Ik kom nog even terug op het feit dat de mislukte poging van het duo Dewael/Laruelle voor Laken geen bezwaar bleek om er toch nog een week mee verder te gaan. Om wat te doen?
De online-enquête in blessuretijd van CD&V, al dan niet gemanipuleerd, vertelt in elk geval dat een meerderheid in die partij niet in een nieuwe federale regering stapt zonder de N-VA, zeg maar: zonder Vlaamse meerderheid, want daar komt het tenslotte op neer. 40% zou zelfs kiezen om in de oppositie te gaan en 12% wil nieuwe verkiezingen.
Zowel de kabinetschef van de koning als diens adjunct hebben een CD&V-stempel, maar zijn – net zoals die Mark Eyskens die er ook nog altijd bij loopt - van een andere generatie toen men zich bijna geen federale regering kon voorstellen zonder de kadodders. In tegenstelling tot het Hof schijnt men dat binnen de partij tegenwoordig dus wél te beseffen. Meedoen met paarsgroen of paarsgeel zou kunnen betekenen dat CD&V bij een volgende verkiezing helemaal niet meer mee zal tellen, wat trouwens ook geldt voor de andere traditionele partijen. SP.a zit nu al onder de 10% en bij Open VLD kan dat straks – na de voorzittersverkiezing - ook het geval zijn.
Tenslotte begrijp ik niet dat men nog steeds blijft hopen op een noodregering. Wat zal die meer kunnen dan de huidige restregering van Wilmès, die ook een noodregering is? Buiten de reeds gekende problemen is er dan nog de heisa rond het Corona-virus bijgekomen én de instorting van de brandstofprijzen, waar de man/vrouw in de straat niet wakker van zal liggen, integendeel zelfs, maar die de staatskas straks ook minder zal opbrengen en dat alles terwijl het federaal begrotingstekort stilaan de Europese grens van 3% bereikt. Deze week is er nog het rapport van het zgz ‘monitoring comité’ dat het ergste laat vermoeden.
En zeggen dat er een alternatief is door, mits een staatshervorming via artikel 35 van de Grondwet, het hele overjaarse systeem van de federale regeringsvorming te schrappen en dit land in een eerste stap te laten regeren door de gewesten die bewijzen dat ze wél werken. Het zou zelfs perfect kunnen eerst de te bespreken artikels vast te leggen, dan naar verkiezingen te gaan en zo de kiezer mee te laten beslissen over hoe het verder moet.
De Vlaamse christendemocraten - vroeger CVP, nu CD&V - hebben er altijd bekend voor gestaan nooit meteen een duidelijk standpunt in te nemen als er reacties of beslissingen moesten worden geëvalueerd. Ook onder de nieuwe voorzitter Coens lijkt dat de partijlijn te blijven.
In afwachting van het bekend maken van het rapport van de laatste twee informateurs bij de koning, had de partij zich voorgenomen een online-enquête onder haar leden te lanceren met de vraag of die bij het partijstandpunt bleven dat CD&V zich zou blijven vasthouden aan de N-VA of eerder aan de Vivaldi coalitie (zonder N-VA). Dus, in concreto, of men voorstander was van een federale coalitie met of zonder Vlaamse meerderheid.
De online-enquête gaf als resultaat dat 65% van de ondervraagden akkoord waren om de N-VA niét los te laten. In totaal ‘zouden’ er zo’n zevenduizend leden aan de peiling hebben deel genomen. Dat ‘zouden’, tussen aanhalingstekens, want – volgens De Standaard - wie nl die enquête invulde en dat een tweede keer probeerde te doen, kreeg hij als antwoord dat het formulier al bestond en dus geen tweede keer hoefde opgestuurd te worden. Als de afzender hetzelfde bericht echter een tweede maal doorstuurde vanaf een andere PC of met een smartphone lukte dat wel, waardoor het maar de vraag is in hoeverre die hele enquête nog betrouwbaar was. Niettemin gaat de partij voort op de 65% en wie leeft zal zien.
E.e.a. brengt met zich mee dat het partijbestuur nu misschien wel verplicht zal worden een duidelijker standpunt in te nemen en dat het klassieke ‘ja, maar’ of ‘enerzijds, anderzijds’, niet meer kan gebruikt worden. Erg, he!
---
Ondertussen blijkt dat het duo Dewael/Laruelle een week uitstel heeft gekregen. Ze zouden zich vooral hebben bezig gehouden met het Vivaldi concept en nu door de koning aangeraden zijn toch maar te gaan praten met PS én N-VA. Als dat klopt, kan men zich terecht afvragen waarom die koning niet meteen de Vlaamse en Waalse minister-presidenten de opdracht geeft en Jan Jambon en Di Rupo aan het werk zet. Zoals het er nu uitziet is het alleen nog maar eens een extra verloren week.
---
Steeds i.v.m. de federale regeringsvorming kwamen er negatieve reacties vanuit Brussel waar men niets wil weten van een afspiegelingsregering die zou ontstaan na een akkoord tussen de Vlaamse en Waalse gewestregeringen. Dat voorstel werd meteen afgewezen door de voorzitter van de Brusselse PS én Kamerfractieleider Ahmed Laaouej en door Ecolo covoorzitter Rajac Maouane, zo te zien échte Belgen...
Men zou het haast vergeten in deze Corona tijden, maar er wordt vandaag misschien nog eens aan politiek gedaan in dit landje. De laatste twee informateurs passeren nog eens bij hun koninklijke opdrachtgever en het is gissen wat er straks eventueel uit de bus komt.
Ondertussen zal men hopelijk ook in Laken stilaan beseffen dat het zo niet verder kan en dat het meer dan tijd wordt dat het op een andere manier moet gebeuren. De mensen moeten niet meer ‘verrast’ worden door nog eens iets van hetzelfde waarmee men bezig is sinds 26 mei 2019. Zelfs het laatste voorstel, dat van VOKA, hoe ernstig ook, kan alleen tot een oplossing leiden als er straks van regio tot regio gesproken wordt. En als dat dan confederaal moet heten, dan heet dat maar confederaal. De partijen die daar allergisch voor zijn, zijn niet verplicht eraan mee te doen. Ze hebben echter zelf geen alternatief en moeten dan maar eens niet meer meespelen.
