Ge zult maar een olympische medaille gewonnen hebben. Na jaren van training en opoffering is het dan toch gelukt, zoals bv bij Tia Hellebaut. Tot eer en glorie van het vaderland. Wordt Vlaams nationalisme door de ware Belgen beschouwd als iets verwerpelijks, Belgisch en ander staatsnationalisme moet kunnen. Op de Spelen hebben we daar alles van gezien. Dat is dan de zonnekant van de medaille (letterlijk en figuurlijk). De schaduwkant ervan is, dat bv Hellebaut van het BOIC een premie van 5.000 euro krijgt, maar daar zo ongeveer de helft zal moeten van afgeven aan de fiscus van datzelfde land dat ze zo even wereldwijd in de kijker heeft gezet. Van stank voor dank gesproken. Hetzelfde geldt voor de 4 x 100 meter loopsters. En dan is men verwonderd, als sportlui uitwijken naar fiscale paradijzen zoals Monaco! Hetzelfde doet zich trouwens ook voor, wanneer mensen een afscheidspremie krijgen op hun werk. Ook daarvan vloeit ongeveer de helft terug naar de bodemloze staatskas (als men voor 2009 het vooropgestelde overschot van 0,3% wil halen, is er nog een tekort van vier en een half miljard euro!). De staat heeft zo bv miljoenen euro binnengekregen dank zij de massale afdankingen bij VW-Vorst en GM Antwerpen. Maar niet iedereen wordt zo slecht behandeld. Voor de premies bij de Koningin Elisabethwedstrijden (piano, viool en zang) wordt niets afgetrokken. Dat daar hoogst uitzonderlijk een landgenoot bij is, is natuurlijk een puur toeval. Eigen volk laatst!
De kwakkelzomer loopt op zijn einde. Het kan nog mooi weer worden, echt zomer zal er niet meer bij zijn. Dat komt ook, daar de dagen steeds korter worden. Ondertussen is bijna iedereen weer aan de slag. Volgende week herbeginnen de scholen en wordt verondersteld, dat zelfs de regering Leterme-bis weer in gang schiet. Het parlement, dat al meer dan veertien maanden zo goed als niets heeft uitgespookt, krijgt er nog een maand vakantie bovenop. Er zijn slechtere stielen... Leterme zat dus een weekje in Peking, zogezegd als toerist en sportief supporter. Tussendoor bracht hij dan wel een officieel bezoek aan de Chinese eerste-minister, waarbij ik me afvroeg of die wel wist wie Leterme was. Misschien had hij al wel van De Gucht gehoord en dat was dan een risico. Maar deze keer hield Karel de lippen op elkaar. Zogezegd zou er tijdens het gesprek, dat amper 25 minuten duurde, ook gepraat geweest zijn over de mensenrechten in China, maar dat zal dan wel in zeer omfloerste termen geweest zijn. China is economisch té belangrijk geworden om echte daden ter zake te stellen. Enfin, met dat bezoek zullen de kosten van de China-reis er wel uit zijn, zeker? Een Vlaming die de laatste weken in China meer in de schijnwerpers is getreden, was natuurlijk Jacques Rogge. Normaal gesproken zouden we er fier over mogen zijn een streekgenoot als hoogste personaliteit van het Internationaal Olympisch Comité te hebben. De vraag is alleen: hoe Vlaams is Rogge nog? Heel weinig, denk ik. Het is het zoveelste geval van de geografische Vlaming die, in dit geval, door het internationaal gebeuren gerecupereerd is en die zijn tong wel driemaal rond zal draaien vooraleer hij het woord "Vlaams" uit zal spreken. Joost (Ballegeer) wist het.
"Kortom, we mogen al blij zijn met één, misschien twee medailles. Ik hoop me te vergissen, maar vrees er niet ver naast te zullen zitten". Bovenstaande is de laatste zin uit mijn blog van 08.08.08, de openingsdag van de Olympische Spelen. Ik heb nog gelijk gekregen ook. Goed gepronostikeerd, dus. De alinea ervoor schreef ik trouwens ook, dat alle Belgische hoop gevestigd was op Gevaert en Hellebaut en ook dat bleek te kloppen. Ik sta er zelf van te kijken. Nu was het niet allemaal kommer en kwel. Er werden in het Belgische kamp verschillende persoonlijke én Belgische records gebroken. Er zijn enkele jonge beloften, zoals die zestienjarige zwemster en even jonge turnster. Er zijn de ook nog jonge broers Borlée en hun zus (raar dat het Waalse succes op de Spelen uit één familie komt!). Toch kunnen we er niet naast kijken dat Nederland weer 16 medailles in de wacht sleepte, waarvan liefst 7 gouden. Vooral die van de dames ploegsporten, hockey en waterpolo (ze versloegen de States!), vielen op. Er zijn natuurlijk 50% meer Nederlanders dan Belgen, maar dan hadden we nog een tiental moeten halen als we beter geweest waren. Er is nog veel werk aan de winkel. Dat bleek trouwens ook uit een recent persbericht, dat vertelde dat één derde van de nieuwe rekruten in het Belgische leger er binnen de twee jaar de brui aan gaf, met als voornaamste klacht: te zware fysieke inspanningen... Over een paar weken zijn er in hetzelfde Peking de Paralympics, de Spelen voor de mindervaliden. In Athene haalde België in die categorie liefst 7 medailles. Misschien gaan die onze eer nog redden. Tenslotte nog dit: die uitvinding van dat "olympisch diploma" voor wie bij de eerste acht eindigde, vind ik maar niets. Wie komt nu op zo'n idee? Volgens mij mensen die op voorhand al vreesden met lege handen te zullen moeten terugkeren en de atleten dan maar blij wilden maken met een dooie mus.
