Er is een nieuwe term in de politieke discussies: de "Wallonisering". De uitdrukking werd, bij mijn weten, gelanceerd in een essay van Geert Noels, ex-beursgoeroe bij Alfacam en sinds vorig jaar hoofd zijn eigen Econopolis, een financiële denktank. Noels is eerder een belgicist, dus niet meteen verdacht van Vlaamse sympathieën, zodat men niet direct weer moet gaan denken dat het de Vlaamse nationalisten zijn die denigrerend zouden doen over Walen. De volledige titel van zijn essay is trouwens "De Wallonisering van Vlaanderen".
Met die wallonisering bedoelt Noels, dat de Vlaamse overheid zich steeds meer bemoeit met veel zaken waar ze beter haar handen af zou houden. Zoals ze nu bezig is, remt ze meer af dan ze vooruit helpt. Het bedrijfsleven wordt nu ook in Vlaanderen, zoals dat in Wallonië gebeurt, steeds meer geconditioneerd in haar werk. Voor elke beslissing heeft men tegenwoordig adviezen nodig van de Serv, Mina Raad en andere instanties. Het gaat zo ver dat in Vlaanderen het mogelijk wordt, dat één ambtenaar - soms zelfs met de beste bedoelingen - eender welk dossier kan tegenhouden. Op die manier wordt het zelfs mogelijk dat men voor de goedkeuring van dossiers soms tot tientallen instanties moet raadplegen, wat leidt tot enorm geld- en tijdverlies. De fameuze uitspraak van wijlen Gaston Geens, dat wij Vlamingen moesten trachten dat wat we doen, beter te doen, lijkt dan ook reeds een ver verleden.
Men is zich in Vlaanderen van bewust, dat er iets moet gebeuren om ervoor te zorgen dat we niet opnieuw een arm gewest worden, waar steeds meer mensen rechtstreeks of onrechtstreeks van de staat moeten leven, zoals dat nu in Wallonië het geval is: werklozen, al dan niet echte asielzoekers, maar ook ambtenaren. De reden, waarom er de dag van vandaag procentueel meer Vlamingen dan Walen werkloos worden, is juist omdat in Wallonië zo'n 40% van de bevolking van de staat leeft. Op die manier geraken we nooit uit het dal.
Dit alles gezegd zijnde, moet mij van de lever dat er in het hele essay van de geleerde Noels, één groot hiaat is. Er staat nl geen jota in over de fameuze transfers, typisch voor een Belgicist, die zoiets als normaal beschouwt. Vlaanderen blijft jaarlijks tot 12 miljard euro van zijn welvaart afgeven, zonder dat er met dat geld veel meer gebeurt dan dat het ten zuiden van de taalgrens wordt uitgedeeld. Stel eens voor dat we bv nog maar de helft voor eigen gebruik zouden kunnen aanwenden. De wereld zou er bij ons snel ander uit zien.
En daarmee slaan we weer eens op dezelfde spijker: er is een staatshervorming nodig en liefst zo snel mogelijk. Want met beter hopen is de tijd verlopen...
|
