Toch nog even terugkomen op de sluiting van de Caterpillar fabriek in Gosselies, want daarover wordt e.e.a. verteld – zeker langs Waalse kant – dat niet klopt. Het klopt wél dat de werknemers er, na een eerdere afslanking in 2013 heel wat ingeleverd hebben en dat het bedrijf er toen nog 220 miljoen euro heeft ingestoken. Dat geld werd echter bijna uitsluitend gebruikt als schadevergoeding voor de ontslagen werknemers en niet om structureel iets aan de zaak te doen. Een typisch Waalse reactie van cliëntelisme, zoals ook gebeurt met de transfers uit Vlaanderen (jaarlijks 12 miljard a.u.b.), die ook grotendeels worden uitgedeeld en niet geïnvesteerd. Zo komt men er natuurlijk nooit.
Wat Wallonië nodig heeft zijn KMO’s en geen grote multinationale bedrijven meer, net zoals dat in Vlaanderen gebeurt. KMO’s zijn veel soepeler en kunnen gemakkelijker inspelen op veranderende marktomstandigheden. Dat een deel van de productie van Gosselies naar het Franse Grenoble trekt, heeft niets te maken met lagere loonkosten, maar met het feit dat de fabriek daar kleiner is, maar toch voldoende capaciteit heeft om de slinkende vraag binnen Europa op te volgen.
Tenslotte nog dit: ook in de Caterpillar fabriek van Gosselies werd er, zelfs na de laatste herstructurering, regelmatig gestaakt, zoals dat in het Walenland schering en inslag is. Ook dat zal wel hebben meegespeeld in de beslissing de zaak te sluiten. Voeg daarbij dat men in Wallonië ondertussen toch oren zou hebben naar het krankzinnige voorstel van Di Pippo om de arbeidsweek in te korten naar 4 dagen zonder loonverlies. Voorlopig gaat het alleen maar om de Waalse ambtenaren, maar de kans is groot dat men daar straks staat te dringen om erbij te zijn en er nog e.e.a. aan toe zal voegen. Zo’n wijzigingen worden ook opgemerkt op de zetels van de diverse multinationals, wat voor de betrokken regio geen voordeel op zal leveren.
Werken en Walen zijn twee woorden die blijkbaar alleen maar de eerste letter gemeen hebben…
De beslissing van het Amerikaanse Caterpillar om zijn graafmachinebouw in Charleroi vanaf 2017 te sluiten is een zware klap voor een regio die nu al zowat als de armste van Wallonië kan beschouwd worden. Wij Vlamingen weten wat het betekent. We hebben de sluiting van General Motors en Ford Genk meegemaakt, niet toevallig ook Amerikaanse bedrijven. Anderzijds heeft Wallonië geen goede naam in multinationale kringen. Het feit dat de financiële directeur van Caterpillar zijn uitleg over de sluiting niet gaf in Charleroi, maar in een motel langs de autosnelweg in het Waals-Brabantse Nijvel, spreekt boekdelen. Ook hij zal wel geweten hebben dat men ten zuiden van onze taalgrens wel eens directieleden durft gijzelen als het er overkookt. De boze reactie van burgemeester Magnette – ook minister-president van Wallonië – dat de officiële mededeling in de fabriek zelf, gegeven door een Amerikaans vrouwelijk bestuurslid, volledig in het Engels was, was dan weer typisch Waals. Diezelfde Magnette pleitte na de Brexit verkiezing in de U.K. nog bij de Britten om in Wallonië te investeren en weet toch ook dat die Britten zelf ook maar één taal spreken. Dat taalprobleem zal ook steeds blijven meespelen bij onze Red Devils/Diables Rouges (pour les flamins la même chose). De drie man van de technische staf spreken geen van allen Nederlands. Hoofdtrainer Martinez zelfs geen enkele van de drie officiële talen die dit land rijk is. Sinds de herrie rond de RIZIV nummers weten we dat een in het buitenland afgestudeerde arts hier pas kan beginnen als hij één van die drie talen spreekt. Om trainer te worden van het nationaal elftal is dat blijkbaar niet nodig. Probeer dan maar een rust te brengen in een groep rotverwende jongelui die stuk voor stuk een marktwaarde van miljoenen euro’s zouden hebben, als de man die het moet doen, moet terugvallen op zijn assistent voor het Frans en op een speler – zoals ik voorspeld had (Courtois was het eerste slachtoffer) - voor het Nederlands.
‘Theorie ist wenn man Alles weiß und nichts funzioniert. Praxis ist wenn Alles funzioniert und keiner weiß warum’. Dat was een gezegde dat nogal eens circuleerde bij DAF Trucks, maar dat eveneens gebruikt kan worden voor ons onderwijs. Het hele jaar door wordt daarover gediscussieerd en iedereen heeft zo zijn eigen waarheid. Als het nieuwe schooljaar begint – wat nu pas gebeurd is – lijkt echter weer alles op wieltjes te lopen. We mogen hier in Vlaanderen trouwens niet klagen. Ondanks alle tekortkomingen die er zouden zijn, zitten we in het Europa der regio’s nog altijd bij de beste vijf. Er komen steeds nieuwe initiatieven, maar er wordt ook niet teveel afgebroken. Het enige wat zorgt voor commotie is de impact van de immigratie en het vluchtelingenprobleem en - daaraan verbonden - het probleem van de taal. Gelukkig houdt Vlaams minister voor Onderwijs Crevits, die ooit zelf voor de klas gestaan heeft, voet bij stek door niets toe te geven op dat gebied. Wij Vlamingen geven té gemakkelijk toe op taalgebied, omdat wij meestal zelf polyglotten zijn, maar dat mogen wij in dit geval niet doen. Het probleem bij de meeste allochtonen is gewoon dat hun kinderen op school wel Nederlands leren, maar – eens opgegroeid – trouwen met een Nederlands onkundige partner uit hun land van herkomst, waardoor de miserie voor de volgende generatie zich steeds herhaalt. Op die manier zal het nooit lukken.
