In de weekeindeditie van De Standaard verscheen een interview met blauw Gwendolientje n.a.v. haar besluit om zich niet meer kandidaat te stellen voor het voorzitterschap van Open VLD en als reactie op de kritiek die ze de laatste tijd heeft gekregen o.w.v. haar voorstel om met paarsgroen in een nieuwe federale regering te stappen.
In het interview geeft ze o.a. toe, dat ze meer gemeen heeft met de liberalen uit Wallonië of van andere landen, iets wat ik haar (en haar partij) ook verweten heb (en nog steeds verwijt). In het hele interview van drie bladzijden komt Vlaanderen nauwelijks aan bod. Ze geeft zelfs toe dat er in Vlaanderen heel wat mensen liberaal denken, maar – volgens haar - niet in de partijpolitieke betekenis van het woord. M.a.w. ze denken liberaal, maar stemmen niet (meer) liberaal. Dat verwaarlozen van de Vlaamse zaak heeft de partij aan zichzelf te danken en haar sinds de paarsgroene regering en het verloochenen door Verhofstadt van zijn eigen burgermanifesten, alleen maar nederlagen heeft doen lijden. Dat ze regelmatig toch nog mochten meespelen, was omdat ze een gewillige partner waren die van de inhoud nooit een probleem heeft gemaakt, maar van de postjes zoveel te meer.
Tenslotte haalde Gwendolientje nog eens uit met het veel gebruikte excuus dat er best een federale regering mag komen zonder meerderheid in Vlaanderen, want dat de Zweedse coalitie ook een regering was zonder meerderheid in Wallonië. Dat laatste klopt, maar Wallonië is nu eenmaal het zwakke broertje in België en zou morgen helemaal failliet zijn als Vlaanderen het niet hielp. Men kan vanuit Vlaanderen niet blijven verwachten dat het Wallonië het hoofd boven water helpt houden zonder er zelfs nog iets aan te vertellen te hebben, dit terwijl de kloof tussen beide gewesten blijft groeien. Een nieuwe federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen zou dat alleen nog maar erger maken.
We zullen maar hopen dat de nieuwe Open VLD-voorzitter zich straks zal herinneren dat zijn partij een Vlaamse is en haar stemmen alleen maar kan behalen in Vlaanderen (laten we Brussel even vergeten in deze context). Dat de SP.a nog aan de slippen van de PS hangt, komt doordat ze zelf niets meer voorstelt en is een voorbeeld dat voor de Open VLD geen navolging verdient.
Joachim Coens heeft dé oplossing gevonden om de crisis rond de vorming van de federale regering op te lossen: een Corona coalitie! Als het kind maar een naam heeft, zou men denken. Bij zijn eerste verklaringen na zijn aanstelling als nieuwe CD&V-voorzitter, vond ik al dat hij geen verbetering, maar eerder een kopie was van voorganger ‘Markske’ Beke. Als informateur slaagde hij er – evenmin als de nieuwe flamboyante MR-voorzitter – in een begin van een oplossing te vinden en werden de twee zelfs voortijdig teruggefloten. Koen Geens, die daarna kwam en waarin ik ook al weinig vertrouwens had, was tenminste rechtlijnig genoeg om de beledigingen van ‘Magnjet’ aan het adres van zijn partij niet te slikken. Coens schijnt dat al vergeten te zijn. Wij moeten niet eender welke regering hebben, maar een die ervoor zorgt dat ook onze Vlaamse belangen verdedigd worden. Als dat niet kan, dan hebben we beter geen nieuwe federale regering en kunnen we dit België beter besturen vanuit de gewesten, die het tot nu toe behoorlijk doen en beter verdienen (meer bevoegdheden en meer middelen). Er is een plan B voor dit land, maar de ziende blinden van de traditionele partijen en de even traditionele instellingen blijken dit nog altijd niet te beseffen en willen nog steeds blijven vasthouden aan een systeem dat al vier verkiezingen slecht of niet gewerkt heeft.
Men kan Vlaanderen niet vergelijken met Catalonië, Schotland, Baskenland, Zuid-Tirol e.a. regio’s die in hun landen allemaal minderheden zijn. Vlaanderen staat in België voor 60% van de bevolking, 70% van de economie en meer dan 80% van de uitvoer en kan niet meer geregeerd worden door een regering waarin pseudocommunisten het mede voor het zeggen zouden hebben.
Het wordt hoog tijd dat men aan de diehards van de Belgische politiek, die maar steeds nieuwe regeernormen blijven voorstellen in de trant van Corona en Vivaldi coalities of nood-, rest- en afspiegelregeringen, vertelt dat wij momenteel al zo’n soort regering hebben, die van Sofie & Co. Die regeert (nou, ja) met voorlopige twaalfden en kan – als het niet meer lukt - een meerderheid zoeken in het parlement. Er is zelfs nóg een alternatief: nieuwe verkiezingen, op voorwaarde dat men daarna akkoord is het onderhandelen over een andere boeg te gooien als het straks weer niet zou lukken.
In mijn blog van 25 dezer (‘Begroting, eerste vuurdoop’) had ik er het reeds over dat er de dag daarop de Belgische federale regering in lopende zaken een Europees rapport zou krijgen over haar financiële toestand. Dat rapport is er ook gekomen. Iets van gezien of gehoord in onze media?
Het rapport zegt o.m. dat dit land meer mensen moet aanmoedigen om werk te vinden, de werkloosheidsvergoedingen strenger moeten worden aangepakt, de concurrentiekracht vergroot moet worden om de productiviteit op te krikken. Er zou best een vorm van rekening rijden moeten komen om het land wat mobieler te maken, De belasting op arbeid zou moeten zakken, de andere belastingen, zoals die bv op BTW zouden moeten stijgen en de financieringswet zou dringend hervormd moeten worden.
