Nadat de VLD Dedecker aan de deur zette, was zogezegd de rust in de partij weergekeerd en alles weer koek en ei. Wie dat gelooft, moet al tot het selecte vriendenkringetje van Verhofstadt behoren. Bij de progressieve blauwen zit de electorale schrik er diep in, neem dat van mij aan. In Antwerpen is de partij als de dood voor een herhaling van de pandoering die ze er op 8 oktober ll. kreeg bij de gemeentelijke verkiezingen. Dat en niets anders was dan ook de voornaamste reden waarom praatvaar Somers het niet aandurfde daar de VLD-kamerlijst te trekken op 10 juni a.s. Zijn uitvlucht, dat hij in de eerste plaats burgemeester van "zijn" Mechelen wou blijven, was lulkoek. Dat heeft hij vroeger ook al eens beweerd, maar wat later stapte hij toch op naar de Vlaamse regering om daar omhoog te vallen tot minister-president. Bij het forfait van Somers had Dirk Sterckx zich nog maar eens opgeofferd voor de gekwelde "Openaars", zoals hij dat vroeger ook al eens gedaan had om De Gucht's gezicht te redden toen die met zachte dwang verzocht werd af te zien van het voorzitterschap van de partij. Met Sterckx als boegbeeld zou men in Antwerpen echter moeten stemmen hebben voor de eerste opvolger, want Dirkske wou in geen geval zijn vetbetaalde Europese pluche afgeven, tenzij... ja, tenzij men hem een ministerpost zou aanbieden in de volgende regering! Daarbij wordt nog eens duidelijk waarover het bij onze politiekers gaat: de postjes en niets anders dan de postjes. Deze comedia dell'arte gaat nu niet door en alles terug naar af dus, in dit geval naar Somers. Het wordt nu uitkijken hoeveel stemmen "his master's voice" zal rapen in de stad waar hij zo populair is als een dijkbreuk. Het is ook een beetje raar dat men dezer dagen weinig of niet meer hoort over Dedecker en zijn lijst. Ook daardoor voelen de blauwe progressieven zich helemaal niet lekker. Die Dedecker broedt gegarandeerd iets uit, maar niemand weet wat. Feit is dat de Open-VLD in West-Vlaanderen al evenveel klop riskeert als in Antwerpen, misschien met uitzondering van Kortrijk, waar Quicky wel stand zou kunnen houden. En dan is er nog "goeroe" Slangen, de man die door de partij was binnengehaald als meester-strateeg voor de volgende verkiezingen, met de hoop het succes dat zijn ex-collega Janssens in Antwerpen had gehaald, te evenaren op nationaal vlak. Slangen is uit zijn afzondering naar voor moeten treden, waarschijnlijk omdat hij beseft dat het pompen of verzuipen wordt. Dat de man door verjaring aan een gerechtelijke straf ontsnapt is, blijkt voor de linksliberalen geen punt. Dat is trouwens hun zaak. Dat zo'n man echter uitgenodigd wordt in Terzake en een exclusief interview krijgt in de Standaard-weekeindeditie, is er wel over. Zou hij daarvoor betaald hebben? Nota bene, voor een gesprek met slechts één boodschap, het enige echte "Open"-VLD programmapunt: Verhofstadt, Verhofstadt en nog eens Verhofstadt. In de Standaard zei Slangen, dat we van die man nog niet alles gezien hebben. Kan het dan nóg erger?
Ik krijg wel eens te horen dat ik veel te negatief ben voor België in het algemeen en voor Wallonië in het bijzonder. Wel, ik zou het graag wat positiever bekijken, maar de waarheid heeft ook zijn rechten. Als men gewoon dagelijks de kranten leest en daarbij wekelijks enkele tijdschriften, dan gaat er bijna geen dag voorbij, of hier of daar staat er weer zo'n artikel die de scheeftrekkingen in dit artificiële land bloot legt. Zo bleek uit een studie die de federale Overheidsdienst Sociale Zekerheid onlangs liet uitvoeren door het Centrum Sociaal Beleid Herman Deleeck (Universiteit Antwerpen), dat niet alleen de sociale minima, maar ook de gemiddelde pensioenen in België vrij laag liggen. Tien jaar geleden zat ons land nog bij de koplopers in Europa, nu zitten we bij de hekkensluiters. België scoort nu, na acht jaar "ethisch" regeren, een "plus" op gebied van de armoede, wat betekent dat er risico op armoede er groter is dan het Europese gemiddelde. Vlaanderen's gemiddelde ligt lager dan het Europese, maar Wallonië laat een dubbele "plus" optekenen. M.a.w. België scoort weer eens slecht omdat Wallonië het laat afweten. De verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië blijken trouwens de laatste tien jaar alleen maar te zijn toegenomen. En er is nóg slecht nieuws. Volgens een peiling van een groep onderzoeksbureaus, onder leiding van Gallup Europe, blijkt dat België de enige lidstaat is in de oude Europese Unie waar de criminaliteit de laatste tien jaar is toegenomen, dit ondanks alle hoera rapporten die hier regelmatig opduiken en het tegendeel beweren. Er zijn ook punten waarop België beter scoort dan het Europees gemiddelde, de gezondheidszorg bv, maar ook daar moet er weer de interne kanttekening worden bijgemaakt dat er grote verschillen zijn tussen Vlaanderen en Wallonië. In Vlaanderen gaat de gezondheidszorg in eerste instantie via de huisarts, in Wallonië via het hospitaal. Het resultaat van dat verschil is, dat het in Vlaanderen heel wat minder geld kost. Mocht de gezondheidsdienst in Wallonië met dezelfde normen werken als in Vlaanderen, dan zou die zorg voor iedereen goedkoper kunnen worden omdat die nu eenmaal nog federaal is ingesteld. Hetzelfde geldt bv voor de arbeidsovereenkomsten, de zgn CAO's. In dit land wordt één CAO opgemaakt voor het hele federale gebied. Als gevolg daarvan krijgt de Waalse werknemer voor hetzelfde werk evenveel betaald als zijn Vlaamse evenknie. Het lijkt de evidentie zelf. Het probleem is echter, dat de productiviteit in Wallonië lager ligt dan in Vlaanderen (denk o.a. maar aan het Waalse absenteïsme wegens ziekte van één dag op vier), waardoor de kostprijs van wat in Wallonië geproduceerd wordt stijgt en dat landsgedeelte daardoor dus minder concurrentieel wordt. Een hogere werkloosheid is daarvan dan ook het logische gevolg. Ik zuig dat nieuws niet uit mijn duim, ik haal het uit de media. Ofwel vermelden onze media deze berichten niet en dan schieten ze tekort, ofwel doen ze hun plicht en hoort men dat zoiets negatief is. Het zal wel nooit goed zijn, zeker?