Voor wat het aanleren van vreemde talen betreft, hebben Vlaamse kinderen trouwens geen keus: vanaf het vijfde leerjaar moéten zij ook Frans leren. Merkwaardig genoeg is dat ook zo in Brussel en, straffer nog, moeten degenen die daar de Franse lessen volgen vanaf dat jaar ook Nederlands leren. Niet alle Brusselse kinderen hebben het geluk zo hard te kunnen lopen als de Borlée’s en centen te krijgen van de overheid. Ook Brusselse niet-Vlaamse ouders weten dat de kennis van Nederlands later een serieuze steun kan zijn voor een goede job, niet alleen in de Vlaamse Rand maar ook in het hoofdstedelijk gewest zelf.
In Wallonië hebben ze dan nog steeds niet gesnapt. In de Waalse scholen kunnen de leerlingen nl kiezen tussen Nederlands, Engels en Duits als tweede taal. Steeds meer Waalse kinderen kiezen daar voor Engels, steeds minder voor Nederlands. Nu mag Engels wel de lingua franca zijn van de hele wereld, een serieus bedrijf in eigen land – ook in Wallonië – vraagt in de eerste plaats een kennis van Frans en Nederlands. Om echt van hun Engels te kunnen profiteren zouden ze al naar het buitenland moeten trekken. Geen gemakkelijk vooruitzicht voor de Waaltjes, die het al erg vinden net over de taalgrens te moeten solliciteren…
In mijn blog van 18 augustus had ik het over het krankzinnige voorstel van Brussels PS’er Close, die migranten stemrecht wil geven bij alle verkiezingen en niet alleen bij die van de gemeenten, zoals nu het geval is (nog een ‘cadeau’ van de paarse regering Verhofstadt). SP.a-voorzitter Crombez was het daarmee niet eens, maar Close krijgt wel de steun van Yasmine Kherbache, momenteel zonder vaste functie, nadat ze op 27 april 2015 aftrad als fractieleider in de gemeenteraad en voorzitter van de Antwerpse SP.a -afdeling en, samen met Bert Anciaux, de luis in de pels is van de SP.a nieuwe stijl. Die Kherbache was, in de vorige federale regering, kabinetschef van Di Rupo en blijkbaar heeft zij daar die luizen opgedaan. Vraag is wel, of ze dat uitgebreid stemrecht voor migranten (waartoe ze zelf halvelings behoort) gaat blijven verdedigen, nu blijkt dat ook de Waalse PS zich van het Brusselse voorstel distantieert, al wordt er niet duidelijk bij verteld of De Pippo er persoonlijk nog achter staat. Nog even bij vertellen dat de groenen, ook de Vlaamse, er wél achter staan. Misschien kan Kherbache, nu ze het toch op diverse punten met de nieuwe SP.a-voorzitter niet meer eens is, maar best overstappen naar Groen?
De bocht van Crombez is waarschijnlijk het gevolg van het feit dat de man niet langer wil aangesproken worden als de protegee van Vande Lanotte, wiens ‘faam’ als ideoloog van de Belgische socialisten (ook van de Waalse) stilaan aan het verbleken is en die zelf waarschijnlijk ook niet teveel meer wil herinnerd worden aan de scheve schaatsen die hij vroeger gereden heeft (zelfs bij de affaire Optima kwam hij even in beeld). In Vande Lanotte’s plaats zou de leiding van de partij nu meer haar oor te luisteren leggen bij socioloog Marc Elchardus, die steeds voorstander is geweest van hardere standpunten i.v.m. migratie en de daaruit voortvloeiende criminaliteit. Iets minder links, zeg maar. Elchardus, die eind november 70 wordt, was voorzitter van de socialistische mutualiteiten van 1995 tot 2011 en wordt beschouwd als iemand die kan relativeren.
En wij maar denken dat de Walen niet genoeg werken. Volgens Di Pippo werken ze zelfs teveel. Hij komt nu af met een voorstel om een vierdaagse werkweek in te voeren zonder verlies van loon! Doet denken aan dat mopje van een vakbondsmeeting in het jaar 2030, waarbij men de ééndaagse werkweek eist. Waarop een betoger roept: ‘Ja, maar niet op maandag, he!’.
Alle gekheid op een stokje, dit is pure Kafka. Als reden geeft Di Pippo op dat er momenteel teveel werkplaatsen verloren gaan door robotisering en digitalisering. Dat klopt niet, want er komen nog altijd banen bij omdat o.m. in die nieuwe branches ook nieuw personeel wordt gevraagd. Een zaak die vroeger ook speelde bij de vorige industriële revoluties.
Minder werken betekent minder produceren, minder koopkracht (meer vrije tijd maar niet meer geld) en dus verarming. Laat dat laatste dan ook de achterliggende reden zijn waarom een PS, met de adem van de PTB (de Waalse PvdA) in de nek, zo’n voorstel op tafel brengt. Immers, hoe meer doppers, hoe beter voor de vakbonden (meer geld van de staat voor de uitbetalingen). Het gros van de arbeiders dat de laatste decennia de socialistische partijen verlaten heeft, deed dat omdat ze het beter kreeg, terwijl die partijen (én de vakbonden) nog steeds de retoriek van ‘den baos is ne smeerlap’ huldig(d)en. Van pure armoe zijn ze dan maar gaan hengelen in de immigratie vijver, waardoor ze dan wel de eigen jeugd vervreemd hebben. Die heeft immers ontdekt dat ze straks de rekening zal mogen betalen van het slecht beleid van o.m. diezelfde partijen. Crombez lijkt het gesnapt te hebben, Di Pippo nog altijd niet…
Tot enkele jaren geleden was ik een fan van het F1 circus. Ik ben gestopt ernaar te kijken, toen men ophield met het tanken tijdens de race. Dat was om veiligheidsredenen, wat ik best begrijpen kan, maar de spanning was er sindsdien wel af. Alle bolides vertrekken met een volle brandstoftank, wat inhoudt dat er het eerste deel van de koers niets spectaculair meer te zien is, tenzij ze elkaar van het circuit rijden, zoals zondag in Spa-Francorchamps (weer eens) is gebeurd.
