N.a.v. de discussies over de naamsverandering van (de) Vooruit en de zaak El Kaouakibi begint men zo stilaan te beseffen dat de diverse politieke partijen geld zat hebben. Dat is ook zo, alles samen krijgen ze van de Staat jaarlijks meer dan 70 miljoen euro. Vroeger konden de traditionele partijen dat netjes onder elkaar verdelen. Daar de subsidies echter afhangen van het aantal stemmen dat partijen halen bij verkiezingen, krijgen zij die veel stemmen verliezen ook veel minder geld, zoals ik reeds schreef in mijn blok van gisteren (‘Traditionele problemen’). Daartegenover staat dat nieuw opkomende partijen die wél de wind mee hebben, nu ook hun deel krijgen. Daarmee kan bv het Vlaams Belang voor honderdduizenden euro’s adverteren op de (a)sociale media – waarmee ze het cordon van de officiële media omzeilt - en heeft de N-VA er zelfs al een kantoorgebouw mee gekocht dat ze verder door verhuurt.
Als de traditionele partijen - socialisten, liberalen en christendemocraten hun zetels hadden kunnen behouden, dan zou er geen sprake zijn van enige discussie over de subsidies, maar nu ze het geld moeten delen met de opkomende oppositiepartijen, is dat er teveel aan. Nochtans zijn zij het die de wetten daaromtrent vroeger hebben goedgekeurd.
---
Van geld gesproken, nog enkele cijfers over het onverkwikkelijke El Kaouakibi gebeuren in Antwerpen:
Volgens de audit heeft de dame in kwestie in totaal 202 facturen bij de stad Antwerpen ingediend, voor in totaal 3,4 miljoen euro aan stedelijke subsidies. Van die 202 waren er maar 71 helemaal in orde. Bij de resterende 131 waren er problemen, gaande van ‘onduidelijk’ tot ‘onterecht afgerekend’ en zelfs ‘gemanipuleerd’ of ‘dubbel betaald’. Voor 41 facturen, in totaal goed voor 350.000 euro, blijkt er een serieus probleem te zijn. Dat is wat anders dan wat ‘slordigheid’ zoals Vande Lanotte eerst beweerde. Die heeft zich nog eens laten horen en beweert nu dat er heel wat niet bewezen is en het bedrag waarover geen uitleg is ‘maar’ een kleine 100.000 euro zou zijn. Walter Van Steenbrugge, voor wiens advocatenbureau hij tegenwoordig werkt, werd ooit door Kaaiman omschreven als ‘de advocaat met de meeste verloren zaken in België’. Daar zouden er straks nog wel enkele bij kunnen komen.
Onze Vlaamse traditionele partijen zitten met serieuze problemen en wel o.w.v. dezelfde reden: Sinds het Agustaschandaal mogen ze niet meer gefinancierd worden van buitenaf, maar krijgen ze als compensatie subsidies van de Belgische staat. Die subsidies worden gegeven in verhouding tot het aantal stemmen dat de partijen hebben behaald in de laatste verkiezingen. Door het feit dat zowel socialisten, liberalen als christendemocraten bij die laatste verkiezingen echter flink wat stemmen verloren hebben, is die steun een stuk minder geworden en dat laat zich voelen.
Zo is er bij de socio’s heel wat discussie over de beslissing van ‘mateke’ om de naam van de partij te veranderen in ‘Vooruit’, exact dezelfde als die van Gentse kunstencentrum dat die naam reeds draagt sinds mensengeheugenis. Partij en centrum zouden daarover nu een ‘dading’ hebben, wat in mensentaal wil zeggen dat ze een akkoord hebben om tot een minnelijke schikking te komen. Hoe die er juist uit gaat zien, is nog koffiedik kijken, maar wat wel al zeker is, is dat die grap van ons Mateke zo’n 150.000 euro zou kunnen kosten, waarbij de partij er ‘maar’ een derde van voor haar rekening zou nemen .