Eén zaak is zeker, als er vandaag of een der volgende dagen geen serieus initiatief komt, dan is er maar één, misschien zelfs ook maar tijdelijke uitweg en dat zijn nieuwe verkiezingen. Als ze dat in Spanje drie keer op vier jaar tijd kunnen doen en in Israël zelfs drie keer op één jaar tijd, wat houdt onze politieke partijen dan tegen om dat ook hier te doen als het anders niet meer lukt. Zeker als men weet dat het land al meer dan een jaar draait op een restregering zonder meerderheid in het parlement die niet veel meer kan doen dan op de winkel letten..
Tenslotte is er één must en dat is dat, als er een (con)federale regering moet komen; dit er een moet zijn met een meerderheid in Vlaanderen, zodat onze belangen veilig worden gesteld. België heeft ons al genoeg gekost.
In afwachting dat we gaan weten van wat het laatste koppel informateurs bevallen zal zijn om de federale regeringsvorming op te lossen, is er nóg een voorstel gekomen, dit keer van VOKA, de Vlaamse werkgeversorganisatie. VOKA-voorzitter Hans Maertens stelt voor tijdelijk een ‘transformatieregering’ te vormen.
In tegenstelling tot alle vroegere voorgestelde regeringsvormingen, zou dit er een worden met een tijdelijk, goed afgelijnd en cruciaal project. Om dit te verwezenlijken haalt Maertens zijn mosterd bij wat een doorsnee bedrijf zou doen dat een transformatieproject moet opstarten. Zo’n bedrijf moet eerst steun zoeken bij klanten, aandeelhouders en werknemers, er een timing op kleven en afspraken maken over de belangrijkste punten. De onderhandelingen daarvoor zouden niet meer dan twee maanden mogen duren en daarna zou die regering twee jaar de tijd krijgen om de goedgekeurde plannen te verwezenlijken. Daarna kunnen er dan verkiezingen komen waarbij de ‘klant’, in dit geval de kiezer, zijn goedkeuring kan geven.
Dat VOKA-plan lijkt nog zo slecht niet en geeft meteen aan dat het niet ontstaan is uit de hersenspinsels van e.o.a. politieke partij. Zelfs voor wie er niet over akkoord is, is er nl daarna de mogelijkheid het af te keuren in een verkiezing. Voorwaarde daarbij is wel dat er bij die plannen ook een staatshervorming zit, zonder dewelke men anders weer in hetzelfde straatje zonder einde zou belanden. Zo stilaan geraakt iedereen – zeker in Vlaanderen – overtuigd dat dit land niet meer werkt in zijn huidige vorm en dat men o.a. het artikel 35 van de Grondwet daarbij bespreekbaar moet maken, waarbij de deelstaten zelf zullen bepalen wat ze al dan niet samen willen doen.
Enfin, het zal nog even wachten worden tot het duo Dewael/Laruelle maandag bij Flupke geweest is en die laatste misschien weer met een verrassing zal afkomen, waarna alles weer naar ‘af’ zou riskeren te gaan.
Het Corona virus is niet het enige probleem waarmee Europa te kampen heeft, er is ook nog de dreiging van een tweede vluchtelingeninvasie vanuit Turkije. Daar heeft sultan Erdogan besloten een tweede stroom vluchtelingen uit Syrië niet langer tegen te houden en de grens met Griekenland – en dus met de E.U – weer open te zetten. E.e.a. is het gevolg van de aanvallen van het Syrische leger, gesteund door Rusland, op de regio Idlib, zowat de laatste bolwerk dat nog in handen is van soennitisch-Syrische rebellen. Bij een van die aanvallen zijn tientallen Turkse militaire omgekomen en dat had geleid tot een Turkse tegenoffensief met drones waarbij honderden Syrische soldaten omkwamen en twee van hun vliegtuigen werden neergehaald. Om aan deze situatie een einde te maken is Erdogan niet naar Damascus getrokken om er eventueel te onderhandelen met Assad, maar naar Moskou waar Poetin als een soort Godfather het overzicht houdt van de door hem al gecreëerde bufferstaten, zoals hij dat ook al gedaan heeft t.o.v. Georgië (Abchazië) en Oekraïne (de Donbas).
Na zes uur palaveren is er in Moskou tussen beide demagogen een akkoord bereikt* en in Syrië ter plaatse een wapenstilstand afgekondigd. Het is nu afwachten of Erdogan bij zijn besluit zal blijven om de grenzen richting Europa open te houden. Om de eerste vluchtelingenstroom, in 2015, tegen te houden (die van Merkel’s ‘Wir schaffen das’) kreeg Turkije van de E.U. zes miljard euro om die mensen in Turkije op te vangen. Een bijkomend miljard heeft hij ondertussen geweigerd, maar de E.U. zou dat geld beter aan Griekenland geven, want dat land houdt de vluchtelingestroom tenminste – voorlopig althans - tegen, Zowat de helft van de vluchtelingen die momenteel in mensonwaardige toestanden kamperen in de niemandzone tussen Turkije en Griekenland zijn trouwens niet eens Syriërs, maar Pakistanen en Afghanen die al langer in Turkije vast zaten, maar daar niets te zoeken hebben. Onze media doen hun best om de mensen hier te vermurwen met schrijnende beelden ter plaatse, maar dat lost in Syrië niets op. Als Assad erin zou slagen de laatste soennitische weerstand in Idlib de kop in te drukken, zal hij gewoon doorgaan, dan met aanvallen op de Koerden, die het Oosten van het land controleren, waarna hij – in het beste geval – over zal blijven met een compleet kapot geschoten land, waar zelfs dan de meerderheid van de bewoners nog uit soennieten zal bestaan, die verder onderdrukt zal worden door Assad’s sjiïtische Alawieten. Met dank aan het eveneens sjiïtische Iran en het officieel nog orthodox christelijk genoemde Rusland.