En daarmee zijn we bij de grote prijs in de Ardennen, de enige F1 in België op wat algemeen beschouwd wordt als het mooiste circuit van de hele competitie. Om wille daarvan, maar ook omdat de piloten er ook allemaal van houden en zelfs baas Ecclestone het in zijn hart draagt, krijgt de uitbating van het circuit enkele financiële tegemoetkomingen, zonder dewelke het niet lang meer zou kunnen meedraaien. Nu, ondanks die faveurkens draait de grand prix al jaren met verlies, de laatste tien jaar samengeteld zo’n kleine 55 miljoen euro. Hou houden ze het vol? Wel, heel simpel, sinds 2007 leeft de organisatie van de grote prijs van Waalse subsidies. M.a.w. heel dat circus wordt betaald door de belastingbetaler, in de eerste plaats de Waalse deelregering, maar bij uitbreiding ook door ons zolang Vlaanderen de rest van het land blijft onderhouden met zijn transfers a rato van 12 miljard per jaar.
Dat er in die raad van bestuur van de grand prix de nodige politiek gebuisden zitten, hoeft geen betoog. Zo is bv Jean-Marie Happart – broer van - er bestuurder. Alleen van de voorzitter, burggraaf Ètienne Davignon, kan men aannemen dat hij het doet voor het prestige. De man is ondertussen de 80 voorbij. Voor de rest kost het daar alleen maar geld. Het terugverdieneffect, waar men regelmatig mee uitpakt, is een lachertje omdat het maar gaat om een periode van hoogstens een paar weken en de andere evenementen die er plaats vinden de gaten nooit zullen vullen.
Tenslotte nog dit: het circuit zelf heeft op dit ogenblik een directrice (van emancipatie gesproken!) een zekere Nathalie Maillet, Française en architecte gespecialiseerd in ecologische architectuur. Voor de gebouwen en de prachtige omgeving kan dat misschien wel iets betekenen, maar de tienduizenden fans van de F1 formule komen daarvoor niet naar Spa-Francorchamps…
Volgens de laatste zgz conjunctuurpeilingen van de Nationale Bank (NBB) staat het consumentenvertrouwen in dit land op -4. In tegenstelling tot wat we meestal meemaken, is men echter deze keer wel zo eerlijk geweest naast de federale cijfers ook de regionale te geven en wat blijkt: in Vlaanderen staat de indicator op +2, in Brussel op -9 en in het Walenland zelfs op -15! De economische kloof tussen Vlaanderen en de rest van dit land blijft dan ook wat ze altijd geweest is: enorm. De NBB heeft het dan wel over een afbrokkelend vertrouwen, maar ‘vergeet’ erbij te vertellen dat zonder Brussel en Wallonië wij er in Vlaanderen veel beter voor zouden staan.
Dat consumentenvertrouwen is niet de enige kloof die dit land splitst. Ook qua spaarvooruitzichten staat Vlaanderen er veel positiever voor: +12 t.o.v. -14 voor Wallonië. Als Vlamingen zouden we ons daarover kunnen verheugen, maar niets is minder waar. De kans is nl hemelsgroot dat de Vlaamse gezinnen en bedrijven de tweede taxshift, die eraan zit te komen, volledig zullen mogen betalen. Zelfs een eventuele daling van de vennootschapsbelasting van 34 naar 20% zal bv voor onze bedrijven niet veel uitmaken, want blijkt dat heel wat van die vennootschappen momenteel ook nu al geen 20% betalen. Dat heeft dan weer te maken met de klassieke Belgische uitzonderingen en achterpoortjes. Een reden te meer om er eens voor altijd komaf mee te maken, één taks voor iedereen in te voeren (bv een vlaktaks), maar tegelijkertijd dan ook alle sluipwegen te sluiten. Daar is echter moed voor nodig en geen steekvlampolitiek zoals hier, jammer genoeg, teveel gebeurt.
In mijn blog van 25 dezer had ik het er al over, nl dat we niet teveel op de Belgische voetbalbond moeten rekenen als het over Nederlandstalige communicatie en reclame gaat. Die is nl overwegend in het Frans. Ergerlijk genoeg gaat dat niet beteren, integendeel. De nieuwe technische staf, die nu compleet is, bestaat uit een hoofdtrainer en twee assistenten, waarvan geen enkele het Nederlands machtig is. Het wordt Engels en/of Frans of desnoods Spaans, maar geen Nederlands. E.o.a. Vlaamse speler mag straks weer als nuttige idioot tolk spelen voor de weinige echte Vlamingen die er nog in mee zullen mogen spelen. Zeker zij die niet in de Premier League spelen, riskeren achteruit gesteld te worden. Zelfs twee moeilijke jongens zoals een Defour en Mirallas zijn terug opgevist, in de eerste plaats omdat ze in de Engelse competitie spelen. Mirallas was zelfs onder Martinez, de nieuwe Wilmots, in ongenade geraakt en Defour zou zijn opgeraapt omdat hij over there zo’n positieve mentaliteit tentoon spreidt. Dat laatste gaat men best niet navragen bij de drie Belgische clubs waar Defour ooit gespeeld heeft (Genk, Standard en Anderlecht) en waar hij telkens met grote ambras is vertrokken.
---
Nog zoiets ergerlijks is het nieuws dat het Franstalig Atheneum van Sint-Lambrechts-Woluwe vanaf september lessen Arabisch gaat aanbieden in het secundair onderwijs. Dat is dezelfde gemeente – die waar Vlaminghater Maingain burgemeester is - waar de broertjes Borlée ooit Nederlandse les hebben gekregen in het lager onderwijs dan wel. Zoals ik reeds geschreven heb, krijgen die geen woordje Nederlands over hun lippen. Straks misschien Arabisch?