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat de regeringen Verhofstadt een ramp zijn geweest, voor dit land in het algemeen en voor Vlaanderen in het bijzonder. maar wie ben ik? Het doet dan ook deugd dezelfde opmerkingen te kunnen horen van iemand die uit een onverdachte hoek komt en met kennis van zaken spreekt. In de katern "Economie & Financiën" van De Standaard van gisteren, stond er een interview met professor Frans Vanistendael. De man was dertig jaar professor fiscaal recht aan de KU Leuven en zes jaar decaan aan de rechtsfaculteit van dezelfde KU Leuven, fiscaal advocaat, koninklijk commissaris voor fiscale hervorming en twintig jaar lid van de Hoge Raad voor Financiën. Hij coördineerde diverse studies voor het IMF, de Oeso en de E.U. De man is sinds vorig jaar met emeritaat (op pensioen), maar is sindsdien directeur van het befaamde bureau voor fiscale documentatie in Amsterdam. Deze specialist ter zake geeft een vernietigend oordeel over de Verhofstadts regeringen, die konden werken onder een gunstig gesternte. De economie deed het goed en de rente lag laag. Toch is er nooit een overschot opgebouwd. De belastinghervorming die werd doorgevoerd heeft de huidige regering (van Leterme, dus) opgezadeld met een gigantische erfenis. Verhofstadt voerde die hervorming door, de factuur is voor Leterme. De federale staat is blut, de Vlaamse deelregering heeft geld zat en de Waalse geeft het geld uit op een onverantwoorde manier. Volgens Vanistendael is de Belgische staat dood, als er geen serieuze staatshervorming komt, waarbij - volgens hem - de personenbelasting moet gesplitst worden. Daarbij zou hij tien tot vijftien procent federaal laten en zouden de gewesten zelf bepalen hoeveel opcentiemen ze erbij zouden doen. Dit dan volgens een specialist ter zake, die zijn hele leven in de betreffende materies gewerkt heeft. De vraag is maar, of er ooit iets van in huis zal komen. Het alternatief zal inderdaad een staat zijn die op sterven zal liggen en daarmee zit hij op dezelfde golflengte als de Vlaams-nationalisten.
We naderen eind augustus, de periode van de Vlaamse bedevaarten. Bedevaarten, meervoud, want sinds 2002 zijn er twee. Toen scheidde de rechtervleugel van de Vlaamse Beweging zich af van de oorspronkelijke IJzerbedevaart, nadat deze laatste gekaapt was door de zoetwaterflaminganten van de Volksunie. Dat was één van de beloningen die de partij kreeg van de toenmalige federale regering waarvan ze deel uitmaakte, nadat ze haar Vlaamse principes overboord had gegooid en Hugo Schiltz o.m. "Leve België" had geroepen. De weinige echt overtuigde Vlamingen die in het bestuur van het IJzerbedevaartcomité zaten, werden vakkundig weggepest. De enkelingen, die er nu nog in zitten en het label "Vlaams" dragen, zijn eerder de gebruikelijke nuttige idioten. Ondertussen blijft de modale Vlaamsgezinde weg uit de klassieke bedevaart. Daar waar ooit vijftigduizend en meer bedevaarders op af kwamen, bleven er vorig jaar nog zo'n 2.500 over en moest men met lede ogen aanzien, dat er meer mensen naar de IJzerwake in Steenstrate gingen. Ondertussen had men al enkele multiculturele spektakels op poten gezet, zoals o.m. het "Ten Vrede" festival. Waarschijnlijk is daaruit het idee gegroeid om de IJzerbedevaart om te bouwen tot een soort massaspektakel, dat meer en meer het uitzicht krijgt van een soort pretpark. De weinige brave, overtuigde Vlamingen die nog naar Diksmuide komen, krijgen hun mis, vlaggenhulde en Vlaamse voorzitterstoespraak. Wie daaraan niet meer mee wil doen, kan een herdenkingsparcours volgen van plaatsen uit de Eerste Wereldoorlog, allerhande optredens meemaken, een boottocht maken of naar een fanfare luisteren. De vraag zal dit jaar niet zijn of er in Diksmuide meer bedevaarders zullen zijn dan vorig jaar, omdat een groot deel van de bezoekers niet meer als bedevaarders geklasseerd kan worden, maar eerder als loslopend spul. De echte Vlaamsgezinden zullen weer naar Steenstrate trekken, waar niet de multicul, maar het "Vlaanderen eerst" het belangrijkste blijft. Officieel Vlaanderen zal in Steenstrate (weer) niet te zien zijn, maar daaraan zijn we, jammer genoeg, al gewend geraakt.
Ik zal wel niet de enige overtuigde Vlaming zijn die met enige argwaan de esbattementen van de Lijst Dedecker volgt.Hoe langer hoe meer krijgt men immers de indruk dat "Deckerke" zich gedraagt als een klein dictatortje binnen zijn eigen partij en dat er daar steeds minder Vlaamsgezindheid te bespeuren valt. Dedeckers oneliners blijven leuk voor de media, maar het is maar de vraag of ook de kiezers dat leuk zullen blijven vinden. Recentelijk had professor Boudewijn Bouckaert, de ideoloog van nova civitas, zich nog in Knack laten ontvallen, dat er na de verkiezingen van 2012, voor de gemeenteraden, wel zou kunnen gepraat worden met Vlaams Belang om plaatselijke coalities af te sluiten. Die uitspraak zinde Deckerke niet: "Politiek", zei hij, "is nog wat anders dan professorale hersenspinsels. Als men een top bereikt, zoals wij dan nu, voelen mensen zoals Bouckaert zich geroepen om zichzelf in de kijker te spelen". M.a.w. Deckerke mag zich in de kijker spelen, de rest van zijn partijtje (nog) niet. Eenzelfde lot was Isabelle van Laethem beschoren, nota bene de jongerenvoorzitster van LDD (ja,ja, die bestaat ook al!). Die had het gewaagd te verklaren "met België als het kan, zonder België als het moet". Ook dat kon niet volgens de ex-judo coach. Vrij belangrijk in het beeld over LDD is trouwens een uitspraak van Rob Van de Velde, kamerlid voor de partij, uit Antwerpen. Die stelde, in een vraaggesprek met De Standaard, dat LDD een potentiële beleidspartij is, geen zweeppartij zoals het Vlaams Belang of de N-VA. Dit werd niét tegengesproken door Deckerke, wat betekent, dat de partij inderdaad bereid zal zijn om compromissen te sluiten. Het feit trouwens dat Dedecker een gelijkgezinde partij wil oprichten in Franstalig België, wijst ook die richting. Als dat ooit gebeurt, dan zal hij daar elke keer rekening mee moeten houden en zal LDD ophouden een Vlaamse strijdpartij te zijn. LDD is een afscheuring van de Open VLD, een rechtsliberale partij. "Rechts voor de raap", zoals Dedecker het zelf ooit te boek stelde. Sinds de verkiezingen lijken er echter nog weinig liberalen over te komen, tenzij op het gemeentelijk vlak, en dat zal dan wel de reden zijn, waarom Dedecker en Co in de kiezersvijver van de andere partijen gaan vissen. Denk maar aan de telefoontjes van Jurgen Verstrepen naar zijn ex-collega's van het Vlaams Belang. Dat is dan ook de reden, waarom LDD voorlopig maar één echt programmapunt heeft: zo snel mogelijk nieuwe verkiezingen. Hoe langer die nl uitblijven, hoe sneller het nieuwe van zijn partij eraf is en hoe meer Vlamingen gaan beseffen dat, ondanks alles, LDD toch een eenmanspartij dreigt te worden. Meer dan een partij, een soort stoorzender.
