezingen niet eens zal deelnemen.
En dan maar hopen op een politieke vernieuwing, die er niet zal komen omdat de Franstalige partijen dat niet willen. Er zal voor de Vlaamsnationalisten niets anders opzitten dan samen te werken, zeker als ze de meerderheid gaan behalen in het eigen parlement en als voorwaarde voor verdere federale besprekingen een eind maken aan het cordon sanitaire. Èn eisen dat voortaan de regio’s verantwoordelijk zullen zijn voor hun eigen budget en begroting. Als dat niet zou lukken wordt België een land van door- en doodlopende zaken.
‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ heeft zelden zo cynisch geklonken als dit jaar. Een snelle militaire operatie in Oekraïne, die zes dagen zou duren, zit al in zijn achttiende maand van regelrechte oorlog. In het Midden-Oosten bekampen joden en moslims elkaar nog maar eens en die houden daarmee ook niet op o.w.v. Kerstmis. ‘Oog om oog, tand om tand’ is daar het motto.
In eigen land ligt een politicus van een partij die nog nooit mocht meespelen onder vuur omdat hij goede banden zou hebben (gehad?) met een Chinese spion, dat terwijl een Belgische ex-premier wiens partij momenteel zowel in de federale als in de regionale regering zit, vrijuit zijn voorkeur voor China op Tv mag komen vertellen.
De uitspraak van Julius Caesar, meer dan 2.000 jaar geleden, ‘Se vis pacem, para bellum’ (Als je vrede wil, bereid je voor op de oorlog), doet het nog steeds en dat geldt ook voor Europa.
--
Bovenstaande houdt er me niet van tegen mijn lezers een Zalige Kerst toe te wensen.
In mijn blog van 20 dezer (‘Wunschenes Wunsch’) schreef ik reeds dat, om het Belgisch begrotingstekort alleen nog maar te stabiliseren, er in de komende legislatuur voor 10 miljard euro extra maatregelen nodig zullen zijn (2 miljard per jaar en dit vanaf 2024). Dat blijkt een onderschatting te zijn.
Volgens de denktank Bruegel zal het nl 30 miljard worden (oftewel 4 miljard euro per jaar). Dit als gevolg van een recente afspraak van de EU-ministers van Financiën.
Gelukkig heeft Paul Magnette, burgemeester van Charleroi en voorzitter van de PS, de grootste partij van de huidige federale Belgische regering, daarvoor een oplossing die hij de ‘Agrowth’ noemt of de ‘afwezigheid van economische groei’. Als België minder groeit, aldus Magnette, schept het ruimte voor minder economisch ontwikkelde landen, om te groeien. Zo’n beetje een Wallonië in het groot, zegt maar, waar de ‘levensgenieters’ – steeds volgens Magnette – kunnen profiteren van de inzet van de Vlamingen die het hard werken toch in hun bloed hebben.
Een scenario Magnette met een groeistop tien jaar geleden ingevoerd, zou ons minstens 5% armer hebben gemaakt in plaats van 12% rijker. In 10 jaar groeide de Belgische economie nl met 17%, terwijl de bevolking met 5 procent toenam.
Wie zou er niet met die Magnette willen samenwerken?
--
Van Walen en werken gesproken, dan nog dit: bij Lidl maken we een Delhaize-bis scenario mee. Vrijdag zijn er bij de Duitse keten wilde stakingen uitgebroken en net zoals bij Delhaize zijn die compleet in Francofonië. In Vlaanderen gaat het maar om een paar winkels. De reden is – echt waar – dat het personeel vindt dat het te hard moet werken.
Walen en werken. Buiten de eerste letter hebben ze met elkaar niet veel gemeen!