Met dergelijke evoluties wordt in elk geval in het buitenland het idee versterkt dat België een hoofdzakelijk Franstalig land is, dat terwijl zeker in de sport de Franstalige sportlui maar een kleine minderheid vormen. Geen 40% zoals de officiële bevolking. 10% zal dichter bij het juiste aantal liggen…
Er bestond in dit land al een wet die Belgen, die verblijven in het buitenland, de kans geeft bij verkiezingen per brief te stemmen. Die regeling geldt tot op heden echter alleen voor de federale verkiezingen en de regering Michel stelt nu voor dezelfde regeling te treffen voor de regionale stembusslag. Dit voorstel is trouwens nog al enkele keren gedaan, maar werd telkens gekelderd door de PS, die blijkbaar ondervond dat de meerderheid van de ex-pats niet voor de socialisten stemde. Om de wet aan te passen heeft men echter een tweederde meerderheid nodig en die blijkt er nu te zijn. Alle oppositiepartijen, buiten de PS dan, zouden er nl mee instemmen. Wat Didier Reynders de kans gaf zijn rode Waalse tegenstanders een veeg uit de pan te geven: ‘De PS bekommert zich om de buitenlanders in België, niet om de Belgen in het buitenland’. ¨Pak vast!
Bij de SP.a schijnt nu, sinds het aantreden van Crombez, toch een nieuwe wind te waaien. De partij heeft een eigen Turks provincieraadslid in Limburg, Ahmed Koç, uit de partij gezet. De man is een hondsgetrouwe aanhanger van sultan Erdogan en wordt – door het verzenden van haatberichten over de sociale media - mede verantwoordelijk geacht voor de onlusten binnen onze Turkse gemeenschap n.a.v. de mislukte coup in Turkije. Nu maar zien hoe het verder zal lopen want die fervente Erdogan-aanhanger was voor de partij in Limburg een stemmenkanon en de vraag is nu wat zijn kiezers straks gaan doen. Misschien een eigen partij oprichten, wat van mij mag, want zo kunnen we eens de neuzen tellen. Hetzelfde wat ik ook reeds lang vraag voor de vakbonden, die dat echter lekker niet (durven) doen.
In mijn blog van 23 dezer (‘Na ons de zondvloed’) schreef ik reeds dat er stilaan een consensus groeit binnen de regeringspartijen om het bereiken van een begroting in evenwicht een jaartje uit te stellen. De enige die toen nog dwars lag, was Johan Van Overtveldt, de minister zonder financiën, maar die schijnt ondertussen ook te zijn bijgedraaid. E.e.a. heeft het maken met het feit dat zijn natte droom, een drastische verlaging van de vennootschapsbelasting, er anders niet zal komen. Zoals ik ook al eens vermeldde, bedraagt die taks in Ierland slechts 12%, hebben Nederland en Luxemburg al plannen in die richting en zal de U.K. het na de Brexit gegarandeerd doen. België, dat momenteel op de derde plaats staat van alle Oeso landen voor wat die vennootschapsbelasting betreft (34%), riskeert op die manier heel wat internationale maatschappijen hier te zien vertrekken. Probleem is dat voor wat ook wat hoort. Dat betekent dat, om alle partners mee te krijgen, de daling van de vennootschapstaks een budgetneutrale operatie moet worden. Met andere woorden: als de staat minder geld binnen zal krijgen o.w.v. die taksverlaging, dat geld van elders zal moeten komen. Eerste slachtoffer dat in het vizier komt is Verhofstadt’s notionele intrestaftrek (Rudy De Leeuw zal het niet graag horen), die er indertijd voor zorgde dat de coördinatiecentra hier werden opgedoekt. De geschiedenis herhaalt zich.
Hoe men het ook draait of keert, er zal in dit land een echte financiële hervorming moeten komen. Noem het desnoods een tweede taxshift, zoals sommigen het al verwoorden. Maar alleen zo’n shift zal niet voldoende zijn. Er zullen altijd winnaars en verliezers zijn en die laatsten zullen van zich laten horen, zoals dat stilletjes aan regel aan het worden is in dit digitale tijdperk. Om dit te vermijden is er maar één oplossing: tabula rasa en opnieuw beginnen met een propere lei, een einde maken aan alle nu bestaande uitzonderingen en achterpoortjes en de wet laten gelden voor iedereen. Misschien krijgt men er straks nog spijt van dat men indertijd de gouden raad van Deckerken niet heeft gevolgd, toen die voorstelde een vlaktaks in te voeren, zoals bv de Baltische staten hebben gedaan nadat ze het sovjetjuk hadden kunnen afwerpen. Buiten het feit dat zo’n systeem veel duidelijker is voor iedereen en men er telkens geen gespecialiseerde advocaten bij moet betrekken, heeft men ook maar een fractie van het huidig aantal ambtenaren nodig om het uit te werken en in stand te houden. Een win-win situatie voor zowel de staat als de burgers en voor wie de financiële verwarring van vandaag beu is.
De N-VA vindt dat het meer dan tijd is dat we aan de rest van Europa (en aan de wereld) de echte verhoudingen in dit land uitleggen. Ondanks alle pogingen tot nu toe blijven de internationale media hun nieuws over België bijna uitsluitend halen uit de Franstalige pers en dito diplomaten, waardoor in vele landen, zelfs buurlanden, het hardnekkig idee blijft bestaan dat België een francofoon land is en men nauwelijks beseft dat de meerderheid hier Nederlands spreekt. Nu de N-VA mede in de federale regering zit en daarin zelfs de grootste partij is, is het niet meer dan logisch dat ze dat eens duidelijk laat zien. Dit heeft niets te maken met het communautaire en hoeft dus niet tot 2019 verzwegen te worden zoals dat met andere hete hangijzers wél het geval kan zijn.