Kortom, allemaal zaken die we al wisten en waar hier echt niemand van wakker ligt. Het land draait alsof er niets gebeurd is. Niemand mist blijkbaar die volwaardige federale regering De scholen zijn open, de pensioenen worden betaald, de wegen worden hersteld. De ontslagnemende regering in lopende zaken kan voorlopig verder met de zgz ‘twaalfden’ en moet anders een meerderheid zoeken in het parlement. So what? De enige oplossing m.i. is dat de gewestregeringen, die hun werk wel doen, meer bevoegdheden en middelen moeten krijgen om hun regio draaiende te houden.
Ondertussen ligt men wel wakker van het verder evolueren van het Coronavirus; dat vooral de mensen met een zwakkere weerstand (ouderen en zieken) bedreigt. Verder riskeren we een tweede massale toevloed van vluchtelingen uit het Midden-Oosten, nu Turkije zijn grenzen naar de E.U. weer open zet na een zoveelste militair offensief van Assad en zijn Russische bondgenoot. Zeker voor dat laatste probleem heeft Europa geen oplossing en ook geen militaire macht om tussenbeide te komen
Morgen is de krokusvakantie voorbij en zou het – met alle problemen die zich aankondigen weer business as usual moeten worden. Vraag is maar of dat zal lukken.
-----------------
En dan nog dit: een attente lezer heeft er mij op gewezen dat SeniorenNet reclame plaatst bij mijn blogs. Het is voor mij de eerste keer dat ik dit meemaak (sinds februari 2005!). Daar ik geen PC-nerd ben weet ik niet goed hoe daarop te reageren. Alle tips zijn welkom. Bij voorbaat dank!
In mijn blog van 25 dezer had ik het er al even over, dat de Franse Gemeenschap, die de francofonen onterecht (want onwettelijk) ‘la Fédération Bruxelles-Wallonie’ noemen, dringend op zoek is naar 1,2 miljard euro om haar scholen te kunnen onderhouden. Nu blijkt men daar iets op gevonden te hebben: ze gaan die rekening doorsturen naar het Brussels gewest onder het mom dat dat ook deel uitmaakt van het Franstalige scholenstelsel. En daar houdt het niet bij op.
Het overhevelen van bevoegdheden van de Franse Gemeenschap naar het Brussels gewest kan alleen via een eventuele volgende staatshervorming, maar daar wensen de francofonen niet op te wachten. De nieuwe voorzitter van het Brussels parlement, een zekere Rachid Madrane (echte Belg!) heeft in zijn Nieuwjaarstoespraak gezegd dat hij gaat voorstellen ook andere bevoegdheden die met de Franse Gemeenschap te maken hebben, over te hevelen naar het Brussels gewest. Waarschijnlijk onder het motto: ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’ Dit zou men o.m. willen doen met de rusthuizen van de COCOF, de Brusselse poot van de Franse Gemeenschap. Die financiering zou in hoofdzaak moeten zorgen voor de kosten van de inburgering. Nu weet zowat iedereen dat de tweetaligheid in die rusthuizen zo goed als onbestaande is, terwijl Vlaanderen al jaren investeert in de Brusselse inburgering, maar daarvoor geen cent krijgt.
Enfin, het klassieke verhaal dat men Vlaanderen in Brussel de francofone rekeningen wil laten betalen, zoals ook al gebeurd is via de zesde staatshervorming, mede onderschreven door de Vlaamse traditionele partijen (én de groenen). Het verschil met nu is, dat men op die volgende staatshervorming niet eens meer wil wachten.
De kans dat dit land niet meer werkt en e.e.a. gesplitst zal moeten worden is momenteel wel aan de orde van de dag, maar op korte termijn niet realiseerbaar. Toch groeit er wat, ook buiten de politiek. Zo waren er de laatste weken verschillende oproepen van experts in zake gezondheidszorg* die ervoor pleiten dat de heilige koe van de Sociale Zekerheid best zou gedecentraliseerd worden naar de gewesten toe, die dan een volledig aparte gezondheidszorg zouden hebben. Dat zal nog wel wat voeten in de aarde hebben, maar kan misschien geregeld worden in een volgende staatshervorming, die men – zeker aan Vlaamse kant – hoopt te bereiken in 2024. Toch zal er, volgens die experten, ook een federale dienst moeten blijven bestaan, die zich echter nog hoofdzakelijk zal moeten bezig houden met de bestrijding van rampen, epidemieën (erg actueel), voedselveiligheid e.d. en tenslotte ook de financiering ervan. Enfin, het zal nog wel even duren vóór we dat gaan meemaken, maar men moet ergens mee beginnen en de splitsing van de Sociale Zekerheid zou een eerste belangrijke stap kunnen zijn voor splitsingen op andere terreinen, waardoor men willens nillens naar een confederaal systeem zal moéten komen.
*Die experts waren niet de eerste de beste, o.a. Jan De Maeseneer, emeritus hoogleraar Volksgezondheid en Eerstelijnszorg UGent, Karine Moykens, secretaris-generaal van het Vlaams Departement Welzijn en Ri De Ridder, voormalig topman bij het Riziv. Zo hoort men het ook eens van niet-politiekers dat dit land moet worden opgedeeld.
---
En dan nog dit:
In mijn blog van 26 dezer (‘Exit Gwendolientje’) verwees ik achteraan nog naar het feit dat bij de aankondiging van haar afscheid als Open-VLD voorzitster, Gwendolientje plots af kwam met liefst 100 ideeën ‘om de samenleving beter te maken’. Beter laat dat nooit, natuurlijk, maar daar had ze wel wat eerder mee kunnen beginnen. Ze heeft er bijna acht jaar de tijd voor gehad. Ik had in mijn blog al enkele van die ideeën vermeld, maar vind er nog eentje interessant. Ze wil nl alle belastingen afschaffen die meer kosten dan ze opbrengen. Dat zal iedereen wel willen, want het zou te gek voor woorden zijn, mochten die bestaan, denk ik. Maar ik had wel eens graag een voorbeeld daarvan gekregen. Wie ‘a’ zegt, moet ook ‘b’ zeggen.
