Het zijn moeilijke tijden voor journalisten die over de politiek moeten schrijven. Eerst een extra lange komkommertijd en ondanks het feit dat reeds vier van de zes (!) regeringen in dit land gevormd zijn, valt er weinig nieuws over te vertellen. Dat wordt nog eens duidelijk nu er een akkoord is over de Waalse deelregering en die (overbodige) van de Franse Gemeenschap (in totaal 12 ministers!). De drie Waalse regeringspartijen, PS, MR en Ecolo, beloven nog altijd hetzelfde als tijdens de verkiezingscampagne, maar zeggen er nog steeds niet bij hoe zij die ‘mission impossible’ gaan verwezenlijken. Daar komt nog bij dat de Franstalige groenen er feitelijk overbodig bij zijn. Het doet zo’n beetje denken aan de voorlaatste gemeentelijke verkiezingen in Gent, waar roodgroen de liberalen mee in het bestuur betrok, enkel en alleen om ze niet in de oppositie tégen zich te hebben.
In Vlaanderen is het al niet veel beter. De uittredende coalitie kan rustig voortboeren, maar toch denkt men niet tegen 23 dezer een nieuwe ploeg klaar te hebben. De drie deelnemende partijen hebben alle drie op 26 mei flink klop gekregen en zijn daar blijkbaar nog niet van bekomen. Zonder hun meerderheid zou het er wellicht anders uit gezien hebben, al speelt het feit dat er ook nog steeds geen federale regering is ook mee. N-VA is er als de dood voor dat CD&V en/of Open VLD straks zou meespelen in een hoofdzakelijk linkse federale coalitie zonder meerderheid in Vlaanderen en heeft klaarblijkelijk de garantie dat dat niét zal gebeuren nog niet gekregen..
Daar een minderheidsregering, een noodregering of iets daartussenin in dit land geen traditie is, blijft er alleen de mogelijkheid over van nieuwe verkiezingen, die bij de traditionele partijen én de N-VA eerder gevreesd dan gewenst worden. Met een Vlaams Belang dat nu beschikt over een extra ‘oorlogskas’ van 5,5 miljoen euro en weet hoe ze de sociale media moet bespelen, zou het wel eens tot een situatie kunnen komen waarbij het Vlaamse parlement beslist zich niets meer aan te trekken van de Belgische Grondwet en men wel verplicht zal zijn met elkaar te praten over de boedelscheiding. De bekende ‘Senelle doctrine’ zou dan in praktijk aardig dichterbij komen.
Wie herinnert zich nog de Guus Flater van de Antwerpse gemeenteverkiezingen, Tom Meeuws? De man kreeg problemen met zijn vorige werkgever, De Lijn, wegens het overschrijden van zijn budget (hij was daar directeur), slaagde erin het kartel ’Samen’ met Groen uiteen te spelen en mocht tenslotte de transmigrant uit Puurs danken, die er in Antwerpen een nóg groter soepje van maakte, dat zijn partij na de verkiezingen nog meetelde. Hij kreeg zowaar in de nieuwe Antwerpse coalitie het schepenambt van Sociale Zaken dat hij – in tegenstelling tot enkele van zijn partijgenoten – meteen aannam. Meeuws staat bekend als ‘ondernemer’ en is feitelijk geen echte socialist, eerder een opportunist.
Maar als het goed is, zeggen we het ook. Meeuws heeft, in zijn hoedanigheid van schepen, een lans gebroken voor het bezorgen van werk aan een deel van de 57.000 Antwerpse gezinnen, waarin niemand werkt. De koekenstad telt momenteel een paar duizend werklozen en heeft binnenkort, bij het opstarten van de werken aan de Oosterweelverbinding, nog eens zo’n aantal werknemers nodig, die nu niet voorhanden is. Het gaat in grote mate om niet of weinig geschoolden, die men eventueel verder kan opleiden en/of omscholen tot bouwvakkers. Oosterweel is een project voor jaren. Ik vind het een beter idee het plaatselijk volk aan ’t werk te zetten - ook al zijn het langdurig werklozen – dan ze in ’t buitenland te moeten gaan halen..
------
En dan iets heel anders. Het is dit jaar niet alleen 75 jaar geleden dat er een einde kwam aan WO II. De bevrijding betekende ook het begin van een bloedige repressie, die vooral Vlaanderen trof, niet alleen schuldigen, maar ook onschuldigen heel wat leed bezorgde en die in belgicistische kringen vooral gebruikt werd om de Vlaamsnationale Beweging monddood te maken. Karl Van Camp, de huidige hoofdredacteur van ’t Pallieterke had in het kader van deze gebeurtenissen een oproep gedaan aan zijn lezers om hem hun verhaal te sturen en is die nu in diverse bijlagen bij zijn Pallieterke aan het uitgeven.