Zo is er in Brussel een Deutsche Schule die ermee uitpakt al 10 jaar tweetalig te zijn: daarmee bedoelt ze dan Duits-Frans en Duits-Engels. Van het Nederlands geen sprake! En dan maar verwonderd zijn als men hoort dat de nieuwe Duitse voetbaltrainer van Anderlecht bijna perfect Frans spreekt, maar schijnbaar geen Nederlands. Met campagnes zoals die voor de Rode Duivels tijdens het Europees Kampioenschap voetbal was de strijdkreet uitsluitend in het Frans en de rest van de campagne navenant. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Borlées, die obstinaat weigeren ook maar één woord Nederlands te spreken alhoewel ze die taal in de lagere school van hun gemeente wel hebben moeten leren.
Buiten de taalkwestie kan de N-VA tegelijkertijd ook zijn standpunten t.o.v. Europa verduidelijken en o.m. stellen dat wij Vlamingen afzien van een Europese superstaat à la Verhofstadt die de laatste jaren alleen maar voor ellende heeft gezorgd, nog niet het minst binnen de eurozone, waar de kleinere landen hun eigen economie niet meer kunnen sturen omdat ze geen eigen munt meer hebben.
Er is dus, in de eerste plaats voor de N-VA, nog heel wat werk aan de winkel.
Als Duitsers iets doen, doen ze dat meestal serieus. ‘Tot oorlog voeren toe’, zegt men wel eens. We hebben dat ook al meegemaakt met het ‘Wir schaffen das’ van Angela Merkel. Vandaag raakte bekend dat men er in Duitsland ernstig aan denkt de militaire dienstplicht weer in te voeren, iets dat ze van mij hier ook weer mogen doen. Dat is een stuk goedkoper dan een compleet beroepsleger en houdt in dat men een reserve achter de hand heeft als men extra mankracht nodig heeft, voor welke doeleinden ook. Dat hoeft niet te betekenen dat men het opnieuw op dezelfde manier moet doen als vroeger. De wereld is veranderd, de jeugd ook. Die is opgegroeid in een steeds digitalere wereld en dat zal bij het leger niet anders zijn. Anderzijds kan een nieuwe conscriptie misschien een paar voordelen geven i.v.m. de vluchtelingen problematiek en zou het me niet verwonderen, mocht dat ook in Duitsland niét meespelen in deze tijd van aanslagen en de dreiging vanuit Rusland t.o.v. haar ex-satellietlanden, waarvan het gros nu bij de NATO zit en op die manier ook het Westen in de problemen zou kunnen brengen. Tenslotte zou men bij zo’n heroprichting tegelijkertijd ook voorwaarden kunnen stellen om de nationaliteit te verkrijgen of te behouden en zou men diegenen die het niet aanvaarden eventueel de nationaliteit moeten kunnen afnemen en desnoods terugsturen van waar ze gekomen zijn, ook als men geen criminele feiten zou gepleegd hebben.
Dat er in Duitsland iets gaande is, kan men ook uitmaken uit e.o.a. klein krantenbericht, zoals dat dat ik gisteren las in De Tijd. De Duitse regering buigt zich nl vandaag over een ontwerptekst die de bevolking oproept voldoende voedsel, water, energie en cash geld in huis te hebben ‘voor het geval het land zou worden aangevallen’. Even schrikken als men zo iets leest, maar - zoals ik al zei – doen Duitsers het meestal serieus, niet om te lachen zoals dat bij ons wel eens gebeurt. ‘Deutsche Gründlichkeit’ heet dat daar. Lijkt wat weg te hebben van Caesar’s ‘Se vis pacem, para bellum’ (wie vrede wil, moet de oorlog voorbereiden).
Bart De Wever zat er dan ook niet té ver naast, toen hij het had over een bewapende staat, hier bij ons. Alleen is de vraag – zoals de altijd attente Bart Maddens ze al stelde – wat er met een versterkt Belgische politie, leger en veiligheid zal gebeuren als er straks geen terreurdreiging meer zou zijn en men het risico loopt dat die dan zal worden ingezet tegen al wie bezwaren heeft over de integriteit van dit land. Zoals bv tegen Vlaamsnationalisten. Lach er best niet te snel mee: in Spanje gebeurde dat al en in Turkije is dat de dag van vandaag de regel.
Dus best even afwachten of en hoe het bij onze oosterburen verder evolueert. ‘Wie leeft zal zien’ zou dan ook wel eens letterlijk kunnen worden genomen…
In de aanloop naar een zoveelste begrotingscontrole, dit met het oog op de overdracht naar Europa dit najaar, schijnt er binnen de federale regering nu toch een consensus te groeien om het idee van het bereiken van een begroting in evenwicht in 2018 een jaartje uit te stellen. Van uitstel kan natuurlijk ook afstel komen, maar men heeft blijkbaar nu Peeters en zijn CD&V kunnen overtuigen dat een verdere besparing op kosten een tragere heropleving van de groei zal betekenen. Het gat dat er was in 2013 blijkt er in 2015 nog steeds te zijn. O.a. door mindere inkomsten, krijgt men het niet dichtgereden.
Als er toch nog sprake is van besparen, dan zou dat in de eerste plaats moeten gebeuren binnen de sociale zekerheid, waar blijkbaar nog steeds allerlei extra kosten gemaakt worden die niet nodig zijn en waar nog een deel van de syndicale heilige huisjes kunnen worden afgebroken. Raar genoeg hoort men ook nu weer niets van die andere nutteloze geldverspilling door instellingen in stand te houden die al lang hadden moeten zijn afgeschaft. Blijkbaar kan dat niet omdat zo iets ten koste zou gaan van een aantal politieke gebuisden die een job binnen bv de senaat of provinciale raad gekregen hebben als troostprijs. Alsof die mensen alleen daarvan moeten leven.
Opmerkelijk in het verhaal van de Belgische financiën is het feit dat er voorlopig zelfs geen staatsbon meer wordt uitgekeerd. Die staatsbon, voor het eerst uitgegeven in 1996, had als doel het spaargeld van de bevolking aan te wenden om de Belgische staatsschuld te financieren. Dat waren toen nog coupons die 3 tot 4% opbrachten. Even leek het erop dat e.e.a. ging lukken, zeker nadat Leterme in november 2011 de bevolking opriep de staatsbon te kopen bij een speciale uitgifte, die 3,5 tot 4,2% opbracht. Ondertussen is die rente gezakt tot 0,5%, heeft de modale Belg begrepen dat hij aan die staatsschuld toch niets kan veranderen en hij al zoveel belasting betaalt waarvoor hij niet genoeg terugkrijgt.