Ik raad mijn lezers warm aan de uitgebreide reactie te lezen van Fernand Dhondt op mijn blog van 22 dezer. Die reactie gaat niet over mijn blog van die dag, maar op die van 19 dezer (‘De Victator’), die over Victor Orbán. Fernand is een Oost-Europa kenner als geen ander, die meerdere van de daar gebruikte talen spreekt. Als zijn verhaal klopt – wat ik niet betwijfel – dan heeft die Orbán niets anders gedaan dan een ‘Verhofstadtje’ en heeft ook hij een bocht gemaakt van 180 graden. De Orbán van de rouwrede voor Nagy kan vergeleken worden met de Verhofstadt van de Burgermanifesten.
Ik kan best aannemen dat niet iedereen akkoord zal gaan met de uitleg van Fernand Dhondt, maar de man vertelt tussendoor ook een stukje over de geschiedenis van Groot-Hongarije, die hier weinig bekend is. Zo leven er bv in alle buurlanden van Hongarije Hongaarse minderheden in streken die Hongarije de vorige eeuw is kwijt gespeeld.
--
En dan is er nog de ‘Chinese connectie’, zoals we ze maar zullen noemen. Het valt niet te ontkennen dat door de affaire Creyelman het Vlaams Belang momenteel in de hoek zit waar de klappen vallen. E.e.a. neemt niet weg dat het wel eens zou kunnen koelen zonder blazen. Het gaat tenslotte over marginale feiten, we staan voor de eindejaarsfeesten, straks komt het voorzitterschap van de E.U. eraan voor de federale regering en de verkiezingen zijn pas over een klein half jaar. God weet wat voor stommiteiten Paarsgroen+, een regering met zeven partijen, zonder meerderheid in Vlaanderen, met de op één na grootste schuldenlast van Europa, in die tijd nog kan verzinnen. In Vlaanderen trekken Groen, Open VLD en Vooruit naar de verkiezingen in gehavende formaties, met haast onbekende voorzitters en lijkt die van cd&v nog altijd te denken dat hij Jong-cd&v leidt door met grollen en grappen voor de dag te komen, waaraan het gros van zijn meestal oudere kiezers geen boodschap heeft. Voor zover ze de ‘aandacht’ van een vorige cd&v-voorzitter hebben overleefd…
De Waalse export blijkt in de eerste zes maanden van 2023 met bijna 10% te zijn gedaald en niets laat voorzien dat het daar beter gaat worden. Ondanks het feit dat er op de Waalse arbeidsmarkt zo’n 40.000 vacatures zijn, krijgt men die niet ingevuld, niettegenstaande een veelvoud aan werklozen. Het geld is op. Er is een tekort van 3 miljard euro op de begroting en de schuld van het Waalse gewest stijgt volgend jaar naar 43 miljard. 16% van de kinderen leeft er in armoede, dat is meer dan het dubbele van in Vlaanderen (7%). Dat het in Brussel nóg erger is (23%) is een schrale troost. Ook bij de langdurig zieken steeg het aantal in Wallonië tot 7,87%, t.o.v. 5,36% in Vlaanderen (5,51% in Brussel), terwijl het bij onze zuiderburen gezonder leven zou moeten zijn: minder bevolking meer natuur…
Niets laat vermoeden dat de benarde financiële situatie door het eigen linkse beleid zal worden opgelost. Daarvoor rekenen ze daar op de ‘andere overheden’. Officieel is dat België, maar in werkelijkheid Vlaanderen, dat daarvoor afdraagt door zijn arbeidzaamheid van bijna 80% - 10% meer dan Wallonië - en het afbetalen van 90% van de Belgische staatsschuld.
Hendrik Bogaert – ‘Straffe Hendrik’ voor de kenners – samen met Pieter De Crem zowat de enige belangrijke overblijvende rechtse politicus bij cd&v, gaat beginnen met een eigen partij, die hij ‘Redelijk Rechts’ zal noemen. Hij gaat aan de verkiezingen van 09.06.2024 nog niet meedoen, maar blijven zetelen als verkozene van cd&v in de Kamer en pas daarna serieus beginnen met zijn nieuwe partij. Dat verklaarde hij in ‘De Afspraak” op dinsdag.