Ik heb Van Camp ook het verhaal geschreven van wat mijn familie toen overkomen is en vond het verhaal terug in de bijlage van ’t Pallieterke van deze week, 11 september. Voor wie het zou interesseren: op de laatste bladzijde van de bijlage, onder de titel ‘Nooit vervolgd, wel alles kwijt’. Mijn naam staat eronder.
Alhoewel Groen nu niet mijn favoriete partij is, verre van zelfs, moet ik toch nog wat over kwijt. In tegenstelling tot wat eerst was gezegd, zou er toch nog een derde koppel meedoen aan de voorzittersverkiezing van Groen in september. Voor mij zijn het twee nobele onbekenden, die waarschijnlijk door Almaci en Co daartoe werden aangespoord met de hoop de kansen van de eerder gematigde Rzoska te verminderen. De derde kandidaat-voorzitter heet Christophe Steyaert, ondervoorzitter van Groen in Brugge samen met Charlotte Storme, gemeenteraadslid voor Groen, ook in Brugge.
Over de bedrijfswagens, die Almaci nog steeds weg wil hebben of zwaarder wil belasten, blijkt volgens een studie van Securex, een personeelsadvieskantoor, dat 59% van de werknemers zegt zelfs van werk te zullen veranderen als de huidige werkgever geen bedrijfswagen meer zou aanbieden. Dat is bijna 6 op 10 en was een van de redenen waarom Groen het een stuk slechter gedaan heeft dan verwacht in de verkiezingen van 26 mei.
Dat de partij nu waarschijnlijk niet meer zal gevraagd worden voor verdere besprekingen i.v.m. de vorming van de federale regering heeft dan weer te maken met het feit dat Groen gesteld heeft in geen regering te willen stappen waar Ecolo geen deel van uitmaakt. Daar Ecolo niet meer wil praten met de N-VA, zonder welke partij men nog moeilijk een federale regering zal kunnen maken, lijkt het me dan ook logisch dat men Groen bij verdere eventuele besprekingen niet meer vraagt.
De begroting, die de volgende federale regering moet maken, is zowat de grootste sinds die van Jean-Luc Dehaene in het begin van de jaren negentig. En die had daarvoor nog een stok achter de deur: zonder zijn inspanningen kwam België niet in de Eurozone (feitelijk voldoet dit land nog steeds niet aan alle Maastricht voorwaarden, maar niemand ligt daarvan nog wakker).
De enige en goedkoopste oplossing om de schuldenlast van dit land te verlichten, is te zorgen voor meer werkgelegenheid. Meer werknemers betekent dat meer mensen afdragen aan de Sociale Zekerheid en minder staatssteun moeten krijgen. De politieke partijen weten dat, zowel in Vlaanderen als in de rest van dit land, maar hoe ze dat gaan verwezenlijken is ander bier, zeker nu een recessie dreigt.
Om een gat van zo’n 12 miljard euro in de begroting op die manier gedicht te krijgen , zouden er tegen 2024 minstens 322.00 jobs moeten bijkomen. Daarmee zou dit land ook de werkzaamheidsgraad van onze buren Nederland en Duitsland (80%) moeten bereiken. Vlaanderen is met 75% op de goede weg. Wallonië staat op 63,7% en zou (volgens de pas opgezette nieuwe coalitie,aldaar) naar 68,7 moeten stijgen, maar dat blijft te weinig. De cijfers voor Brussel zouden nog een stuk lager liggen. Om de werkzaamheidsgraad van 70 op 80% te brengen had Duitsland tien jaar nodig, nota bene onder de socialistische bondskanselier Gerhard Schröder. Er zijn dus diepgaandere hervormingen nodig. Wie gaat dat doen? Zie je dat al gebeuren met een PS in de federale regering, die een flexibilisering van de arbeidsmarkt zou mogelijk maken, inbegrepen deeltijdse en laagbetaalde jobs, dat terwijl zowat iedere drukkingsgroep staat te roepen op meer geld dat er niet is?
Tenslotte zijn er voor de voorzittersverkiezing bij Groen toch maar twee kandidaten komen opdagen: de uittredende Almaci en de fractieleider Rzoska. Deze laatste wil de partij eerder wat naar centrumrechts doen opschuiven, ‘Bolleke’ wil naar links. Dat laatste wordt bevestigd door het feit dat zij erbij blijft, dat de gebruiker van een dure salariswagen (hét groene thema waardoor de partij een overwinningsnederlaag leed op 26 mei) voor een deel ervoor zal moeten opdraaien, voor Rzoska niet. Almaci wil de banden met de Waalse groenen ook eerder aanhalen, Rzoska niet. Dat houdt in dat, mocht Almaci voorzitster blijven, Groen naar links zal opschuiven. Een tweede teken daarvoor is dat Almaci als kandidaat ondervoorzitter (een gewoonte bij de groenen) de Gentenaar Dany Neudt gekozen heeft, een man met een verleden bij Kifkif, een interculturele, linkse organisatie, die destijds mede aan de basis lag voor de veroordeling (niet toevallig in de stad van Verhofstadt) van het Vlaams Blok.