De begroting in evenwicht is dus niet voor 2018, maar voor 2019. En wie dat niet gelooft maakt men straks wel wat anders wijs. De huidige federale regering daarvan de schuld geven is trouwens te kort door de bocht. Die schuld werd decennia lang opgebouwd door alle vorige federale regeringen, traditioneel bemand door partijen van de rode, blauwe en roomse families, een paar keer gedepanneerd door de groenen. De slachtoffers van heel die geldverspilling zullen de volgende generaties zijn, die nu in grote getallen de traditionele partijen de rug toekeren. En of ze gelijk hebben!
In mijn blog van gisteren had ik het erover dat de rest van de vroegere Volkunie – degenen die niet kozen voor Geert Bourgeois of Bert Anciaux – overstapte naar de traditionele partijen. Dat was niet helemaal correct. Bart Staes vervoegde nl de groenen, toen nog Agalev. Dat heeft hem geen windeieren gelegd, want Bart zit sindsdien in het Europees parlement en iedereen weet wat dat daar opbrengt. Of de groene partij en/of Vlaanderen daar beter van geworden is, is eerder twijfelachtig.
Het probleem met Groen, nog erger feitelijk dan bij de SP.a, is dat als puntje bij paaltje komt de partij meestal Belgisch stemt, niet Vlaams, soms zelfs anti-Vlaams. Ze heeft, net als de Sp.a bij de SP, haar karretje gehangen aan dat van de francofone tegenpartij. Tot vóór de laatste verkiezingen telden de Waalse groenen nog mee en zaten ze zelfs in Waalse deelregering. Bij die verkiezingen verloren ze echter 14% van hun stemmen en zitten zij nu in de hoek waar de klappen vallen. Niettegenstaande dat blijven onze groentjes slippendragers van hun Waalse lotgenoten.
Zoals menige linkse partij in Europa beleeft Groen slechte tijden. Het blijft ook niet te doen om op te komen voor feminisme én multicultuur, voor een veggiedag én de ramadan, voor vrije meningsuiting én de Gay Pride Parade. Als men dan Kristof Calvo zou volgen, die bv voorstelt Franstalige ondertitels te zetten op programma’s van de Vlaamse Tv-zenders (nota bene: zonder hetzelfde te eisen op de Franstalige zenders voor Vlaamse ondertiteling), dan weten we het wel: te mijden voor overtuigde Vlamingen.
Men zou zich kunnen afvragen, waarom een partij zichzelf zo de das omdoet. Wel, dat heeft te maken met de media. Groen is daarin nl steeds aanwezig. Er kan amper een programma uitgezonden worden of er zit een groene rakker bij: niet alleen kletskous Almaci en/of alweter Calvo, maar ook de eerder vernoemde Staes – als het over Europa gaat – om nog te zijgen over Wouter De Vriendt, Stefaan Van Hecke, Elisabeth Meuleman, Petra de Sutter, Bruno de Lille, Ingrid Pira, Hermes Sanctorum en andere Freya Pirynsen (koeketien van Schiltz Jr, die de bocht naar links van zijn papa niet volgde). Allemaal vaste klanten op radio en Tv. Dat ondanks die massale steun van de media, de groene partij amper 10% van de stemmen blijft halen, is het zoveelste bewijs dat de Vlaamse kiezer zich niets meer laat wijsmaken door die eigen media, die – met uitzondering van De Tijd en ’t Pallieterke – niet objectief zijn. Crombez lijkt het licht te hebben gezien. Groen zit nog altijd in de Belgische tunnel.
Recentelijk bleek uit een internationale bevraging, dat de universiteit van Gent de beste van dit land zou zijn. Dat kan zijn, alhoewel er nogal wat verschillende van die klassementen de ronde doen, waarbij men niet altijd vanuit eenzelfde standpunt uit vertrekt. Dat neemt niet weg dat de UGent een reputatie heeft opgebouwd inzake onderzoeken, vooral in de medische wereld (Leuven is internationaal dan weer bekender om zijn start-ups).
Niet dat men zich in die universiteiten alleen met ernstige zaken bezig houdt. Zo deed er vorige week ook een verhaal de ronde, dat twee politicologen van de UGent hadden ontdekt dat de N-VA de rechtse kiezer meer aanspreekt dan destijds de Volksunie onzaliger gedachtenis. Die geleerde mensen hadden reeds in 2001, bij de ontbinding van de VU, een rondvraag daarover gedaan en hebben die nu herhaald. Waarschijnlijk omdat ze in deze komkommertijd niets anders te doen hadden.
Men moet nl geen geleerde politicoloog zijn om te weten dat de N-VA ontstaan is uit de rechtervleugel van de VU en dat het ook niet meer dan normaal is dat rechtse kiezers zich tot die partij eerder aangetrokken voelden dan tot het linkse zootje rond Bert Anciaux, dat later bij de SP.a is beland en de zich centrum noemende rest, die overstapte naar de andere traditionele partijen, waar de Vlaamsnationalisten geen boodschap aan hebben. De groep rond Geert Bourgeois, die later de N-VA zou worden, haalde bij de VU-ontbinding net geen meerderheid, anders had ze de naam Volkunie kunnen behouden. Daar heeft ze eigenlijk geluk mee gehad, omdat een nieuwe naam, eender welke, het altijd beter zal gedaan hebben dan die van de ontspoorde VU.
Nationalisten hoeven trouwens niet persé rechts te zijn. Dat hangt o.m. ook af van de sociaal-economische situatie van de land of de regio waarin ze opereren. Waar het minder goed gaat, zoals bv in Griekenland en Schotland, zijn de meeste nationalisten eerder linksgezind.
