Abiy Ahmed, de premier van Ethiopië kreeg in 2019 de Nobelprijs voor de Vrede omdat hij gezorgd had voor verzoening in zijn land en de regio. Begin november 2020 begon diezelfde Ahmed wat hij een ordehandhavingsoperatie noemde, maar wat eerder een oorlog was tegen een opstandige beweging in Tigray, de noordelijkste provincie van het land. Hij werd daarbij gesteund door het buurland Eritrea, wiens militairen een handje kwamen toesteken en er gruwelijke misdaden pleegden. Een maand later kondigde Ahmed wel de overwinning af, maar daar blijkt ter plaatse weinig van te merken. Hij vroeg ook aan Eritrea haar troepen uit Tigray terug te trekken, maar niets wijst erop dat dit gebeurd is.
Het is niet de eerste keer dat het Noorse comité, dat de Nobelprijs voor de vrede uitkeert, zich verslikt heeft. Denk maar aan Palestina en Myamar. Men zou tenminste mogen verwachten dat dat comité eens van zich zou laten horen, maar dat gebeurt bij mijn weten niet.
Ondertussen mag het Westen weer eens bijspringen en heeft o.a. ook onze nieuwe minister van Ontwikkelingssamenwerking, Meriame Kitir (Vooruit), al vier miljoen euro ter beschikking gesteld voor de slachtoffers van al dat geweld, gelukkig niet rechtstreeks maar via het Internationale Rode Kruis. Dat terwijl het er sterk op lijkt dat die Ahmed het geld van zijn Nobelprijs voor de Vrede gebruikt heeft om oorlog te voeren i.pl. verzoening.
---
En dan nog dit.
In onze media ooit al gehoord over Vlaamse renners? Altijd maar over Belgen, zelden over Vlamingen. Dat terwijl minstens 90% van de beroepsrenners Vlamingen zijn. Sinds Maxime Monfort er vorig jaar mee ophield en met het (tijdelijk?) uitvallen van Philippe Gilbert (38) zou ik niet weten welke Waalse coureur van enige betekenis er nog rondrijdt bij de beroepsrenners.
|