---
Ik zat er naast, toen ik in mijn blog van 28 augustus meldde dat Peppie en Kokkie er mee ophielden. Dat blijkt dus niet te kloppen. Ze zijn gisteren weer eens bij onze Flup geweest, voor de vijfde (5de!) keer en hebben nog maar eens een verlenging van hun mandaat gekregen. Er wordt niets van bekend gemaakt, maar – volgens mij – kunnen beide heren niets anders zeggen dan dat wat iedereen weet: er komt geen federale regering vóór de gewestregeringen gevormd zullen zijn en dat zou nog wel even kunnen duren, ook al zou er in Wallonië een akkoord zijn tussen PS, MR en Ecolo.
In deze rubriek heb ik al een paar keer geschreven dat die Timmermans van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) zich beter niet zou mengen in de politiek. De tijd dat het VBO, met types zoals Davignon, Frère en Lippens dat nog konden is voorbij.
Vorige week was het weer zover en stelde Timmermans voor een federale doorstartregering op de been te brengen. Dat zou betekenen dat de Zweedse coalitie of wat ervan overblijft eigenlijk een tweede doorstart zou krijgen, waarbij de overgeblevenen van na het Marakech Pact zouden worden aangevuld met andere partijen. Die doorstartregering zou dan een beperkt programma uitvoeren.
Ik denk niet dat veel partijen bereid zullen zijn op het voorstel van Timmermans in te gaan. Die nieuwe regering zou nl meteen zware besparingen en belastingen moeten doorvoeren om de begroting voor Europa nog rond te krijgen, om nog te zwijgen van een eventuele vermogensbelasting, mochten PS en de groenen erbij zijn.
Zelfs nu draait de Vlaamse deelregering gewoon door en kan dat blijven kunnen doen als ze vernieuwd zou worden met dezelfde partijen. Mocht één van de traditionele partijen nog afhaken, kan ze probleemloos vervangen worden door de SP.a (een Bourgondische coalitie zoals in Antwerpen). We hebben trouwens hier in Vlaanderen ook nog onze VOKA, die even probleemloos taken van het VBO kan overnemen voor onze regio. We kunnen beter geen federale regering meer hebben dan een slechte, wat uiteindelijk zou moeten leiden tot een gesprek tussen de gewesten en naar e.o.a. soort van confederalisme.
-----
Er zijn natuurlijk ook politiekers die een nieuwe federale regering wensen: noodregering, doorstartregering, het maakt hen niets uit, zolang zij er maar bij kunnen zijn. Een tweede reden om het niét te doen.
In mijn blog van 10.06.2018 (ik heb er even naar moeten zoeken!) schreef ik reeds dat men ons, Westerlingen, wou opzadelen met het schuldgevoel dat wij het zijn die de oceanen vervuilen met plasticafval, dat terwijl uit een Duitse studie in ‘Environmental Science and Technology’, bleek dat 90%van die afval afkomstig was van 8 Aziatische en 2 Afrikaanse rivieren.
Op gebied van steenkool, samen met bruinkool zowat de meest vervuilende brandstof, gebeurt feitelijk nog zoiets. Azië blijkt nl verantwoordelijk te zijn voor 75% van de wereldwijde vraag naar steenkool, waarvan de helft verbruikt wordt door China, waar het verbruik nog elk jaar toeneemt. In India steeg ze met 9%, in Vietnam met bijna 25%. India investeert jaarlijks zo’n 6 miljard dollar in zijn steenkoolindustrie, die door de staatsbank wordt gefinancierd. China, Japan en Zuid-+Korea financieren niet alleen steenkoolprojecten in eigen land, maar ook daarbuiten.
Ondertussen worden in Europa zowat alle steenkoolmijnen gesloten, al wordt er in de bestaande steenkoolcentrales nog gewerkt met steenkool uit het buitenland. Het resultaat is wel dat energie bij ons steeds duurder wordt, terwijl een groot deel van de wereld zich daarvan niets aantrekt. Zelfs in Australië worden nieuwe steenkoolmijnen geopend, niet door de Australiërs zelf, maar door Aziatische landen, die daarvoor flink betalen.
Europa gaat zich met het klimaat bemoeien. Het heeft 20 miljard euro opzij gezet om o.m. Carbon Capture Storage (CCS) mogelijk te maken, een soort afvang en opslag van CO2.die moeilijk, duur en experimenteel is. De kans dat dit op korte termijn tot een ernstige CO2-opslag gaat leiden is zo goed als onbestaande, maar wordt wel beschouwd als een van de belangrijkste Europese klimaatplannen.