Ge houdt het niet voor mogelijk, maar anno 2007 zijn er in dit land nog steeds verenigingen die leven in het unitaire België van de negentiende eeuw, l'ancienne Belgique de papa, waarin Vlamingen alleen nog steeds geduld worden als ze zich netjes houden aan de francofone suprematie. Een van die verenigingen blijkt de Rotaryclub van België en Luxemburg te zijn. Terwijl men in dit land als sinds de jaren zestig van de vorige eeuw begonnen is met de staat te hervormen volgens een horizontale scheidingslijn, met een noord en een zuid, heeft men Rotary België en Luxemburg in 1978 verdeeld in drie districten met een verticale scheiding. Er ontstond binnen de vereniging een district west, met de provincies Oost- en West- Vlaanderen en Henegouwen, een district centrum met Antwerpen, Brabant en Namen en een district oost met Limburg, Luik, Luxemburg en het Groot-Hertogdom. Elk district kreeg een gouverneur, het ene jaar een Nederlandstalige, het andere een Franstalige. En toen zijn de problemen bij Rotary pas goed begonnen. Zoals te verwachten was in zo'n typisch Belgisch onderonsje, spraken de Franstalige gouverneurs geen Nederlands. Dat had als gevolg dat men moest vertalen, maar meestal duurde het niet lang of de hele vergadering sprak Frans (Vlamingen zijn nu eenmaal polyglotten en altijd tot compromissen bereid). Alles wat op papier gezet diende te worden, moest echter ook in de twee talen vertaald worden. In 1993 was er een eerste poging om de districten aan te passen aan de taalgrenzen, maar die liep spaak tegen een Franstalige "non" (daarin zijn ze straf, dat weten we). In 2001 gebeurde hetzelfde bij een tweede poging. In 2005 werd er een bevraging van alle leden georganiseerd en bleek meer dan 70% van de districten oost en west gewonnen te zijn voor een herindeling in twee Nederlandstalige en twee Franstalige districten. Ook deze poging liep echter faliekant uit, omdat de toenmalige Franstalige gouverneur van het district centrum de bevraging boycotte... Het resultaat van dat alles is, dat de Rotary Club hier niet meer werkbaar is. Er zijn nog nauwelijks contacten tussen Vlamingen en Walen. Er kwam zelfs geen plechtige viering van het honderdjarig bestaan van de vereniging in 2006, dat zegt genoeg. Rotary is in dit land dan ook een anachronysme geworden. Tenslotte nog even vermelden dat het orakel van Brakel, Herman De Croo, geografische Vlaming, een van de felste tegenstanders is van de hervorming volgens de taalgrenzen. In het kader van de voorstellen tot oprichting van een nationale kieskring en een paritaire senaat, is dit een zoveelste bewijs dat de zgz "Open"-VLD een gesloten gemeenschap is die bereid is de rechten van de Vlamingen voor eeuwig en drie dagen te beknotten als dat past in hun éénpuntprogramma: Verhofstadt aan het bewind houden.
Om de CVP uit de federale regering te houden, had Verhofstadt voor de vorming van zijn eerste regering de steun nodig van Agalev. Dat betekende, dat hij ook e.o.a. van hun groene punten moest zien te verzenlijken. Het werd in de eerste plaats de zgn "Eco"-taks, een belasting op alle niet recycleerbare verpakkingen, voornamelijk die van de dranken in plastic flessen. Na een klacht van Fedis, de nationale distributieorganisatie, werd die belasting echter verworpen door de Raad van Toezicht, omdat er sprake was van discriminatie t.o.v. de andere verpakkingen. Paarsgroen maakte daar niet meteen een drama van. Er was toen geld in overvloed, nog het gevolg van de hoogconjunctuur op het einde van de jaren negentig en de besparingsdrang van loodgieter Dehaene. Er werd dus maar met geld gesmeten, o.a. naar de politiehervorming en de non-profit sector (wie herinnert zich Mie Vogels niet, toen die met leden van de "witte" sector op straat stond te dansen!). Die hervormingen waren wel nodig, maar in de roes van de paarsgroene overwinning, realiseerde men zich niet dat het allemaal structureel was, m.a.w. dat men niet met eenmalige kosten geconfronteerd werd maar wel met (grote) extra kosten die elk jaar opnieuw in het budget dienden te worden opgenomen. Toen stilaan duidelijk werd dat het met de hoogconjunctuur gedaan was en men het gevaar liep geen sluitende begroting meer te kunnen voorleggen, is de toenmalige minister van Begroting, ti-ta-tovenaar Vande Lanotte, met enkele uitgekiende nieuwigheden afgekomen. Hij liet Verhofstadt II de pensioenkassen kapen van Belgacom, de NMBS, de Haven van Antwerpen en nog een paar andere. Verder begon Paars het nationaal patrimonium te verkwanselen voor een appel en een ei (om ze terug te huren aan driemaal de normale prijs!). Tenslotte had de geleerde professor ook een nieuw ideetje voor het innen van de Eco-taks: hij voerde exact dezelfde taks terug in voor de niet herbruikbare verpakkingen en legde op de herbruikbare een taks van "0%". Fedis trapte echter niet in dat boerenbedrog en de Raad van Toezicht evenmin. Ook die heffing werd dus ongedaan gemaakt. Nu zat Verhofstadt II met een groot probleem. Officieel was wel aangekondigd dat die Eco-taks diende om mede de Kyoto-norm te halen, maar in werkelijkheid riskeerde de regering nu 320 miljoen mis te lopen: de begroting, stupid! Nu gaat het zoals in het grapje: fase één zijn de moeilijkheden van de ontwikkeling, fase twee de ontwikkeling van de moeilijkheden en fase drie de verdeling van de winst in geval van faillissement. Fase drie betekent voor Verhofstadt II dat er nu een taks komt op ALLE verpakkingen, zodat nu feitelijk duidelijk wordt gesteld waarover het altijd gegaan is: een zoveelste vulgaire belastingheffing. Om de groenen en hun sympathisanten zoet te houden, wordt daarbij verteld, dat er later nog een "fijnmazige CO²-heffing" zal volgen, zodat Kyoto dan nog eens kan misbruikt worden om de nationale staatskas te vullen. Dat zal trouwens pas kunnen gebeuren na de verkiezingen. M.a.w. dat wordt een klus voor een eventuele volgende regering en ook dat is helemaal in de trant van Verhofstadt: "Na ons, de zondvloed"!
Wij hebben negen jaar in Italië gewoond en ik lees nog regelmatig Italiaanse kranten. Vandaar dat ik de politiek bij de transalpijnen met meer dan gewone belangstelling volg. In mijn artikel van 11 mei van vorig jaar, nog geen maand na de installatie van de centrumlinkse regering van Romano Prodi, schreef ik reeds dat zijn regering van negen partijen (van christen-democraten tot herbronde communisten) het nooit lang zou uithalen. Giuseppe Turano hoofdredacteur van de invloedrijke krant "La Repubblica" verwoordde het toen zo: " dat wordt zoiets als het vervangen van een motor van een jumbo tijdens de landing". Nog binnen de eerste twee maanden van zijn bestaan moest de regering Prodi II al zeven (7!) vertrouwensstemmingen stellen om er zeker van te zijn haar programma opgestart te krijgen. Na negen maanden heeft "il professore" het ontslag van zijn kabinet aangeboden. Dat is een herhaling van zijn eerste kabinet dat ook vroegtijdig moest stoppen. Het zou nu wel kunnen dat de vroegere voorzitter van de Europese commissie nog wel iets anders uitprobeert, maar veel zal het niet uithalen zolang hij met zo'n krabbenmand moet verder gaan (christen-democraten, socialisten, groene, republikeinen, radicalen, liberalen en communisten!). Wie in zijn baardje lacht is "il cavaliere", Silvio Berlusconi, de man wiens centrumrechtse coalitie vorig jaar nipt werd verslagen, een coalitie die het trouwens daarvoor vijf jaar had uitgehouden, een unicum in de politieke geschiedenis van het na-oorlogse Italië. Romano Prodi is van huize uit een christen-democraat, maar is verplicht de linkse partijen naar de mond te praten om in zijn premier-zetel te kunnen blijven zitten (net zoals dat bij ons gebeurt met Verhofstadt, met wie Prodi bevriend is). Het wordt nu afwachten of er een Prodi III komt, al dan niet met dezelfde hopeloze coalitie of met een partij uit het centrum-rechtse kamp. Lukt dat niet, dan gaat men nog maar eens naar verkiezingen, waarbij de huidige coalitie het bijna zeker niet meer zal halen. Heel wat Italianen waren Berlusconi beu, maar hebben al lang spijt dat ze voor dit alternatief gekozen hadden. --- In de marge van bovenstaande schrijft ene Ine Roox in De Standaard van vandaag, dat groenen en communisten in Italië 10% van de stemmen uitmaken. "Een minderheid om rekening mee te houden", schrijft ze. Dat zal misschien zo wel zijn Italië, maar niet bij ons. Wij hebben een partij die 25% van de stemmen haalt, dus een percentage dat twee en een halve keer hoger ligt dan dat van de twee Italiaanse partijen samen, maar waarmee hier helemaal géén rekening wordt gehouden. Misschien geldt dat dan ook alleen maar voor linkse partijen?
