Bart De Wever heeft gisteren, zondag, op een zoveelste nieuwjaarsreceptie nog eens duidelijk zijn standpunten herhaald: Ja, hij wil nog praten en wil daarvoor het initiatief nemen. Neen, hij is niet zinnens verder nog iets toe te geven. Terloops wees hij er nog eens op, dat hij en zijn partij nu reeds wekenlang worden aangevallen in de eigen Vlaamse media door al wie maar wil meehelpen om CD&V en N-VA van elkaar los te weken of desnoods te zorgen voor een regering zonder N-VA. De laatste in de rij was Tom Lanoye, de would-be Claus van onze literatuur, in de weekeindeditie van De Standaard.
Een van de grote argumenten van de francofone politici (ze werd in de Zevende Dag nog maar eens aangehaald door Wathelet Jr) is, dat De Wever het zgn "Herenakkoord" van Vollezele zou geschonden hebben. Het was in Vollezele dat De Wever en Di Rupo elkaar voor het eerst spraken na de verkiezingen van 13 juni 2010. Daar werd overeengekomen i.v.m. een staatshervorming niet te zullen spreken over de financiering, maar wel over tewerkstelling, fiscaliteit, gezondheidszorg, justitie en nog enkele minder beladen thema's. Later bleek, dat de PS en haar slipdragers van het CDH en Ecolo alleen wat maar beknibbelden aan deze zwaarwegende punten, maar dat per slot van rekening het federale niveau de touwtjes strak in handen bleef houden. M.a.w. de gewesten kregen x-aantal miljarden extra (waar Caroline Gennez en Wouter de kabouter zo gelukkig over deden), maar in feite bleef qua beslissingrecht alles bij het oude. Als de francofonen dus niet over een echte staatshervorming ter zake wilden onderhandelen, dan moest het geweer van schouder veranderd worden en dat maakte dat N-VA inderdaad de financieringswet toch op tafel legde. En er is meer.
Bart kreeg één keer de kans zelf het in initiatief te nemen toen hij als "verduidelijker" acht dagen daarvoor de tijd kreeg. Acht dagen, iets gewoon belachelijks, als men bedenkt dat Vande Lanotte, vriend van het Paleis/Le Palais, daarvoor negenennegentig (99!) dagen kreeg (en er waarschijnlijk nog meer zou gekregen hebben, mocht hij het gewild hebben). Van een discriminatie gesproken, zeker als men weet dat Bart de eerste was die, in die acht dagen, het hele verhaal op papier zette, iets waartoe Elio di Pippo, met heel zijn door de media geroemde achterban, niet in staat bleek te zijn.
Later is er door verschillende Franstalige politici (Magnette, Wathelet Jr, Flup Moustache, tante Laurette) regelmatig gezegd, dat ze ermee akkoord waren dat er een staatshervorming moest komen, maar concrete voorstellen hebben ze nooit gedaan (dat geldt trouwens ook voor B-H/V).
Het blijft dan ook een feit dat de francofonen in dit land geen staatshervorming willen. Hoogstens wat geld voor Brussel. Als dat zo is, dan moeten de Vlamingen de vinger op de knip houden en Brussel pas dat geld geven als ook al de rest op tafel zal liggen.
|