*Ondertussen schijnt dat akkoord al een eerste keer geschonden te zijn door Assad zelf, die zich niet gebonden voelt door een overeenkomst waarbij hijzelf niet betrokken was...
Iemand nog iets gehoord over de vorming van een nieuwe federale Belgische regering? Wie was/waren daar weer mee bezig? Moesten die op 9 dezer geen verslag uitbrengen bij de koning? Daarvoor hebben ze dus nog één weekeinde de tijd.
Het is al langer dat zo goed als niemand in dit land zich nog druk schijnt te maken over de politieke situatie op federaal vlak en ook bijna niemand gelooft dat de laatste twee aangestelde informateurs er iets aan zullen kunnen veranderen. Hebben die tijdens de krokusvakantie geslapen? Zijn die ook met vakantie geweest (hopelijk niet naar Noord-Italië)? Ondertussen is die vakantie wel voorbij en houden onze media zich nog bijna uitsluitend bezig met de Corona neuzentellerij. Misschien wordt dat nog hét excuus om zich met die politiek niet meer bezig te houden?
Een tweede argument zou zijn dat men wacht op de verkiezing van de nieuwe voorzitter van Open VLD. Alsof dat de partij is waarop dit land staat of valt. Zelfs als er straks zo’n nieuwe voorzitter zal zijn, zal dat bij de huidige politieke impasse geen verschil maken en zullen de gevestigde instanties toch moeten beslissen nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Een ramp is dat niet. In Spanje waren er drie verkiezingen in vier jaar, in Israël zelfs drie op één jaar tijd en – voor zover mij bekend – zijn daar de problemen ook niet mee opgelost geraakt. Dat zal hier waarschijnlijk niet anders zijn, zelfs niet als er in Vlaanderen een Vlaamsnationale meerderheid zou komen. Die hebben we in eerste instantie nodig in het Vlaamse parlement en daarvoor kan pas gekozen worden in 2024, omdat het een ‘legislatuurregering’ is. Wie vindt nu zoiets uit?
Tenslotte praat men weer over het vormen van een noodregering, maar die hebben we al. Die van Sophie probeert te werken en kan effectief iets doen als ze het parlement mee heeft. Een volgende noodregering zal dat ook moeten doen. Wat wordt dan het verschil?
Gelukkig kunnen we ondertussen bij elk journaal horen hoeveel nieuwe gevallen van die Corona griep er zijn bijgekomen in de diverse landen en raken we niet moe gekeken op de raad en waarschuwingen van Marc Van Ranst en consoorten. De hoofdprijs gaat voorlopig naar een zekere Philippe Devos, een Luikse arts en voorzitter van de Belgische Vereniging van Artsensyndicaten die beweert dat – in het slechtste geval – het Corona virus in België alleen zou kunnen zorgen voor 850.000 besmettingen en 50.000 doden. Dat is dan twintig keer meer dan in het China met zijn anderhalf miljard inwoners! De man loopt nog altijd vrij rond...
Bernie Sanders is dan toch niet meteen als grote overwinnaar uit de democratische voorverkiezingen van Super Tuesday gekomen, zoals onze overwegend linkse media voorspeld en gehoopt hadden. Zoals ik in mijn blog van 2 dezer (‘De Dommocraten / deel 2) al heb geschreven, is de doorsnee Amerikaan – ook bij de Democraten – eerder conservatief ingesteld en huivert hij van Marxistische experimenten. Onze media voorspellen bij elke stembusgang een vooruitgang voor de linksen, maar steeds meer is het juist het tegenovergestelde. Socialisme heeft zijn tijd gehad, hun vertegenwoordigers hebben in zowat alle westerse democratieën mee geregeerd en er meestal een potje van gemaakt. De huidige bewindvoerders beschuldigen van wanbeheer is dan ook hypocriet want ze hebben zelf de kans gehad er iets aan te doen en hebben er weinig of niets van terecht gebracht..
Sanders maakt nog altijd wel kans om het te halen bij de Democraten. Er moeten nog meer dan de helft van de kiesmannen/vrouwen gekozen worden. Nadat Jo Biden echter al vóór Super Tuesday van drie afhakers de steun gekregen heeft en hij erna ook die van Bloomberg heeft verzekerd, zal het voor Bernie extra zwaar worden het nog te halen, zeker mocht Bloomberg Jo Biden ook financieel blijven steunen, zoals het er naar uit ziet..
Sanders is een zelfverklaarde socialist en het probleem daarbij is, dat hij er ook rotsvast in gelooft. Hij vindt dat het Amerikaans kapitalisme radicaal teruggeschroefd dient te worden. Hij stelt o.m. voor 20% van de waarde van de grote maatschappijen over te dragen aan de werknemers, een federaal gegarandeerde job voor iedereen en wil de overheidsuitgaven verdubbelen zonder echter aan te geven hoe dat zou moeten gebeuren. Enkele begrotingsspecialisten hebben al uitgerekend dat zijn plannen het Amerikaanse deficit, dat nu al over duizenden miljarden dollar gaat (‘trillions’, zoals ze dat daar noemen), nog met 13% zal doen toenemen, Verder wil Sanders o.m. de privé ziekenkassen afschaffen, iets waar 60% van de Amerikanen tegen is en wat zelfs in de U.K. niet is gebeurd. In de plaats daarvan wil hij een nieuw soort Obama Care voor iedereen, zelfs voor illegale immigranten. De oliewinning uit schaliegas wil hij verbieden, waardoor de U.S. opnieuw een importland wordt voor de olie en de superrijken de helft van hun rijkdom afnemen. Dat klinkt allemaal wel sociaal, maar is voor de gemiddelde Amerikaan puur Marxisme. Sanders staat ook positief t.o.v. communistische regimes zoals die van Cuba en Nicaragua.