Bernie Sanders lijkt aardig op weg om de voorverkiezingen voor het presidentschap van de U.S. bij de Democraten te gaan winnen. Als we een tiental dagen verder zijn en de uitslagen van Super Tuesday zullen kennen (verkiezingen in liefst 14 staten), zal er e.e.a. daarover wel duidelijker worden. Opvallend is wel dat de leiding van de Democratische partij daar niet vrolijk van wordt. Die is nl niet overwegend links, zoals onze media ons willen doen geloven en vreest dat Sanders het tegen Trump nooit zal halen o.w.v. zijn uitgesproken linkse ideeën*. Stel u voor: een socialist president van het machtigste land van de wereld! Wat onze media er trouwens meestal ook niet bijvoegen is, dat Sanders niet eens een partijkaart van de Democratische partij heeft, waarbij men zich kan afvragen hoe zo iemand dan kan deelnemen aan de verkiezingen voor een partijnominatie.
*Bernie Sanders belooft gezondheidszorg voor iedereen, kwijtschelding van schulden voor studenten, gratis onderwijs, een beteugeling van de inkomstenongelijkheid en – natuurlijk – strijd tegen de klimaatverandering. Doet zo’n beetje denken aan ‘onze’ Stevaert destijds. Probleem voor Sanders (en dus ook voor de Democraten, mochten die winnen) is dat zoiets in zo’n onmetelijk land met zoveel inwoners (± 327 miljoen) gewoon onbetaalbaar zal zijn. Ondertussen weten wij hier – na Stevaert – dat ‘gratis’ niet bestaat. Tenslotte is de doorsnee Amerikaan, ook bij de Democraten, eerder conservatief. en niet links.
Uitgerekend in de heisa om de Corona-virus en het karnaval van Aalst, besliste Gwendolientje om zich niet meer kandidaat te stellen voor een derde termijn als voorzitter van Open VLD. Een echte verrassing was dat niet, want in de acht jaar dat ze voorzitter was, heeft ze er niet veel van terecht gebracht. Ze werd wel geprezen omdat ze in 2014 de partij in zowel de federale als de Vlaamse regering kon loodsen, maar veel meer dan voorrang te geven aan de postjes boven de inhoud was dat niet. Het feit dat ze haar partij toen in de Vlaamse regering kreeg was door chantage dat die anders ook niet mee wou doen aan de Zweedse coalitie. Ze ondertekende het reeds door de andere partijen gemaakte regeerakkoord zonder er iets aan te veranderen, carte blanche. Datzelfde gevoel had men bij de benoeming van een nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen, waar de partij andere regels vroeg en kreeg, maar daarna zelfs met haar eigen voorwaarden niet meer akkoord ging omdat haar kandidate het niet gehaald had. Toen recentelijk bleek dat ze eventueel bereid zou geweest zijn federaal premier te worden in een paarsgroene regering kreeg ze zelfs vanwege de eigen achterban de klacht dat ze daarvoor haar ziel zou verkocht hebben.
Voor de rest zal Rutten herinnerd worden aan enkele infantiele slogans, zoals ‘Mensen hebben vleugels’ en ‘Welkom in het land der doeners’ op een spandoek aan de Nederlandse grens dat door de wind werd weggewaaid terwijl ze zelf er nog bij stond!
De grootste fout die Gwendolientje echter maakte, was dat ze er niet in slaagde haar partij een Vlaams gezicht te geven. Ze is Belgicistisch tot en met, ging partijbijeenkomsten van de Waalse zusterpartij bijwonen, terwijl ze in Aarschot diende te zijn, waar ze burgemeester is. Laat het een goede raad zijn voor haar opvolger, ook niet te vergeten dat hun kiezers alleen in Vlaanderen wonen, want anders dreigt er voor Open VLD bij de volgende verkiezingen een derde opeenvolgende achteruitgang zoals de zeven magere jaren onder Gwendolientje zijn geweest en zal het lang niet zeker zijn dat de partij nog de 10% zal halen.
Het afhaken van Gwendolientje is wel een minder goede zaak voor de karikaturisten en columnisten die aan haar een dankbare kluif hadden. De honderd ideeën die ze nu voorstelt, waaronder het legaliseren van softdrugs en het weer invoeren van een Belgische kieskring, kan men misschien beter houden voor het volgende Aalsterse Carnaval...
De Nationale Bank (NBB) gaf vorige week in haar jaarverslag nog eens cijfers vrij van de werkloosheid in dit land en – naar slechte gewoonte – weer eens alleen de nationale cijfers. Gelukkig blijkt men die te kunnen vinden op de NBB-webstek.
Zoals te verwachten was, vertellen de regionale werkloosheidscijfers een ander verhaal. Die zeggen dat de werkloosheid voor 2019 in Vlaanderen 3,4% bedroeg, in Wallonië 7,1% en in Brussel 13%. E.e.a. maakt dat de Economische kloof tussen Vlaanderen en de rest steeds groter wordt. Voeg daar dan nog bij dat 70% van de jobs in Wallonië zich in de non-profit bevinden (wat zowat het dubbele moet zijn van in Vlaanderen) en dat de Franse Gemeenschap dringend op zoek moet naar 1,2 miljard euro om haar scholen te kunnen onderhouden. En dat alles in een regio waarin de politieke partijen hun kiezers de hemel op aarde blijven beloven, zonder erbij te zeggen wie dat gaat betalen.