‘Islam’ betekent ‘onderwerping'. Waarschijnlijk komt het mede daardoor dat heel wat moslims zich zo fanatiek blijven gedragen, o.m. door voor hun geloofsgenoten ook in het niet islamitische buitenland aparte regels te eisen. Denk maar aan het dragen van hoofddoeken, het apart gaan zwemmen in zwembaden, het onverdoofd slachten van dieren e.d. Niet dat het dragen van hoofddoeken persé verboden moet worden, dat wordt het ook niet bij ons. Wel is het een religieuze uiting die best achterwege blijft op openbare plaatsen waar mensen van alle religies ontvangen en/of bediend moeten worden. Tenslotte zijn het de moslims die naar hier zijn gekomen en niet wij naar hun regio. Wie wil integreren, moet zich aanpassen. Dat willen tot nu toe ook onze overheden en heel wat andere organisaties en instellingen.
Dat een zaak zoals schoenen Torfs, de zgz ‘duurzame ondernemer’, nu gaat toegeven en het hoofddoekenverbod voor eigen medewerkers die met de klanten in contact komen gaat afschaffen, is echter een veeg teken. Het toont aan dat Torfs gezwicht is voor de druk tot onderwerping. Waarschijnlijk heeft e.e.a. te maken met het feit dat het in de tussenhandel niet zo lekker meer draait, maar dat heeft in de eerste plaats te maken met de concurrentie van de e-commerce en niet omdat men zijn personeel al dan niet verplicht zich te houden aan bepaalde regels die bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten. Torfs gaat trouwens niet alleen zijn eigen personeel toelaten hoofddoeken te dragen, hij start zelfs een zgn pop-upstore tijdens het komende offerfeest, waarin in feite de moslima’s een soort eregasten gaan zijn. Ik denk niet dat we het Torfs kunnen verbieden, maar wie het daar niet mee eens is zal niet zo snel nog schoenen van dhimmi Torfs kopen, neem ik aan.
De discussies i.v.m. het moslimdebat, die steeds harder worden, hoeven echter niet te betekenen dat we voor alles en nog wat nieuwe wetten moeten gaan maken, volgens onze steeds vaker voorkomende steekvlampolitiek. Zelfs NV-A Kamerleden Vuye en Wouters, van het partijstudiecentrum voor confederalisme, vinden dat de eigen partij, de N-VA dus, aan het overdrijven is. Het recht op vrije meningsuiting voor collaborateurs van terrorisme bv, een idee dat geopperd wordt door N-VA - fractieleider Peter De Roover. Vuye – Grondwetspecialist - noemt dat een ‘onbestaand probleem’. Zelfs dat van het verbieden van boerkini’s aan de zeestranden, hoeft volgens hem niet. Het wordt al verboden in de meeste vijvers en zwembaden – net zoals shorts en andere kleding – maar hoe gaat men bepalen wie met welke kleding nog de zee in mag? In een boerka en een nikab in het openbaar rondlopen is al op vele plaatsen verboden en hopelijk wordt dat verbod nog uitgebreid. Maar met welke kleren men in de zee springt, daar zou ik niet wakker van liggen. Ook de eerste de beste pippo van bij ons kan hier met al zijn kleren aan in de zee springen. Dat is niet hetzelfde als in een zwembad of ander stilstaand waterke, waar dat vervuiling teweeg zou kunnen brengen, maar niet in de zee, die zichzelf reinigt (of toch zou moeten doen).
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. De stad Turnhout heeft een nieuwe reus die de dertig en zoveel al bestaande reuzen komt vervoegen. De nieuwe is een reuzin in de gedaante van een …moslima met hoofddoek! Ik zou zeggen: ‘Nicht ärgern, nur wundern’. In alle klassementen die er gemaakt worden van de Vlaamse centrumsteden staat Turnhout meestal op de laatste plaats. Zo te zien zal ook daarin niet veel verbetering komen…
Volgens het Instituut voor Nationale Rekeningen, een zoveelste instelling, waarvan men zich afvraagt of die niet beter elders kan geïncorporeerd worden (bv in de Nationale Bank), heeft dit land – voor de eerste maal in negen jaar – een overschot op de handelsbalans. Beter laat dan nooit natuurlijk en hopelijk komt er een vervolg op. E.e.a. heeft te maken met de nog steeds lage prijs van de olie, maar ook met het feit dat de lonen in Duitsland het laatste jaar met gemiddeld 5% gestegen zijn. Dit laatste bewijst nog maar eens dat die loonkloof wel degelijk meespeelt. Volgens de Nationale Bank (NBB) zou de sinds 1996 opgebouwde loonkostenhandicap daardoor nog dit jaar verdwijnen, maar – zoals gebruikelijk – zegt de NBB er weer niet bij dat we dan nog altijd zitten met het verschil dat er in 1996 al was. Zoiets noemt men mensen blij maken met een dooie mus, al kan het natuurlijk altijd nog erger.
Waar ook weer geen woord over gerept wordt is, dat dat overschot dat we nu eindelijk toch verwezenlijkt hebben, bijna volledig op Vlaanderens rekening mag geschreven worden, gewoon omdat we nu eenmaal meer dan 80% van de uitvoer van dit land realiseren. Het is nl pas als de uitvoer sneller stijgt dan de invoer dat er hoop is op een economische verbetering. Als we daar nog bijtellen dat van de overige 15% er nog ± 10% op rekening van het Brusselse gewest komt, blijft het haast lachwekkend te moeten vaststellen dat een regio zoals Wallonië, met toch ± 40% van de bevolking, maar goed is voor amper 5% van de uitvoer. De dames en heren politici van diezelfde regio zouden er dan ook beter aan doen eens iets anders te proberen dan hun kostelijk consumptiesocialisme.
