Graaien betekent, volgens het woordenboek, in iets rond grijpen, pakken wat men kan. Sinds kort is het ook binnengeslopen in ons politiek woordgebruik. Dit laatste is er gekomen via Nederland. Daar had de traditionele socialistische partij, de PvdA, vorig jaar glansrijk de gemeenteverkiezingen gewonnen, dank zij de massale opkomst van de allochtonen, maar moest ze daarna twee keer het onderspit delven in de nationale en provinciale verkiezingen. Heel wat van haar kiezers zijn overgestapt naar de linkse socialisten van de SP, ook al omdat die partij niet akkoord is met de aanpak van de toevloed van vreemdelingen in het zo al volle Nederland. De PvdA dus in crisis en op zoek naar een argument om weer mee te kunnen praten. Dat argument vond ze bij wat men het "graaien" is gaan noemen. Nederland heeft veel meer maatschappijen van wereldformaat dan bv België. Denk maar aan Shell, Unilever, KLM en Philips, om er maar enkele te noemen. Bij deze firma's werden aan verschillende toplui lonen en bonussen uitgedeeld die in de ogen van Jan Modaal gewoon ergerlijk leken. In enkele gevallen werden ook gouden handdrukken uitgereikt om meer dan U tegen te zeggen. De vraag is alleen, in hoever de staat of een politieke partij zich daarbij moet moeien.
Hetzelfde gebeurt nu bij ons, waar de linkse partijen, de SP.a op kop, bij een volgende regeerperiode wetten wil laten stemmen om het loon van topmanagers en konsoorten vast te leggen. Dit is kinderachtig gelul. Een privé-maatschappij doet men zijn geld wat het wil. Ook de aandeelhouders, die toch mee beslissen over de uitgaven van het bedrijf, moeten zelf weten of ze hun topmanagers veel of weinig willen betalen. In dat laatste geval zullen ze meestal trouwens geen topmanagers meer vinden. Die verhuizen dan naar het buitenland of de firma trekt zelf de grens over en dan houdt onze staat er helemaal niets aan over.
Iets helemaal anders wordt het als het gaat om topmanagers bij staatsbedrijven. Die werken nl met het geld van ons allemaal, de belastingbetaler. Als we bv zien dat een Tony Mary bij de VRT is buitengezet met een gouden handdruk van zo'n driekwart miljoen euro, dat is dat niet meer koosjer te noemen.
Dat graaien is trouwens iets dat onze politiekers al decennia lang doen (en misschien nog langer). Hoeveel van hen hebben nl geen lucratieve bijverdienste in e.o.a. grote maatschappij of instelling? Tijdens het blootleggen van de fraudes in Charleroi was er zelf een bij die liefst 35 bestuursmandaten had, een socialist, nota ben. Of, om het even bij een bekendere persoon te houden, hoeveel dikbetaalde bijbaantjes heeft Jean-Luc Dehaene, de man die - volgens zijn eigen zeggen - misschien liever socialist was geweest? Is dat géén graaien?
Ook het tegenvoorstel van Verhofstadt op de SP.a demarche, is er een vol schijnheiligheid. Verhofstadt stelt nu voor, de werknemersparticipatie in de bedrijven uit te breiden. Welnu, dat kader bestaat al jaren, maar daaraan heeft hij zelf ook nooit iets gedaan gedurende zijn achtjarig bewind, al even weinig als aan de communautaire problemen. Dat laatste geldt trouwens ook voor de vakbonden, die zo'n participatie altijd hebben tegengehouden (in Duitsland bv bestaat die wel). Welvaart kan nl alleen verdeeld worden als de koek groot genoeg is. Wat als er geen koek overblijft?
Tenslotte nog dit. De doorsnee Belg betaalt elk jaar minstens 50% van zijn loon aan belastingen. Voor bepaalde hogere categorieën kan dat tot 60% gaan. Daar gaat de Belgische staat mee lopen.
Van graaien gesproken...
|