Pavìa (met de klemtoon op de "i") is een stad in de Italiaanse Po-vlakte ten zuid-westen van Milaan. Ze werd gesticht door de Romeinen en heette toen Ticinum, de naam die later aan de daar passerende zijrivier van de Po gegeven werd en ook de naam van het Italiaans sprekend Zwitserse kanton. De zgn "studiegroep" met dezelfde naam heeft niets met de Italiaanse stad te maken. Ze heeft toevallig die naam gekregen omdat ze vergaderde in de Brusselse Pavìastraat. Zo'n beetje hetzelfde wat gebeurd is met de Warandegroep, die ook die naam kreeg omdat ze in de Warande vergaderde. Daarmee houdt echter alle gelijkenis op. Het manifest van de Warandegroep, dat de splitsing van België voorstaat, is een lijvig handboek van 252 bladzijden, compleet gedocumenteerd met cijfers en feiten. Het voorstel van de Pavìagroep (om een nationale kieskring op te richten) is alleen maar een emotionele oproep om terug te keren naar een politiek verleden waarin geen zinnig mens nog gelooft, tenzij misschien Verhofstadt omdat hij weet de enige populaire Vlaming over de taalgrens te zijn. Francofoon België heeft nooit meer voordelen gekregen als tijdens de regeringen Verhofstadt. De oproep van de Pavìagroep is nergens serieus onderbouwd, mist elke redelijkheid en is gewoon gebakken lucht die men ons, Vlamingen, wil verkopen. Het is, samen met het oprichten van een paritaire senaat, een zoveelste poging van de belgicisten om Vlaanderen te discrimineren. We kunnen niet meer terug naar het oude België. De recente geschiedenis bewijst dat ten volle: - Er is geen Belgische munt meer. - Het koningshuis wordt steeds meer in vraag gesteld, mede doordat het geen kans laat voorbijgaan zichzelf belachelijk te maken. - Het leger is in feite een dienst voor werkgelegenheid, logistieke steun en het (bijna gratis) vervoeren van Russische miljardairs. - Onze nationale voetbalploeg staat niet meer bij de eerste 50 op wereldvlak, mede als gevolg van een slecht beleid en het toelaten van horden tweedehands voetballers uit Afrika en Oost-Europa, terwijl de eigen jeugd geen kans meer krijgt. - We hebben sinds acht jaar een regering die om de haverklap zijn eigen wetten moet veranderen omdat ze niet deugen en die roofbouw pleegt op het eigen patrimonium om haar begrotingen te laten kloppen. - We lijden onder een rechtspraak waar de meeste burgers niet meer in geloven, die veel te soft is tegenover criminelen en die, mede door het versoepelen van de wet Lejeune, totaal ongeloofwaardig overkomt. - Onze fiscus is zo ingewikkeld, dat de eigen inspecteurs er niet meer aan uit kunnen en de helft van het personeel van Financiën niet eens door een praktijktest geraakt. Zo'n België geeft Vlaanderen geen enkele meerwaarde. Het enige positieve kan dan ook alleen maar komen van een verdere afbouw van het federaal gezag, zodat Vlamingen én Walen hun eigen potje kunnen koken. Daar kunnen ze allebei alleen maar beter van worden. Een terugkeer naar het Belgique de papa is dan ook nonsens, zelfs als dat wordt voorgesteld door een groep universiteitsprofessoren. Die mensen zullen wel geleerd zijn, verstandig zijn is nog iets anders.
Volgens een rapport van de Europese commissie, staat België op de voorlaatste plaats voor wat de werkloosheid betreft. Gemiddeld leefde, volgens dit rapport, vorig jaar 13% van de Belgische beroepsbevolking in een gezin waarin niemand werkt. Dit bericht zal wel kloppen, maar is niet volledig. Als men dergelijke zaken vergelijkt moet men, althans in dit land, de cijfers bekend maken van de afzonderlijke gewesten. Dan zal men zien dat daar zeer grote verschillen zijn. Om te beginnen is er het feit dat de werkloosheid in Wallonië en Brussel respectievelijk het dubbele en het driedubbele is van die van Vlaanderen. Dat komt niet alleen doordat er daar minder werk zou zijn (dat geldt alleen voor Wallonië, niet voor Brussel), maar ook omdat de plaatselijke werklozen er tegen op zien iets verder van huis te gaan werken of om een andere taal te leren. Dat hebben we o.m. meegemaakt in de regio Seraing, waar de plaatselijke bevolking op het einde van de jaren negentig zoveel werk kon vinden als ze wou. Ze moest ervoor wel de grens met Nederland oversteken (10 tot 15 km) en, ja, wat Nederlands kennen. Seraing is de streek van de gebroeders Dardenne, het gedreven en bekwame duo filmmakers die al enkele gouden palmen heeft gekregen door gewoon het leven bij hun voordeur te filmen ("Rosetta", "L'enfant"). Niet alleen hele families, maar hele generaties zijn daar werkloos: grootouders, ouders én kinderen. Een ander scenario doet zich voor in de regio Moeskroen, waar de plaatselijke overheid industrieterreinen aanbiedt aan zeer interessante voorwaarden. Als gevolg daarvan hebben heel wat Vlaamse bedrijven zich daar, net over de taalgrens, gevestigd. Welnu, de mensen die in die nieuwe bedrijven werken zijn voor minstens 95% Vlamingen en ... Noord-Fransen! De weinige Walen die men er te zien krijgt, zijn dan meestal nog werklozen die zich komen aanbieden zonder te willen werken en die alleen maar een bewijs willen hebben dat ze zich aangeboden hebben, kwestie van hun stempelgeld niet te verliezen... Er is nog een tweede reden waarom België slecht scoort op het gebied van de werkloosheid en dat is het feit dat de meeste tot Belg genaturaliseerde allochtonen geen degelijk werk vinden. Men heeft die mensen onze nationaliteit cadeau gedaan zonder te eisen dat ze een van onze talen zouden leren spreken. In de meeste andere Europese landen wordt dat wel geëist, waardoor daar meer allochtonen aan de slag kunnen. Het is dan ook meer dan nodig dat men de arbeidsmarkt in dit land regionaliseert en de snel-Belg-wet tenminste aanpast (beter nog zou zijn ze af te schaffen). Vlaanderen heeft ook zijn werklozen, maar de Europese cijfers geven een totaal vertekend beeld van de situatie in onze regio, omdat deze voor Europa officieel niet eens bestaat!