Het doet zo’n beetje denken aan wat Omtzigt in Nederland heeft gedaan. Die deed daar wel mee aan de verkiezingen, haalde uit het niets 20 zetels en ging daarna op de rem staan waardoor niemand feitelijk nog weet wat hij eigenlijk wil.
Bij ‘Straffe Hendrik’ zal het zo’n vaart niet lopen, zeker niet met wat hij aan zetels zal halen over meer dan vijf jaar, in 2029. In de huidige politiek is dat een eeuwigheid. Het zal eerder zijn van ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’, ook voor cd&v dat zich niet zal redden met stunts à la Dragqueen Mahdi en AI-verzinsels, zoals dat filmpje met Dehaene, waarbij men niet meer hoeft na te denken. Een partij die het hoofdzakelijk nog moet hebben van de oudere generaties, sterft zelf ook uit met dergelijke fratsen.
--
En dan nog dit:
In De Standaard van 19.12.23, aan de hand van Ignaas Devisch, hoogleraar UGent: ‘ Eindelijk is Vlaams Belang een partij als een andere’. Als dat zo zou zijn, waarop wacht men dan nog om het cordon sanitaire op te heffen?
Er waren de laatste tijd nogal wat hoera-berichten over de financiële toestand van België die beter zou zijn dan die van onze buurlanden. In eerst instantie klopte dat alleen voor de koopkracht, daar we door de automatische index de verhoging van de levensduurte niet hebben gevoeld zoals in het buitenland. Onze bedrijven zijn daar echter het slachtoffer van geworden en dit wordt bevestigd door het laatste rapport van onze eigen nationale bank. Pierre Wunsch, de huidige gouverneur, die ondanks alles (Franstalig, MR) meer dan zijn best doet, stelt dat het echter niet de consumptie van de gezinnen, maar de investeringen van onze bedrijven is die ervoor zorgt dat de huidige groei voorlopig stand houdt. Die bedrijven investeren volop in zowel automatisering, digitalisering als vergroening. Vroeger zou dat tot minder werkgelegenheid hebben geleid, maar in de structureel krappe arbeidsmarkt die we vandaag kennen, is dat niet meer het geval.
In één adem zegt Wunsch er echter wel bij, dat het Belgisch begrotingstekort te hoog blijft en dat de stijging van de overheidsschuld onhoudbaar is. Bij een ongewijzigd beleid zal het tekort van ons Binnenlands Begroting Product (bbp) van 4,3% in 2023 naar 5,2% in 2026 stijgen en de overheidsschuld van 105,3% naar 109,6% stijgen.
Om dat begrotingstekort alleen nog maar te stabiliseren zullen er in de komende legislatuur voor 10 miljard euro maatregelen nodig zijn (2 miljard per jaar!) om dat tekort te doen dalen naar 3% van het bbp. Alleen Italië, Frankrijk en Slowakije – het Wallonië van Oost-Europa – doen het slechter.
‘Na ons de zondvloed’ zal men bij Vivaldi denken. De volgende federale regering – hoe die er ook zal uitzien - zal puin mogen ruimen.
--
*Vrije vertaling uit het Duits: ‘De wens van Wunsch’.
--
En dan nog dit doordenkertje: Titel in De Tijd van 16.12.23: ‘Federale regering verbiedt lachgas’ . Er valt inderdaad niet meer te lachen met wat die regering uitspookt!
Bij de Hongaarse opstand tegen de sovjetbezetting in 1956 werd de Hongaarse premier Imre Nagy*, die de opstand goedkeurde, door de Sovjets gevangen genomen, naar het buitenland overgebracht en daar ergens geëxecuteerd. Bij de val van de Sovjet Unie werd het stoffelijk overschot van Nagy aan Hongarije terug gegeven en kreeg hij in Boedapest een plechtige herbegrafenis. De rouwrede daarbij werd toen uitgesproken door de Hongaarse studentenleider Victor Orban. Op Nagy’s herbegrafenis waren er een kwart miljoen mensen.
