Het was gisteren exact zes maanden geleden dat een vloedgolf na een zeebeving in de Stille Oceaan ten Westen van het eiland Sumatra, de hele regio overspoelde en er honderduizenden slachtoffers maakte. Waarschijnlijk de ergste natuurramp ooit, althans in mensenlevens. Onze pers blijft de getroffen regio Zuid-Oost Azië noemen, maar feitelijk is dat niet correct. Als men een kaart van Azië neemt, ziet men dat het eerder Zuid-West Azië zou moeten zijn. De Maliven eilanden, die ook getroffen werden, liggen zelfs in het uiterste Westen van het continent.
Maar dat is maar om het kind een naam te geven en is dus bijzaak. Erger is dat er e.e.a. schijnt fout te lopen met de reconstructie van de getroffen gebieden in het algemeen en met de gelden die werden toegezegd en/of gegeven in het bijzonder. Als zelfs officiële hulpinstanties om controle vragen van buitenuit, dan wil dat toch iets zeggen.
Een Nobelprijswinnaar uit Nigeria, ik ben de brave man zijn moeilijke naam vergeten, maar die moet terug te vinden zijn (Nigeria heeft niet zoveel Nobelprijs winnaars), heeft ooit eens berekend wat hulporganisaties zijn land hadden toegezegd en wat er effectief was aangekomen. Dat was ± 10%!
Hopelijk zal het in de door de tsunami getroffen gebieden wel iets beter gaan. Het efficiëntste zou zijn dat het geld daar ter plaatse aan de authoriteiten zou gegeven worden en dat die de problemen van hun eigen bevolking daarmee konden oplossen. Dat blijkt niet zo simpel te zijn want er zou ter plaatse nogal wat corruptie heersen Vooral over Indonesië, dat het zwaarst getroffen was, maakt men zich daarover grote zorgen. Ik denk niet dat de Westerse wereld dat daar ooit serieus opgelost krijgt en men die lui daar beter hun eigen potje laat koken. Het land telt meer dan 3000 (!) eilanden, heeft een bevolking van meer dan 100.000.000 (!) en heeft, na het bekomen van zijn onafhankelijkheid twee dicaturen gekend, die van Soekarno en die van Soeharto. Eisen dat men daar nu eens snel de puntjes op de "i" moet zetten, is een onmogelijke zaak.
De vraag blijft dan natuurlijk: moeten wij aan zo'n landen steun geven, ook bij zo'n natuurramp. Het antwoord is ja, maar met in het achterhoofd de wetenschap dat we de zaak daar niet in handen zullen hebben.