Als men hoort, wat er op de congressen van de diverse traditionele partijen verteld wordt, dan lijkt het, alsof er hier helemaal niets aan de hand is, buiten dan de klassieke thema's van altijd. Het belangrijkste wat in dit land moet gebeuren, is echter een ernstige staatshervorming. De oorzaak, waarom er de laatste drie jaar in België - politiek gesproken - zo goed als niets veranderd is, komt doordat alles vast zit. Een land dat aaneen hangt met grendels, alarmbellen, evenwichten en veto's kan nooit enige vooruitgang maken. In een land waar in de Kamer 62 Franstaligen de wet op leggen aan 88 Nederlandstaligen (en in de senaat 29 tegen 41), kan er geen vooruitgang geboekt worden. Met democratie heeft dat trouwens ook niets meer te maken. De verkiezingen op zich zullen hieraan niets veranderen. In Vlaanderen kiezen de Vlamingen voor hun Vlaamse partijen, in Wallonië de Franstaligen voor hun eigen Franstalige partijen. Daarna wordt verondersteld, dat er dan weer een nationale regering moet gevormd worden tussen de twee taalgroepen, met ministers die alleen verkozen zijn in één taalgroep.
Ondertussen zal er in dit land helemaal niets veranderd zijn, niets aangepast aan de moderne noden. Er zal nog steeds geen financieringswet zijn, geen oplossing voor de pensioenen, evenmin voor het langer werken (men blijft mensen van 50 met brugpensioen sturen), geen hervorming van het ambtenarenapparaat, geen oplossing voor de vergrijzing, ook niet voor het gelijkschakelen van arbeiders en bedienden, geen oplossing voor de asielproblematiek en zeker niet voor B-H/V, alhoewel daarover een wet bestaat die al lang had moeten zijn toegepast.
De reden voor al die bovenstaande problemen is meestal het feit, dat Vlamingen en Walen tegen bijna alles anders aankijken. De oplossing ligt dan ook in het verder federaliseren van dit land, zodat iedereen zijn eigen potje kan koken. Liefst, om te beginnen, een confederatie, waarbij onderling beslist kan worden wat we apart en wat we nog samen gaan doen. Zolang dat niet gebeurd is - en dat zou moeten zijn vóór er een nieuwe federale regering komt - is er geen toekomst voor dit land en blijft het enige alternatief een échte boedelscheiding. "Bye, bye, Belgium", maar dan écht, geen fictie.
|