De wereld kan alleen maar hopen dat Bernie een naam zal blijven voor de Muppet Show en niet zal vereenzelvigd moeten worden met het afbreken van de vrije markteconomie en dan nog vanuit het Witte Huis.
Ik heb zo het idee dat we op heel die Corona paniek moeten reageren zoals op de klimaatheisa; er moet iets aan gedaan worden, er moet worden opgelet, maar het moet zijn tijd hebben. In heel die discussie moeten we ook de aantallen in China relativeren. Ten eerste is de nieuwe, ongekende besmetting daar begonnen en ten tweede leeft daar anderhalf miljard mensen in niet altijd zeer hygiënische omstandigheden. Het is niet voor niks dat jaarlijks de griepvaccins bij ons worden aangepast na een evaluatie van wat er het jaar ervoor uitgerekend in China op dat gebied is gebeurd.
Dat het in China erger was dan elders kwam ook door het feit dat ze erdoor overvallen werden (en de zaak eerst in de doofpot wilden stoppen), terwijl op andere plaatsen men tijdig verwittigd werd van het gevaar. Dat er elders niet meer slachtoffers vallen heeft ook te maken met het feit dat er mensen zijn die een zeer milde vorm van de ziekte hebben, anderen die men kan helpen door een opname in het ziekenhuis en nog anderen door ze gewoon op quarantaine te plaatsen in hun eigen woning .In China had tot nu toe ongeveer 80% de milde vorm van de infectie, 14% de iets ergere en 5% stierven eraan. 5 % op meer dan 40.000 is natuurlijk nog veel, maar – zoals ik hierboven al vermeldde – woont daar anderhalf miljard mensen. Dat de meeste mensen ervan genezen, wordt wel vermeld, maar zo ergens tussendoor, alsof dat niet belangrijk is. De categorieën mensen die het meest gevoelig zijn aan het virus – de zieken en de bejaarden (waar ik ook bij hoor) – zijn de zelfden die nog meer gevaar lopen bij een doodgewone griep, zoals we die hier jaarlijks meemaken.
Voor de rest moet iedereen natuurlijk op zijn hoede blijven en denk ik niet dat het een goed idee is bij elke nieuwe melding daarover te gaan panikeren. Waar bv een huisgezin van drie of vijf – zoals al is voorgekomen – besmet lijkt, zijn dat twee gevallen en geen acht zoals nu al eens is voorgesteld. Paniekzaaierij is hier niet op zijn plaats.
In de weekeindeditie van De Standaard verscheen een interview met blauw Gwendolientje n.a.v. haar besluit om zich niet meer kandidaat te stellen voor het voorzitterschap van Open VLD en als reactie op de kritiek die ze de laatste tijd heeft gekregen o.w.v. haar voorstel om met paarsgroen in een nieuwe federale regering te stappen.
In het interview geeft ze o.a. toe, dat ze meer gemeen heeft met de liberalen uit Wallonië of van andere landen, iets wat ik haar (en haar partij) ook verweten heb (en nog steeds verwijt). In het hele interview van drie bladzijden komt Vlaanderen nauwelijks aan bod. Ze geeft zelfs toe dat er in Vlaanderen heel wat mensen liberaal denken, maar – volgens haar - niet in de partijpolitieke betekenis van het woord. M.a.w. ze denken liberaal, maar stemmen niet (meer) liberaal. Dat verwaarlozen van de Vlaamse zaak heeft de partij aan zichzelf te danken en haar sinds de paarsgroene regering en het verloochenen door Verhofstadt van zijn eigen burgermanifesten, alleen maar nederlagen heeft doen lijden. Dat ze regelmatig toch nog mochten meespelen, was omdat ze een gewillige partner waren die van de inhoud nooit een probleem heeft gemaakt, maar van de postjes zoveel te meer.
Tenslotte haalde Gwendolientje nog eens uit met het veel gebruikte excuus dat er best een federale regering mag komen zonder meerderheid in Vlaanderen, want dat de Zweedse coalitie ook een regering was zonder meerderheid in Wallonië. Dat laatste klopt, maar Wallonië is nu eenmaal het zwakke broertje in België en zou morgen helemaal failliet zijn als Vlaanderen het niet hielp. Men kan vanuit Vlaanderen niet blijven verwachten dat het Wallonië het hoofd boven water helpt houden zonder er zelfs nog iets aan te vertellen te hebben, dit terwijl de kloof tussen beide gewesten blijft groeien. Een nieuwe federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen zou dat alleen nog maar erger maken.
We zullen maar hopen dat de nieuwe Open VLD-voorzitter zich straks zal herinneren dat zijn partij een Vlaamse is en haar stemmen alleen maar kan behalen in Vlaanderen (laten we Brussel even vergeten in deze context). Dat de SP.a nog aan de slippen van de PS hangt, komt doordat ze zelf niets meer voorstelt en is een voorbeeld dat voor de Open VLD geen navolging verdient.
Joachim Coens heeft dé oplossing gevonden om de crisis rond de vorming van de federale regering op te lossen: een Corona coalitie! Als het kind maar een naam heeft, zou men denken. Bij zijn eerste verklaringen na zijn aanstelling als nieuwe CD&V-voorzitter, vond ik al dat hij geen verbetering, maar eerder een kopie was van voorganger ‘Markske’ Beke. Als informateur slaagde hij er – evenmin als de nieuwe flamboyante MR-voorzitter – in een begin van een oplossing te vinden en werden de twee zelfs voortijdig teruggefloten. Koen Geens, die daarna kwam en waarin ik ook al weinig vertrouwens had, was tenminste rechtlijnig genoeg om de beledigingen van ‘Magnjet’ aan het adres van zijn partij niet te slikken. Coens schijnt dat al vergeten te zijn. Wij moeten niet eender welke regering hebben, maar een die ervoor zorgt dat ook onze Vlaamse belangen verdedigd worden. Als dat niet kan, dan hebben we beter geen nieuwe federale regering en kunnen we dit België beter besturen vanuit de gewesten, die het tot nu toe behoorlijk doen en beter verdienen (meer bevoegdheden en meer middelen). Er is een plan B voor dit land, maar de ziende blinden van de traditionele partijen en de even traditionele instellingen blijken dit nog altijd niet te beseffen en willen nog steeds blijven vasthouden aan een systeem dat al vier verkiezingen slecht of niet gewerkt heeft.
