De eerste federale regeringstop na deze zomervakantie heeft weinig of geen problemen opgelost, zeker niet deze die gesteld werden door Maxime Prevost (Les Engagés), Rousseau of andere Mahdi’s. Alles is uitgesteld tot aanstaande maandag en daarna misschien tot St. Juttemis. Een alternatief zou kunnen zijn. dat die engagées, socio’s en ex-cvp’ers de federale regering dan laten vallen en zouden we kunnen hopen op nieuwe verkiezingen. ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’.
Als men de slachtpartijen in Gaza wil stoppen - op welke wijze ook - dan kan dat alleen als Hamas de laatste gijzelaars vrij laat en zichzelf ontbindt. De democratie is na WOII in West-Europa ook niet hersteld door wapenstilstanden te sluiten, maar door militaire overwinningen. In het Midden-Oosten zal dat niet anders zijn.
--
Ondertussen heeft men ook in Nederland te maken met een precedent. Daar is voor de allereerste keer een regering in lopende zaken gevallen, een regering die dus twee keer valt in afwachting van de volgende verkiezingen. ‘Heerlijk, heerlijk’, zou Toon Hermans het gevonden hebben.
En zo gaan we de laatste week van de grote vakantie in en houdt het parlementair ‘reces’ op. Dat laatste betekent dat ook de politiekers weer aan het werk zullen moeten gaan, wat dat ook zal betekenen. Zowel federaal als regionaal zal Gaza op het programma staan, al zullen wij hier daar niets aan kunnen veranderen. In tegenstelling tot het Christendom, waarin de meesten onder ons zijn opgevoed en opgegroeid, kennen Jodendom en Islam geen vergiffenis.
Wat specifiek Vlaanderen betreft, hebben we op 9 juni 2024 de kans gemist voor een eerste serieuze stap naar e.o.a. vorm van zelfstandigheid. De Vlaams-nationale meerderheid die voorspeld werd in alle laatste peilingen, kwam er net niet en het VB slaagde er niet in de eerste Vlaams-nationale partij te blijven, zoals diezelfde peilingen voorspeld hadden. De N-VA is de nieuwe CVP geworden en die blijft het Belgische spel meespelen tot minstens 2029.
--
I.v.m. de reactie van pater Dupré uit Tongerlo op mijn blog over prostaat, heeft hij misschien wel gelijk (tijdig beginnen met het drinken van thee van kleinbloemige wilgenroosjes), maar dan moet men er wel echt tijdig mee beginnen. Ik heb dat nooit gedaan, mijn prostaat werd leeggemaakt en gecontroleerd op kanker en 10 jaar later heb ik er nog steeds geen last meer van. Het enige van ik ervan over heb gehouden was, dat ik moet zitten om te plassen, wat dan weer het voordeel geeft van een verbeterde stoelgang
Op 6 mei kreeg ik mijn laatste ‘Vlaanderen vlagt verder’, de nieuwsbrief van Luc Dhondt. Toen ik hem daarover navroeg, bleek dat hij serieus ziek is. Na een zware maagkanker te hebben overwonnen bleek zijn blaas nu geblokkeerd door een vergrote prostaat. Hij wordt daar op 1 september voor geopereerd en loopt ondertussen al enkele maanden met een ‘suprapubische katheder’, moet tussendoor een combinatie van medicijnen nemen en krijgt drie keer per week het bezoek van een thuisverpleegkundige. Leuk is anders.
We kunnen niets anders dan Luc veel sterkte toewensen. Op zijn leeftijd – 84 – is het niet niks zoveel miserie bijeen te krijgen. Als het een troost mag zijn, de schoonvader van mijn oudste dochter zit ook in zo’n situatie, maar die wordt dit jaar hopelijk nog 93. Ik zelf zit aan 85 en heb er ook een prostaatoperatie op zitten, maar dat was o.w.v. een overactieve blaas, zo’n 10 jaar geleden.
We zullen ‘Vlaanderen vlagt verder’ missen, niet alleen o.w.v. Lucs rake commentaren, maar ook omdat hij nooit vergat de vele Vlaams-nationale bloggers te citeren: Johan Sanctorum, E.J. Bron, Golfbrekers, ’t Scheldt en Strijden Eeuwig, om er maar enkele te noemen. Een extra reden voor mij was nog zijn ‘Luctor et emergo’, als hij over zijn gezondheid schreef. Exact diezelfde spreuk – die ook die van Zeeland is – was de mijne tijdens mijn collegejaren. ‘Ik vecht en hou het hoofd boven water’.