Het kan verkeren, want het is diezelfde Victor Orban die de dag van vandaag als Hongaars premier in de E.U. dwars ligt als het over Oekraïne gaat. Zijn de Ruski’s, die Nagy vermoordden, nu voor hem ineens ‘de goei’?
--
Hongarije moét van mij geen lid van de E.U. blijven. Als de meerderheid van de Hongaren achter Orban blijft staan, kunnen ze beter opstappen. Hetzelfde geldt voor Servië; dat nog geen lid is, maar de Europese sancties tegen Rusland niet steunt. Het is het ene of het ander, men kan zelfs in de politiek niet van twee walletjes zeten.
In de weekeindeditie van De Standaard verscheen een interessant artikel aan de hand van Ruben Mooijman, Nederbelg neem ik aan, die geregeld zinnige dingen schrijft over economie en politiek. Dit keer vraagt hij zich af of België zich niet beter zou splitsen zoals chemiereus Solvay dat gedaan heeft. Na 160 jaar is dat bedrijf opgesplitst in een ‘klassieke’ Solvay en het nieuwbakken Syensqo. Sinds dan staan beide bedrijven apart op de beurs genoteerd en maken ze beide deel uit van de Bel-20. En ze zouden er allebei beter van moeten worden.
Volgens Mooijman zou België dat ook kunnen doen en wel om – volgens hem – volgende redenen:
Ten eerste zou een splitsing de verschillen benadrukken. Een zelfstandig Vlaanderen zou de vleugels kunnen uitslaan en Wallonië zou uit noodzaak een heilzame transitie doormaken.
Ten tweede betekent kleiner zijn wél minder zijn en dus minder in de pap te brokken hebben.
Ten derde, vertaald naar de Belgische context, zou de naam België behouden kunnen blijven voor het Franstalige deel van het land. De Vlamingen zouden dan geen Belgen meer zijn. Steeds volgens Mooijman, voor sommigen waarschijnlijk een opluchting, voor anderen op zijn minst even wennen.
--
Voor wat punt twee betreft, ben ik het niet eens met Mooijman voor wat Vlaanderen betreft. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 18 oktober ll., is het Vlaams Bruto Binnenlands Product (bbp) ongeveer even groot als dat van Finland en heel wat groter dan dat van Portugal of Griekenland. Vlaanderen heeft meer inwoners dan elf andere EU-landen. Als de meeste van die elf hun economie en welvaartstaat draaiende kunnen houden, waarom zouden wij dat dan niet kunnen? Met onze centrale ligging in Noordwest Europa aan de Noordzee – de drukst bevaren zee ter wereld! – kan Vlaanderen daarvan de logistieke draaischijf worden, zeker als het niet langer verplicht zou worden jaarlijks miljarden van haar welvaart weg te geven aan een hinterland dat dat geld niet investeert, maar uitdeelt aan overbodige benoemingen.
--
Tenslotte wil ik de reactie van lezer Fernand Dhondt op mijn blog van gisteren volledige onderschrijven. Vlaanderen is niet gediend met initiatieven van enkele gestoorden die de Vlaamse Zaak alleen maar kunnen beschadigen.
In de nieuwste peiling van DPG-Media (Het Laatste Nieuws en VTM) over de kiesintenties blijven de meeste partijen in Vlaanderen binnen de foutenmarge van 3%, met uitzondering van Open VLD die haar slechtste resultaat ooit haalde en met 7,3% de kleinste partij van Vlaanderen wordt. Vooruit blijft lichtjes zakken in het posttransconnah-tijdperk.
In Wallonië en Brussel gaat de PS achteruit en dit ten voordele van de communisten van de PTB (PvdA), die in de hoofdstad voor de eerste keer met bijna 20% de grootste partij worden.