Dat alles terwijl de goedkoopste en simpelste CO2-opvang – zoals ik al eens geschreven heb - gewoon de boom is. Die brengt koelte, vergroot de biodiversiteit en kan CO2 afvangen én opslaan. Er moet gewoon massaal herbebost worden.1500 ha nieuw bos betekent 7.500 ton CO2-reductie per jaar. Verder kan men weilanden omzomen met bomen, de zgz ‘silvopasture’, die de uistoot van methaangas door het vee compenseert. Weilanden met bomen absorberen 5 tot 9 keer meer CO2 dan weilanden zonder bomen en men moet de koeien er geen speciaal ander voedsel voor geven (nóg zo’n idee!).
En dan is er nog het Europees rampenfonds, dat bedoeld was om natuurrampen te compenseren. De helft van dat fonds zal nu worden opzij gezet voor de landen die schade gaan oplopen door een eventuele Brexit zonder deal. Niet dat die landen, waaronder Vlaanderen, dat niet nodig zullen hebben, maar moet dat nu juist uit een fonds komen dat natuur- en milieurampen zou compenseren?
Er is dezer dagen nogal wat te doen over de 1400 afvloeiingen die KBC, Vlaanderens grootste bank, plant in de komende 4 jaar. Zelfs zonder naakte ontslagen blijft dat een groot aantal, zo’n 10% van het totaal aantal huidige werknemers. En dat alles bij een bank die de eerste helft van dit jaar nog een winst maakte van bijna 750.miljoen euro. E.e.a. moet echter wel gerelativeerd worden.
KBC is niet de eerste bank die haar gelederen moet uitdunnen en al bij al doet ze het nog op een vrij propere manier. Er zijn concurrenten, ING bv, die er met een grovere borstel doorgingen. Dat dit gebeurt, heeft in de eerste plaats te maken met de digitalisering van de bankverrichtingen en de diverse betalingen. Klanten doen steeds meer aan Internet bankieren en gaan steeds zelf nog zelden naar de bank. Men zegt dat zowat de helft van de KBC-klanten nog maar een paar keer per jaar de bank bezoekt. Er wordt ook steeds minder cash betaald.
Dit laatste maakt dat sommige beweren dat het cash betalen met de tijd zal verdwijnen. Zo snel zal dat echter niet gebeuren. Om te beginnen zijn er de oudere generaties die dat (nog) niet doen en waarvan er zelfs heel wat niet eens een PC of ander digitaal communicatiemiddel hebben. Anderzijds geven mensen die alleen digitaal betalen, wel eens gemakkelijker ergens teveel uit of toch meer dan ze dachten. Tenslotte zullen er altijd mensen zijn die er niet mee beginnen, gewoon omdat ze niet geïnteresseerd zijn in het hele gebeuren, beu zijn aanhoudend paswoorden te moeten herinneren en vervangen en alles te moeten bijhouden en/of controleren.
Persoonlijk heb ik altijd wat cash op zak. Het vermindert onnodige risico’s. Je kan ermee blijven betalen als de lijnen uitvallen door e.o.a. storing. Ik moet het zelfs niet eens uit de muur halen. Mijn bank is (voorlopig nog?) een privé filiaal en voor mij mag dat zo blijven.
In Italië komt er dan toch een herschikte regering van (linkse) sociaal democraten en de populistische 5 Sterrenbeweging, twee partijen die eerder vijandig tegenover elkaar stonden. Die laatste had wel als voorwaarde gesteld dat haar leden eerst akkoord moesten gaan via een online stemming en daarmee bleek bijna 80% het eens. Slachtoffer van deze affaire is de uiterst rechtse Lega van Matteo Salvini, die zelf de coalitie met de 5 Sterrenbeweging had doen vallen.
In feite gebeurde daar in Italië zo’n beetje hetzelfde wat de N-VA hier is overkomen. Die verliet de Zweedse coalitie na de goedkeuring van het Marrakech Pact, waarna de partij van De Wever hoopte op nieuwe verkiezingen met de Immigratie als hoofdthema. Dat gebeurde niet doordat de minderheidsregering Michel aan de slag bleef. In Italië liet Salvini zijn coalitie met de 5 Sterrenbeweging ook vallen in de hoop op nieuwe verkiezingen, waarbij zijn partij hoopte het aantal stemmen te kunnen verdubbelen, zoals peilingen en tussentijdse verkiezingen hadden uitgewezen. Niets daarvan dus en voor Salvini wordt het misschien bang (en lang) afwachten wat de volgende verkiezingen zullen brengen.