Morgen, woensdag, presenteert de nieuwe Europese Commissie haar rapport over België. Daarin zal weinig opbeurend nieuws te lezen zijn, mede door het feit dat ook het Internationaal Monetair Fonds (IMF) België heeft opgeroepen een verdere stijging van het begrotingstekort te vermijden. Hoe dat verder zal verlopen weet voorlopig niemand.
Politiek federaal België mag dan wel op apengapen liggen, 4 van de 5 regeringen die dit land ‘rijk’ is, werken wel. Zo sloot de Vlaamse regering vorige week zelfs nog een akkoord met de sociale partners – werkgevers- en werknemersorganisaties – om ermee voor te zorgen de volgende vier jaar zo’n 120.000 mensen extra aan het werk te krijgen. Men moet zich op dat cijfer niet doodstaren. Er zullen elk jaar ook zo’n 11.000 werknemers met pensioen gaan. Verder moet men rekening houden met een (voorlopig?) nog toenemende vraag naar werkkrachten. Daarbij komen dan nog enkele doelgroepen die de dag van vandaag moeilijk aan werk geraken of dat helemaal niet willen, wat men vooral bij leefloners in de steden kan meemaken. Wat daarbij opvalt is een groep van ± 56.000 (!) ‘jongeren’, die de school hebben verlaten zonder diploma en geen enkele andere opleiding volgen.
Om te vermijden dat deze massa straks een grote risicogroep zou worden, denkt Vlaams minister Crevits eraan om die, samen met de lokale besturen één voor één te gaan aanspreken. Het zal wel goed bedoeld zijn, maar ik zie het nog niet snel gebeuren: méér dan 50.000!
Men had zich al die moeite, miserie en kosten kunnen besparen, mochten onze politieke partijen destijds de verplichte militaire dienstplicht niet hebben afgeschaft. Jongeren zonder werk of enige opleiding werden ook opgeroepen en konden bij het leger tenminste kennis maken met discipline en autoriteit, er iets bijleren (chauffeur bv) en er misschien zelfs bij blijven. Mochten we nog dienstplicht kennen, dan zou het mogelijk geweest zijn te eisen dat wie een dubbele nationaliteit heeft en zou weigeren zijn dienstplicht wil vervullen, zijn Belgische nationaliteit te pakken.
En nu we er toch over bezig zijn. Niet alleen het afschaffen van de militaire dienstplicht, maar ook dat van de Rijkswacht, was een grote flater. Sinds de afschaffing van deze militair gedrilde politie-eenheid heeft men geen Plan B meer als er zich grote problemen voordoen, die de politie niet alleen aan kan. Nu heeft men trouwens zelfs nog steeds niet genoeg politie – kijk maar wat er gebeurt op de luchthaven van Zaventem - en moet men militairen de stadsstraten laten patrouilleren. Wij zijn het enige land in Europa dat zijn Rijkswacht heeft opgedoekt en daar betalen we nu een prijs voor. Met dank aan toenmalig minister van Binnenlandse Zaken, Lowie Lawijt, die de Rijkswacht demilitariseerde en zo de start gaf tot de diverse afschaffingen.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van gisteren, is de Eurotop op een flop geëindigd, omdat de Europees Raadsvoorzitter (‘President’ voor dr aficionados), Charles Michel, voorgesteld had de Europese Begroting voor de volgende zeven jaar op hetzelfde niveau zou blijven staan, ondanks het feit dat de U.K. niet meer meedoet en het aandeel van de Britten – zo’n 70 miljard euro – door de andere E.U.-staten dan zou moeten worden bijgepast. Oostenrijk, Zweden, Denemarken en Nederland wilden daar niet van weten, maar België was daar niet bij. Een rare situatie als men weet dat het nieuwe voorstel dit land – dat al tot over zijn oren in de schulden zit - 1,2 miljard extra zou kosten, waardoor o.m. het door Europa gestelde structureel begrotingstekort van 3% zelfs niet meer zou gehaald worden. Daar komt nog bij dat de huidige ontslagnemende Belgische premier een partijgenoot is van dezelfde Europese Charel en als regering in lopende zaken voorlopig slechts kan regeren met voorlopige twaalfden, waarmee het nooit had kunnen lukken.
Er was dus geen enkele reden voor België om niet mee te protesteren met het zuinige viertal (door de tegenstanders ‘vrekkige viertal’ genoemd), temeer daar Michel en Co nog geprobeerd hebben met een tegenvoorstel waarin o.m. Nederland 25% van de douanerechten van Rotterdam zou mogen houden hebben en België slechts 15% voor die van Antwerpen. Stank voor dank dus en dat dan nog van een eigen partijgenoot.
Of het nog goed komt, is een vraagteken. Er zou dus nog een tweede top moeten komen – iets wat onze ‘Natte dweil’ zeven jaar geleden ook overkomen is – maar een datum daarvoor ligt nog steeds niet vast en voor de nieuwe Europese Commissie kan men dat alvast bestempelen als een valse start.
In Brussel vond nog maar eens een E.U.-top plaats, de eerste na de Brexit. De vergadering was wel speciaal omdat het ging over het vastleggen van de zevenjarige Begroting en deze keer zonder de U.K. Dat land was een van de grotere bijdragers; men spreekt van 70 miljard. In principe had men nu een begroting kunnen maken die 70 miljard lager lag, maar zo redeneren de Euro-verkwisters niet. De Europese Commissie wil nl het totaalbedrag voor die 7 jaar ongewijzigd laten, waardoor men dus 70 miljard extra zal moeten vinden. Oostenrijk, Zweden, Denemarken en Nederland zijn het echter daarmee niet eens. Zij zijn al grote bijdragers en willen eerder besparen, iets wat de E.U. aan de lidstaten vraagt maar zelf blijkbaar niet wil doen. Voor België, h et land met de grootste staatsschuld na Griekenland en Italië, blijkt geld geen probleem...