Eva De Bleecker heeft de eer aan zichzelf gehouden en zal geen kandidaat zijn om zichzelf op te volgen later dit jaar als voorzitter van de zieltogende Open VLD. Dank zij o.m. de bekende blauwe families is de partij gezakt naar de kiesdrempel en zal er meer nodig zijn dan gewoon voort doen zoals men al enkele decennia bezig was.
Opmerkelijk is wel dat de nieuwe gedoodverfde kandidaat toch wel een is van een van die blauwe families, nl Frédéric De Gucht, zoon van. De man heeft ondertussen echter laten zien dat hij meer is dan een politieker. Hij heeft een eigen bedrijf in Luik (vandaar waarschijnlijk de ‘accents aigues’ in zijn voornaam) en zit nog maar een paar jaar in de Brusselse politiek, waar hij zowat de enige Vlaamstalige is die zijn tanden durft te laten zien, o.m. door niet in te gaan op de eis van de PS-Bedoeïen met die onmogelijke naam om de N-VA erbuiten te houden.
Wat men bij Open VLD vooral moet vermijden is opnieuw te kiezen voor Egbert Lachaert, die na de vorige verkiezing exact het tegenovergestelde deed van wat hij zijn eigen blauwe achterban had beloofd. Eén ‘lachaertje’ is genoeg.
In Oudenaarde komt een nieuwe chipfabriek voor de productie van geïntegreerde ‘fototonica’, een systeem waarbij chips gemaakt worden met licht en niet meer met de steeds duurder wordende energie. Er bestaan reeds een tiental van deze fabrieken, maar alleen in de VS en Azië. Het nieuwe bedrijf in Oudenaarde wordt het allereerste en voorlopig enige in Europa.
Dat Thema Foundries, het nieuwe bedrijf, voor Oudenaarde koos is omdat het daar de fabriek van BelGaN, een andere chipfabrikant die vorig jaar failliet ging, kan overnemen. Het zal waarschijnlijk ook de 440 medewerkers van BelGaN overnemen en bespaart op die manier aardig wat tijd en centen.
Thema Foundries wil de site in Oudenaarde – goed voor 10.000m² - ombouwen tot Europa’s eerste volwaardige chip productie- en dienstencentrum in fototonica. Een investering van meer dan 200 miljoen euro, goed voor zo’n 500 jobs.
Voor Vlaanderen betekent dit een verdere stap om ooit de logistieke draaischijf van Noordwest Europa te worden, zoals ik al eens in mijn blogs gesuggereerd heb. Gelegen aan de drukst bevaren zee ter wereld, met wereldhavens als Zeebrugge, Gent en Antwerpen, met daar ook de tweede grootste chemie-cluster ter wereld (Na Houston) en als achterland het Eindhovense Brainport, zou het niet meer fout mogen gaan.
In de vele blogs die ik reeds geschreven heb over Brussel, heb ik steeds gepleit voor het terugbrengen van de huidige 19 gemeenten tot één enkele. De aparte gemeenten van nu zouden dan districten worden, zoals dat reeds gebeurd is in Antwerpen, waar het zijn nut en vooral zijn kostprijs bewezen had.
Tot nu althans. Wat nl zopas gebeurd is in het Antwerpse district Deurne, het kappen van oude, maar gezonde bomen voor de aanleg van een tramlus, waarop een tram kan omkeren, is niet van die aard om het een verbetering te noemen. Maar dat had even goed kunnen gebeuren zonder dat Deurne al dan niet een district was. Ook nu werd e.e.a. via schepen Kennis vanop het Schoon Verdiep beslist.
Met de huidige klimaatverwarming, die zich in de steden nog meer laat voelen dan op het platteland, is zoiets niet verantwoord. Toch is dat in Deurne gebeurd, ondanks het terechte protest van de bevolking en met behulp van de stadspolitie, die er zelfs arrestaties verrichtte met een overvalwagen.
De stad mag dan nog nieuwe, jonge bomen heraanplanten. In de straten waar ze oude verdwenen zijn zal het nog wat warmer worden dan het er al is. Men zal er maar wonen. Dat het in Deurne uit de hand is gelopen komt mede doordat het plaatselijk district politiek niet dezelfde samenstelling heeft als de stad, waardoor de oude tegenstellingen blijven bestaan met alle politieke gevolgen van dien, alleen wel goedkoper.
