De drie regionale werkgeversorganisaties, het Vlaamse Voka, het Waalse UWE en het Brusselse BECI hebben, voor de allereerste keer in de geschiedenis, een pact gesloten waarbij ze de hele rits regeringen die wij in dit kunstmatige land kennen de boodschap sturen, dat er dringend iets moet gebeuren, willen we nog kans maken om de aankomende kosten van de vergrijzing in toom te kunnen houden. Zelfs de federaal erkende organisaties zoals het Vlaamse Unizo en het Waalse Union des Classes Moyennes hebben het akkoord mede ondertekend. Dit pact is een persoonlijk succes voor Urbain Vandeurzen, Voka-voorzitter en "captain of industry" zoals men dat tegenwoordig noemt. Alle lof voor die man, al moeten daar wel een paar kanttekeningen bij geplaatst worden.
Om te beginnen blijven de federaal erkende organisatie wel op de achtergrond. Zij stellen hun handtekening als een soort "peterschap" voor, want inhoudt dat ze het morgen misschien wel eens niet meer eens zullen zijn als het hun uitkomt. Typisch Belgisch, zou ik zeggen, net als in de politiek.
Verder wordt gesteld, dat de "interpersoonlijke" solidariteit gehandhaafd blijft, m.a.w. er komt geen uitdovingsclausule op de transfers. Om die solidariteit te kunnen blijven handhaven beseft men wel dat er veel geld nodig zal blijven. Om dat op te lossen stellen de werkgevers dat er 500.000 jobs zouden moeten bijkomen en dat anderzijds de staatsstructuren zouden moeten worden afgebouwd. Dat laatste betekent o.m. minder ambtenaren en forse besparingen op de werkingskosten van de overheden. Als men weet dat Verhofstadt II amper 160.000 nieuwe arbeidsplaatsen creëerde, waarvan een groot deel met nepstatuten, is dit straffe koffie. Maar er is nog meer.
Op dit ogenblik is in Vlaanderen één arbeidsplaats op vijf vacant. Hoe wil men honderdduizende nieuwe arbeidsplaatsen  scheppen (o.m. ook een dada van Bartje Somers) als daarvoor geen arbeidskrachten voorhanden zijn? Vorig jaar zakte het aantal werklozen in Vlaanderen met 11,6%, in Wallonië met slechts 1% (ondanks het zgz "Marshallplan"). Als, ik zeg wel áls, we erin zouden slagen 500.000 nieuwe arbeidsplaatsen te creëren, dan moeten de meeste van die nieuwe jobs ingevuld worden door interregionale uitwisseling (Walen die naar Vlaanderen komen werken bv) of door massale inwijking van buitenlanders. Zie je dat al gebeuren?
Het alternatief blijft echter, dat we de vergrijzing straks niet meer zullen kunnen betalen. Dat dankt je niet de koekoek, maar een zekere Verhofstadt, die acht jaar de tijd heeft gehad daar iets aan te doen, maar die het te druk had met zijn ethische wetten en zijn Europese ambitie. Het enige wat hij gedaan heeft, is het tot stand brengen van het generatiepact, dat nu een lege doos blijkt te zijn. Het aantal nieuwe bruggepensioneerden dat zou moeten dalen, stijgt nog altijd. Wie over een vijftal jaren het ongeluk zal hebben met pensioen te gaan zonder spaarpotje of aanvullend pensioen, zal er aan zijn voor de moeite en riskeert in armoede te eindigen.