Deze peiling was afgenomen net vóór het uitbreken van het schandaal met Frank Creyelman van het VB, die informant zou geweest zijn van een Chinese spion. Al bij al iets marginaals als men bedenkt dat de man alleen nog gemeenteraadslid was in Mechelen. Iets anders is wel dat zijn broer, Steven, als federaal parlementslid voorzitter is van de Kamercommissie Legeraankopen. In vergelijking met het Qatargate van de socialisten in het Europees parlement, waarbij honderden miljoenen euro cash geld werd gevonden, is dit echter een lachertje. Straks nog e.o.a. postbode à la ‘Slissen en Cesar’, die voor een borrel alles over de buren wist te vertellen en dan weet ‘de serieuze pers’ weer wat schrijven. Toch is het veel betekenend dat Tom Van Grieken de juiste beslissing nam door de man meteen uit de partij te zetten.
in Egypte waren er verkiezingen. Ze namen drie dagen in beslag en het zou wel eens een hele week kunnen duren vóór we de uitslag zullen kennen. Veel zal het allemaal niet uitmaken, want het staat nu al zo goed als vast dat president Sisi ze zal winnen en zo nog eens zes jaar zal kunnen toevoegen aan zijn bewind.
Die Sisi is wel een speciaal geval. Na de moord op president Sadat en de volksopstand tegen diens opvolger Moebarak, beide georganiseerd door de Moslimbroeders, een sekte waarvan men niet wist wie erbij was en waar ze zich bevonden, waren er in Egypte zgz vrije verkiezingen die door de Moslimbroeders gewonnen werden. Die moesten daarvoor uit hun schuilplaatsen komen en toen wist men wél wie ze waren en waar ze zich bevonden. Ze werden door het leger, ondertussen geleid door Sisi, netjes (nou, ja) opgepakt en uitgeschakeld. Sindsdien is Egypte, met de tweede grootste bevolking in Afrika (na Nigeria) zowat het enige land in het Midden-Oosten waar het rustig is gebleven, in tegenstelling tot alle buurlanden (Syrië, Libanon, Soedan, Palestina, Jemen en ga zo maar verder). Het is er economisch niet beter op geworden, maar voor veel arme Egyptenaren lijkt leven in vrede toch belangrijker dan al dat oorlogsgeweld in hun buurlanden.
Het akkoord met Engie over de verlenging van de uitbating van de kerncentrales Doel 4 en Tihange 3 is nu definitief en zowel Crootje als Tinne Van der Straeten denken zich daarvoor fier op te borst te kunnen kloppen. Ze zouden beter moeten weten, want het waren uitgerekend hun partijen – Open VLD en Groen – die tijdens de regering Verhofstadt I voor de kernUITSTAP kozen. De hele klimaatcrisis, de oorlog in Oekraïne en het wegvallen van de aardgasleveringen uit Rusland beslisten daar anders over.
Het laatste probleem voor het akkoord met Engie waren de kosten voor de berging van het nucleaire afval. Daarvoor zal Engie 15 miljard euro storten in een speciaal Fonds dat alleen daarvoor zou mogen gebruikt worden. Dat laatste moet ernstig genomen worden, niet zoals de fondsen die destijds door Verhofstadt en Vande Lala geplunderd werden, toen die het geld van het Belgacom pensioenfonds opmaakten, zoals ze dat ook deden met het geld van de sale-and-lease- back operaties, nadat bleek van Vande Lala’s Zilverfonds een lege doos was.
Er is trouwens reeds een kaper op de kust. Niras, de beheerder van het nucleair afval, luidt de alarmbel omdat het te weinig geld zou krijgen van deze federale regering en in de komende vijf jaar 1,15 miljard euro extra zou nodig hebben. Wedden, dat ze dat probleem ook over de verkiezingen zullen tillen?
Dinsdag heeft Paarsgroen+ dan eindelijk een compromis bereikt over de verdere bedeling van kranten en tijdschriften. Een compromis dat verdient opgenomen te worden in mijn lijst van ‘Only in Belgium’, een zoveelste draak in de wafelijzerpolitiek* van dit land.