Ten titel van info: de Europese begroting bedraagt ± één procent van de welvaart binnen de E.U. Een deel daarvan vloeit terug naar de lidstaten, o.m. voor de landbouw. Daarin wil men nu besparen, maar als straks onze landbouwproducten te duur worden, gaan we ze invoeren van elders zonder waarschijnlijk de nodige garanties op kwaliteit en veiligheid. Dat terwijl er m.i. nog meer dan genoeg kan bespaard worden op de werking van de diverse instellingen. Denk maar aan de maandelijkse verhuis van het hele E.U.-parlement van Brussel naar Straatsburg en terug. Of aan de inkomsten en onkostenvergoedingen van het leger Eiro-parlementariërs, waarvan het gros lui zijn die men in de nationale politiek liever kwijt was of overbodig waren geworden. Weggepromoveerd. .
Op de Europese top werd tenslotte geen akkoord gevonden, zodat die over een paar weken een vervolg krijgt. Uitzonderlijk is dat niet. Op de vorige top i.v.m. de 7-jarige Begroting, in 2013, heeft men ook twee top-vergaderingen nodig gehad.
---
En dan nog dit.
Men herinnert zich waarschijnlijk nog de uitspraak van Jan Hesp dat een gezin van asielzoekers, waarvan de aanvraag tot verblijf na 5 jaar werd goedgekeurd, voor de hele periode waarop ze nog niet was aanvaard, een achterstallig bedrag kreeg uitgekeerd waarmee ze hier (misschien) een huis kon kopen. Grote heisa erover vanwege de oppositie. Die wet werd ondertussen aangepast, waardoor eventuele achterstallige bedragen voortaan pas gaan tellen vanaf de dag van de wettelijke goedkeuring. Wat niet meer dan logisch is.
Hoe het nu verder met de federale Belgische politiek moet, is mij een raadsel. Geen redelijk mens kan geloven dat Dewael en Laruelle de problemen tijdens de krokusvakantie gaan oplossen. Zoals ik al halvelings schreef in mijn blog van gisteren, is het gewoon temporiseren, tijd winnen, zeker nu de oplossing uit de blauwe hoek zou moeten komen, terwijl de Vlaamse liberalen zelf waarschijnlijk niets zullen beslissen vóór hun voorzittersverkiezingen, ergens in maart, achter de rug zijn.
Zeker nadat ‘Magnjet’ de stommiteit gedaan had uitgehaald om juist de opdrachthouder van enige partij die het verschil kon maken – CD&V – te kleineren, waardoor deelnemen voor de tsjeven politieke harakiri zou betekenen. Als men er van uitgaat dat CD&V inderdaad zal bedanken voor het avontuur, dan is het uitgesloten dat er een nieuwe federale regering komt, want dan zitten de drie grootste Vlaamse partijen – VB, N-VA en CD&V - allemaal in de oppositie. Dat, terwijl Vlaanderen 60% van de Belgische bevolking telt, 70% van de Belgische economie omvat en meer dan 80% van de export.
Blijft dan over: nieuwe verkiezingen, al zullen ook die geen garantie zijn om de problemen van dit onmogelijke land op te lossen via de oude rituelen. Wat er zal overblijven is een staat met vier gewesten die in de eigen regio de klus best kunnen klaren en alleen nog dienen overeen te komen wat ze straks nog samen zullen willen en/of kunnen doen. Heikele punten daarbij zullen de verdeling zijn van de staatsschuld en de afbouw van de transfers. Zoals de PS en Co (buiten de MR zijn alle andere Waalse partijen links) het zien, lijkt het er eerder op dat zij rekenen op fase drie : een verdeling van de winst in geval van faillissement!*
*Dit laatste zinnetje is een deel van een toepasselijk mopje, dat zegt dat fase één de moeilijkheden zijn van de ontwikkeling, fase twee de ontwikkeling van de moeilijkheden en fase drie de verdeling van de winst in geval van faillissement.
Het begint zo’n beetje eentonig te worden, nu Flup de Laatste nog maar eens twee ‘opdrachthouders’ heeft aangesteld, steeds volgens hetzelfde afgezaagde procedé, de nummers 9 en 10. Doet me denken aan die tien kleine negertjes van Agatha Christie. De ‘gelukkigen’ zijn deze keer twee liberalen: belgicist Patrick Dewael en Sabine Laruelle (MR), respectievelijk voorzitter van de Kamer en de Senaat. Hun opdracht is in de eerste plaats tijd winnen, ook al omdat de krokusvakantie eraan komt en e.e.a. betekent dat de voorlopig laatste twee pas weer op het paleis verwacht worden op maandag 9 maart.
Wie tijdens de tweede convocatie van de partijvoorzitters bij de koning de hoofdvogel afschoot, was onze vriend Magnjet, die ijskoud aan de persmeute buiten het paleis vertelde dat hij een bruggenbouwer is, iemand die verbindt en altijd bereid blijft tot praten. Als er ooit één voorbeeld moet gegeven worden bij de uitdrukking ‘Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’, dan is het de huidige voorzitter van de PS. Wat een huichelaar, die al tot tweemaal toe elke samenwerking met Vlaanderens grootste partij heeft afgewezen en daarbij de vorige koninklijke opdrachthouder zwaar beledigde.
Men mag m.i. ook wel eens ophouden met het gebruik van dat werkwoord ‘verbinden’, dat te pas en te onpas wordt misbruikt in de aan de gang zijnde discussies. Het betekent tegenwoordig niets anders dan dat men geen andere oplossing voor enige doorbraak heeft.