Coperfin, een project dat de Belgische belastingsadministratie zou moeten moderniseren, komt niet van de grond. De zaak heeft de staat sinds 2001 al 150 miljoen euro gekost (6 miljard Befkes!) en is nog steeds niet "geïmplementeerd", zoals ze dat tegenwoordig noemen. Als er verder niets mee zou gebeuren, dan kunnen we hier spreken van luchtkastelen. Onze fiscus is feitelijk niet uit het (slechte) nieuws te slaan. Vorige week nog raakte bekend dat zelfs de eigen specialisten nauwelijks nog aan de stroom van nieuwe wetten en regeltjes aan uit kunnen. De handleiding daarvoor is op vijf jaar tijd vervijfvoudigd. Hoe erg het gesteld is, werd daarna nog eens bewezen, toen bleek dat ongeveer de helft van de ambtenaren op het ministerie van belastingen gezakt waren op een test die ze hadden gedaan in het vooruitzicht op promotie en een bonus. Dat laatste gebeurde in het kader van de zgn "Copernicus" hervorming, die ervoor zou zorgen dat ambtenaren meer zouden beoordeeld worden op hun kennis i.pl.v. op hun dienstjaren. Alleen op de hoogste echelons, bij de bazen dus, is daar werk van gemaakt. Het is dan ook normaal dat de meerderheid van de mensen die bij de fiscus werken, absoluut niet meer gemotiveerd zijn. Het wordt er niet beter op, als men weet dat er aan de top bij de fiscus lustig topjobs worden uitgedeeld. Zopas heeft Didier Reynders zijn kabinetschef, Xavier De Cuyper, nog benoemd tot hoofd van het nieuwe geneesmiddelen agentschap. Cuypers is al de vierde kabinetschef bij Financiën die onder Reynders met zo'n topbenoeming gaat lopen. Eerder was die eer al te beurt gevallen aan Peter Praet (nationale bank), Jean-Claude Laes (ministerie van financiën) en Jean-Paul Servais (commissie voor bank- en assurantiewezen). Voor het gewone grut wordt het dus hopen dat ze door hun examens geraken (of kabinetschef worden), voor de belastingbetaler, die elk jaar zijn aangifte moet invullen wordt het telkens moeilijker om dat nog zelf te doen. Als men echter ziet hoe bij Financiën met geld gesmeten wordt, zonder dat men daar beter van wordt, is het de vraag in hoeverre Jan met de pet die aangifte nog serieus opneemt.
België, wat zeg ik: heel Europa werd recentelijk opgeschrikt door een daad van incivisme en racisme om nog niet van xenofobisme te spreken. In Sint Niklaas weigerden nl enkele koppels zich te laten trouwen door schepen Wouter Van Bellingen, een gekleurde schepen van allochtone afkomst (Ruanda). Het nieuws ging inderdaad de wereld rond. Zelf heb ik het gelezen in twee Italiaanse en twee Spaanse kranten en het zal in de rest van Europa wel niet anders zijn geweest. In die artikels kregen de Vlamingen in het algemeen en het Vlaams Belang nog eens de volle laag. Wat zijn wij toch een gemeen volkje! Opmerkelijk was wel dat Van Bellingen, een sympathieke en echt geïntegreerde kerel, zelf geen klacht had neergelegd. Het leverde hem wel het statuut op van, BV en hij is sindsdien bij de linkse media van de TV-schermen niet weg te branden. Wat eveneens opvalt is, dat het centrum voor gelijke kansen en racisme (CGKR) van de heer De Witte geen klacht heeft neergelegd. Normaal is dat centrum er als de kippen bij om in de aanval te gaan, nu dus niet. Er circuleren nu geruchten dat minstens één van de koppels die weigerden getrouwd te worden door een gekleurde schepen geen Vlamingen waren, maar Belgen van eveneens allochtone afkomst, waarschijnlijk Turken. Als dat waar zou zijn, dan is dat de reden waarom het centrum van De Witte zich zo koest heeft gehouden. Zie je het CGKR al een klacht neerleggen tegen Turkse Belgen die niet willen getrouwd worden door een Ruandese Belg? Dat kan niet, want volgens datzelfde centrum kan discriminatie alleen uitgaan vanuit een meerderheidgroep, in ons geval van de Vlamingen dus. --- Er circuleert in datzelfde Sint-Niklaas nog een tweede hardnekkig gerucht: burgemeester Freddy Willockx, zelf nog een socialist van de oude stempel, zou een allochtoon hebben in zijn familie. Daar is natuurlijk niets mis mee. Het wordt wel pijnlijk als blijkt dat hij, de burgervader, een pak slaag zou gekregen hebben van vrienden van zijn aangetrouwde allochtoon. Doe dan al eens iets voor de multicultuur! --- Ik herhaal: beide berichten van hierboven zijn (voorlopig?) geruchten. Het feit dat het rond die afgezegde trouwpartijen zo stil geworden is en er over die geruchten nergens een ontkenning te vinden valt, is wel veelbetekenend. Stel eens voor dat er een koppel bij geweest was van iemand die ergens contact zou hebben met het Vlaams Belang. De wereld zou te klein geweest zijn. Denk maar aan het proces in Gent, waar bij elke commentaar in de politiek-correcte media werd toegevoegd dat de beschuldigde een ex-Vlaams Blokker was geweest. Zij zijn zo lief, mijnheer!
Tijdens het VLD-congres waarop de partij de nieuwe naam "Open VLD" aannam, al dan niet voor exclusief gebruik naar de verkiezingen toe, werd ook het Vivant partijtje, privé speeltje van zakenman Duchâtelet, politiek opgedoekt. Zogezegd werden enkele van zijn basisprincipes overgenomen, maar in werkelijkheid heeft de al dan niet Open VLD maar één programmapunt: Verhofstadt aan de macht houden. Al de rest is praat voor de vaak. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom de toespraak van Duchâtelet op dat congres één lofzang was op de leider die de gemeenteraad van Gent belangrijker vindt dat zijn buitenlandse politiek. Het is ooit anders geweest, want Verhofstadt wou de Europese numero uno worden. Daarvoor had Patrick Dewael zijn post als minister-president van de Vlaamse regering opgezegd (waarbij nog eens duidelijk wordt hoe weinig Vlaanderen voor de progressieve blauwen betekent) met het duidelijke doel Verhofstadt op te volgen als eerste piet van zodra deze naar Europa zou vertrokken zijn. Volgens Duchâtelet in zijn speech op het verkiezingscongres, had Verhofstadt de Europese topjob niet gehaald, omdat hij tegen de oorlog in Irak was. Welnu, dat is een leugen. Verhofstadt was al tegen de USA vanaf hij hier premier werd van de eerste paars-groene regering. Het was België (en België alleen) dat aarzelde om de States haar steun toe te zeggen na 09/11/2001. Daarna waren er nog enkele anti-Amerikaanse uitspraken van ministers van Verhofstadt's kabinet, in het bijzonder vanwege Flahaut, die in de States helemaal geen goedkeuring vonden, integendeel. De echte reden echter, waarom Verhofstadt er niet in slaagde Prodi op te volgen had trouwens helemaal niets met Amerika te maken, maar alles met Europa. Dat weten we nu van Hans-Gert Pöttinger, de nieuwe voorzitter van het Europees parlement die recentelijk nog gezegd heeft dat de Europese Volkspartij (EVP), de grootste fractie in het Europees parlement, destijds tegen Verhofstadt heeft gestemd omdat Guyke (samen met Chirac) de belangrijkste tegenstander was van de verwijzing naar God en de Christelijke tradities in het voorwoord van de Europese Grondwet (N.B. mede samengesteld door ACV-er en neo-socialist Dehaene). Het ontbreken van een deel van de historische waarheid is er trouwens mede de oorzaak van geweest, dat die Grondwet er voorlopig nog steeds niet gekomen is en er waarschijnlijk ook nooit zal komen in zijn oorspronkelijke versie. "Al loopt de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel." Dat spreekwoord geldt ook voor Duchâtelet en zijn Open-VLD bondgenoten.