De lachende derde in dit hele verhaal is Europa, dat nu waarschijnlijk meer gedaan zal krijgen van de nieuwe Italiaanse regering om de torenhoge staatsschuld van het land af te zwakken. Ironisch genoeg zou ook dit land ermee van kunnen profiteren, want als de E.U. voor Italië e.e.a. door de vingers ziet, kan ze België moeilijk harder straffen. De Belgische staatsschuld mag dan al rond de 100% van het bbp liggen, de Italiaanse ligt nog 30% hoger…
Het was al een schandaal dat men in de Vlaamse scholen als tweede taal het Frans moet leren, terwijl in Franstalig België de leerlingen kunnen kiezen tussen Nederland of Engels. Het wordt nog erger. Volgens het avondjournaal op RTL van maandag 2 september, wordt in heel wat Franstalige scholen, vooral langs de Frans-Luxemburgse grens, Engels voortaan voor iedereen de verplichte tweede taal. Dus, geen keuzemogelijkheid voor het Nederlands meer, alhoewel het de taal is van de meerderheid in dit land. Alleen rond en in Brussel durft men dit (nog) niet doorvoeren daar veel ouders er willen dat hun kinderen behoorlijk Nederlands kennen om later gemakkelijker aan een job te raken. Dit bovenop het feit dat de kwaliteit van het onderwijs er in de Nederlandstalige scholen een stuk beter is dan in de Franstalige en dit ondanks alle doemberichten die we dezer dagen te horen en te lezen krijgen over de achteruitgang van onze eigen schoolkwaliteiten.
Het blijft gewoon absurd dat het uitgerekend de Franstaligen zijn die zgz dit land één willen houden, terwijl ze niet eens de taal van de meerderheid nog willen onderwijzen in hun toch al niet zo denderend schoolonderricht.
---
Om een idee te geven van hoe absurde toestanden er hier zijn: in Duinkerken, Frans Vlaanderen, over de grens dus, richt de stad twee dagen per week cursussen in voor 8 tot 11 jarigen om … Nederlands te leren! Daarenboven krijgen de jongste kleuters van één school twee dagen per week hun lessen volledig in het Nederlands. En dat alles gebeurt daar in samenwerking met het Franse onderwijs. Het blijkt nl dat die kleuters in het begin wel wat achterstand oplopen, maar uiteindelijk eenzelfde niveau bereiken als hun leeftijdsgenoten die maar één taal leren. Het doel van het Nederlands leren is dat Franstalige kinderen straks meer jobmogelijkheden zullen hebben als ze ook in Vlaanderen kunnen werken.
---
Als we beide bovenstaande verhalen naast elkaar leggen, kan men daar alleen maar uit bevestigen dat onze Waaltjes inderdaad niet graag werken. Met hun Engels zullen zij in Couvin en Phippeville niet ver komen en zonder Nederlands ook niet in West-Vlaanderen.
Ondertussen zijn we aanbeland in de maand september, de maand waarin het politiek leven zich zou moeten hervatten en o.a. de begroting voor 2020 zou moeten worden opgemaakt en aan Europa voorgesteld (met een deficit van boven de 11 miljard euro). In de plaats daarvan houdt men zich echter nog altijd bezig met de postjes. Wie wordt de volgende premier? Wie worden de nieuwe partijvoorzitters, de nieuwe ministers?
De politiek begint steeds meer te gelijken op een soort crisismanagement. Men durft haast niets nieuws aan en beperkt zich tot het ‘beheersen’ (voor zover dat mogelijk is) van de bestaande situaties. Dat geldt trouwens niet alleen voor dit land. Kijk maar naar Merkel die feitelijk nooit iets anders gedaan heeft dan crisissen te managen. En zelfs daarin heeft ze gefaald. Denk maar aan ‘Wir schaffen das’ en het resultaat van de laatste regionale verkiezingen in Brandenburg en Saksen, waarbij het AfD er de tweede partij werd en men er straks drie partijen nodig zal hebben om zonder de rechtsradicalen te kunnen besturen.
Hier is het al niet veel beter en slaagt men er (voorlopig?) zelfs niet in de grootste partijen samen aan tafel te krijgen. Men zegt momenteel alleen nog met wie men niét wil samenwerken, niet met wie wél. Het door de traditionele partijen en Franstaligen zo verfoeide confederalisme zal tenslotte (hopelijk) toch bespreekbaar moéten worden om uit te maken wie straks nog weet wie wat moet doen.
De Grote Prijs F1 van Spa/Francorchamps is dit jaar vooral in het nieuws gekomen door een vreselijke crash tijdens de vooraf gereden wedstrijd van de F2, waarbij een jonge, beloftevolle Franse piloot om het leven kwam. Zoiets is nog gebeurd al was het nu 5 jaar geleden, wat er op wijst dat er toch e.e.a. aan het voorkomen ervan gedaan wordt.