Het lijkt er zo een beetje op dat er deze vakantie niets meer gebeurt en dat iedereen wacht op september om opnieuw aan het werk te gaan en eventueel beslissingen te nemen:
- In Gaza blijft men mensen doodschieten die wanhopig en uitgehongerd naar eten zoeken. Hamas zou daar iets aan kunnen doen door de laatste gijzelaars vrij te laten, zichzelf op te heffen en zo Israël de laatste argumenten te ontnemen om met deze slachtpartijen verder te gaan, maar die doet dat ook niet. Die hebben nl ‘martelaren’ nodig.
- Rusland blijft Oekraïne bombarderen alsof het elke extra veroverde vierkante meter straks kan blijven claimen.
- In eigen land blijven de gevangenissen met een tekort aan plaatsen zitten, niet alleen omdat er te weinig plaatsen zijn, maar omdat er teveel illegalen in zitten die men niet naar de eigen landen terug lijkt te kunnen sturen.
We kunnen alleen maar hopen dat de betrokken instanties, zowel in binnen- als buitenland, straks na hun al dan niet verdiende vakantie, fit genoeg zullen zijn om daar eindelijk eens iets aan te doen.
N.a.v. de vele discussies en commentaren in de media over wat nu al dan niet beslist is over de oorlog in Oekraïne, raad ik iedereen aan de uitgebreide reactie te lezen van Fernand Dhondt op mijn blog van 18 dezer, maar die feitelijk gaat over mijn blog van dag voordien (‘Na Anchorage’). Fernand is een mede-initiatiefnemer van het Vlaams Aktiekomitee voor Oost-Europa (VAKOE), spreekt enkele Slavische talen, volgt de situatie vanuit een neutraal standpunt op de voet en weet beter dan wie ook waarover het daar gaat. Wat men erover in de media leest, is meer blabla in de geest van ‘If you can’t convince them, confuse them’. Als Poetin echt een staakt het vuren of een wapenstilstand wil, zou hij niet doorgaan met de dagelijkse bombardementen. De man mag dan al een schurk zijn, zó dom is hij ook niet.
--
Ondertussen zou Elon Musk het plan om een nieuwe politieke partij op te richten hebben opgegeven en zijn energie alleen nog wijden aan zijn zakenimperium, waarin hij thuis hoort en werk genoeg zal hebben.
En in Brussel slaagt men er, na meer dan 430 dagen, nog steeds niet in een nieuwe gewestelijke regering te vormen. De voorlopig laatste die een poging gaat ondernemen, is ene Yvan Verougstraete, voorzitter van Les Engagés. Om de pil op voorhand wat te verzachten, wordt hij de ‘facilitator’ genoemd en heeft hij deze keer het zootje ongeregeld erbij genomen, dat ook bekend als het Team Fouad Ahidar, de man die ooit via de toenmalige SP.a gelanceerd werd door Bertje Anciaux. Dat zootje heeft ondertussen al laten weten er niet op in te gaan, ‘omdat het geen figurant wil spelen in een slechte film…’.
Hét probleem in Brussel blijft de noodzakelijke dubbele meerderheid aan Franstalige en Nederlandstalige kant en de daaraan gekoppelde veto’s, wat de PS-Bedoeïen Ahmed Laaouej toelaat de N-VA erbuiten te houden. Zelfs Cieltje Van Achter wordt genegeerd.
Ik hoop dat mijn vaste lezers het mij niet kwalijk zullen nemen, maar ik was eerst zinnens vandaag niets te schrijven. Dat ik het toch doe is om te bevestigen wat ik al enkele keren heb geschreven, nl dat Trump zich laat inpakken door Poetin en Europa straks het kind van de rekening zal worden. Het probleem met The Donald is dat hij aan politiek doet alsof het business is. Sjachelen, zeg maar. Op- en afbieden, uitstellen en dreigen zonder dat er enige garantie is dat het gaat lukken. Europa moet niet rekenen op iemand die het binnen de 24 uur ging oplossen. Gelukkig hebben we nog de Baltische Staten, Polen, Noorwegen, Finland en Zweden, die weten wat het betekent onder de Russische laars te liggen en er zich niet bij neer zullen leggen.
Met alle heisa die er dezer dagen heerst over Oekraïne en Gaza zou men nog vergeten dat er nog zoiets bestaat als een Vlaamse deelregering. Alhoewel ook die officieel nog met vakantie is, heeft Cieltje Van Achter, Vlaams minister voor Media en Brussel, een plan voorgesteld om iets te doen aan de achterstand van het Nederlands in Brussel. Beter laat dan nooit, zou ik zeggen.