Inbev, het vroegere Interbrew, het nog vroegere Stella Artois, houdt niet op met groeien. Het bedrijf is nu al, volgens volume, de grootste bierbrouwer ter wereld en nog lijkt het niet gedaan. Het overweegt nl een fusie met Anheuser-Busch, de grootste brouwer qua omzet en koploper in Noord-Amerika. Als die fusie er komt, zal dat nieuwe bedrijf niet alleen de grootste ter wereld zijn op alle gebied, maar tevens één kwart van alle bier brouwen. De vraag is nu: wat zijn wij, Vlamingen, daarmee? Het antwoord is: bitter weinig. De hoofdzetel is weliswaar nog steeds in Leuven, maar daarmee is alles gezegd. In de raad van bestuur zitten nu al meer Brazilianen dan Belgen (dat is zo sinds de laatste grote overname in Zuid-Amerika) en als die Amerikanen erbij komen zal het aantal eigen mensen nog beduidend krimpen. De aandeelhouders varen er wel wel bij, maar - voor zover ik me dat herinner - waren dat in eigen land alleen maar enkele franskiljonse families. België is altijd een bierland geweest en Vlaanderen heeft ook daarin een grote rol gespeeld, al dient gezegd dat er ook in het Waalse gedeelte zeer goede bieren gebrouwen worden (denk maar aan Orval, Jupiler e.a.). Dat neemt niet weg dat Vlaanderen van de nieuwe biergigant niet moet rekenen op enige voorkeursbehandeling. Dat hebben we zopas nog kunnen meemaken met de zaak van het Hoegaardse witbier. Men was op een gegeven ogenblik zelfs gestopt met witbier te maken, tot Richard Celis de laatste brouwerij overnam, opknapte en het speciale bier opnieuw ging brouwen volgens het eeuwenoude recept. Het sloeg meteen aan en werd zo'n succes, dat Celis het enkele jaren geleden doorverkocht aan het toenmalige Interbrew. Tot daar was er niets mis tot Inbev vorig jaar besloot het brouwen van de Hoegaarden over te hevelen van het historische Vlaamse Hoegaarden naar het Waalse Jupille, enkel en alleen omdat het zo waarschijnlijk meer zou opbrengen. Zoals de zaken er nu bijstaan, blijkt dat laatste niet het geval te zijn geweest. In Jupille slaagt men er nl niet in het witbier, dat o.m. tarwe bevat en hergist op de fles, te brouwen volgens de kwaliteitsvereisten. Er worden daar zelfs geregeld hele brouwsels in de Maas gekipt! Om de schande nóg groter te maken heeft het bedrijf nu beslist de productie "voorlopig" toch maar in Hoegaarden verder te zetten. Hip-hip-hoera, dus, ware het niet dat blijkt dat men ondertussen in de vestiging van Hoegaarden drie kwart van de werknemers heeft ontslagen of elders ondergebracht. Dat heeft als gevolg dat er nu van het kwart overblijvenden gevraagd wordt de productie die vroeger met vier maal meer mensen werd "gedraaid", nu door dat kwart zou moeten gebeuren. Als gevolg daarvan draait men bijna dag en nacht, weekeinden inbegrepen. Wat de Walen in Jupille met een grote bezetting niet kunnen, moeten de Vlamingen nu in Hoegaarden bekopen. M.a.w. Vlamingen, werken jullie meer de naad maar uit je hemd, eens dat ze in Jupille gesnapt hebben hoe het wél moet, kan de productie weer naar daar en hebben we jullie weer niet meer nodig! Het is altijd hetzelfde liedje: Vlaanderen werkt, Wallonië staat erbij en kijkt ernaar (maar vult wel zijn zakken). En ondertussen zijn een groepje geleerde (maar niet verstandige) professoren bij elkaar gaan zitten om tot het besluit te komen dat we beter wat meer België en wat minder Vlaanderen zouden hebben. Ge moet al een open VLD-er zijn om daar in te trappen!
Uit het jaarverslag van de nationale bank blijkt duidelijk, dat België, ondanks de goede economische conjunctuur van het laatste jaar, marktaandeel verliest aan de concurrentie van de ons omliggende landen én dat het een tekort heeft op de overheidsfinanciën. Dat laatste dus ondanks de hoera kreten uit de paarse meerderheid die het steeds heeft over een sluitend budget. Dit is alleen schijn omdat het sluitend budget verkregen wordt door de eenmalige uitverkoop van overheidsgebouwen en door andere weinig serieuze ingrepen. Dit is nieuws dat feitelijk iedereen al weet, maar het kan geen kwaad dat het eens bevestigd wordt door een "min of meer" neutrale instantie. Ik schrijf min of meer, want ook Guy Quaden, de gouverneur van die nationale bank, is politiek benoemd en moet dus rijden en omzien. Daarom pleit de man, in eenklank met Verhofstadt, voor meer inkomsten voor het federaal niveau en minder voor het regionale. Dus voor meer België en minder Vlaanderen, wat het is dat gewest dat de centen in de Belgische lade zal moeten brengen. Men is er nl achter gekomen dat de federale regering hooguit nog 15% van haar budget kan aanwenden voor eigen gebruik. Al de rest gaat naar de sociale zekerheid, de gemeenschappen en de gewesten. Vooral de Franse gemeenschap is het het gros van de centen gaan lopen, deel door het Lambertmont akkoord van 1991, deels door de miljarden die nog steeds van noord naar zuid getransfereerd worden, al dan niet via het zgn Brussels gewest. Voor alle bevoegdheden die Vlaanderen na de verschillende staatshervormingen gekregen heeft, zijn de francofonen betaald geworden in klinkende munt. Vroef of laat (en het zal eerder vroeg zijn, zeg maar 2010/2020) zal het federale België crashen en dan zal het hele uitkeringssysteem ook failliet zijn. Wij, Vlamingen moeten ons daarop niet al te zeer verheugen, want het zullen wij zijn die het hoe dan ook zullen mogen betalen. De roep naar meer België vanwege Verhofstadt en zijn colleborateurs is dan ook een kreet om meer centen. Om die te krijgen moet er minder Vlaanderen komen. Dat kan o.m. door nationale kieskringen en een paritaire senaat op te richten en door buitenlandse handel en nog een aantal zaken terug federaal te maken. Alles is goed, als Vlaanderen maar minder te zeggen krijgt, zodat men dat gewest de rekenbing kanb voorleggen. Volgens Luc Van der Kelen in zijn opiniestuk van gisteren in Het Laatste Nieuws zal het moeilijk anders kunnen. "Als de politici het daarmee niet eens zijn", schijft hij "staat dat hen vrij, maar dat ze dan zorgen voor een beter idee". Wel, mijnheer Van der Kelen, er is een veel beter idee: een onafhankelijk Vlaanderen!