Voor wat de Prijs zelf betreft is alles nog bij het oude gebleven. Dat betekent o.m. dat de organisatie ervan nog steeds in handen is van Spa Grand Prix, met als enige aandeelhouder de Waalse beheers- en participatiemaatschappij, die – zoals elk jaar – het verlies van zo’n 7,5 miljoen euro bijpast. De totale organisatie kost 30 miljoen, waarbij 70% komt van de ticketverkoop en de rest van de zgn ‘vrije arrangementen’, wat dat ook moge betekenen. Daar de maximumcapaciteit van het circuit zo goed als bereikt is, kan daar weinig aan veranderd worden. Het zou zelfs kunnen dat het circuit volgend jaar niet zal volgeboekt worden. Er komt dan nl een nieuwe Grand Prix bij in het Nederlandse Zandvoort. Als Max Verstappen, de enige Nederlandse F1 deelnemer er weer bij zal zijn, is de kans groot dat de Nederlandse toeschouwers, die nu al de meerderheid vormt in Spa, er dan niet meer zo massaal zullen bij zijn. Nederlanders zijn nu eenmaal een zuinig volkje dat op de centen let en dat maakt de kans dat Wallonië volgend jaar aan haar Grand Prix nog meer geld zal verliezen, een stuk groter. Vraag is of het nu persé nodig blijft dat zo’n sportevenement moet georganiseerd blijven door een plaatselijke overheid. In Wallonië blijkbaar wel…
Nadat er al eerder bij de traditionele partijen beslist was dat er straks voorzitterverkiezingen zouden komen (mijn blog van 24/08), gaan de groenen nu hetzelfde doen. Ze zullen zelfs de eerste partij zijn die ermee begint, ergens begin september en hebben al iemand die zich kandidaat heeft gesteld. Niemand minder dan Bjórn Rzoska, de huidige fractieleider, die als gematigd overkomt, zeker tegenover het olijke duo Amaci/Calvo. Die laatste twee zijn een beetje té overmoedig geweest, toen ze dachten dat hun partij, na de spijbelmarsen, op 26 mei een vlotte overwinning zouden behalen. De partij haalde in Vlaanderen amper 10% en kwam als zesde uit de bus. Een bruusk ontwaken voor ‘bolleke’ en zuurpruim Calvo, die met lede ogen moesten aanzien dat hun Waalse soortgenoten wél vlot vooruit waren gegaan.
Het wordt nog even wachten om te zien of er nog iemand zich tegenkandidaat zal stellen. Naar het schijnt zou dat wel eens Wouter van Besien kunnen zijn, de voorganger van Almaci, die als lijstduwer niet verkozen raakte en die al een vrij vernietigend rapport over de overwinningsnederlaag had geschreven, ofwel Almaci zelf die de leiding wil behouden, maar er zullen binnen de partij nog wel enkele vinnige woordjes gewisseld worden.
In elk geval zullen ze bij Groen nog wel enkele keren nadenken alvorens nog eens af te komen met voorstellen zoals die over de salariswagens en het bezit van boeken en wijn.
Iedereen die de Belgische politiek volgt herinnert zich nog wel de schandalen bij Publifin en Samusocial, die ervoor zorgden dat de Waalse deelregering moest herschikt worden en de PS er in de oppositie verzeilde. Men zou denken dat ze daar nu wel geleerd zullen zijn. Vergeet het. Het scheelde geen haar of ze zaten in Wallonië weer met een schandaal, deze keer uitgaande van de MR, de partij van de nieuwe president van Europa.
Het ging nu om de benoeming van een nieuwe adviseur-generaal van de ISPPC, de tweede grootste Waalse intercommunale met 5.000 werknemers. Brutosalaris: 200.000 euro. De man die voor de job in aanmerking kwam bleek, oh, toevallig, de vicesecretaris generaal van de MR-partij en al even toevallig de schoonbroer van de vorige MR-partijvoorzitter, Olivier Chastel (de klokkenluider van dc vorige fraudes in Charleroi!). De kandidaten hadden amper negen dagen om te solliciteren, er was geen universitair diploma vereist, maar men vroeg wel 10 jaar ervaring in de zorg. Alles gesubsidieerd met publieke middelen.
Nadat de krant Le Soir de zaak uitbracht, stortte het hele verhaal als een kaartenhuisje in elkaar.
---
De zaak van dat ISPPC is geen alleenstaand geval, Het zou ook in Vlaanderen kunnen gebeuren. Een zekere Jan Beyers, professor en doctoraatsstudente Evelien Willems, beiden van de Universiteit Antwerpen, hebben recentelijk liefst 1.137 adviesraden onderzocht van federale en regionale overheidsdiensten. Slechts 54% van deze instellingen publiceert een jaarrapport. Van 51% is niet bekend hoeveel keer ze vergaderen en van driekwart hoeveel en welke adviezen ze afleveren. België krioelt van die adviesraden, met honderden adviseurs, experts van sociale partners, ziekenfondsen en grote organisaties uit de gezondheidssector.