Schaarbeek is de Brusselse gemeente die communautair beroemd werd ten tijde van Vlaminghater Nols, die er de lokettenkwestie uitvond. Het is er de dag van vandaag niet veel beter op geworden, nu Clerfayt er de plak zwaait. Clerfayt, eveneens Vlamingenhater, van het FDF, is van een nieuw idee bevallen. Hij wil de vertegenwoordiging van de Vlamingen in evenredigheid brengen met het aantal dat ze vormen in zijn gemeente (en daarna waarschijnlijk ook in heel Brussel). Hij ziet er zelfs niet tegenop de allochtonen op dezelfde manier een vertegenwoordiging te geven. Die nieuwe situatie zal hij dan waarschijnlijk misbruiken, om druk te geven op het dossier Brussel-Halle/Vilvoorde. Enfin, een waardige opvolger van Nols. Die Clerfayt is toevallig ook de staatssecretaris, die zopas nog in het nieuws kwam omdat hij zijn mandaten en vermogen nog steeds niet heeft aangegeven. Echt een voorbeeld van goede Belg dus en de hoogste in hiërarchie van de 900 niet-aangevers. Staatssecretaris van Financiën dan nog, eigenlijk overbodig, maar nodig om Leterme toe te laten een regering te vormen met een overschot aan francofonen. Wat diezelfde Clerfayt waarschijnlijk normaal vindt, is dat Vlaanderen jaarlijks honderden miljoenen euro in datzelfde Brussel pompt om die feodale, achterlijke constructie in leven te houden. Het wordt dan ook hoog tijd, dat Vlaanderen ermee ophoudt nog geld te geven aan Brusselse gemeenten die datzelfde geld gaan gebruiken om ons er uit te pesten,. Ik zou zeggen: zet de schaar in Schaarbeek en laat ze hun eigen boontjes doppen. --- Ter info: Schaarbeek was ook de gemeente waarop la Onkelinx haar zinnen gezet had om er burgemeester te worden. Dat is haar niet gelukt door een coalitie van groenen en FDF-ers, maar het geeft wel aan hoe franskiljons die buurt daar geworden is.
De vaudeville, die zich nu afspeelt in Doel, past in het kader van de groene afbraakpolitiek van Antwerpen. Als het aan Groen! ligt gaat Antwerpen (en daarmee ook een groot deel van Vlaanderen) terug naar de middeleeuwen. Antwerpen is nl geen stad met een haven, maar een haven met een stad. Die haven zorgt niet allen voor de welvaart van Antwerpen, maar voor de regio tot ver buiten stad en provincie. Groen!, toen nog Agalev, heeft intertijd zelf mee ingestemd in het verdwijnen van Doel. Toen was de partij echter mee aan het bewind en slikte ze haar vroegere eisen in om Doel te laten bestaan. Die kazakdraaierij kostte de partij toen een deel van haar aanhang en zorgde ermee voor dat de groenen een flinke klopping kregen in de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 (ze verloren er tweederde van hun stemmen). Wat Groen de dag van vandaag in Doel doet, is gewoon demagogie. 95% van de inwoners van Doel stemden in 1998 in met de verhuizing. Slechts 12 waren er tegen. Buiten nog enkele laatste mohikanen wordt het verzet in Doel geleid door een zootje ongeregeld, hetzelfde volkje dat ook elders wordt ingeschakeld als de groenen de wet niet aan hun zijde hebben. Groen! is met Doel niet aan haar proefstuk om Antwerpen schade toe te brengen. Denk maar aan de verlenging van de startbaan van het vliegveld (dat recentelijk nog vakkundig gesaboteerd werd!) en de hele heisa rond de Wapperbrug, dossier waarin de partij ook al eens van kamp is veranderd. Groen! is slecht voor Antwerpen, zoals ze ook slecht is voor Vlaanderen. Hopelijk krijgt het partijtje volgend jaar de afstraffing die ze verdient.
Vorige week was daar dat nieuws dat de Vlaamse pensioenen voor de allereerste keer hoger lagen dan de Waalse. Twee euro, ocharme, maar wel hoger. Sinds Vlaanderen Wallonië voorbijstak als motor van het economisch gebeuren in België (zo'n 40 jaar geleden), is het de eerste keer dat dit gebeurt. Raar maar waar, want dit betekent noch min noch meer, dat de lonen in Wallonië, ondanks het feit van de feitelijke achteruitgang, toch altijd nog hoger lagen dan in Vlaanderen. Dit is trouwens ook een bevestiging van de reden waarom Wallonië slecht boert: de lonen liggen er te hoog in verhouding tot de productiviteit. Veel bedrijven zijn dan ook uit die regio weggetrokken omdat het in Vlaanderen (én elders) goedkoper produceren werd. En er is nog meer aan de hand. De reden, waarom de pensioenen in Wallonië ondanks alles steeds hoger hebben gelegen, is ook te wijten aan het feit, dat in het Walenland zo'n 40% van de bevolking bij de Staat "werkt". Dat is zo'n 15% meer dan in Vlaanderen (én dan het Europees gemiddelde). Staatsambtenaren hebben allemaal hogere pensioenen, vandaar. Het is mede ook een van de redenen, waarom de Walen geen eigen onafhankelijkheid willen. Ze weten, dat ze dan ook die pensioenen zelf zullen moeten betalen. Nu gebeurt dat nog met grotendeels Vlaams geld. De heren belgicisten Martens, Eyskens, Claes, Decroo en Co kunnen ons, Vlamingen, dan wel trachten bang te maken voor een splitsing van België door te zeggen, dat het Vlaanderen veel geld zal kosten, het zal Wallonië veel meer kosten (maar dat zeggen die oude Belgen er niet bij). Als Vlaanderen, al dan niet meteen maar dan toch op korte tijd, van die transfers vanaf geraakt, dan heeft het geld zat om de pensioenen van haar eigen mensen (en nog heel wat andere kosten er bovenop) zelf te betalen. Waarop wachten we nog?