Men kan Vlaanderen niet vergelijken met Catalonië, Schotland, Baskenland, Zuid-Tirol e.a. regio’s die in hun landen allemaal minderheden zijn. Vlaanderen staat in België voor 60% van de bevolking, 70% van de economie en meer dan 80% van de uitvoer en kan niet meer geregeerd worden door een regering waarin pseudocommunisten het mede voor het zeggen zouden hebben.
Het wordt hoog tijd dat men aan de diehards van de Belgische politiek, die maar steeds nieuwe regeernormen blijven voorstellen in de trant van Corona en Vivaldi coalities of nood-, rest- en afspiegelregeringen, vertelt dat wij momenteel al zo’n soort regering hebben, die van Sofie & Co. Die regeert (nou, ja) met voorlopige twaalfden en kan – als het niet meer lukt - een meerderheid zoeken in het parlement. Er is zelfs nóg een alternatief: nieuwe verkiezingen, op voorwaarde dat men daarna akkoord is het onderhandelen over een andere boeg te gooien als het straks weer niet zou lukken.
In mijn blog van 25 dezer (‘Begroting, eerste vuurdoop’) had ik er het reeds over dat er de dag daarop de Belgische federale regering in lopende zaken een Europees rapport zou krijgen over haar financiële toestand. Dat rapport is er ook gekomen. Iets van gezien of gehoord in onze media?
Het rapport zegt o.m. dat dit land meer mensen moet aanmoedigen om werk te vinden, de werkloosheidsvergoedingen strenger moeten worden aangepakt, de concurrentiekracht vergroot moet worden om de productiviteit op te krikken. Er zou best een vorm van rekening rijden moeten komen om het land wat mobieler te maken, De belasting op arbeid zou moeten zakken, de andere belastingen, zoals die bv op BTW zouden moeten stijgen en de financieringswet zou dringend hervormd moeten worden.
Kortom, allemaal zaken die we al wisten en waar hier echt niemand van wakker ligt. Het land draait alsof er niets gebeurd is. Niemand mist blijkbaar die volwaardige federale regering De scholen zijn open, de pensioenen worden betaald, de wegen worden hersteld. De ontslagnemende regering in lopende zaken kan voorlopig verder met de zgz ‘twaalfden’ en moet anders een meerderheid zoeken in het parlement. So what? De enige oplossing m.i. is dat de gewestregeringen, die hun werk wel doen, meer bevoegdheden en middelen moeten krijgen om hun regio draaiende te houden.
Ondertussen ligt men wel wakker van het verder evolueren van het Coronavirus; dat vooral de mensen met een zwakkere weerstand (ouderen en zieken) bedreigt. Verder riskeren we een tweede massale toevloed van vluchtelingen uit het Midden-Oosten, nu Turkije zijn grenzen naar de E.U. weer open zet na een zoveelste militair offensief van Assad en zijn Russische bondgenoot. Zeker voor dat laatste probleem heeft Europa geen oplossing en ook geen militaire macht om tussenbeide te komen
Morgen is de krokusvakantie voorbij en zou het – met alle problemen die zich aankondigen weer business as usual moeten worden. Vraag is maar of dat zal lukken.
-----------------
En dan nog dit: een attente lezer heeft er mij op gewezen dat SeniorenNet reclame plaatst bij mijn blogs. Het is voor mij de eerste keer dat ik dit meemaak (sinds februari 2005!). Daar ik geen PC-nerd ben weet ik niet goed hoe daarop te reageren. Alle tips zijn welkom. Bij voorbaat dank!
In mijn blog van 25 dezer had ik het er al even over, dat de Franse Gemeenschap, die de francofonen onterecht (want onwettelijk) ‘la Fédération Bruxelles-Wallonie’ noemen, dringend op zoek is naar 1,2 miljard euro om haar scholen te kunnen onderhouden. Nu blijkt men daar iets op gevonden te hebben: ze gaan die rekening doorsturen naar het Brussels gewest onder het mom dat dat ook deel uitmaakt van het Franstalige scholenstelsel. En daar houdt het niet bij op.
Het overhevelen van bevoegdheden van de Franse Gemeenschap naar het Brussels gewest kan alleen via een eventuele volgende staatshervorming, maar daar wensen de francofonen niet op te wachten. De nieuwe voorzitter van het Brussels parlement, een zekere Rachid Madrane (echte Belg!) heeft in zijn Nieuwjaarstoespraak gezegd dat hij gaat voorstellen ook andere bevoegdheden die met de Franse Gemeenschap te maken hebben, over te hevelen naar het Brussels gewest. Waarschijnlijk onder het motto: ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’ Dit zou men o.m. willen doen met de rusthuizen van de COCOF, de Brusselse poot van de Franse Gemeenschap. Die financiering zou in hoofdzaak moeten zorgen voor de kosten van de inburgering. Nu weet zowat iedereen dat de tweetaligheid in die rusthuizen zo goed als onbestaande is, terwijl Vlaanderen al jaren investeert in de Brusselse inburgering, maar daarvoor geen cent krijgt.
Enfin, het klassieke verhaal dat men Vlaanderen in Brussel de francofone rekeningen wil laten betalen, zoals ook al gebeurd is via de zesde staatshervorming, mede onderschreven door de Vlaamse traditionele partijen (én de groenen). Het verschil met nu is, dat men op die volgende staatshervorming niet eens meer wil wachten.