Hoeveel geld al deze instellingen en organisaties kosten is voor velen een vraagteken en het zal moeilijker te achterhalen zijn dan wat de Creg zopas ontdekte: anderhalf miljard euro aan zgz ‘verdoken kosten’ – zeg maar: ‘verdoken belastingen’ - voor o.a. groene stroom, die via de - elektriciteitsrekeningen geïnd worden bij de eindverbruikers, terwijl die daar feitelijk niets mee te maken hebben. Dat kost een gezin van vier jaarlijks gemiddeld zo’n 300 euro…
Van de vele regeringen die dit land ‘rijk’ is, zijn er – drie maanden na de verkiezingen – nog altijd drie niet gevormd. En dan nog uitgerekend de drie grootste: de Waalse en de Vlaamse deelregering én de federale. In principe kan men alleen een federale regering vormen met een meerderheid in zowel Wallonië als Vlaanderen, als zowel de grootste Waalse partij (de PS) als de grootste Vlaamse (de N-VA) erbij zijn. In Vlaanderen praat de N-VA al met CD&V en Open VLD en in Wallonië kan men feitelijk al een regering samenstellen met PS en MR. Waarom dit laatste niet gebeurt is gewoon, omdat de PS er ook Ecolo bij wil, die men daar feitelijk niet nodig heeft. Als Ecolo naar de oppositie zou verhuizen, dan krijgt men bij onze zuiderburen immers een serieus blok links van de PS (Ecolo, PTB en CdH) en daar huivert men van. Anderzijds wil men ook daar geen federale regering vormen als eerst de Waalse niet is samengesteld.
Dat laatste gebeurt immers ook in Vlaanderen, waar de N-VA er als de dood voor is dat Open VLD ministerposten zou aannemen in een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen. De Vlaamse liberalen zijn steeds een postjespakkerspartij geweest en dat is nog altijd zo. Steeds meer kandidaten dan postjes en dat zorgt voor ongerustheid. Zo zou Gwendolientje de ambitie hebben om federaal minister te worden, maar komt ze dan in het vaarwater van Crootje, die bij de laatste verkiezingen heel wat meer stemmen behaalde. Anderzijds zijn er al wel stemmen opgegaan om een andere voorzitter te kiezen. Officieel moet men daar nog voor wachten tot het voorjaar van 2020, maar in de politiek is niets onmogelijk. In een partij zoals Open VLD, waarin alleen de lijsttrekker zeker is verkozen te raken, zal het wringen worden.
---
De vorming van een nieuwe federale regering lijkt trouwens steeds meer het verhaal van de ‘Tien kleine negertjes’ te worden. CdH wou vanaf het begin al niet meespelen. VB en de communisten werden niet eens gevraagd. Ecolo valt af omdat het niet met de N-VA wil samenwerken en Groen omdat die alleen in een regering met Ecolo wil meedoen.
Gisteren was er dan een tweede zgz rondetafelconferentie van Peppie en Kokkie met de zeven partijen die zich ook de vorige keer gemeld hadden. Ecolo, die toen ook uitgenodigd was maar niet kwam, werd niet meer gevraagd. De Waalse groentjes vinden zich te goed om in één zelfde zaal te zitten met Vlaamsnationalisten…Wie zijn hier de racisten? Of er enige vooruitgang gemaakt is, blijft zeer twijfelachtig. Deze tweede vergadering (op drie maanden tijd!) zou voornamelijk informatief zijn geweest. Op 9 september gaan de twee informateurs meer dan waarschijnlijk onze Flup vertellen dat er geen vooruitgang is gemaakt en moet die maar zien voor een andere oplossing. Reynders zal in elk geval afhaken omdat die zich zal moeten voorbereiden op zijn ‘examen’ als Europees commissaris. Daarover is vrijdag naar ’t schijnt ook een interpellatie in het federaal parlement, waarvan niemand gelooft dat er iets nieuws zal beslist worden.
Tenslotte ziet het er steeds meer naar uit dat het enige wat deze regering Michel Light nog kan doen, is aan Europa een begroting voorstellen, maar dan een met een deficit van zo’n 7 miljard euro, met daarbij het vooruitzicht dat er voor de volgende legislatuur nog enkele miljarden kunnen bijkomen. Ik vraag me af of onze voorlopig nog nationale Charel er tegen die tijd nog bij zal zijn of dat hij een ander slachtoffer zal gevonden hebben om Europese spitsroeden te lopen…
De derde hittegolf van het jaar hebben we al beet en er zou vandaag nog een dagje van meer dan 30°C bij kunnen komen. Over wat anders valt er nog te schrijven? Alleen 1947, met vier hittegolven blijft dat nog het recordjaar. Die heb ik ook meegemaakt. Ondanks het feit dat ik toen maar 7 jaar was, herinner ik het mij nog goed. We woonden in Kalmthout en in het centrum had men daar toen nog geen waterleiding, waardoor de gemeente op een gegeven ogenblik verplicht was water rond te brengen, met paard en kar. Het voordeel van die zomer was wel dat we er het jaar daarop waterleiding hadden!