Het is opvallend, hoe actief de collaboralen zijn in deze komkommertijd. Tijdens de oranje-blauwe besprekingen en ook later in de regeringen Verhofstadt III, Leterme en Leterme-bis keken ze de kat uit de boom en lieten ze bijna alle initiatieven aan de anderen (in de eerste plaats CD&V), in de hoop dat die het wel fout zouden doen. Nu iedereen met vakantie is, blijken ze te blaken van zelfvertrouwen en nieuwe ideeën. Er gaat bijna geen week voorbij of Rik Daems komt weer met een nieuw voorstel. Zelfs Margriet Hermans moeit er zich weer mee. Zij wil de snoepwinkels in de buurt van scholen laten sluiten. Eigen ervaring, weet ge wel... De hoofdvogel wordt echter afgeschoten door het orakel van Brakel. Decroo neemt nl geen vakantie meer sinds 1991, zegt hij. Hij heeft daar ook geen tijd voor, want is in het bezit van zo'n veertig mandaten, waarvan vijf betaald: kamerlid, burgemeester, advocaat, landbouwer (!) en bestuurder van Texaf. We zullen het maar geloven, zeker? Deze doodwerker ontving ter gelegenheid van 71ste verjaardag (wat is daar zo belangrijk aan?) de reporters van Het Nieuwsblad om hen eens duidelijk alles uit te leggen. Dat bij hem België en het koningshuis op de eerste rij staan, hoef ik hier niet meer te vertellen. Wie dat niet gelooft, moet dat boek van Joost Ballegeer maar eens lezen. Een hofnar is er niets tegen. Buiten Decroo is er trouwens nog een hele rist van dat soort volk. Denk maar aan Gargamel, pardon: Daniël Termont van Gent, met zijn 35 mandaten en CD&V-er Stefaan Vercamer uit Deinze, met 29. In het Walenland is het trouwens niet veel beter, met dit verschil dat de grootste mandatenjagers daar bijna uitsluitend PS-sers zijn. Voor het volk, weet ge wel. Hilarisch wordt het trouwens als men weet dat de allerenige verkozene van ex-Spirit, nu Vlapro (of zo iets) in ons parlement, Geert Lambert, niet minder dan 23 mandaten heeft. Maar dat is ook een gewichtig man! Alle gekheid op een stokje. Zelfs al worden de meeste mandaten niet (rechtstreeks) bezoldigd, men gaat mij niet wijsmaken, dat zo'n mensen hun taken serieus kunnen uitvoeren. En dan maar praten over de graaicultuur in het bedrijfsleven. Het kan trouwens nog erger: 650 van de ± 9.000 (!) politici en hoge ambtenaren gaven die mandaten niet aan de fiscus aan. Liefst 820 vertikten het hun vermogen aan te geven. Dat hadden ze vorig jaar al moeten doen en is nu nog steeds niet gebeurd*. De boetes daarop kunnen tot 1.000 euro gaan. Wat stelt dat voor bij iemand die een hele serie mandaten heeft. Politici met bv de functie van staatssecretaris, minister of iets dergelijks ( de zgn "voorbeeldfuncties"), zou men gewoon die job moeten afnemen als ze in gebreke blijven. Dat zou dan meteen kunnen gelden voor FDF-er en Vlaminghater Clerfayt, staatssecretaris bij, nota bene, Financiën! Wie ook geen aangifte heeft gedaan is Anissa Temsamani (SP.a), maar dat vind ik niet zo erg. Wie driemaal failliet is gegaan en de gemeenschap al eens heeft voorgelogen (ze moest ontslag nemen als staatssecretaris omdat haar diploma's niet bestonden) en toch als volksvertegenwoordiger kan aanblijven, treft zelf geen schuld. Die is voor rekening van haar partij én het politieke systeem dat we hebben. --- * Van in gebreke blijven gesproken: Vlaams minister Bourgeois heeft gedreigd een proces tegen het Hof te beginnen, als die meubelen van het koninklijk paleis op de Antwerpse Meir niet terugkomen. Daarmee had Geert Burger in het najaar van 2007 ook al eens gedreigd. Wat houdt hem tegen het te doen? Misschien de geruchten dat "den Taaie" een deel van die meubelen zou hebben voortverkocht?
Als er nog iemand zou twijfelen aan het feit dat we in twee verschillende landen leven binnen België, dan volstaat het te zien hoe met de gezondheidszorg wordt omgegaan. Het is al lang geen nieuws meer, dat die in Wallonië en Brussel veel meer kost dan in Vlaanderen. Alleen al aan kinesitherapie wordt in Wallonië 10% meer uitgegeven dan in Vlaanderen en in Brussel is dat nog erger. Reden voor dit alles is, dat Waalse kinesisten o.m. veel meer huisbezoeken afleggen, wat duurder is én minder efficiënt (thuis in de praktijk heeft de kinesist nl meer apparatuur ter beschikking). Verder blijft de ongelijkheid bestaan tussen Franstalige en Vlaamse kine-studenten. De Vlaamse moeten nog altijd een extra examen afleggen, ná het behalen van hun diploma, de Franstaligen niet. Democratie op zijn Belgisch... Op gebied van basisgezondheidszorg is Brussel zonder meer nog onderontwikkeld. Huisartsgeneeskunde en kinesitherapie wordt er veel minder gebruikt, terwijl dure vormen van radiologie om de haverklap worden toegepast. Die dure machines moeten kunnen opbrengen, daar gaat het in Brussel om. De gezondheid van de patiënt komt op de tweede plaats, en dan hebben we het nog niet gehad over de taaltoestanden in de meeste Brusselse ziekenhuizen, waar ge beter Frans kunt spreken en verstaan om gerust te zijn in de afloop van de diverse medische behandelingen. Dat ze er in Francofonië een boel van maken, is erg, maar al bij al hun zaak. Dat wij in Vlaanderen daar het slachtoffer van worden, is van het slechte teveel. Zo weten we, dat het vaccineren tegen baarmoederhalskanker bij jonge meisjes in België niet officieel kan doorgaan, omdat Wallonië zijn deel van de kosten niet wil dragen. Vlaanderen wil dat wel, maar kan dat niet omdat het weer om een zoveelste "federale materie" gaat. Het resultaat van deze cynische klucht is, dat naar schatting de helft van de jonge meisjes in Vlaanderen die inenting niet zullen krijgen (dat zijn er ± 16.000). De andere helft doet het op eigen kosten (waarvan een gedeelte wordt terugbetaald door de ziekenkas). Van armoe heeft het syndicaat van Vlaamse huisartsen de gemeenten en haar leden nu gevraagd zelf hun klanten aan te schrijven, in de hoop, dat er nog iets van in huis zal komen. La Onkelinx, die na justitie nu het federaal departement van volksgezondheid teistert, zegt dat ze het Vlaams protest begrijpt, maar ze doet er niets aan. Wallonië geeft nu eenmaal zelf geen geld uit. Les affairs, c'est l'argent des autres...