Kortom, met de aanstelling van een zoveelste duo traditionele bricoleurs toont men duidelijk aan dat men niet bereid is eens ‘out of the box’ te denken en met iets structureel nieuws af te komen, maar steeds blijft geloven in een systeem dat al vier verkiezingen heeft gezorgd voor maandenlange politieke stilstand en dat als geen ander aantoont dat dit België niet werkt.
Vandaag nog enkele partijvoorzitters zien en dan mag onze Flup weer eens zeggen wat ‘zijn’ volgende zet zal zijn. Die ‘zijn’ staat tussen haakjes omdat ik niet geloof dat hij dat zelf allemaal bekokstooft, maar eerder aan zijn raadgevers laat, al heeft die Houssiau, vriend van Geens, zich al eens ferm misrekend door die als opdrachthouder naar voor te schuiven, terwijl zowat de hele politieke wereld dacht dat het De Wever ging worden. Die laatste zal er niet rouwig om zijn dat men hem heeft overgeslagen. Zelfs mocht hij straks toch nog een opdracht krijgen, zal het hem niet moeilijk zijn Sire nog eens te herhalen dat diens land niet meer werkt.
Ondertussen heeft ook ‘Magnjet’ de boter gegeten, door zijn onbesuisd optreden t.o.v. CD&V, de enige Vlaamse partij die nog overtuigd moest worden om met hem mee te doen. Of die andere Vlaamse partij, Open VLD, er nog veel zin in zal hebben, zal eerder afhangen van wie er straks voorzitter wordt. Rond dezelfde tijd, einde maart, verwacht men ook de nieuwste peiling van Het Laatste Nieuws, Le Soir en RTL, die doorgaans aanzien wordt als de meest betrouwbare.
De Wever, die ook niet van gisteren is, heeft tussendoor de gelegenheid te baat genomen om in Terzake te stellen dat het afbetalen van staatsschuld én het gat in de begroting ook niet meteen volledig door een volgende federale regering dient te gebeuren. 2024 wordt dan ook waarschijnlijk hét jaar waarop e.e.a. in dit land echt structureel zal moeten veranderen. Dit kan door de Grondwet aan te passen waarvoor normaal echter een twee-derde meerderheid moet zijn in het federaal parlement. Zolang dat niet lukt, zouden de partijen die het wél willen best eens met de ontgrendelingsspecialisten Vuye en Wouters gaan praten, zoals ik al eens suggereerde in mijn blog van 16 dezer (‘V&W niet vergeten!’) en gebruik maken van de klassieke Belgische achterpoortjes en uitzonderingen die gerealiseerd kunnen worden met een gewone meerderheid.
N.a.v. de weigering van Magnette (‘Magnjet’: goed gevonden hashtag van Crevits) en het voorstel van De Wever om een Vlaams front te vormen, was er meteen de halvelings verwachte njet van blauw Gwendolientje en de even tsjeefse reactie van nieuwbakken CD&V-voorzitter Coens. Die laatste wil wel geen nieuwe federale regering zonder N-VA, maar kan evenmin als zijn voorgangers meteen een duidelijk antwoord geven. Voor Vlaanderen is het maar best dat er nieuwe verkiezingen komen, waarna de Vlaamsnationalisten de traditionele partijen helemaal niet meer nodig zullen hebben. Als die verkiezingen er zouden komen, zullen we weer enkele maanden verder zijn en hopelijk weten wie de nieuwe voorzitter van de Open VLD zal zijn. De partij is aan vernieuwing toe en kan – als dat zou lukken - er alleen maar beter van worden.
Ondertussen heeft het Rekenhof zijn jaarlijkse inkomensaangifte gepubliceerd, waarbij politici, kabinetsmedewerkers en ambtenaren nu voor het eerst niet alleen hun mandaten, maar ook hun inkomsten moesten opgeven. Dat blijkt één grote puinhoop te zijn geworden, waarbij heel wat van die doodwerkers hun aangifte niet eens correct bleken te kunnen invullen. Zelfs een gewezen minister van Begroting, zoals een Vande Lala, bleek er een nul teveel in te hebben staan. En zo’n mensen moeten dan beslissen over inkomsten van anderen! Nog zo iets: men spreekt dan steeds over wat die lui ‘verdienen’. Beter zou zijn te zeggen wat ze ‘krijgen’, want heel wat van hen verdienen het echt niet (dat geldt trouwens ook voor het koningshuis).
Enfin, ik ga er me niet teveel meer aan ergeren, want het zal een nest blijven waarin de kat haar jongen niet zal terugvinden. Wel één opmerkelijk gegeven: de politicus met de meeste renderende mandaten is de heer Karel De Gucht, de man die met de regelmaat van een klok zijn kritiek blijft spuien over andermans zaken en bv recent nog kwam vertellen dat de kiezer de schuldige was van de totstandkoming van de huidige Belgische malaise waaraan hij zelf enkele decennia ijverig aan heeft meegewerkt en nog steeds ijverig zijn zakken blijft vullen!
Dat de procedure om een Belgische federale regering te vormen niet meer lukt, zal nu wel stilletjes aan voor iedereen duidelijk zijn. Hoe men het ook zal draaien en keren, met of zonder het ‘initiatief’ van een koning, het werkt niet meer en is ook niet meer van deze tijd. Het is in de eerste plaats een nederlaag voor de particratie die het politiek leven in dit land steeds heeft kunnen regelen en daartoe niet meer in staat is, mede omdat men de opkomende nieuwe partijen de kans niet geeft mee te doen en de traditionele partijen er niet meer in slagen samen nog een meerderheid te vormen..
De tijd dat de Franstaligen steevast weigerden over staatshervorming en vooral confederalisme nog maar te spreken, laat staan onderhandelen, mag wel eens tot het verleden behoren. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 dezer (‘Uit onverwachte hoek’) zijn er nu ook in Wallonië mensen – en niet de minsten – die het daarover akkoord geraken. Denk maar aan die eerder linkse denktank ‘Institut Jules Destrée’, maar ook aan politici van CdH en MR (met uitzondering van unitarist Bouchez), zodat het niet meer alleen een Vlaamse verzuchting zal zijn..