Cieltje, als ik me niet vergis, de schoondochter van Geert Burger, gaat geld vrijmaken voor extra inspanningen waarbij Frans- en anderstaligen in Brussel de achterstand op taalgebied kunnen inhalen. Of er veel van in huis gaat komen, is maar de vraag. Aan Cieltje zelf zal het niet liggen, ook niet aan haar partij, de NVA, maar die laatste moet eerst zien mee in de nog steeds te vormen Brusselse regering te komen, iets waarmee de grootste oppositiepartij, de PS, het nog steeds niet eens is. In wat officieel nog altijd de hoofdstad van Vlaanderen heet, mag de grootste Vlaamse partij voorlopig niet meespelen…
Zoals ik reeds vreesde in mijn blog van 13 dezer, is ‘The Donald’ ook op weg om – politiek gesproken – net zoals Elon Musk een PQ-nul te worden. Promotiecoëfficiënt Nul. Hij blijft politiek verwarren met sjachelen, iets waarin hij wél goed is, en heeft zo ook zijn politiek incompetentieniveau bereikt Poetin liet hem in Anchorage maar lullen en stak hem daarna in zijn zak zonder ook maar één toegeving te moeten doen.
‘Poetins doelstellingen blijven onveranderd: Oekraïne onderwerpen, de bondgenoten verdelen en invloed krijgen op de Europese veiligheidsarchitectuur. De enige weg naar duurzame vrede is die van de kracht: onverminderde druk op Rusland, maximale steun aan Oekraïne en een langdurige, forse investering in de eigen defensie en veiligheid.’
Bovenstaande alinea is niet van mij, maar van de drie ministers van Buitenlandse Zaken van Litouwen, Letland en Estland, landen die weten wat een Russische bezetting betekent, en verscheen in de Financial Times.
Zoals voorzien was, is Poetin met zijn gevolg geland op de militaire luchtbasis van Anchorage, waar hij verwelkomd werd door The Donald in persoon, waarna beiden zich terugtrokken voor de aangekondigde gesprekken over – in de eerste plaats – de oorlog in Oekraïne, waaraan Trump een einde wil maken. Het probleem bij Poetin zit hem in het feit dat ‘Vlad’ sinds zijn aantreden als Russisch president er steeds met de botte bijl is ingevlogen. Eerst liet hij Grosny, de hoofdstad van Tsjetsjenië, plat bombarderen, daarna gebeurde dat in Syrië waar de tegenstanders van de familie Assad met de Russische bommen te maken kregen en later lanceerde hij die aanval op buurland Oekraïne. Daar dacht hij op zes dagen tijd – meer proviand hadden zijn troepen niet bij - Kiev in te palmen, maar dat mislukte. Erger zelfs – voor Poetin althans – is dat meer dan drie jaar na die aanval in Oekraïne niet verder geraakt is dan zo’n kleine 20% van dat land – bijna zo groot als Frankrijk – te bezetten. Ondertussen is die oorlog Rusland veel geld gaan kosten en gingen de opbrengsten van olie en gas grotendeels verloren voor de Russische samenleving.
--
Na 2,5 uur palaveren zijn de heren er in Anchorage niet uit geraakt. Positief was wel dat er verder zal gepraat worden. Wie leeft zal zien
Vandaag zouden Vlad en Taco elkaar ontmoeten in Alaska. Doet me denken aan dat succesliedje van Bobbejaan Schoepen, ‘De Trappers van Alaska’. Of het allemaal veel zal uit maken is een andere zaak. Wie een ander land binnenvalt en daar een deel van bezet, moet daarvoor niet beloond worden en heeft geen enkel recht om te eisen daar delen van te mogen annexeren. Om het met Bobbejaan af te maken: ‘Slechts de maan geniet van het vrolijk trapperslied’
‘Apple a day, doctor away’ is een bekend gezegde, dat ik reeds jaren dagelijks toepas, in deze tijd van de eigen appelbomen (cox en renet). 2025 is voor het fruit in het algemeen, maar voor appelen en peren in het bijzonder een boerenjaar, althans in onze contreien. Maandagavond was er zelfs het nieuws dat men in Limburg de grote appeloogst laat persen om er sap van te maken. Ik heb daarvoor een eigen methode, die ik mijn lezers niet wil onthouden. Ik maak er nl gelei van, ‘lek’ zoals wij het hier noemen.