Zoals ik een half jaar geleden al een paar keer gesteld heb, is het een fabeltje te denken dat Europa aan de recessie zal ontsnappen. Dat blijkt met de dag duidelijker te worden. In Japan is het al zover en ook in Denemarken en Estland heeft men reeds twee opeenvolgende kwartalen met negatieve groei. Het Duitse ifo-instituut, dat het economische klimaat in de eurozone meet, noemt de situatie in Italië, Spanje, Portugal, Ierland, maar ook België "bijzonder negatief". Volgens het ifo is de inflatie een van de belangrijkste redenen van de groeivertraging. Die inflatie zit bij ons in België op het hoogste peil van de hele eurozone en is er bv het dubbele van Nederland, dat samen met Finland, Oostenrijk en Duitsland er het best voor schijnt te staan. Als de regering Leterme, of wat daarvoor moet doorgaan, straks weer aan het werk zal schieten, zal ze niet alleen geconfronteerd worden met de communautaire problemen, die men heeft laten verrotten, maar ook met een steeds groter wordend gat in de Belgische begroting. Geen mens gelooft dat er de dag van vandaag een budget in evenwicht is. Met de verslechterende financiële en economische toestand, zal dat er niet op verbeteren, integendeel. Als straks de vakbonden, die mee aan de oorsprong liggen van het Belgische faillissement, dan nog zouden gaan beslissen in de herfst van dit jaar te gaan staken, dan dreigt dit land er finaal onderdoor te gaan. Fasten seat belts!
Burgemeester Willy De Waele van Lennik (Open VLD, aub) heeft op 11 juli alle Belgische vlaggen vervangen door Vlaamse leeuwenvlaggen. Iemand van de B.A.B. (Belgische alliantie/Alliance belge) had daarover naar de radio gebeld en het was weer kermis. De Waele kreeg de hele politiek-correcte media over zich en een hoop haatmails. Dat laatste blijkt tegenwoordig zowat het enige te zijn waarin francofonen en belgofonen nog bedreven zijn: een teken van zwakte. Wat De Waele van Lennik daar gedaan heeft, verdient navolging. Een zoveelste positief teken uit strijdbaar Vlaams Brabant, dat men daar helemaal niet meer akkoord gaat met de gang van zaken in dit kunstmatig land. Er zijn in Vlaanderen al enkele gemeenten die de foto's van onze verkwistende Coburgers op het gemeentehuis van de muur hebben gehaald. Dat is ook aan te bevelen, maar is iets waar weinig mensen iets aan hebben. Heel wat burgers komen zelden of nooit in het gemeentehuis en zeker niet in de ontvangstzaal, waar die koninklijke foto's normaal hangen. Die vlaggen op straat kunnen echter door iedereen gezien worden, ook door niet-inwoners. Het zou dan ook aan te bevelen zijn, dat alle Vlaamse gemeenten, die achter het idee van het confederalisme staan (of verder), het voorbeeld van Lennik zouden volgen. Ikzelf ga in elk geval mijn burgemeester hier in Kasterlee een mailtje sturen met de vraag die nationale vod weg te halen. Onze burgervader is Ward Kennes CD&V), die zopas Kathy Bercx heeft opgevolgd in het Vlaamse parlement, toen deze benoemd werd tot provinciegouverneuse van Antwerpen. Eens zien, hoe hij gaat reageren!
"Dat Franstalige politici nu willen morrelen aan de taalgrens, lijkt me staatsgevaarlijk". Bovenstaande uitspraak komt niet van een Vlaams-nationalist, maar van Geert van Istendael, ooit BRT-journalist, nu schrijver, met woonplaats in het Brusselse, zelfverklaarde belgicist, maar toch zo eerlijk om te stellen dat de wet moet worden toegepast. België wordt, volgens hem, in gevaar gebracht door de Franstaligen, niét door De Wever en/of het Vlaams Belang. Overal ter wereld , waar (con)federalisme bestaat, geldt het territorialiteitsprincipe: wie er komt wonen, moet zich aanpassen, ook aan de taal. De meest sprekende voorbeelden zijn Zwitserland en Canada, voor zover mij bekend toch echte democratische landen. In dat laatste land hebben de Franstaligen het voor het zeggen in de provincie Quebec en zijn ze daar veel strenger dan wij hier in Vlaanderen. Het probleem met onze Franstaligen, vooral die uit de Rand, is, dat zij het personaliteitsprincipe willen toepassen op het grondgebied van anderen. Bij hen, in Wallonië geldt dan weer het territorialiteitsprincipe. M.a.w. zij willen die termen alleen gebruiken als het hen uitkomt. Zoals al meer dan een keer gebeurd is, willen zij alleen de wetten naleven als het hen uitkomt. Vorige week stond er in "La Dernière Heure" een kop - in het Nederlands! - : "Wallonië, waar één miljoen Vlamingen thuis zijn". In hoever dat cijfer klopt, weet ik niet, maar zelfs áls dat waar zou zijn (via tweede woonsten, goedkopere huizen en gronden vlak over de taalgrens, gepensioneerden), dan is er nog niets aan de hand. Ook in Vlaanderen zijn één miljoen Walen welkom. Het verschil is, dat het miljoen Vlamingen in Wallonië geen heisa veroorzaakt, geen eisen stelt, zich aanpast én Frans spreekt als dat nodig is. Hier bij ons wil een paar tienduizend Franstaligen hun eigen cultuur, taal incluis, kunnen importeren en eist men, dat wij, Vlamingen, ons maar moeten aanpassen. Van een Herrrenvolk-mentaliteit gesproken... Het kan trouwens nóg erger. Bart De Wever krijgt sinds kort politiebewaking, omdat zijn leven niet meer veilig is. Hij krijgt al jaren haatmails, maar de laatste tijd ook echte doodsbedreigingen en die worden steeds talrijker. Op internetfora wordt dagelijks opgeroepen om De Wever "uit te schakelen". Libanon is niet ver meer af... Al bij al zijn dit toch tekenen die erop wijzen, dat de wanhoop de franskiljons nabij is. Blijkbaar hebben ze geen andere argumenten meer. Een reden te meer voor de Vlamingen om vol te blijven houden, B-H/V te splitsen zonder toegevingen en conform de wet artikel 35 van de grondwet het confederalisme in te voeren, waardoor die land verder kan evolueren in de goede richting. Het enige alternatief blijft dan de volledige splitsing.