In mijn blog van 10 februari ("Bedrijfswereld versus Verhofstadt) had ik nog geschreven dat het angstaanjagend wordt als men weet dat veroordelingen hier afhangen van de uitspraak van een rechter. Lang hebben we niet moeten wachten om daarvoor enkele nieuwe voorbeelden te krijgen. In het zgz "sms-proces" maakte de voorzitter er zo'n potje van dat het hele assisenproces zal moeten worden overgedaan. Echt iets voor het Absurdistan waarin we hier leven. Bij een ander assisenproces, ditmaal in Gent, werden dader en mededader aan twee verschillende zaken schuldig bevonden, waarop het openbaar ministerie vond dat ze die jury beter zouden kunnen opdoeken. Dat rechters het beter zouden doen werd dus in de "sms"-zaak duidelijk ontkend. Een proces over de pma-drugs, waarbij een half dozijn doden vielen, is na zes (6!) jaar eindelijk van start gegaan. De hoofddader is er ondertussen niet meer bij; hij heeft onlangs zelfmoord gepleegd. Die man zat trouwens, na een veroordeling van 12 jaar, al eens acht jaar in de cel voor dezelfde feiten. Het ophefmakende marineproces in Hasselt is tenslotte in mineur geëindigd. Blijkbaar gaat men ervan uit dat de Staat bestelen in België niet zo erg is. De gevangenisstraffen bedroegen nooit meer dan zes maanden en die moeten dus in dit land niet uitgezeten worden. Ook dat danken we aan tante Laurette. Als de centen maar terugbetaald worden! De vraag is nu wat er zal gebeuren op de nog af te werken processen binnen het leger, want er staat nog zo'n half dozijn op het programma en bij de meesten daarvan gaat het over veel meer geld dan bij het Limburgse proces van de eeuw... Ondertussen blijkt de wapenwet een zeef te zijn. Aan de ene kant kunnen de wapenhandelaars eigenlijk best hun deuren sluiten. Een wapen verkopen blijkt tegenwoordig een zaak van lange adem te zijn. Anderzijds hangt de nieuwe wet, die in 48 uur door het parlement was gejaagd, met haken en ogen aan elkaar, in zover dat Tony Van Parijs, de gerechtsspecialist van de CD&V en oud minister van Justitie, beweert dat men de dag van vandaag zelfs niemand kan straffen die met een geladen geweer door de straten loopt! Een ander aspect van heel dat wapengeleuter is dat de ingeleverde wapens, zo'n 60.000 stuks, nog altijd zo goed als onbewaakt op de politiekantoren liggen en feitelijk vragen om gestolen te worden. Om nog niet te spreken van het veiligheidsaspect binnen die commissariaten, want bij die wapens bevindt zich ook munitie. Tenslotte was er deze week nog maar eens een staking bij het personeel van de gevangenissen, o.m. omdat er niet genoeg cipiers zijn. Enkele weken geleden waren er ingangsexamens voor cipiers en kwamen er zo'n 10.000 kandidaten op af. Daaruit zou men er een 1200 kiezen en zou er een wervingsreserve worden aangelegd. Of we dat allemaal moeten geloven, is een ander verhaal. Bij mijn weten is er enkele jaren nog eens zo'n ingangsexamen geweest en waren er toen ook al 4.000 kandidaten. Was daar dan niemand van overgebleven of heeft men toen vergeten een reserve aan te leggen? Heerlijk, heerlijk! zou Toon Hermans gezegd hebben!
Gisteren verscheen er in De Standaard, op de eerste bladzijde, een oproep van Leterme, die alle Vlamingen uitnodigde werk te maken van een warme samenleving. "Wie daarover ideeën heeft", schreef hij, "mag mij mailen: yves.leterme@skynet.be". Ik heb dat meteen gedaan en Leterme volgende mail verstuurd:
Geachte Heer Minister-President, U nodigt ALLE Vlamingen uit werk te maken van een warme samenleving. Om dat te bereiken, moet u en uw partij én uw regering in de eerste plaats ervoor zorgen, dat er een einde wordt gemaakt aan het cordon sanitaire. Zolang een kwart van de Vlaamse kiezers - en dat zijn er één miljoen - in het politiek en maatschappelijk leven niet meetellen en bovendien in de media als paria's worden behandeld, kan er van een warme samenleving geen sprake zijn. Aan u om daar iets aan te veranderen.
Ik kreeg vanmorgen warempel daarop een reactie, zogezegd van Leterme himself, maar dat zal wel een medewerker geweest zijn (er waren, gisteren alleen al 700 mailtjes bij hem aangekomen). Zoals te verwachten, was dat antwoord erg vrijblijvend:
"Ik heb uw mail goed ontvangen en met veel aandacht gelezen. Uw reactie bewijst, zoals de honderden andere die ik tot nog toe ontvangen heb, dat de vele vormen van geweld in onze samenleving en de groeiende behoefte aan respect en fatsoen vele mensen terecht beroeren. Ik neem mij voor u op de hoogte te houden van verdere stappen in deze aangelegenheid."
Ik maak mij niet teveel illusies over een eventuele stopzetting van het cordon, ook niet door het Vlaams Kartel, Leterme op kop. De man is een specialist van het zich op de vlakte houden. Hij doet me in dat opzicht denken aan Dries van Agt, Lubbers en Balkenende. Die konden/kunnen ook zo wollig praten zonder iets iets te zeggen. Vlaanderen vraagt daden, geen woorden Het is trouwens zeer opmerkelijk dat de top van de CD&V onlangs nog eens ergens in het geheim is gaan vergaderen met enkele van de oude CVP-krokodillen: met o.m. de brave Leo Tindemans, de Belgicist Eyskens, de B-plusser Martens en de neo-socialist Dehaene. Dat is voor Vlaanderen geen goed signaal, integendeel. Als de raad van die "éminences grises" wordt gevolgd, dan gaat de CD&V dezelfde weg op als de partij van Verhofstadt en dat is het laatste wat Vlaanderen hebben kan. Zolang er een cordon blijft bestaan, tegen wie dan ook, kan er geen sprake zijn van een warme samenleving. Het blijft dan "wij" tegen "zij". Alleen de nuttige idioten zien zoiets niet in.
Minister De Decker is de laatste tijd al bevallen van enkele ideetjes die niet altijd even gelukkig gevonden zijn maar die toch aantonen dat de man probeert na te denken. Zijn voorstel bv om het Belgische ontwikkelingsgeld in Kongo vanaf volgend jaar te verdubbelen, was geen goed idee. Laten we eerst afwachten wat Kongo er zelf van terecht brengt en verder alleen nog initiatieven nemen samen met de E.U. en/of the Verenigde Naties. Ons landje is te klein om op zo'n half continent nog iets te betekenen. Baas ganzendonk Flahaut is trouwens reeds door de E.U. teruggefloten nadat hij op eigen houtje het Kongolese leger (of wat daarvoor moet doorgaan) wou gaan "doorlichten". Een tweede idee van minister De Decker, nl jonge criminelen verplicht in te lijven in een speciale, nog op te richten militaire eenheid, is m.i. wél een goed idee. Op die manier zouden er verschillende problemen samen kunnen worden opgelost: - De kereltjes zouden de kans krijgen te leren wat autoriteit en discipline is. Wie dat aanvaardt, kan er later alleen maar goed bij varen. - Voor wat de allochtonen boefjes betreft - en dat is de grote meerderheid - zouden die de kans krijgen eens degelijk Nederlands of Frans te leren, eventueel via extra lessen. Dit houdt ook in dat de eenheden dan gesplitst zouden moeten zijn volgens de taalrol. - Misschien kan men van de gelegenheid gebruik maken ze een beroep aan te leren, mecanicien of vrachtwagenchauffeur bv of zou men ze - bij goed gedrag - de kans kunnen geven een carrière in het leger te maken. - Volgens de uitlatingen van legerkorpsoverste Van Daele zijn er enkele duizenden militairen teveel in ons leger. Een deel daarvan zou men kunnen inschakelen in de begeleiding van de jongeren en zo een zinvolle bezigheid geven. - Enkele kazernes die men al lang had moeten sluiten, maar nog steeds open zijn, zou men speciaal voor deze dienst kunnen aanpassen. - Door de jonge criminelen uit de gevangenissen, tuchthuizen en centra voor jeugdcriminelen te halen, zou er in die nu bomvolle instellingen weer plaats komen. --- Ik heb het steeds een vergissing gevonden dat men de militaire dienstplicht heeft afgeschaft. Ook vóór de aankomst van de horden allochtonen die ons land overspoeld hebben, waren er genoeg eigen jongens die bij het leger voor het eerst in aanraking kwamen met de buitenwereld, met autoriteit en discipline. Veel van wat er nu dagelijks rondhangt in cafés en aanverwante zaken zou een veel zinvollere bezigheid kunnen hebben in het leger of een soort nationale arbeidsdienst. Tegelijkertijd zou het leger kunnen beschikken over een reserve van jonge kerels die, mits een goede begeleiding, meer kunnen betekenen voor het land dan de grote groep beroepsmilitairen voor wie het leger nu alleen maar een vaste job betekent.