Bij Open VLD zullen ze voortaan ook wel twee keer nadenken vóٕór ze nog eens 50.000 euro gaan neerleggen om een wit konijn te lanceren in de politiek (nota bene: ten koste van de eigen andere kandidaten en met de centen van de overheidssubsidies).
Bij CD&V tenslotte broedt kersvers voorzitter Coens op een ‘aanpassing’ van de statuten, waar heel wat gevestigde namen in de partij het moeilijk mee hebben. Het probleem daarbij is dat de partij geen boegbeelden meer heeft zoals vroeger een Martens of een Dehaene. Yves Leterme kon er nog net door, maar Kris Peeters was een ramp en na hem gaapt de afgrond.
Als die partijen morgen in Vlaanderen nog willen meetellen, dan moeten ze in de eerste plaats Vlaams denken en niet langer meedoen aan een anti-Vlaamse federale regering waarvoor in het eigen Vlaanderen geen meerderheid is. België heeft afgedaan, het werkt niet meer. Eens de coronacrisis voorbij zal dit meer dan ooit duidelijk worden.
‘Royal Excel Mouscron’, zoals de voetbalclub uit Moeskroen officieel heet, is eindelijk uit de Jupiler Pro League gezakt en verwezen naar 1B (en misschien lager). Voor de zesde keer in zeven jaar hing de club tussen hangen en wurgen en dat had meestal niet direct met voetballen zelf te maken. Constant geldgebrek, waardoor spelers en staf regelmatig hun loon niet tijdig kregen uitbetaald. Grote problemen om elk jaar aan de broodnodige proflicentie te geraken (dat geldt ook nu weer). De club was in feite al jaren in handen van enkele eerder schimmige makelaars, wat volgens het voetbalreglement niet mocht. Er ging geen jaar voorbij zonder dat andere clubs tegen die van Moeskroen beroep aantekenden bij het verkrijgen van de licentie, omdat zij zich benadeeld vonden. Trainers die werden opgedrongen door het Franse Lille, waarmee e.o.a. akkoord was en dat ook spelers uitleende die dan de voorrang kregen om te spelen. Enfin, er waren weinig regels die bij Royal Excel Mouscron niet overtreden werden. Dat het allemaal nog zo lang heeft kunnen duren, is waarschijnlijk het gevolg van het feit dat Moeskroen ten zuiden van de taalgrens ligt. Een Vlaamse club zou het in de belgicistische competitie met een allochtone voorzitter die het Nederlands niet machtig is, al lang hebben moeten opgeven. En dat in een competitie waarin 14 van de 18 clubs uit Vlaanderen komen.
Topvoetbal is geen feest meer, maar keiharde business, zoals we uitgerekend zopas nog hebben kunnen vernemen, nu een twaalftal topclubs uit Engeland, Italië en Spanje zinnens zijn een aparte competitie op te starten, met als enig doel dat ze denken zo nóg meer geld te zullen incasseren.
Bijna een kwart van de nieuwe bedrijfswagens in België heeft een stekker. Twee derde ervan zijn wel een plug-inhybrides, die dus zowel een elektrische- als een verbrandingsmotor hebben. Zuiver elektrisch rijden blijft voorlopig een risico. Het is trouwens opmerkelijk dat het marktaandeel voor particulieren van de ‘stekkerauto’s’ in het eerste kwartaal van dit jaar maar 3,5% bedroeg. Dit heeft niet alleen te maken met de schrik om mogelijke problemen en een nog altijd te beperkte radius, maar ook door de prijs van die wagens. Met de bedrijfswagen is men destijds begonnen als alternatief voor loonsverhogingen, die niet konden o.w.v. de wet van 1996 i.v.m. de concurrentiepositie van het land t.o.v. de buurlanden en waarover nog steeds discussie bestaat. De kosten van de bedrijfswagens kunnen nl worden afgetrokken van de belastingen.