Een jaar geleden, op 11.08.07, stierf in Oostende Joost Ballegeer. De man is in Vlaamse kringen bekend geworden door enkele boeken over Vlaanderen, meer bepaald "Vlamingen in de Brusselse smeltkroes" en vooral "De Vlamingen, een volk zonder bovenlaag". Dat laatste boek ben ik momenteel aan het lezen. Het gaat in feite over de Belgische recuperatie, waarvan we allemaal al meer dan eens gehoord hebben en weten waarover het gaat. Ballegeer heeft enkel jaren van geduldig opsporen en natrekken over gehad om dit werk te schrijven Hij bracht zijn jeugd door tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog en werkte voor twee echte Franstalige Brusselse patrons. Bij hen ontdekte hij het verschil tussen Vlamingen en Franstaligen en dat heeft hem nooit meer losgelaten. In zijn "Vlamingen, een volk zonder bovenlaag" beschrijft Ballegeer haarfijn hoe elk initiatief van de Vlamingen om vooruit te komen, door de Franstaligen in het algemeen en door de entourage van het koninklijk hof in het bijzonder in de kiem wordt gesmoord. Alle Vlamingen, die maar een beetje boven de rest uitsteken, worden vroeg of laat door het Franstalige België opgevrijd en weinigen kunnen aan de lokroep van geld en roem weerstaan. Ze worden gerecupereerd. Frappante voorbeelden in bovenstand verhaal zijn de politiekers Martens, Dehaene, Verhofstadt, Claes, Mark Eyskens, Chabert en Decroo, om maar de voornaamste op te noemen. Zelfs in de nieuwe generatie is hetzelfde proces bezig en niet alleen met Leterme, maar zelfs met op het eerste zicht mindere figuren zoals Van Quickenborne. Het houdt trouwens niet op met politiekers alleen, ook Vlaamse zakenmannen worden gerecupereerd, denk maar aan André Leysen, Vlerick, Buysse en Vinck. Officieel blijven het allemaal (geografische) Vlamingen, in werkelijkheid werken ze voor het francofone België. Organisaties zoals bv De koning Boudewijn stichting (met een kapitaal van 200 miljoen euro plus jaarlijks 12,5 miljoen van de nationale loterij!), zijn in de eerste plaats bedoeld om België te promoten, tegen Vlaanderen in. Dat geldt ook voor organisaties zoals de groep Coudenberg en de club van Lotharingen, waar Vlamingen alleen geduld worden als ze zich aanpassen aan de franskiljons. Het is niet voor niets dat het Vlaams Blok/Belang meteen in quarantaine werd gezet. Die mensen willen nl het Belgische spel niet meespelen en zijn dan ook niet recupereerbaar voor het regime. Eigenlijk is de huidige politieke patstelling van 14 maanden een Vlaams succes te noemen. Nog nooit hield Vlaanderen zolang het been stijf tegenover de Franstalige hegemonie. Hopelijk blijft het dat doen, met of zonder de nestbevuilers, tot er eindelijk een voor Vlaanderen gunstig akkoord uit de bus komt. Het alternatief is splitsen, niet alleen B-H/V, maar heel dit kunstmatige land.
P.S. Voor wie geïnteresseerd is en het nog niet zou gelezen hebben: "Vlamingen, een volk zonder bovenlaag" (tweede druk) is verkrijgbaar bij Uitgeverij Groeninghe, Belfaststraat, 12, 8500 Kortijk, door een storting van 22 euro (verzendingskosten inbegrepen) op rekening 001.450341168. Men wordt er niet vrolijker op door dit boek te lezen. Het is echter de trieste werkelijkheid. Warm aanbevolen.
Uit een zoveelste grootschalig onderzoek van het marktonderzoekinstituut Gfk Custom Reach T&D, in 22 Europese landen, blijkt nog maar eens dat de mensen het meeste vertrouwen hebben in brandweerlui, geneesheren en leraren. Het minst vertrouwen, en ook dat is niet nieuw, heeft men in politici. Voor België raar genoeg nog minder in Wallonië dan in Vlaanderen. Ook het vertrouwen in de vakbonden is gedaald, terwijl de pers in geen enkel van de 22 gepeilde landen erg betrouwbaar werd gevonden. Dat laatste is zeker het geval in België, waar de Franstalige markt zakte met 2,2%. In Vlaanderen was dat maar met 0,4%. Uitsteker van formaat blijkt echter de Gazet van Antwerpen te zijn, die - op een half jaar tijd - nog maar eens 4.743 abonnees verloor (- 4,4%). De "Gazet van Janssens", zoals ze tegenwoordig door de Vlaamsnationalisten wordt genoemd, krijgt daarmee zijn verdiende straf. Het "frutje", zoals de krant vroeger liefkozend werd betiteld, was de laatste Vlaamse krant die het echt opnam voor de Vlaamse zaak, tegen de politiek-correcten in. Sinds de krant echter werd overgenomen door het Limburgse Concentra, met de goedkeuring van Steve Stevaert, is de krant de linkse trend opgegaan en wordt ze soms letterlijk gedicteerd door Patrick Janssens. Het is recentelijk nog gebeurd, dat het late avondnieuws van de VRT een krantenkop gaf van de krant van de volgende dag en dat de titel in die krant een andere bleek. Janssens was het met de eerste titel nl niet eens (het artikel ging over de Lange Wapperbrug). Om maar te zeggen, hoe vrij die krant nog is. Toen Concentra de "Gazet Van Antwerpen" overnam, werd de Antwerpse, katholieke hoofdredacteur Luc Van Loon ontslagen en vervangen door de Limburgse logeman Luc Rademakers, iemand die gehuwd is met een francofone, in het Brusselse woont en zijn kinderen in het Frans opvoedt. Rademakers maakte zich toen sterk, dat hij de krant jaarlijks een tienduizend nieuwe abonnees zou bezorgen. Het draaide allemaal heel anders uit. Antwerpen is een Vlaamsvoelende stad, met een oppositie die bijna uitsluitend uit Vlaams Belangers bestaat. Sinds de overname door Concentra verloor de krant een twintigduizend abonnees en een veelvoud daarvan aan lezers. Jammer, dat er geen echte, eerlijke Vlaamsgezinde krant meer bestaat. Bij het veranderen van krant, komt men dan ook van de regen in de drup. Het is kiezen tussen pest en cholera. Maar door het af te stappen bij de Gazet Van Janssens geven duizenden Antwerpenaars toch een duidelijk signaal dat ze de dictatoriale fratsen van de reclameboy niet blijven slikken.