Een tweede hete zomer was die van 1976. We woonden toen pas enkele jaren in Kasterlee en hadden er een nieuw huis laten bouwen, waar we op de eerste dag ban het jaar in trokken. Ze hadden me aangeraden daar waar ik gepland had gazon te zaaien, dat stuk eerst te beplanten met aardappelen, daar die stikstof in de grond brachten, wat goed zou zijn voor gras en/of gazon. Die aardappelen zijn daarna in de Kastelse zandgrond wel uitgekomen, maar ze waren niet groter dan knikkers.
Volgende week begint het nieuwe schooljaar en dan zal het wel regenen. Dat is al meer gebeurd. De scholieren mogen dit jaar echter niet klagen.
Ik snap niet goed waarom men zich bij de Vlaamse partijen zo druk maakt over het feit dat Didier Reynders door de ontslagnemende federale regering is voorgedragen als nieuwe Europese commissaris, ter vervanging van Marianne Thijssen. Zeker als hij straks hetzelfde commissariaat zou krijgen, want dat stelt niets voor. Wie kan zeggen wat Marianne zoal gedaan heeft tijdens de nu eindigende legislatuur? Wie vóór Reynders is, zal het hem dat postje gunnen na 20 jaar ministerschap als minister van Buitenlandse Dingens en Financiën, die zwaarder waren dan dat klusje van Marianne en waardoor hij ook buiten onze grenzen vrij bekend is. Wie ertegen is, kan blij zijn er vanaf te zijn, niet zoals wij van Kris Peeters.
Hoe was het ook weer? ‘Wat we zelf doen, moeten we zien beter te doen’, of zoiets. Dat is binnen de E.U. meestal niet zo erg veel. Het zijn ook meestal dezelfde figuren die men te zien krijgt. Dat er nu twee Waalse liberalen naar Europa trekken, betekent ook dat – mocht er een nieuwe federale Belgische regering komen – de MR niet veel eisen meer zal kunnen stellen, voor zover ze nog zullen mogen meespelen. De partij steunde op twee blokken: die van Reynders en die van Michel. Nu ze waarschijnlijk allebei van het Belgische toneel verdwijnen; zullen ze bij wat er van die MR overblijft hun handen vol hebben. Ze gaan straks nog blij zijn geen federale regering meer te kunnen vormen.
---
In Biarritz hebben de zgz G7 dan toch iets meer gedaan dan verwacht werd. Er werd niet alleen over anderen gesproken, maar ook mét anderen en alles eindigde (voorlopig?) niet op een valse noot. We kunnen alleen maar hopen dat men op die in geslagen weg verder gaat.
De G7-top in Biarritz is een raar gebeuren. Het gaat hier om de zgz zeven rijkste geïndustrialiseerde landen die er de grootste problemen wereldproblemen komen bespreken. Maar niet alle mensen die verantwoordelijk zijn voor e.e.a. op de plaatsen waar het misloopt, zijn uitgenodigd.
Zo kreeg de nieuwe president van Brazilië, nog vóór de top begon, zowat alle schuld voor de bosbranden in het Amazonewoud, terwijl dat helemaal niet zeker is. Bepaalde getoonde filmpjes en foto’s blijken immers al enkele jaren oud te zijn of niet met het Amazonegebied te maken te hebben. Daar komt nog bij dat Bolsonaro, de Braziliaanse president, als ex-militair een rechts imago heeft en zoiets volstaat blijkbaar om hem te veroordelen.
De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken wordt dan weer onverwachts verwelkomd door Macron en heeft diverse gesprekken, maar – zover ik weet – niet met de Amerikanen, waarmee zijn land overhoop ligt.
Dat gebeurt ook niet over de andere probleemgebieden. Zoals die in Oost-Oekraïne, waar de Russen al enkele jaren onrust stoken. Als gevolg daarvan wordt Rusland op economisch gebied geboycot. Of men daar nu vóór of tegen is, bij dergelijke discussies, waar men de kans krijgt e.e.a. uit te praten, zou het toch logisch zijn dat de Russen daar ook uitgenodigd worden, zodat men tot een gesprek kan komen, maar dat gebeurt niet.
Hetzelfde met het niet uitnodigen van Poetin. Die behoorde vroeger tot hetzelfde clubje, toen de G8 genoemd. Na de annexatie van de Krim en de bedekte oorlog in de Don-Bas, heeft men hem buiten spel gezet. Evenals bij het vorige item had men hem minstens moeten uitnodigen en eventueel – als men eruit kwam – hem terug lid kunnen maken.
Tenslotte is er de aan de gang zijnde handelsoorlog tussen de States en China. Ook hier had men het Chinese staatshoofd moeten uitnodigen. De kans is groot dat Xi- Jinping helemaal niet wakker ligt van dat G7-clubje daar in Biarritz. Dat zou niet zo zijn als hij erbij zat.
Kortom, heel dat G7-vcrhaal doet denken aan een soort inquisitie, waarbij iemand veroordeeld kan worden zonder kans op verdediging. Met democratie heeft dat helemaal niets meer te maken.