Het zal nog wel even duren voor we met zijn allen elektrisch zullen gaan rijden, zeker voor mensen die verder rijden dan de onmiddellijke omgeving. E.e.a. zal ook te maken hebben met de extra aanmaak van energie wat zeker in dit land te wensen over laat. De huidige dreiging van een falende en/of te dure stroomvoorziening is niet van dien aard om daarin veel verandering te brengen.
Met al dat nieuws over corona en de vaccinaties zou men nog vergeten dat er in dit land nog andere problemen zijn. Dat van de stroomvoorziening bv.
De federale regering moet nog altijd definitief beslissen wat er zal gebeuren om de stroomproductie van de twee laatste kerncentrales op te vangen. Dit zou kunnen door ze te vervangen door negen (9!) gascentrales die niet alleen miljarden euro gaan kosten, maar bovendien CO2 uitstoten, terwijl de Europese normen een verhoging van CO2 niet meer toestaan. Daar komt nog bij dat deze gascentrales niet constant zullen draaien en misschien maar af en toe moeten invallen, wat ze niet rendabel maakt en de poort opent naar de zoveelste zware subsidiëring.
Zopas werd er in Limburg door de provincie zelf een vergunning voor de bouw van zo’n gascentrale aan de Duitse energiereus RWE in Dilsen-Stokkem afgewezen. Dat gebeurde recentelijk ook bij BASF in Antwerpen en in Maasbracht. Die laatste plaats ligt dan wel in Nederland, maar vlak over de grens, zodat die ook op het Belgische net had kunnen worden aangesloten. Verder eist de Waalse deelregering voor een geplande gascentrale in Manage dat die 30% van de CO2 uitstoot moet opvangen en dat via een technologie die nog in haar kinderschoenen staat.
Het probleem dat er straks zir aan te komen, zal zijn dat er voor de laatste kerncentrales helemaal geen alternatief meer zal zijn, nu ook de uitbater ervan, Engie/Electrabel, de uitbating niet meer voorziet in haar begroting. Het resultaat van deze patstelling is, dat er ofwel een tekort aan stroom zal zijn in dit land, ofwel dat de beschikbare stroom zal moeten worden ingevoerd en nog duurder zal worden. België heeft nu al een stroomvoorziening die de verbruiker meer kost dan die uit de buurlanden.
‘Regeren is vooruitzien’ wordt wel eens gezegd. Dat geldt blijkbaar niet voor dit land. Tinne Van der Straeten, federaal minister van Energie (Groen) noemt het een ‘gedeelde verantwoordelijkheid van iedereen’ Doet bijna denken aan de zaak El Kaouapiki, waarin die uitspraak ook al gevallen is.
China mag dan een probleem zijn voor de wereldvrede, het Rusland van Poetin is dichter bij huis en blijft in de eerste plaats een bedreiging voor de buurstaten uit het voormalige Oostblok. De laatste tijd rommelt het daar weer flink tussen Rusland en Oekraïne. De toename van gevechtstroepen aan de Russische zijde van de grens lijkt veel op wat er in 2014 gebeurde vóór Poetin de Krim annexeerde. Zou nu de Don Bas aan de beurt zijn?
Ook het proces over het neerschieten van het toestel van Malaysian Airlines boven Oekraïne in 2014 blijft de geesten beroeren, in de eerste plaats in Nederland waar de meeste van de 300 slachtoffers vandaan kwamen en waarover nog steeds een proces loopt.
Dat ‘Slow Joe’ uitgerekend nu een aantal Russische diplomaten en technici van de ambassades zijn land uitwijst en tegelijkertijd zegt betere betrekkingen te willen hebben met Poetin is dan weer een contradictio in terminis. Dat is warm en koud tegelijk blazen. Het is trouwens ook fout uitgerekend nu de Amerikaanse en geallieerde troepen terug te trekken uit Afghanistan. Iedereen weet dat de Taliban dan straks weer vrij spel zal hebben. Het reguliere Afghaanse leger, of wat ervoor moet doorgaan, is geen partij voor de rebellen.