Zoals directeur Destatte van dat instituut al voorstelde, zou men kunnen vertrekken voor de oprichting van een confederaal België dat zou bestaan uit vier evenwaardige regio’s Vlaanderen, Wallonië en Brussel, plus dat van de Oostkantons. Elke regio krijgt de ruimst mogelijke bevoegdheden en alleen dat wat de regio’s overstijgt (Defensie, Veiligheid, Buitenlandse Zaken bv) zal nog beheerd worden door een Belgische rompregering met een handvol ministers. Dat is geen exclusieve nieuwigheid, want het bestaat reeds in Zwitserland, dat er niet minder welvarend door geworden is. Daar zullen wel enkele kanttekeningen bij horen, zoals een verplichte tweetaligheid voor het Brussels gewest en een oplossing voor de Oostkantonners die daar zelf voor zullen mogen kiezen: zelfstandigheid, e.o.a. samenwerking met Wallonië of bv – waarom niet? – een samengaan met het Groothertogdom Luxemburg.
Het is alleen nog afwachten welke partij de moed zal hebben die eerste stap te zetten. Want als dit land wil overleven, zal het e.o.a. vorm van confederalisme moeten aannemen. ‘La Belgique sera confédérale ou elle ne le sera pas’ om de franskiljon Raymond Colleye te parafraseren, die in 1915 zei: ‘La Belgique sera latine ou elle ne sera pas’.*
*Die uitspraak wordt soms verkeerdelijk toegeschreven aan kardinaal Mercier of aan Charles Rogier, een van de grondleggers van een land dat men niet meer zou uitvinden mocht het nu niet bestaan. Al waren beide heren het waarschijnlijk wel eens met het strandpunt van die Colleye.
Na de zoveelste botte uitval van Magnette was het voor iedereen duidelijk dat Koen Geens geen kant meer op kon. Het verschil met het duo Coens/Bouchez was wel, dat deze twee voortijdig de bons kregen maar dat Geens er, eveneens voortijdig, zelf de brui aan gaf. Voor zover zijn opdracht al geen mission impossible was, was het klaar dat, na de zoveelste scherpe uitval van Magnette in de media, Geens er niets meer van terecht kon brengen.
De koning gaat nu maandag nog maar eens met de partijvoorzitters praten, maar in feite zal dat niets opleveren en zullen ook nieuwe verkiezingen daar weinig of niets aan veranderen. Als de laatste peilingen een beetje kloppen, is de kans groot dat de Vlaamsnationalisten dan in Vlaanderen een meerderheid zullen behalen, met het VB op kop en is de kans nihil dat Magnette, die nu al niet met de N-VA wil praten, dat straks zal doen met het VB.
Als men wil dat dit land blijft bestaan, moet het vormen van een federale regering op een andere manier gebeuren, maar dan een radicaal andere manier. Ondertussen draait het leven hier wel verder alsof er niets gebeurd is. E.e.a. heeft te maken met het feit dat de gewestelijke deelregeringen wél werken in zover ze ervoor bevoegdheden hebben. Het komt er dan ook op aan, zolang er geen nieuwe volwaardige federale regering is, dat de bevoegdheden voor de regio’s worden uitgebreid. Dat hoeft niet altijd volgens de Grondwet te verlopen.
Men zou onze Vlaamse volksvertegenwoordigers, van alle partijen, best eens de raad geven het boek ‘Sleutels tot Ontgrendeling’ van Vuye & Wouters, aan te schaffen. Daarin kunnen ze o.m. vinden welke artikels er geen grondwetswijziging nodig hebben en dus nu al kunnen worden aangepast. Voorbeelden zijn o.m. de taalparitaire samenstelling van de ministerraad en andere organen, de procedure tot herziening van de Grondwet e.d. In hun ‘Ontgrendelboek’ geven Vuye en Wouters tips om deze struikelblokken te ontwijken. Vergeten we niet dat Vuye een grondwetspecialist is die doceert in Wallonië. Zo’n mensen zouden door Vlaanderen moeten gekoesterd worden, want we zullen die straks meer dan nodig hebben. In het slechtste geval zouden de Vlaamse partijen de steun van V&W, zoals ze ook genoemd worden, kunnen gebruiken als stok achter de deur.
Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK), de gedoodverfde opvolgster van Merkel en waarover ik het nog had in mijn blog van 9 dezer (‘Rechts in opmars’) heeft ondertussen de eer aan zichzelf gehouden en aangekondigd dat ze aftreedt als voorzitter van de Duitse christendemocraten (CDU). Meer nog, ze zal ook geen kandidate meer zijn om Merkel volgend jaar eventueel op te volgen als Bundeskanzlerin. De reden van de aftocht is, dat ze zelf besefte dat ze de partij niet meer onder controle had, zeker na de verkiezingen in Thüringen, waarin de plaatselijke CDU een liberaal tot nieuwe minister-president van de deelstaat hielp verkiezen, samen met het uiterst rechtse Alternative für Deutschland (AfD) en weigerde van mening te veranderen, iets wat AKK wou.
E.e.a. betekent dat de CDU waarschijnlijk meer naar rechts zal moeten overhellen. De grootste kritiek die AKK in de partij kreeg was nl dat ze te weinig deed om het eerder linkse profiel dat de partij sinds Merkel gekregen had, niet kon ombuigen. De socialistische SPD, waarmee Merkel een zoveelste ‘Große Koalition’ gevormd had, werkt evenmin. Ook daar nam de voorzitster, een zekere Andrea Nahles, ontslag. ‘Sie schaffen es nicht mehr’.