Nadat gebleken was dat Bpost, het favoriete bedrijf voor deze federale regering, de voortzetting van de uitbesteding niet zou krijgen omdat de concurrentie het voor bijna de helft van de prijs wou doen, heeft men de uitbesteding gewoon afgeschaft en vervangen door een ‘compromis à la belge’.
Om te beginnen wordt de concessie aan Bpost met een half jaar verlengd voor de som van 75 miljoen euro. Dat is nog altijd meer dan wat concurrent PPP voor een heel jaar vroeg.
Daarna gaat de steun rechtstreeks naar de uitgevers, maar alleen voor de distributie in dunbevolkte gebieden, waarbij Wallonië met het leeuwenaandeel ervan gaat lopen. Belgischer kan moeilijk.
Bpost én de uitgevers krijgen zo een half jaar de tijd om e.e.a. uit te dokteren, maar zeggen nu al dat die termijn te kort is. Het houdt gewoon in dat men het probleem over de verkiezingen wil tillen en het zo een zaak zal worden voor een volgende regering, al dan niet in Lopende Zaken. Vanaf 2027 zou de regering die dan aan de slag zal zijn een nieuw systeem moeten uitwerken zonder verdere staatssteun.
De kans is groot dat heel het verhaal straks een juridisch staartje krijgt omdat concurrenten PPP en Proximy op de aanvankelijke aanbesteding een veel gunstiger bod hadden gedaan dan Bpost en zich nu - m.i. terecht - bedrogen voelen. Het is ook niet logisch dat een overheid tegelijk aandeelhouder, subsidieverlener en contractvergunner is. Maar in een land dat niet meer zou uitgevonden worden als het niet bestond (dixit The Economist) lijkt alles mogelijk.
--
* Onder Wafelijzerpolitiek verstaat men een butgetteringsmethode in de Belgische politiek voor het toewijzen van gelden voor grote projecten in de diverse landsdelen.
Dieter Rogiers, een Brusselse auteur, scenarist en schrijver van stripverhalen, maakte zijn debuut als thrillerauteur met "Bot mes". Daarvoor ontving hij op 28 oktober 2023 de Fred Braeckman Award voor het beste thrillerdebuut van het jaar.
Die thriller speelt zich, volgens de schrijver, af in het Brussel na de splitsing van België. Brussel zal dan niet meer een ‘hellhole’, zijn, zoals ‘the Donald’ het ooit noemde, maar een ‘sinkhole’, een zinkgat dus. De stad zal dan in volle ontbinding zijn. De Vlamingen zullen er – moegestreden – vertrokken zijn. De Walen zullen gezwicht zijn voor het Franse geld, nu ze het van Vlaanderen niet meer krijgen. Diverse Europese instellingen staan op het punt te vertrekken. De ambtenaren in de hogere loonschalen zitten al in Straatsburg, terwijl stagiairs en pennenlikkers de boel hier nog trachten draaiende te houden.
Kortom: een schrikbeeld van een stad die werd verwaarloosd en waarvan de bestuurders alleen maar hun zakken vulden. Het is natuurlijk (voorlopig?) nog maar fictie en zó erg zal het hopelijk niet worden, maar het overgestructureerde Brussel bestaat nu al, zoals ik het al beschreef in mijn blog van 27 november ll., met het teveel aan burgemeesters, schepencolleges, gemeenteraden, OCMW’s en politiezones. Om nog te zwijgen over het Brussels gewest, dat feitelijk overbodig zou zijn mocht men van Brussel één stadsgewest maken i.pl.v. zoals nu stad én gewest, alles dubbel. Tenslotte is er ook nog die Fédération Bruxelles-Wallonie, niet eens erkend door de Belgische Grondwet, zonder eigen inkomsten, maar met een extra minister-president, extra ministers en kabinetten.