We hebben nog eens oorlog in Europa, ditmaal tussen Rusland en Georgië. Sinds de implosie van de Sovjet Unie is het in de Kaukasus eigenlijk nooit meer rustig geweest. Er is dat Tsjetsjenië, waar al zoveel bloed vergoten is. Er was het schooldrama in Noord-Ossetië (als ik me niet vergis) en nu dus een echte oorlog tussen Goliath Rusland en klein duimpje Georgië. De vraag is maar, of het daar ooit wel goed komt. Toch zijn er bij deze oorlog enkele zaken te noteren. Vooreerst is er de figuur van Poetin. Het is nu meer dan duidelijk, dat hij - en hij alleen - de touwtjes in handen houdt in Rusland. Medvedev, letterlijk vertaald "beertje", is inderdaad maar een teddybeer die Poetins plaats moet warm houden tegen dat hij over een kleine vier jaar terugkomt. Poetin komt uit de KGB en is bereid over lijken te gaan, letterlijk. Dat hebben we al meegemaakt in Tsjetsjenië, maar ook bij de ontknopingen van de gijzelingen in dat theater in Moskou en die school. Hij zit met een mensenleven niets in en regeert zoals vroeger de tsaren dat deden: meedogenloos. Dat Rusland stilaan terug een wereldmacht wordt, heeft het in de eerste plaats te danken aan zijn olie en andere grondstoffen, die Poetin toelaten niet op een roebel te moeten zien. Rusland wil, voor zover dat nog mogelijk is, zijn oude Sovjet satellieten niet kwijt geraken, ook dus Georgië niet. Komt daar nog bij, dat door dit land een alternatieve oliepijplijn loopt van uit Bakoe in Adzerbeidzjan naar de Zwarte Zee (en zo verder via Turkije naar West-Europa). Die pijplijn dreigt de Russische plannen om in West-Europa het enige alternatief te worden voor de toelevering van energie te dwarsbomen. In dit conflict blijkt, nog maar eens, hoe zwak Europa staat. Het kan geen vuist maken tegen Rusland en moet opletten, dat het straks niet gegijzeld wordt via die olie- en gasbevoorrading. Het is daarom absoluut noodzakelijk, dat West-Europa zijn bezwaren tegen kernenergie opzij zet. Als het dat niet doet, zal het in de toekomst blijvend gechanteerd worden door zowel Rusland als de moslims uit het Midden-Oosten. Eigenlijk moet men toch enig respect opbrengen voor de Georgiërs, die zich zomaar niet laten door de Russische Beer. Vergeten we niet dat Jozef Stalin ook een Georgiër was. Zijn echte naam was Jozef Dzjoegasjvili...
België blijft een speciaal land, zelfs als het niet gaat over het communautaire. Er zijn heel wat zaken in onze sociale wetgeving die enig zijn in Europa, zelfs in de wereld. Zo is het bv de regel, dat feestdagen die in het weekeinde vallen, kunnen gerecupereerd worden. Dat gebeurt, bij mijn weten, nergens anders en maakt dat de kosten voor de bedrijven daardoor hier duurder uitvallen dan in de ons omliggende landen. Hetzelfde geldt voor de index, ook daarmee zijn we een unicum, zelfs in heel Europa. Die index is er o.m. mee verantwoordelijk voor, dat de inflatie in dit land zo'n derde hoger ligt dan het Europees gemiddelde. Voor de gewone mens zou het een zegen moeten zijn, maar toch vinden de vakbonden dat de koopkracht nog te zwaar wordt aangetast en gaan ze waarschijnlijk in het najaar hiertegen betogen en staken. Zij willen én de index én de loonsverhogingen en dat alles in een tijd dat de mondiale crisis elke dag duidelijker wordt. Er is nog iets waarin België anders is dan de rest. Wij zijn zo ongeveer het enige land waarin nog een verschil van statuut bestaat tussen bedienden en arbeiders. Overal elders in Europa is dat afgeschaft, bij ons (nog) niet. Daarin zou verandering kunnen komen, nu het Antwerps Arbeidshof daarover een merkwaardige uitspraak heeft gedaan. Een zekere Bob Meert uit Hoboken had nl klacht neergelegd tegen zijn vroegere werkgever, omdat hij vindt dat hij recht had op een bediendepensioen en dat niet kreeg. De man was systeemtester en de kern van zijn taak, vindt hij, was denkwerk, geen handenarbeid, alhoewel die er later wel bij kwam. Hij kreeg gelijk. Dit vonnis kan verstrekkende gevolgen hebben. De dag van vandaag zijn er nog weinig jobs, waarbij uitsluitend nog handenarbeid verricht wordt, zeker in vergelijking met vroeger. Men schat dat de helft van de huidige arbeiders naar de rechtbank zou kunnen stappen en recht zou hebben op een bediendestatus. Voor de werkgevers kan dit betekenen dat ze meer pensioengelden zullen moeten betalen en dat ook bv de opzegtermijnen langer zullen worden. Raar genoeg hoort men, tot nu toe althans, geen juichkreten bij de vakbonden. De reden daarvoor is, dat die vakbonden liever niet willen dat een massa arbeiders morgen een bediendestatuut zou krijgen. In dat geval verliezen ze die mensen immers aan de bediendebond. Erg, he! The money, stupid! Er zouden in België zelfs nu nog mensen met een A1 diploma aangeworven worden met een arbeidersstatuut... Vroeger zei men wel eens: "De baas houdt ze arm, de pastoor houdt ze dom". Dat zou tegenwoordig moeten worden: "de vakbond houdt ze dom én arm en wordt er zelf rijk mee". Het zijn trouwens niet alleen de vakbonden, die schuld hebben bij het in leven houden van zo'n archaïsch arbeidssysteem. Ook onze dames en heren politici hebben boter op hun hoofd. Zij zijn het die al die jaren verzuimd hebben onze wetgeving aan te passen, zoals dat in alle andere landen van Europa is gebeurd. Dat ze, althans de Franstaligen, ook nu dwars blijven liggen om eender welke staatshervorming goed te keuren, toont nog maar eens duidelijk aan dat dit land hoe langer hoe meer onbestuurbaar zal worden.