Namen die circuleren van kandidaten die AKK zouden kunnen opvolgen - Merz, Spahn, Lascher - zeggen ons misschien niet veel, maar klinken in elk geval een beetje gemakkelijker dan Annegret Kramp-Karrenbauer en daar zullen de media niet rouwig om zijn. Het zijn echter allemaal mensen die de partij weer meer naar rechts willen sturen en het niet eens zijn met Merkel die bij een volgende verkiezing eerder een samengaan met die Grünen vooropstaat. Dit zou niet alleen een slechte zaak zijn voor Duitsland, maar ook voor de E.U. (i.v.m.immigratie en inburgering) en de buurlanden, België inbegrepen, die hun economisch wagentje aan de Duitse locomotief hebben hangen.
---
P.S.
Over het verwachte mislukken van Koen Geens als koninklijk opdrachthouder ontbreken mij voorlopig op vrijdagavond nog teveel gegevens, reden waarom ik daar morgen op terug zal komen.
Volgens de laatste gegevens van de Nationale Bank (NBB) groeide de Vlaamse economie in 2018 ‘weer’ sneller dan de Waalse. Dat ‘weer’ staat bij mij tussen haakjes, want dat is al enkele decennia de normale gang van zaken. Alleen in 2017 groeide de Waalse economie iets sneller dan de Vlaamse en daarom had men gehoopt dat onze zuiderburen eindelijk zouden vertrokken zijn om Vlaanderen in te halen. Ondanks al hun Marshall plannen niet, dus. Het wordt nog bedenkelijker voor onze Waaltjes als men weet dat die groei in 2017 grotendeels te danken was aan de forse groei van hun farmaceutische sector. Met de huidige problemen van herstructurering bij GSK ziet het er niet naar uit dat ze zich gaan herpakken. Een tweede reden was de taxshift, die ook in Wallonië gezorgd heeft voor extra werkgelegenheid. En zeggen dat Magnette uitgerekend nu tegen die taxshift oppositie voert. Het lijkt er steeds meer op dat de PS liever heeft dat men in Wallonië niét werkt!
Niet alleen de economische groei, maar ook de jobcreatie groeide in 2018 in Vlaanderen meer dan in Wallonië. Vlaanderen was daardoor in dat jaar goed voor 72% van dc jobcreatie in België.
En over de export zullen we maar zwijgen, zeker? Dat is – zoals ik recentelijk nog schreef – 83%. Vlaanderen heeft momenteel ook een begrotingstekort. Dat is echter uitzonderlijk en dat zou in 2021 moeten zijn weggewerkt. Wallonië spreekt van 2024 en de kans is groot dat die dan nog wel enkele keren zal worden uitgesteld. De Waalse schuld bedraagt nu al meer dan 21 miljard euro en zou tegen 2024 wel eens kunnen stijgen tot meer dan 32 miljard, gewoon omdat men er daar niets aan doet en –officieel – rekent op België, goed wetend dat het straks Vlaanderen – in werkelijkheid - weer zal zijn die het zal mogen betalen.
Wanneer gaat dat eens ophouden?
---
En dan nog dit.
Zopas sloot de E.U. een handelsakkoord met Vietnam. Enige kritiek gehoord uit Wallonië, zoals recentelijk nog tegen het akkoord met die Zuid-Amerikaanse landen? (Mijn blog van 7 dezer: ’De dommocraten’). Of gebeurt dat nu niet omdat Vietnam nog door communisten wordt beheerd?
N.a.v. een pleidooi door federaal procureur Fréderic van Leeuw om het terreurproces over de aanslagen in Brussel en Zaventem van 22 maart 2016. niet voor assisen te brengen, is er een hele politieke discussie ontstaan om het Grondwetsartikel 150 daarover aan te passen. Er is daarvoor echter een 2/3 parlementaire meerderheid nodig en dat ligt gevoelig in dit land van wettelijke achterpoortjes en uitzonderingen. Het zou dan ook beter zijn dat artikel volledig af te schaffen en dergelijke procedures te laten verlopen voor de correctionele rechtbank.
Aanleiding voor deze démarche is het feit dat zo’n megaproces onmogelijk kan plaatsvinden in het verouderde en kaduke Justitiepaleis in Brussel. Men wil het nu doen in de leegstaande gebouwen van de NATO in Evere. Die moeten dan wel tegen 1 juni van dit jaar aangepast worden en dat zal niet niks zijn. Men zou ze moeten ombouwen tot een gerechtszaal met drie zalen – een zittingszaal en twee zalen voor de slachtoffers – plus nog eens drie zalen extra voor het publiek, een cellencomplex en God weet wat nog. Kostprijs: ettelijke miljoenen, terwijl niemand weet wat men er daarna nog mee zou aanvangen. En daar houdt het zelfs niet bij op.
Dat proces zou wel eens negen maanden kunnen duren en de juryleden zouden duizenden vragen te beantwoorden krijgen. Hoe gaat men dat regelen met een jury bestaande uit mensen die ergens ook hun eigen werk daarvoor moeten laten staan. Bij het proces Nemouche, de terrorist die vier mensen doodschoot in het Joodse museum, zijn er in zes weken zeven juryleden die afgehaakt hebben. Kortom, dit wordt één grote puinhoop à la belge.
Als gevolg van e.e.a. heeft de N-VA nu voorgesteld Assisen helemaal af te schaffen. Alhoewel daarvoor geen nieuwe federale regering nodig heeft (2/3 meerderheid in het parlement volstaat) kan men zich wel afvragen of dat zal lukken In Vlaanderen zijn de centrumrechtse partijen daarvoor al grotendeels gewonnen, de linkse en Waalse partijen blijven hameren op preventie, alhoewel de geschiedenis geleerd heeft dat het niets uithaalt bij would-be terroristen.