De kans dat dit land niet meer werkt en e.e.a. gesplitst zal moeten worden is momenteel wel aan de orde van de dag, maar op korte termijn niet realiseerbaar. Toch groeit er wat, ook buiten de politiek. Zo waren er de laatste weken verschillende oproepen van experts in zake gezondheidszorg* die ervoor pleiten dat de heilige koe van de Sociale Zekerheid best zou gedecentraliseerd worden naar de gewesten toe, die dan een volledig aparte gezondheidszorg zouden hebben. Dat zal nog wel wat voeten in de aarde hebben, maar kan misschien geregeld worden in een volgende staatshervorming, die men – zeker aan Vlaamse kant – hoopt te bereiken in 2024. Toch zal er, volgens die experten, ook een federale dienst moeten blijven bestaan, die zich echter nog hoofdzakelijk zal moeten bezig houden met de bestrijding van rampen, epidemieën (erg actueel), voedselveiligheid e.d. en tenslotte ook de financiering ervan. Enfin, het zal nog wel even duren vóór we dat gaan meemaken, maar men moet ergens mee beginnen en de splitsing van de Sociale Zekerheid zou een eerste belangrijke stap kunnen zijn voor splitsingen op andere terreinen, waardoor men willens nillens naar een confederaal systeem zal moéten komen.
*Die experts waren niet de eerste de beste, o.a. Jan De Maeseneer, emeritus hoogleraar Volksgezondheid en Eerstelijnszorg UGent, Karine Moykens, secretaris-generaal van het Vlaams Departement Welzijn en Ri De Ridder, voormalig topman bij het Riziv. Zo hoort men het ook eens van niet-politiekers dat dit land moet worden opgedeeld.
---
En dan nog dit:
In mijn blog van 26 dezer (‘Exit Gwendolientje’) verwees ik achteraan nog naar het feit dat bij de aankondiging van haar afscheid als Open-VLD voorzitster, Gwendolientje plots af kwam met liefst 100 ideeën ‘om de samenleving beter te maken’. Beter laat dat nooit, natuurlijk, maar daar had ze wel wat eerder mee kunnen beginnen. Ze heeft er bijna acht jaar de tijd voor gehad. Ik had in mijn blog al enkele van die ideeën vermeld, maar vind er nog eentje interessant. Ze wil nl alle belastingen afschaffen die meer kosten dan ze opbrengen. Dat zal iedereen wel willen, want het zou te gek voor woorden zijn, mochten die bestaan, denk ik. Maar ik had wel eens graag een voorbeeld daarvan gekregen. Wie ‘a’ zegt, moet ook ‘b’ zeggen.
Bernie Sanders lijkt aardig op weg om de voorverkiezingen voor het presidentschap van de U.S. bij de Democraten te gaan winnen. Als we een tiental dagen verder zijn en de uitslagen van Super Tuesday zullen kennen (verkiezingen in liefst 14 staten), zal er e.e.a. daarover wel duidelijker worden. Opvallend is wel dat de leiding van de Democratische partij daar niet vrolijk van wordt. Die is nl niet overwegend links, zoals onze media ons willen doen geloven en vreest dat Sanders het tegen Trump nooit zal halen o.w.v. zijn uitgesproken linkse ideeën*. Stel u voor: een socialist president van het machtigste land van de wereld! Wat onze media er trouwens meestal ook niet bijvoegen is, dat Sanders niet eens een partijkaart van de Democratische partij heeft, waarbij men zich kan afvragen hoe zo iemand dan kan deelnemen aan de verkiezingen voor een partijnominatie.
*Bernie Sanders belooft gezondheidszorg voor iedereen, kwijtschelding van schulden voor studenten, gratis onderwijs, een beteugeling van de inkomstenongelijkheid en – natuurlijk – strijd tegen de klimaatverandering. Doet zo’n beetje denken aan ‘onze’ Stevaert destijds. Probleem voor Sanders (en dus ook voor de Democraten, mochten die winnen) is dat zoiets in zo’n onmetelijk land met zoveel inwoners (± 327 miljoen) gewoon onbetaalbaar zal zijn. Ondertussen weten wij hier – na Stevaert – dat ‘gratis’ niet bestaat. Tenslotte is de doorsnee Amerikaan, ook bij de Democraten, eerder conservatief. en niet links.
Uitgerekend in de heisa om de Corona-virus en het karnaval van Aalst, besliste Gwendolientje om zich niet meer kandidaat te stellen voor een derde termijn als voorzitter van Open VLD. Een echte verrassing was dat niet, want in de acht jaar dat ze voorzitter was, heeft ze er niet veel van terecht gebracht. Ze werd wel geprezen omdat ze in 2014 de partij in zowel de federale als de Vlaamse regering kon loodsen, maar veel meer dan voorrang te geven aan de postjes boven de inhoud was dat niet. Het feit dat ze haar partij toen in de Vlaamse regering kreeg was door chantage dat die anders ook niet mee wou doen aan de Zweedse coalitie. Ze ondertekende het reeds door de andere partijen gemaakte regeerakkoord zonder er iets aan te veranderen, carte blanche. Datzelfde gevoel had men bij de benoeming van een nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen, waar de partij andere regels vroeg en kreeg, maar daarna zelfs met haar eigen voorwaarden niet meer akkoord ging omdat haar kandidate het niet gehaald had. Toen recentelijk bleek dat ze eventueel bereid zou geweest zijn federaal premier te worden in een paarsgroene regering kreeg ze zelfs vanwege de eigen achterban de klacht dat ze daarvoor haar ziel zou verkocht hebben.
Voor de rest zal Rutten herinnerd worden aan enkele infantiele slogans, zoals ‘Mensen hebben vleugels’ en ‘Welkom in het land der doeners’ op een spandoek aan de Nederlandse grens dat door de wind werd weggewaaid terwijl ze zelf er nog bij stond!