---
En dan nog dit:
Noord Korea zal deze zomer niet deelnemen aan de Olympische Spelen van Tokio. Kim Jong-Oen wil op die manier zijn atleten beschermen tegen de Covid19. Ondertussen heeft hij ook alle grenzen met China afgesloten, het enige land waarmee Noord Korea handel drijft, waardoor zijn land niet meer bevoorraad kan worden. Dat zijn mensen straks niet van Covid19, maar van de honger zullen sterven is voor Oen blijkbaar geen probleem.
In ’t Pallieterke van deze week staat een uitgebreid interview met Rik Van Cauwelaert, de éminence grise van de Vlaamse journalistiek. Ik volg hem al jaren, eerst in Knack, waar hij in 2012 – als hoofdredacteur, nota bene - samen met Koen Meulenaere (‘Kaaiman’) opstapte omdat hij het niet meer eens was met de eerder pseudolinkse en belgicistische richting die het blad insloeg. Later volgde ik hem en Kaaiman in hun column in de weekeindedities van De Tijd en dat doe ik nog steeds voor wat Rik betreft. Kaaiman heeft ondertussen – jammer genoeg – afgehaakt.
Wat mij trof in het verhaal van Van Cauwelaert in mijn lijfblad - ik lees ’t Pallieterke van mijn vijftiende, vanaf een juninummer van 1955 – is, dat hij de school verliet op 16-jarige leeftijd. Dat is nu krak hetzelfde van wat ik gedaan heb. De dag van vandaag is het voor iedereen zaak dat de wereld zo verandert dat men moet blijven leren, ook als men een diploma heeft. Vroeger was dat niet zo. Wie een diploma had, zat goed voor een groot deel van zijn leven en soms zelfs voor heel zijn leven. Rik dus niet en Ik evenmin.
Ik had er wel vier jaar Grieks-Latijnse humaniora opzitten toen ik de school verliet en na mijn legerdienst en enkele omzwervingen toch terecht kwam in het immobiliënkantoor van vader die men gerust een fantast mocht noemen. N.a.v. het bericht dat de Aga Khan op Sardinië rond de jaren 1960 een paar honderd hectaren aan kustgronden had gekocht, besloot hij daar ook zijn kans te wagen. Ik mocht er heen, 23 jaar jong, met een vrouwtje van 20 en een eerste kindje van negen maanden. En ik moest nog snel wat Italiaans leren. Daar kreeg ik twee weken de tijd voor en deed dat met een Assimilboekje.
Ik ga hier heel mijn geschiedenis niet vertellen, maar later – toen ik bij DAF terecht kwam - leerde ik er daar bij de afdeling Bezoeken nog Spaans en spijkerde ik mijn Duits wat bij via de avondschool. Eens in Eindhoven aanbeland, heb ik daar nog Portugees bij geleerd en de Scandinavische talen. Dat gebeurde met Engelstalige Teach-Yourself boekjes en met de medewerking van DAF’s importeurs in die landen, die me de rondleidingsteksten vanuit het Engels vertaalden. De internationale pechdienst, waar ik later bij DAF in terecht kwam, was de ideale plek om talenkennis te onderhouden. Als daar de telefoon ging, wist men nooit in welke taal men zou spreken. De kennis van vier talen: Nederlands, Frans, Engels en Duits was er verplicht. Op kosten van de zaak kon men er nog Spaans en Italiaans bij leren, maar die talen kon ik toen al.
Om maar te zeggen dat het loonde - en nu nog meer dan vroeger - te blijven leren. Ik denk niet dat Rik Van Cauwelaert me zal tegenspreken.
In Luik, ‘de vurige stede’, dreigde maandag de rebellie en de burgerlijke ongehoorzaamheid. Volgens het avondnieuws van maandag op RTL, dat dinsdag op de Vlaamse zenders werd bevestigd, had de plaatselijke horeca gezegd dat ze – wat er ook nog beslist zou worden - op 1 mei tenminste de terrassen toegankelijk zou maken voor de klanten en zowel de gouverneur (MR) als de burgemeester (PS) hadden al laten verstaan dat zij zich daartegen niét zouden verzetten.
