In een federaal systeem met verschillende entiteiten, bestaat er steeds het gevaar dat een daarvan steeds een minderheid zal blijven en daardoor gediscrimineerd zou kunnen worden. Om dat probleem op een vreedzame manier op te lossen, richt men een consensus federalisme op. Dat is wat ook in België is gebeurd, waardoor de Franstalige minderheid beschermd wordt door bepaalde grendels in de Grondwet. Die grendels (vetorecht, alarmbellen, evenwichten, tweederde meerderheid) waren echter nooit bedoeld om elk beleid onmogelijk te maken. En dat is nu juist wat in dit land wél gebeurt. Daarbij komt nog, dat - in tegenstelling tot bv Duitsland, waar men dit systeem ook kent - men hier geen instantie kent die over mogelijke patstellingen een bindende uitspraak kan doen. Eens dat het vast zit, blijft het hier dan ook vast zitten.
De Belgische grondwet biedt dan ook geen antwoord op wat er de dag van vandaag aan het gebeuren is. Het enige grondwettelijke achterpoortje blijft het fameuze artikel 35*, maar daarover wordt nauwelijks gesproken. In de tot nu laatste staatshervorming, die onder Verhofstadt van 2001, hebben de Franstaligen een grote herfinanciering bekomen (in ruil voor een eigenlijk zeer beperkte staatshervorming) en sindsdien zijn ze voor niets nog vragende partij. Het voorstel dat Di Rupo op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij formuleerde, is dan ook lachwekkend: hij wil de huidige groep van zeven uitbreiden met de twee liberale partijen. Nog meer koks die nog meer eten zullen bederven. De achterliggende francofone gedachte blijft, dat men (zo goed als) niets wil veranderen aan dit land, terwijl Vlaanderen die behoefte wel dringend heeft. Het Vande La principe van "if you can't convince them, confuse them". Ook de zgz "woede" van Milquet, die ook door de Vlaamse media dik in de verf wordt gezet, is belachelijk. Madame Milnjet vertegenwoordigt 9 (negen) zetels op een totaal van 150 en kan best gemist worden. De enige werkelijke groep die nog iets zou kunnen forceren is die van MR/PS aan francofone kant en N-VA/CD&V/SP.a aan de Vlaamse. Met daarbij als randvoorwaarde dat Maingain met zijn FDF (drie zetels) niet mag doorwegen als het er op aan komt. De prijs die men daarvoor betaalt is, dat de liberalen in de federale regering zullen blijven. Die formule wil Di Rupo echter niet, omdat links dan - volgens hem - in de verdrukking komt. Dat in het andere geval Vlaanderen en centrum-rechts in die verdrukking komen, vindt hij normaal. Dat danken we Leterme.
Het consensus model heeft in België dan ook afgedaan. Zoals o.m. door Paul Van Orshoven, professor publiek recht, wordt gesteld, zitten we in een regimecrisis, waarvoor onze huidige grondwet niet meer volstaat. Als daaraan niets gedaan wordt, kan deze crisis nog tien jaar duren, regering of geen regering.
*Artikel 35 van de Belgische Grondwet laat toe om te bepalen, wat de federale overheid nog overhoudt. De rest mogen de deelgebieden invullen. Het zou een eerste stap zijn naar een soort confederalisme.
|