Men houdt het niet voor mogelijk, maar in alle heisa die er de laatste tijd heerst over migratie, vluchtelingenproblematiek en terrorisme, komt me daar de PS-fractieleider van het Brusselse parlement met het voorstel om de migranten hier ook stemrecht te geven op regionaal niveau. Te gek om los te lopen. Men moet haast ziek zijn om nog maar met dat idee rond te lopen. De man heet Close, maar zou – vrij vertaald naar het Nederlands – ook kunnen worden aangesproken met een naam die er qua klank bij ons iets op trekt. Gelukkig is er geen enkele andere partij, ook niet de MR in Wallonië en de SP.a bij ons (deze laatste consequent met de recente uitspraken van ‘den John’) die het voorstel van die Close steunt. Van de groenen heb ik geen reactie gehoord of gelezen, maar die zullen wel geleerd zijn met wat hen overkomen is, toen zij tijdens Verhofstadt I mede hadden gestemd voor het migrantenstemrecht op gemeentelijk vlak. De socio’s verloren toen bij de volgende verkiezing een pak stemmen en het Agalev van Jos Geysels raakte zelfs niet meer in het parlement. Een tweede reden waarom dat regionaal stemrecht er niet zal komen is, omdat zo iets beslist moet worden op federaal niveau, waar de PS in de oppositie zit.
Om het allemaal nog een beetje perverser te maken: het is uitgerekend dezelfde PS die zich al jarenlang verzet tegen het regionaal stemrecht voor Belgen in het buitenland, omdat de Waalse roden vrezen dat teveel van die landgenoten daar rechts zouden stemmen. Stemrecht dus voor allochtonen hier, maar geen voor landgenoten elders. Weg met ons dus, dat waarschijnlijk wordt ingegeven door de druk die de Waalse socialisten steeds meer voelen van de PTB, de Waalse tak van de PvdA, die – in tegenstelling tot Vlaanderen - in Wallonië al enkele politieke mandaten heeft kunnen veroveren. Tot wat electorale wanhoop leiden kan...
Zoals halvelings te verwachten was, krijgt John Crombez nu kritiek uit zijn eigen partij o.w.v. het feit dat hij openhartig heeft toegegeven wat de neutrale Vlaming al lang door had, nl dat zijn partij – de SP.a - zeker voor wat betreft migratie en vluchtelingenproblematiek de mensen maar wat heeft wijsgemaakt of, in het beste geval, niets gezegd heeft waar men dat wel had moeten doen. De kritiek van Bruno Tobback is die van een slechte verliezer. Als hij zelf niet ‘zoon van’ geweest was, zou hij meer dan waarschijnlijk nooit partijvoorzitter geworden zijn.
Het meest opmerkelijke is echter de kritiek van Bertje Anciaux. ‘Ansjofis’, ook al een ‘zoon van’, maar dan zgz met Vlaamsnationale roots – wat meer geldt voor de vader dan voor de zoon - geeft nog steeds de voorkeur aan enig pluralisme binnen zijn partij en noemt de uitleg van Crombez een die gezien moet worden vanuit een 'monoculturele' visie.
Waar is de tijd dat heel wat Vlaamsnationalisten van de Volksunie wát blij waren dat de partij een nieuwe jonge voorzitter kreeg, juist omdat hij een ‘zoon van’ was van iemand die de partij tot dan vrij trouw was gebleven. Uitgerekend die nieuwe, jonge voorzitter zou de bakens eens verzetten. Dat heeft hij inderdaad gedaan, maar dan met een scherpe bocht naar links. In zijn dolle rit naar het multiculturele proletariaat slaagde hij erin drie partijen om zeep te helpen: de Volksunie zelf, Idee 21 en Spirit, waarna hij tenslotte socialist tout court werd. Zelfs dit laatste lijkt hem stilaan te rechts. Waar wacht hij op om nog maar eens een nieuwe partij te stichten, zoiets in de trant van Syriza of Podemos? Straks krijgen we in Europa een socialisme à la carte, voor elk wat wils. Het kan altijd nog linkser, tot er tenslotte aan de linkerkant alleen nog de afgrond wenkt, zoals Franz-Joseph Strauß dat ooit kleurrijk verwoordde.
John Crombez, de kersverse voorzitter van de SP.a, heeft blijkbaar dit jaar weinig of geen vakantie. Hij blijft, ook in deze komkommertijd, maar interviews geven tegen de dood op, waarbij hij zichzelf en zijn partij geloofwaardig wil maken. Dat eerste zou nog kunnen lukken, dat tweede niet meer, want die partij blijft maar achter de feiten aanlopen. Het heeft geen zin nu te gaan vertellen hoe het verder moet met dit land, als men weet dat de socio’s vijfentwintig jaar de kans hebben gehad er zelf wat aan te doen en dit niet gedaan hebben. Met uithangborden als een Vande Lanotte en Van den Bossche worden zij nl vereenzelvigd als zakkenvullers. Het Electrawinds drama in Oostende en het Optima schandaal in Gent, dat nog verre van uitgeklaard is, zijn daar sprekende voorbeelden van en dat de grootste cumulard van Vlaanderen (Marcel Logist/28 mandaten) ‘toevallig’ ook een socialist is, zal het beeld van de partij ook geen goed doen, zeker als men weet dat dezelfde Crombez tegen de volgende verkiezingen bepaalde cumuls binnen de partij wil afschaffen.
‘Den John’ mag dan al goed voorkomen en het goed kunnen uitleggen (anders raak je hier trouwens niet ver in de politiek), evenmin als zijn voorgangers heeft ook hij nog steeds niet gesnapt dat er zoiets bestaat als Vlaanderen. In een interview van anderhalve bladzijde in weekeindeditie van De Standaard slaagt hij erin het woord Vlaanderen amper te vermelden. Laat dat nu de grote lacune zijn van de partij, waardoor het een aanhangsel blijft van de PS en daarom België niet wil loslaten. Het enige positieve dat ik aan het interview over hou is, dat Crombez toegeeft dat de partij 15 jaar gezwegen heeft over migratie en veiligheid en dat hij zinnens is niets meer te verbloemen, een bekentenis dat zijn partij (en de bevriende media) dat vroeger wél deden. Een mea culpa die kan tellen.