De grootste fout die Gwendolientje echter maakte, was dat ze er niet in slaagde haar partij een Vlaams gezicht te geven. Ze is Belgicistisch tot en met, ging partijbijeenkomsten van de Waalse zusterpartij bijwonen, terwijl ze in Aarschot diende te zijn, waar ze burgemeester is. Laat het een goede raad zijn voor haar opvolger, ook niet te vergeten dat hun kiezers alleen in Vlaanderen wonen, want anders dreigt er voor Open VLD bij de volgende verkiezingen een derde opeenvolgende achteruitgang zoals de zeven magere jaren onder Gwendolientje zijn geweest en zal het lang niet zeker zijn dat de partij nog de 10% zal halen.
Het afhaken van Gwendolientje is wel een minder goede zaak voor de karikaturisten en columnisten die aan haar een dankbare kluif hadden. De honderd ideeën die ze nu voorstelt, waaronder het legaliseren van softdrugs en het weer invoeren van een Belgische kieskring, kan men misschien beter houden voor het volgende Aalsterse Carnaval...
De Nationale Bank (NBB) gaf vorige week in haar jaarverslag nog eens cijfers vrij van de werkloosheid in dit land en – naar slechte gewoonte – weer eens alleen de nationale cijfers. Gelukkig blijkt men die te kunnen vinden op de NBB-webstek.
Zoals te verwachten was, vertellen de regionale werkloosheidscijfers een ander verhaal. Die zeggen dat de werkloosheid voor 2019 in Vlaanderen 3,4% bedroeg, in Wallonië 7,1% en in Brussel 13%. E.e.a. maakt dat de Economische kloof tussen Vlaanderen en de rest steeds groter wordt. Voeg daar dan nog bij dat 70% van de jobs in Wallonië zich in de non-profit bevinden (wat zowat het dubbele moet zijn van in Vlaanderen) en dat de Franse Gemeenschap dringend op zoek moet naar 1,2 miljard euro om haar scholen te kunnen onderhouden. En dat alles in een regio waarin de politieke partijen hun kiezers de hemel op aarde blijven beloven, zonder erbij te zeggen wie dat gaat betalen.
Morgen, woensdag, presenteert de nieuwe Europese Commissie haar rapport over België. Daarin zal weinig opbeurend nieuws te lezen zijn, mede door het feit dat ook het Internationaal Monetair Fonds (IMF) België heeft opgeroepen een verdere stijging van het begrotingstekort te vermijden. Hoe dat verder zal verlopen weet voorlopig niemand.
Politiek federaal België mag dan wel op apengapen liggen, 4 van de 5 regeringen die dit land ‘rijk’ is, werken wel. Zo sloot de Vlaamse regering vorige week zelfs nog een akkoord met de sociale partners – werkgevers- en werknemersorganisaties – om ermee voor te zorgen de volgende vier jaar zo’n 120.000 mensen extra aan het werk te krijgen. Men moet zich op dat cijfer niet doodstaren. Er zullen elk jaar ook zo’n 11.000 werknemers met pensioen gaan. Verder moet men rekening houden met een (voorlopig?) nog toenemende vraag naar werkkrachten. Daarbij komen dan nog enkele doelgroepen die de dag van vandaag moeilijk aan werk geraken of dat helemaal niet willen, wat men vooral bij leefloners in de steden kan meemaken. Wat daarbij opvalt is een groep van ± 56.000 (!) ‘jongeren’, die de school hebben verlaten zonder diploma en geen enkele andere opleiding volgen.
Om te vermijden dat deze massa straks een grote risicogroep zou worden, denkt Vlaams minister Crevits eraan om die, samen met de lokale besturen één voor één te gaan aanspreken. Het zal wel goed bedoeld zijn, maar ik zie het nog niet snel gebeuren: méér dan 50.000!
Men had zich al die moeite, miserie en kosten kunnen besparen, mochten onze politieke partijen destijds de verplichte militaire dienstplicht niet hebben afgeschaft. Jongeren zonder werk of enige opleiding werden ook opgeroepen en konden bij het leger tenminste kennis maken met discipline en autoriteit, er iets bijleren (chauffeur bv) en er misschien zelfs bij blijven. Mochten we nog dienstplicht kennen, dan zou het mogelijk geweest zijn te eisen dat wie een dubbele nationaliteit heeft en zou weigeren zijn dienstplicht wil vervullen, zijn Belgische nationaliteit te pakken.
En nu we er toch over bezig zijn. Niet alleen het afschaffen van de militaire dienstplicht, maar ook dat van de Rijkswacht, was een grote flater. Sinds de afschaffing van deze militair gedrilde politie-eenheid heeft men geen Plan B meer als er zich grote problemen voordoen, die de politie niet alleen aan kan. Nu heeft men trouwens zelfs nog steeds niet genoeg politie – kijk maar wat er gebeurt op de luchthaven van Zaventem - en moet men militairen de stadsstraten laten patrouilleren. Wij zijn het enige land in Europa dat zijn Rijkswacht heeft opgedoekt en daar betalen we nu een prijs voor. Met dank aan toenmalig minister van Binnenlandse Zaken, Lowie Lawijt, die de Rijkswacht demilitariseerde en zo de start gaf tot de diverse afschaffingen.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van gisteren, is de Eurotop op een flop geëindigd, omdat de Europees Raadsvoorzitter (‘President’ voor dr aficionados), Charles Michel, voorgesteld had de Europese Begroting voor de volgende zeven jaar op hetzelfde niveau zou blijven staan, ondanks het feit dat de U.K. niet meer meedoet en het aandeel van de Britten – zo’n 70 miljard euro – door de andere E.U.-staten dan zou moeten worden bijgepast. Oostenrijk, Zweden, Denemarken en Nederland wilden daar niet van weten, maar België was daar niet bij. Een rare situatie als men weet dat het nieuwe voorstel dit land – dat al tot over zijn oren in de schulden zit - 1,2 miljard extra zou kosten, waardoor o.m. het door Europa gestelde structureel begrotingstekort van 3% zelfs niet meer zou gehaald worden. Daar komt nog bij dat de huidige ontslagnemende Belgische premier een partijgenoot is van dezelfde Europese Charel en als regering in lopende zaken voorlopig slechts kan regeren met voorlopige twaalfden, waarmee het nooit had kunnen lukken.