Vandaag beginnen in Peking dan de veel besproken Olympische Spelen. Wie weet, wat maken we daar nog mee. België heeft er een vertegenwoordiging die meer dan het dubbele is van die van Athene, vier jaar geleden. Toch vrees ik dat we de minieme oogst van toen, amper drie medailles (t.o.v. bv meer dan 20 voor Nederland), deze keer zelfs niet zullen halen. Door het afhaken van Justine Henin zijn we al zeker één medaille kwijt. De top van het Belgische vrouwentennis stelt (voorlopig?) niets meer voor. Bij het mannentennis is het feitelijk nog erger. Daar hebben twee spelers de Belgische justitie moeten inschakelen om naar Peking te mogen, waar ze waarschijnlijk niet veel zullen uitspoken. Het Belgisch voetbal zakt naar een nooit gezien dieptepunt. In Peking werd de eerste match verloren en werden nieuwe Belg Fellaini en superbelg Kompany al met rood van het veld gestuurd. In eigen land werd Anderlecht reeds in de voorronde van de Champions League uitgeschakeld door een amateursploeg uit Wit-Rusland en Beerschot in de Intertoto door een al even onbekende ploeg uit Azerbeidzjan. Club Brugge won zijn eigen "Brugse metten" dank zij een zege tegen de B-ploeg van Rijsel, maar pas na het krijgen van een penalty en de uitsluiting van twee spelers van de Noord-Franse club. Armoe troef, dus. Men heeft hier nog steeds niet gesnapt, dat voetbal een ploegspel is en dat een elftal dient opgebouwd te worden met spelers die elkaar begrijpen en verstaan. Met een tiental verschillende nationaliteiten in één ploeg, wordt zo iets onmogelijk, tenzij misschien bij steenrijke clubs à la Liverpool, AC Milan en Real Madrid, die zich de beste spelers kunnen veroorloven. Met de tweede- en derderangsvoetballers die onze competitie komen teisteren, komt men er nooit uit. Ondertussen kwijnt ook het nationale team weg, bij gebrek aan eigen jong talent dat hier niet meer aan bod komt. Zelfs bij het wielrennen gaan we achteruit. Een paar grote heuvels, laat staan bergen, en er zijn geen Belgen meer te zien. De olympische race wordt gereden op een soort Luik-Bastenaken-Luik parcours, zodat onze kermiscoureurs het ook daar kunnen vergeten. Zelfs in de ronde van Frankrijk lukte het niet. Lotto, dat de gedoodverfde tourwinnaar in zijn rangen had, verzuimde het hem te omringen met betere klimmers. De arme Evans werd door een drietal CSC-renners, die wél kunnen klimmen, zo murw gereden, dat hij tenslotte de macht niet meer had de zaak recht te zetten in de tijdrit. Quick-step haalde één overwinning, in Parijs, en daarover werd veel gekraaid. Steegmans had echter al een paar andere ritten kunnen winnen, maar miste telkens één man in het treintje naar de finish. Dat hij in Parijs wél won, was te danken aan het feit dat David Millar, van een concurrerende ploeg, zo vriendelijk was vierde man te spelen. Anders was het ook daar niet gelukt. Tenslotte is al de Belgische hoop gevestigd op Gevaert en Hellebaut. De vraag is maar, of eerstgenoemde het psychologisch aan zal kunnen, nu ze beslist heeft dat dit haar laatste seizoen wordt. Het Henin-effect, weet je wel. Kortom, we mogen al blij zijn met één, misschien twee medailles. Ik hoop me te vergissen, maar vrees er niet ver naast te zullen zitten.
Ik heb het vroeger al een paar keer geschreven in deze rubriek. De SP.a heeft het zeer moeilijk om echt oppositie te voeren tegen de regering Leterme. Dat komt niet alleen omdat hun Waalse familie mee in die regering zit (ook al voert die tussendoor daarin ook wel een soort oppositie; denk maar aan Flahaut), maar vooral door het feit dat de SP.a achttien jaar mee aan de macht is geweest en toen de tijd had om veel problemen, die het nu aanklaagt, mee te kunnen oplossen. Hun kritiek op bv de zgz "graaicultuur" (woord overgenomen van de Nederlandse zusterpartij), slaat dan ook nergens op. Kop van jut voor de socio's is deze keer Fortis-topman Verwilst, die "riskeert" een vertrekpremie te krijgen van zo'n 5 miljoen euro (ter vergelijking: de UNO denkt het voedselprobleem voor Haiti op te lossen voor 3 miljoen...). Bij monde van ex-staatssecretaris Bruno Tuybens, schreeuwt de SP.a nu moord en brand. Wat de brave man er niet bij zegt is, dat deze Verwilst een product is van zijn eigen partij. Verwilst was destijds kabinetschef bij Willy Claes (denk aan de Agusta en Dassaultsmeergelden) en twee jaar senator voor de socialisten. Verwilst is trouwens geen uitzondering. Toen de SP.a mede aan de kaas zat, is de partij altijd genereus geweest voor de eigen kandidaat graaiers. Ze plaatste haar mannetjes (én vrouwtjes) op de hoogste posten van de NMBS (Haeck, kabinetschef van Vande Lanotte), De Lijn (Mw Lieten, protégee van Stevaert) en Luc Van den Bossche, die zijn ministerpost ruilde voor de voorzitterzetel van wat nu Brussels Airport heet. Norbert De Batselier, nóg een socialist, ruilde zijn job van Kamervoorzitter van het Vlaamse parlement voor die van directeur bij de nationale bank en kreeg daarvoor als extra beloning nog een gouden handdruk mee. De grote baas van die nationale bank, is trouwens ook al een socialist, Guy Quaden, die (houd u vast) een loon krijgt dat viermaal hoger ligt dan dat van zijn collega Ben Bernanke bij de centrale bank van de U.S.A.: bijna 475.000 euro bruto per jaar! De SP.a is ook tegen de notionele intrestaftrek, die de staat zo'n miljard meer kost dan eerst werd gepland, omdat heel wat bedrijven er achterpoortjes in gevonden hebben om minder belastingen te moeten betalen. Men is blijkbaar vergeten dat de socialisten, zowel van boven als onder de taalgrens, die wet destijds mee hebben goedgekeurd... Kortom, de SP.a speelt tegenwoordig open miserie. Hier en daar lijkt het er zelfs op, dat de partij Vlaamsgezinder aan het worden is. Het is misschien de enige mogelijkheid om straks ergens nog geloofwaardig over te komen. --- P.S. Ik maakte inderdaad een fout in mijn vorige blog. Charleroi is niet het Chicago aan de Ourthe, maar aan de Samber. Hierbij mijn verontschuldigingen aan de mensen die aan de Ourthe wonen!