Was de appelen en snij ze in stukjes. Overgiet ze daarna met water tot ze ondergedompeld zijn. Kook ze gaar en laat ze minstens één nacht in het sap trekken. Voeg er suiker bij (± ¾ kg per kilo sap) en laat ze ongeveer een kwartier goed doorkoken, totdat de gelei opstijft. Vul de potjes en sluit ze af.
Onrijpe appelen, zelfs afvallers, genieten de voorkeur. Die hebben nl nog veel pectine, wat rijp fruit niet meer heeft, waardoor de ‘lek’ sneller verstijft. Ik laat er ook de schillen aan, omdat mijn appel- en perenbomen niet bestoven worden.
In mijn blog van 4 april (‘Het Peter Principe*’) schreef ik al dat Elon Musk zijn al tijdelijke politieke functie van controleur bij het nieuwe ministerie van management-efficiëntie nog eerder had opgegeven dan eerst gepland, omdat hij – volgens mij - het slachtoffer was geworden van het Peter Principe, dat stelt dat elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot hij zijn onbekwaamheid bereikt. Musk bleek een crack in de businesswereld, maar niet in de politiek.
Men kan zich zo stilaan afvragen of dat ook niet geldt voor The Donald zelf…
*Laurence J. Peter was een Canadese pedagoog die bij het grote publiek bekend is voor zijn ‘Peter Principle’, beschreven in zijn boek ‘Why everything always goes wrong’.
Ik kom nog even terug op mijn verhaal over de politieke families. Diegenen die ik opgaf waren, niet toevallig, allemaal van de Open VLD. Geen wonder dat het die partij niet meer voor de wind gaat. Het fenomeen bestaat echter ook elders.
Wiens vader was ooit eens directeur van een vakantiecentrum, zijn moeder burgemeester van een Oost-Vlaamse stad en nu voorzitster van een ziekenfonds? Ze zetelde ook jarenlang in de senaat, net zoals trouwens een van zijn grootmoeders. Zijn broer trouwde in volle corona- crisis en vierde zijn trouwfeest op een luxejacht in de haven van Saint-Tropez, iets wat een doorsnee Belg zich toen hier niet kon veroorloven. En dat zijn er dan allemaal van de ‘partij van de zgz ‘werkman’, ‘La gauche caviar’ is een benaming die haar nu beter past.
Een Gents advocaat-generaal, die als lid van de examencommissie van de Hoge Raad voor de Justitie examenvragen doorspeelde aan een deelnemer, niet toevallig de zoon van de afdelingsprocureur in Brugge en een vrouwelijke rechter in Ieper, krijgt zijn ontslag. Ook die procureur en de dame in Ieper kregen een – zij het mildere – straf, wat ik niet meer dan juist vind.
Het is alleen te hopen dat dit een alleenstaand geval is en doet me denken aan wat in onze politiek schering en inslag is, waar ook bepaalde families niet weg te denken zijn. De Verhofstadts bv, maar ook De Gucht, Decroo, Declercq en andere Lachaerts. Het verschil met Justitie is wel dat men in de politiek die mensen kan wegstemmen.
Gisteren stierf Jim Lovell, een vroegere Amerikaanse astronaut, commandant van de Apollo 13, het toestel dat een ontploffing binnenin meemaakte, waardoor het niet meer op de maan geraakte, laat staan weer op de aarde. Jim’s boodschap aan de thuisbasis in Houston: ‘Houston, we have a problem’ werd wereldbekend toen er later ook een film over werd gemaakt met dezelfde titel.
Diezelfde woorden gebruikten wij ook bij ITS, de International Trucks Service van DAF-Trucks waar ik toen werkte, als iemands headset het niet meer deed en zijn telefoon uitviel. De collega’s wisten dan meteen dat er iets schortte en wat het was.
Jim en zijn twee mede-astronauten konden zich redden via de maanlander die ze aan boord hadden. De man werd tenslotte 97!
Het verschil tussen een specialist en een manager:
- Een specialist is iemand die veel weet van weinig, steeds meer komt te weten van steeds minder en tenslotte alles weet van niets.
- Een manager is iemand die weinig weet van veel, steeds minder komt te weten van steeds meer en tenslotte niets weet van alles!
--
Bovenstaande is maar een grapje, maar als men ziet hoe tegenwoordig over zaken en politiek gediscussieerd wordt, zou men er hier en daar nog iets van kunnen geloven. Heel dat tarievenverhaal bv is één grote klucht, waarvan het einde nog lang niet in het zicht is.