Er was dus geen enkele reden voor België om niet mee te protesteren met het zuinige viertal (door de tegenstanders ‘vrekkige viertal’ genoemd), temeer daar Michel en Co nog geprobeerd hebben met een tegenvoorstel waarin o.m. Nederland 25% van de douanerechten van Rotterdam zou mogen houden hebben en België slechts 15% voor die van Antwerpen. Stank voor dank dus en dat dan nog van een eigen partijgenoot.
Of het nog goed komt, is een vraagteken. Er zou dus nog een tweede top moeten komen – iets wat onze ‘Natte dweil’ zeven jaar geleden ook overkomen is – maar een datum daarvoor ligt nog steeds niet vast en voor de nieuwe Europese Commissie kan men dat alvast bestempelen als een valse start.
In Brussel vond nog maar eens een E.U.-top plaats, de eerste na de Brexit. De vergadering was wel speciaal omdat het ging over het vastleggen van de zevenjarige Begroting en deze keer zonder de U.K. Dat land was een van de grotere bijdragers; men spreekt van 70 miljard. In principe had men nu een begroting kunnen maken die 70 miljard lager lag, maar zo redeneren de Euro-verkwisters niet. De Europese Commissie wil nl het totaalbedrag voor die 7 jaar ongewijzigd laten, waardoor men dus 70 miljard extra zal moeten vinden. Oostenrijk, Zweden, Denemarken en Nederland zijn het echter daarmee niet eens. Zij zijn al grote bijdragers en willen eerder besparen, iets wat de E.U. aan de lidstaten vraagt maar zelf blijkbaar niet wil doen. Voor België, h et land met de grootste staatsschuld na Griekenland en Italië, blijkt geld geen probleem...
Ten titel van info: de Europese begroting bedraagt ± één procent van de welvaart binnen de E.U. Een deel daarvan vloeit terug naar de lidstaten, o.m. voor de landbouw. Daarin wil men nu besparen, maar als straks onze landbouwproducten te duur worden, gaan we ze invoeren van elders zonder waarschijnlijk de nodige garanties op kwaliteit en veiligheid. Dat terwijl er m.i. nog meer dan genoeg kan bespaard worden op de werking van de diverse instellingen. Denk maar aan de maandelijkse verhuis van het hele E.U.-parlement van Brussel naar Straatsburg en terug. Of aan de inkomsten en onkostenvergoedingen van het leger Eiro-parlementariërs, waarvan het gros lui zijn die men in de nationale politiek liever kwijt was of overbodig waren geworden. Weggepromoveerd. .
Op de Europese top werd tenslotte geen akkoord gevonden, zodat die over een paar weken een vervolg krijgt. Uitzonderlijk is dat niet. Op de vorige top i.v.m. de 7-jarige Begroting, in 2013, heeft men ook twee top-vergaderingen nodig gehad.
---
En dan nog dit.
Men herinnert zich waarschijnlijk nog de uitspraak van Jan Hesp dat een gezin van asielzoekers, waarvan de aanvraag tot verblijf na 5 jaar werd goedgekeurd, voor de hele periode waarop ze nog niet was aanvaard, een achterstallig bedrag kreeg uitgekeerd waarmee ze hier (misschien) een huis kon kopen. Grote heisa erover vanwege de oppositie. Die wet werd ondertussen aangepast, waardoor eventuele achterstallige bedragen voortaan pas gaan tellen vanaf de dag van de wettelijke goedkeuring. Wat niet meer dan logisch is.
Hoe het nu verder met de federale Belgische politiek moet, is mij een raadsel. Geen redelijk mens kan geloven dat Dewael en Laruelle de problemen tijdens de krokusvakantie gaan oplossen. Zoals ik al halvelings schreef in mijn blog van gisteren, is het gewoon temporiseren, tijd winnen, zeker nu de oplossing uit de blauwe hoek zou moeten komen, terwijl de Vlaamse liberalen zelf waarschijnlijk niets zullen beslissen vóór hun voorzittersverkiezingen, ergens in maart, achter de rug zijn.
Zeker nadat ‘Magnjet’ de stommiteit gedaan had uitgehaald om juist de opdrachthouder van enige partij die het verschil kon maken – CD&V – te kleineren, waardoor deelnemen voor de tsjeven politieke harakiri zou betekenen. Als men er van uitgaat dat CD&V inderdaad zal bedanken voor het avontuur, dan is het uitgesloten dat er een nieuwe federale regering komt, want dan zitten de drie grootste Vlaamse partijen – VB, N-VA en CD&V - allemaal in de oppositie. Dat, terwijl Vlaanderen 60% van de Belgische bevolking telt, 70% van de Belgische economie omvat en meer dan 80% van de export.
Blijft dan over: nieuwe verkiezingen, al zullen ook die geen garantie zijn om de problemen van dit onmogelijke land op te lossen via de oude rituelen. Wat er zal overblijven is een staat met vier gewesten die in de eigen regio de klus best kunnen klaren en alleen nog dienen overeen te komen wat ze straks nog samen zullen willen en/of kunnen doen. Heikele punten daarbij zullen de verdeling zijn van de staatsschuld en de afbouw van de transfers. Zoals de PS en Co (buiten de MR zijn alle andere Waalse partijen links) het zien, lijkt het er eerder op dat zij rekenen op fase drie : een verdeling van de winst in geval van faillissement!*
*Dit laatste zinnetje is een deel van een toepasselijk mopje, dat zegt dat fase één de moeilijkheden zijn van de ontwikkeling, fase twee de ontwikkeling van de moeilijkheden en fase drie de verdeling van de winst in geval van faillissement.