Op een partijcongres in Brussel heeft de VLD de naam bekend gemaakt waarmee ze naar de kiezer zal gaan op 10 juni: "Open-VLD". Helemaal geen verrassing, want dat was al enkele dagen bekend en eigenlijk verandert er niets: VLD blijft VLD. De VLD staat, in tegenstelling tot wat men beweert, trouwens niet open voor iedereen. Vraag het maar aan Coveliers, Dedecker en Bouckaert. De huidige VLD is een soort SP.a-blauw. Verhofstadt zegde trouwens dat hij geen enkele coalitie uitsluit, op voorwaarde echter dat aan enkele VLD-standpunten niet geraakt wordt. Daaronder de ethische "verworvenheden" van paars/groen en paars II en het antiseparatisme. Dat betekent, dat de Open-VLD de deur sluit voor de CD&V en het Vlaams Belang en in feite de Vlaamse meerderheid straks a-priori uitsluit. Dat is ook nodig, want Verhofstadt wil minder Vlaanderen en meer België. Hij wil gewoon niet snappen wat bv de Waalse senator Destexhe zopas nog geschreven heeft, nl dat Wallonië het meest achterlijke gebied van West-Europa aan het worden is en zelfs voorbijgestoken wordt door bepaalde regio's van Midden- en Oost-Europa. Wallonië wordt enkel en alleen recht gehouden door de Vlaamse steun. Meer dan 80% van de Belgische export is Vlaams. De Vlaamse werkloosheid daalt, de Waalse stijgt. Op wereldvlak staat Vlaanderen op plaats 5, België op plaats 20 en waar Wallonië staat weten we zelfs niet; daarvan is geen cijfer bekend, maar het zal wel ergens achteraan zijn. Qua kwaliteit van scholen zit Vlaanderen bij de top, Wallonië (én Brussel) bij de staart. Het gevolg daarvan is het verschil in jeugdwerkloosheid. Dit rozig beeld van Vlaanderen dreigt echter te verkleuren. Volgens de laatste cijfers en grafieken van de sociaal economische raad van Vlaanderen (serv), zakt Vlaanderen stilaan weg uit de Europese top. De grote oorzaak daarvan ligt bij zaken waarover Vlaanderen geen controle heeft, zoals de arbeidskosten en de werkloosheidsval, twee problemen die er zijn omdat ze nog onder de Belgische bevoegdheden vallen. Als men Wallonië een grote dienst wil bewijzen, dan moet ervoor gezorgd worden dat Vlaanderen de kans krijgt zichzelf verder zelfstandig te ontplooien. Dat is niet alleen goed voor ons, maar ook voor de Waalse buren. Uitgerekend nu komt die "Open-VLD" met een plan om de zaak een stuk terug te draaien in de richting van het oude België, la Belgique de papa. En dat noemt men dan "progressief", "paars plus" en nog een paar van die onzinnigheden. Het doet denken aan de oude liberale partij onder Vandenaudenhoven. Die ging op een gegeven ogenblik ook naar de verkiezingen met de Belgische driekleur. Zijn partij heeft toen flink op haar donder gekregen. Hopelijk herhaalt die geschiedenis zich. Wie niet horen wil, moet voelen!
De opmerkelijkste uitspraak van de laatste week komt van de kleine Tobback, zoon van en minister achter de huisvrouw uit Kapellen. Zei hij: " Ik ken de oplossingen voor het klimaatprobleem. Alleen weet ik niet hoe ik daarna nog herkozen geraak"! Dat is dan o.m. minister van milieu in Vlaanderen, iemand waarvan verwacht wordt een zekere lange termijn visie te hebben en die denkt aan niets anders dan aan de volgende verkiezingen, binnen vier maanden. Een mooier brevet van onbekwaamheid kon hij zichzelf niet kunnen geven. Hij had bv kunnen stellen, dat het tijd werd dat de Vlamingen zouden ophouden om met huisbrandolie te stoken (50% doet dat nog) omdat die brandstof alleen maar schaarser en duurder zal worden én het milieu mee verontreinigd. Hij had bv kunnen zeggen dat we veel meer zullen moeten inzetten om alternatieve, groene energie in huis te halen maar ondertussen toch te zorgen dat we de tenminste de Kyoto-normen halen, door bv de kerncentrales iets langer open te houden. Kerncentrales stoten nl geen broeikasgassen uit. Nee, Tobbackske heeft schrik niet opnieuw verkozen te worden. Het blijkt trouwens dat alle SP.a-verkozenen zichzelf weer kandidaat zullen stellen, dit in tegenstelling tot bv de CD&V, waar een deel zich terugtrekt of de VLD, waar de partij zelf een deel van haar verkozenen onverkiesbaar maakt. --- Een andere kandidaat op de oscar van de beste mop van de week is Brice De Ruyver, veiligheidsadviseur van Verhofstadt. De man heeft al meer krasse uitspraken moeten doen om de fouten van zijn baasje en diens regering te verdoezelen, maar deze is toch wel van een aparte klasse. I.v.m. de bijna open oorlog die er in de regio Charleroi heerst tussen politie en misdaadorganisaties, waarbij zelfs politiekantoren werden aangevallen, vertelt de veiligheidsspecialist dat "de politieke destabilisatie in Charleroi dat in de hand heeft gewerkt"... Dat betekent, als men tussen de regels wil lezen, dat het misschien beter ware geweest de fraude en omkoopschandalen binnen de lokale PS met de mantel der liefde te bedekken en de cumulards rustig te laten verder doen. M.a.w. Brice zou gekozen hebben tussen pest en cholera. Voor de hoogste verantwoordelijke voor onze veiligheid kunnen dergelijke woorden tellen. Voor Jan met de pet en zijn Lieza betekent het dat er op de hoogste gezagsdragers in dit land niet teveel gerekend moet worden. Het zijn de postjes die tellen, de postjes en niets anders dan de postjes!
Ook de bedrijfswereld begint eindelijk in te zien dat er met de regering(en) Verhofstadt geen land te bezeilen valt. Niet alleen het Voka (de vroegere VEV), maar ook Unizo (KMO's) en zelfs het eerder belgicistische VBO zijn gevallen over een zoveelste aanpassing van een slecht opgestelde wet die zelfs ná die aanpassing nog niet blijkt te deugen, althans niet voor de werkgevers. Dat bedrijven verdienen gestraft en beboet te worden als ze iets onwettigs doen, is de logica zelf. Dat men echter zaken voor tien jaar kan laten sluiten, betekent het einde ervan. Misschien hebben de eigenaars en het management dan zoiets verdiend, maar de mensen die er werken zijn dan ook hun job kwijt. Het wordt nog angstaanjagender als men weet dat de veroordeling afhangt van de uitspraak van een rechter. Met de precedenten die we in ons land hebben van rechters die helemaal niet meer met hun voeten op de grond staan, is alles mogelijk en dat weet de bedrijfswereld maar al te goed. Normaal zoekt de bedrijfswereld haar steun bij een rechts liberale partij. Tot het aantreden van Verhofstadt als regeringsleider was dat de VLD. Sindsdien heeft het genie van de Gentse gemeenteraad echter al dikwijls bakzeil moeten halen t.o.v. de marxistische PS en is de partij zelf een zgz progressieve koers gaan varen. De werkgevers geloven al lang niet meer in de golden wonderboy van de jaren negentig, de man van de (eerste drie) burgermanifesten. Reeds vorig jaar bleek, dat drie vierden van de Vlaamse werkgevers gewonnen waren voor het afschaffen van het cordon sanitaire. Dat heeft niet alleen te maken met de linkse koers van de huidige VLD, maar ook met het scheeftrekken van het hele werkklimaat in dit kunstmatige land. Zopas werd nog een nieuwe CAO afgesloten voor het hele land, wat absurd is daar iedereen weet dat de productiviteit in Wallonië een stuk lager ligt, waardoor daar voor de werkgevers alles duurder wordt. Een tijdje geleden verschenen er enkele artikelen in de Vlaamse kranten waarin gesteld werd dat de Walen niét lui zijn zoals in Vlaanderen wel eens beweerd wordt. Wel, dan zou kunnen, maar uit een recente studie van de Unie van Waalse ondernemingen (UWE) blijkt nu dat de gemiddelde Waals arbeider één dag op vier afwezig is! Dit betekent dat alles wat in Wallonië geproduceerd en gepresteerd wordt, in theorie althans, 25% duurder wordt... Al blijft België het land van de hopeloze zaken, toch is het positief dat ook het groot kapitaal, altijd één der steunpilaren van dit land, stilaan begint in te zien dat het er zelf ook geld aan het verliezen is.