In hoever die dreiging heeft meegespeeld en in hoever de beslissingen die gisteren genomen werden door het Overlegcomité zullen gevolgd worden, blijft koffiedik kijken. Maar ook hier lijkt de klassieke uitdrukking ‘If you can’t convince them, confuse them’ mee te spelen. Belangrijk is wel dat de overheid belooft dat men hoe dan ook zal kunnen blijven rekenen op de heersende steunmaatregelen, want anders zal het voor veel zaken niet lonen gedeeltelijk open te gaan.
Tussendoor heeft Pfizer/BioNTech extra vaccins beloofd, die de twijfels bij die van AstraZeneca en Johnson & Johnson kunnen compenseren, alhoewel ook in deze situatie men er het raden naar heeft. Ondergetekende krijgt morgen zijn tweede Pfizer-prik en dat zal dan wel degelijk doorgaan.
Tenslotte nog iets voor de taalfanaten: zo’n prik wordt in het Oxford Engels ‘a jab’ genoemd, maar in Amerika ‘a shot’. Als het kind maar een naam heeft.
Als er één ding goed is aan die affaire El Kaouakibi dan is het dat het heeft aangetoond dat er e.e.a. niet klopt met de subsidierage in Vlaanderen. De Vlaamse regering wil dit jaar meer dan 13 miljard euro aan subsidies uitgeven, allemaal geld dat wordt weggegeven zonder dat daar veel tegenover staat. En dat in een jaar waarin de coronafactuur niet mals zal zijn. Vlaams minister van Financiën Matthias Diependaele (N-VA) wil daar tegen het einde van dit jaar iets aan doen door een subsidiebank op te richten waardoor men een klaardere kijk zal hebben op de doolhof aan subsidies waarin men door de bomen het bos niet meer ziet. Als de drie bestuursleden van ‘Let’s Go Urban’ niet waren opgestapt, waarna een voorlopige bestuurster diende te worden aangesteld, dan had het hele geldverkeer in El Kibi’s netwerk waarschijnlijk nog lustig verder kunnen draaien. Er was gewoon geen controle op.
Het probleem daarbij is, dat subsidies de enige manier is die Vlaanderen heeft om economisch wat bij te sturen. De bedrijfsfiscaliteit en met name de vennootschapsbelasting is grotendeels federaal gebleven, Een reden temeer om dit land te splitsen.
Dit betekent niet dat men alle subsidies zou moeten afschaffen. Na het uitkomen van de zaak El Kaouakibi is het echter wel duidelijk dat het zo niet verder kan met deze steekvlampolitiek en dat een controle ervoor moet zorgen dat het niet verder de spuigaten uitloopt.
---
N.a.v. de reactie van lezer Ottorongo op het uitdelen van geld door minister Kitir (Vooruit), kan ik alleen maar zeggen dat hij gelijk heeft. ‘Het probleem met socialisme’ zei Margaret Thatcher, ‘is dat je op termijn steeds op het punt komt dat je andermans geld hebt opgebruikt’.
Dit geldt trouwens niet alleen voor het Overheidsgeld (dat van de belastingbetaler), zoals lezer Rob het terecht stelt, maar nog meer voor dat van de ngo’s. Een Italiaanse studie daarover stelde vast dat amper 10% van het gestorte geld terecht komt bij de mensen die het nodig hebben. De rest gaat naar ‘kosten & administratie”.
Abiy Ahmed, de premier van Ethiopië kreeg in 2019 de Nobelprijs voor de Vrede omdat hij gezorgd had voor verzoening in zijn land en de regio. Begin november 2020 begon diezelfde Ahmed wat hij een ordehandhavingsoperatie noemde, maar wat eerder een oorlog was tegen een opstandige beweging in Tigray, de noordelijkste provincie van het land. Hij werd daarbij gesteund door het buurland Eritrea, wiens militairen een handje kwamen toesteken en er gruwelijke misdaden pleegden. Een maand later kondigde Ahmed wel de overwinning af, maar daar blijkt ter plaatse weinig van te merken. Hij vroeg ook aan Eritrea haar troepen uit Tigray terug te trekken, maar niets wijst erop dat dit gebeurd is.