Broekzele, de originele naam van de stad, betekende ‘nederzetting bij het moeras’. Volgens Rogiers, die zijn boek ‘Bot mes’ noemde, kan de stad nog altijd een figuurlijk bestuurlijk moeras worden.
In mijn blog van 3 dezer schreef ik reeds dat men geen beursspecialist moest zijn om op voorhand te weten dat de nieuwe staatsbon van onze minister zonder Financiën geen succes zou worden. Dat is nu bevestigd. De inschrijvingen werden vrijdag afgesloten en brachten minder dan 50 miljoen er op, een peulschil vergeleken met die van september die bijna 22 miljard opbracht.
De Tijd, die daarover had nagevraagd bij negen financiële instellingen én aan zusterpublicatie De Belegger, kreeg daarover een lijst bijeen van 20 alternatieven die stuk voor stuk aantrekkelijker waren, ook voor kleine coupures. Wie alleen over die laatsten beschikt, zal het misschien volgend jaar nog eens kunnen proberen mocht Van Prutseghem weer afkomen met een fiscaalvriendelijkere staatsbon en een kortere looptijd. De vraag is maar of dat in volle kiescampagne én tijdens het EU-voorzitterschap nog wel zal gebeuren…
--
En dan was er die brave pastoor van bij ons die zei dat het in het Midden-Oosten nooit zo ver zou gekomen zijn, mochten joden en moslims zich gedragen als goede christenen. Het christelijk geloof, zei ie, predikt liefde en vergiffenis, niet haat en wraak…
En dan blijft er nog het probleem van de krantenconcessie dat op het kernkabinet vrijdag nog maar eens werd uitgesteld naar dinsdag a.s., zogezegd door discussies over de oorlog in Gaza en de indexering van de NMBS-tarieven die waren uitgelopen zodat Crootje anders zijn vliegtuig naar Amerika zou gemist hebben. Dat zou pas een groot probleem zijn geworden, De internationale voortzetting van zijn carrière, weet je wel.
Mijn problemen met Bpost zijn nog verre van opgelost, specifiek met wat de bedeling van mijn Pallieterke betreft. Normaal moet ik dat blad op donderdag krijgen, soms wordt dat vrijdag – dat gaat nog – maar soms ook pas de volgende maandag en dan is de actualiteit van veel gebeurtenissen niet meer actueel. Ik heb deze zomer ook een keer meegemaakt dat het blad pas de volgende week op donderdag kwam, samen met het volgende nummer, maar deze week klopt Bpost alle records: het nummer 48 van donderdag 30 november heb ik helemaal niet gekregen, ook niet op donderdag 7 december, toen ik het nummer 49 weer wél kreeg…
Voor een bedrijf dat van de staat jaarlijks een habbekras van 125 miljoen euro krijgt voor de krantenbedeling en die nu dreigt te verliezen, is dat ook helemaal niet meer om te doen. Geweldig zo’n soort staatsbedrijf dat dan nog eens zo duur blijkt als de concurrentie!
--
En dan nog dit:
Tom Van Grieken is opnieuw verkozen voor een volgende termijn als voorzitter van het Vlaams Belang, met een stalinistische score van achteraan in de 90%. Zo te zien kunnen ze hem daar evenmin missen als Bart De Wever bij de N-VA. Het verschil is wel dat Tom Bart blijft uitnodigen tot samenwerking bij en zeker na de verkiezingen van volgende jaar. Bart kijkt (voorlopig?) de kat uit de boom. Veelzeggend voor die houding was een titel in De Standaard in de weekeindeditie van 2&3 december: ‘N-VA zal zeker/misschien nooit/wel zaken doen met Vlaams Belang’. Hoop doet leven, zeg maar. Misschien zou Bart ook wel eens kunnen nadenken over een uitspraak ter zake van niemand minder dan Paus Johannes XXIII: ‘Weiger nooit een uitgestoken hand’. Een Vlaamse Kerstwens om te koesteren.