In Parijs loopt op dit ogenblik een proces tegen het satirische blad Charlie Hebdo, omdat het de beruchte Mohammed cartoons had overgenomen van het Deense blad dat daarmee begonnen was. Het proces wordt ingespannen door drie moslimverenigingen en het blad wordt gesteund door al wie in Frankrijk bekommerd is om de vrije meningsuiting, tot presidentskandidaat Sarkozy toe. Ook bij ons zijn er mensen die aanstoot nemen aan cartoons. In het Laatste Nieuws verschenen al enkele jaren de spotprenten van cartoonist Meynen, die bijna elke dag Verhofstadt op de korrel nam en goeroe Slangen uitbeeldde als een echte slang. Welnu, sinds enkele weken zijn die cartoons verdwenen. In het vooruitzicht van de verkiezingen heeft de VLD, wier campagne geleid wordt door die Slangen, geoordeeld dat er met hem en Verhofstadt niet meer mag gelachen worden. Slangen is dan ook een achtenswaardig man die dank zij een "verjaring" ontsnapt is aan een veroordeling wegens actieve corruptie, schriftvervalsing en misbruik van vertrouwen... De campagne van de VLD, of hoe die partij zondag ook zal heten, begint trouwens stilletjesaan op paniekvoetbal te gelijken. Zo heeft het campagneteam beslist dat de huidige VLD-parlementsleden alleen als effectieven op de verkieslijsten zullen komen te staan. Velen van hen, bijna uitsluitend mannen, hadden hun postje gekregen als opvolger als gevolg van het weinig democratische systeem dat op alle lijsten dezelfde politici staan die, na verkozen te zijn, hun mandaat niet opnamen. De opvolgers op de lijsten van 10 juni zouden allemaal nieuwelingen zijn (volgens Derk-Jan Eppink "nieuwe maîtresses" of "onderleggertjes"!). Door het feit dat er ook besloten is tot "rits"lijsten waarbij afwisselend een man en een vrouw op de lijsten zullen komen, wordt de kans tot herkozen te worden voor de huidige mannelijke opvolgers wel erg klein, zeker als men er van uit kan gaan dat de partij achteruit zal gaan. Het zijn trouwens niet alleen de opvolgers die haartjepluk doen. Voor de eerste plaats op de kamerlijst is er een krachtmeting Decroo-De Gucht aan de gang. Degene die verliest zal dan pas op de derde plaats komen te staan in Oost-Vlaanderen, geen echt drama, wel een beschadiging van het grote ego van beide kemphanen. Het wordt dus nog spannend bij de SP.a-blauw of hoe de partij straks ook moge heten. Die naamverwisseling, vier maanden vóór de verkiezingen is trouwens al even dom. Deze vaststelling komt niet van mij, maar van Wim Schamp, campagneleider (als ik me niet vergis) van Dedecker en collega P.R.-man van Slangen, die hij dus genoegzaam zal kennen. Van een slangenkuil gesproken!
Jean-Luc Dehaene is vorige week nog eens in het nieuws geweest, ditmaal n.a.v. de zgz "monumentenslag", waarbij per provincie telkens drie projecten naar voor worden geschoven en waarbij de mensen er dan één ervan kunnen uitverkiezen voor staatssteun bij restauratie. Een beetje een rare geschiedenis, maar tegenwoordig blijkt dat men alleen nog iets kan beslissen via televoting en sms-jes. Men zou het directe democratie kunnen noemen al is dat ook niet juist. Bij dergelijke wedstrijden sluiten men nl een deel van de bevolking uit, meestal de armsten en de ouderen die daaraan doorgaans niet meedoen.Een echte vorm van rechtstreeks democratie zou zijn dat men het volk de hele tijd door de kans gaf over alles en nog wat een referendum te organiseren, maar dat blijkt in ons land wel wat teveel gevraagd. We worden verondersteld de democratie te steunen door éénmaal in vier jaar te gaan stemmen en de winnende ploeg dan voor de hele regeerperiode een soort carte blanche te geven. Er blijken tegenwoordig veel soorten democratie te bestaan. Om op Dehaene terug te komen, die liet zich dus in een soort gevangenisplunje voor 24 uur opsluiten in een oude gevangenis als stunt om dat gebouw te kunnen laten genieten van een mogelijke renovatiepremie. Populisme op zijn best, iets waarin de vroeger premier altijd goed geweest is. Denk maar aan zijn Amerika-reis ("let de beast go") en zijn vakanties op Sardinië waar hij als een soort kampeerder tussen de internationale jet set zat. In dat soort populistische spelletje is de ex-Bruggenaar altijd sterk geweest en blijkbaar slaat dat bij een deel van de bevolking nog steeds aan. In een interview in Knack, nota bene afgenomen door niemand minder dan Jos Gijsels, ex-secretaris van Agalev en uitvinder van het cordon sanitaire, heeft Dehaene ook verteld dat, mocht hij ooit terugkeren naar de nationale politiek, hij ditmaal voor "een" socialistische partij zou kiezen. Dat kan dus SP.a-rood zijn, maar ook Groen! of PvdA, misschien zelfs SP.a-blauw die nu ook progressief en "open" is. Voor een voormalig christen-democratische premier is dat toch maar een afgang. Misschien heeft e.e.a. te maken met het kelderen van "zijn" Europese grondwet of met de pandoering die zijn gemeentelijke coalitie in Vilvoorde van het VB gekregen, heeft bij de gemeenteraadsverkiezingen. Waarschijnlijk is hij onderhuids altijd een linkse geweest. Vergeet niet dat Dehaene tenslotte uit het ACV is voortgekomen. Koning Boudewijn had het indertijd ook niet zo voor de "loodgieter", die hij tenslotte toch als premier diende te aanvaarden omdat bleek dat hij de enige was die nog aan het Belgisch politieke kluwen aan uit kon. Eens aan het bewind werd Dehaene bekend voor zijn stelling dat hij de problemen pas aanpakte als ze zich voordeden. Meestal gebeurde dat door het verhogen van de belastingen. Op die manier loodste hij België wel de eurozone in alhoewel het land daar eigenlijk geen recht op had wegens de te hoge staatsschuld (Iets wat onder Verhofstadt nog steeds zo gebleven is).
Hopelijk krijgt Dehaene geen tweede kans om nog eens ons politiek landschap te komen teisteren. Zó dom zullen ze nu bij de CD&V ook wel niet zijn, zeker niet na het interview met Gijsels. En de linkse partijbonzen houden teveel van de postjes om die zomaar weg te geven aan een trekpaard op de terugtocht.