Het is niet de eerste keer dat het Noorse comité, dat de Nobelprijs voor de vrede uitkeert, zich verslikt heeft. Denk maar aan Palestina en Myamar. Men zou tenminste mogen verwachten dat dat comité eens van zich zou laten horen, maar dat gebeurt bij mijn weten niet.
Ondertussen mag het Westen weer eens bijspringen en heeft o.a. ook onze nieuwe minister van Ontwikkelingssamenwerking, Meriame Kitir (Vooruit), al vier miljoen euro ter beschikking gesteld voor de slachtoffers van al dat geweld, gelukkig niet rechtstreeks maar via het Internationale Rode Kruis. Dat terwijl het er sterk op lijkt dat die Ahmed het geld van zijn Nobelprijs voor de Vrede gebruikt heeft om oorlog te voeren i.pl. verzoening.
---
En dan nog dit.
In onze media ooit al gehoord over Vlaamse renners? Altijd maar over Belgen, zelden over Vlamingen. Dat terwijl minstens 90% van de beroepsrenners Vlamingen zijn. Sinds Maxime Monfort er vorig jaar mee ophield en met het (tijdelijk?) uitvallen van Philippe Gilbert (38) zou ik niet weten welke Waalse coureur van enige betekenis er nog rondrijdt bij de beroepsrenners.
Ik heb het vroeger al een enkele keren gehad over het boek van wijlen professor Juul Hannes, nl ‘De mythe van de omgekeerde transfers’, waarin de professor de beweringen van francofonen en belgicisten weerlegt als zou Vlaanderen ooit ook geld hebben gekregen van Wallonië en Brussel. De professor had heel de Belgische geschiedenis vanaf 1830 uitgekamd en niets gevonden. Vijftien jaar na de eerste publicatie en negen jaar na het overlijden van Hannes komt er een nieuwe uitgave van zijn boek, met daarbij enkele extra aanvullingen die zijn betoog alleen maar verstevigen. Het boek is verkrijgbaar bij Uitgeverij Egmont.
De transfers zouden momenteel jaarlijks nog steeds zo’n 12 miljard euro bedragen en goed zijn voor 6% van het Vlaams Bruto Regionaal Product. Ter vergelijking: de eenmaking van Duitsland heeft enorm veel geld gekost, maar nooit meer dan 4,8% van het Duitse bbp. Volgens het akkoord bij de zesde staatshervorming in 2014 – het lijkt afgezaagd, maar men kan het niet genoeg herhalen – dat mede ondertekend werd door de PS, was bepaald dat men die transfers vanaf 2024 stelselmatig zal afbouwen tot en met 2033, wanneer ze zouden moeten zijn uitgedoofd. De Vlaamse partijen hoeven daarvoor niets speciaals te doen, alleen zich te houden aan de gemaakte afspraken van 2014.
---
En dan nog dit.
De pas overleden Hertog van Edinburgh, Prins Phillip , heb ik ooit ontmoet. Die was ergens in de jaren 1980 door de familie van Doorne – de stichters van DAF – uitgenodigd om naar een springwedstrijd voor paarden te komen kijken in Noord-Brabant (in Nederland noemt men dat ‘Concours hippique’, op zijn Frans!). De van Doorne’s hadden een eigen manege en maakten van de gelegenheid gebruik om de prins de fabriek in Eindhoven te laten zien. Hij kwam ook langs bij ITS, DAF’s internationale pechdienst , waar ik een van de operators was en kreeg er de hele uitleg over de strandingen van Britse voertuigen ‘on the continent’, zoals de Britten Europa noemden en van buitenlanders in de UK. Dat was in die tijd, toen er nog geen gsm’s in omloop waren, een hele onderneming.
