Als we uit de overvloed van berichtgeving over de 20ste verjaardag van de van de Berlijnse muur iets kunnen filteren, dan zijn dat twee zaken: - Ten eerste tonen al deze verhalen nog maar eens aan hoe onmenselijk het communistische systeem is. Het is dan ook onbegrijpelijk dat er de dag van vandaag, ook bij ons, nog steeds mensen rondlopen die ermee dwepen. Noord-Korea zal men niet gemakkelijk verheerlijken, maar Cuba kan bij velen nog steeds op sympathie rekenen. Toch zitten ook daar nog steeds mensen in de gevangenis, enkel en alleen omdat ze het niet eens zijn met Castro's dictatuur. Zelfs Fidels eigen zuster is destijds naar de States gevlucht omdat ze het er niet mee eens was, dat de dictatuur van Batista er vervangen werd door die van haar eigen broer. - Ten tweede werd tijdens de speeches aan de Brandenbuger Tor duidelijk gesteld, dat er nog vele muren bestaan op de wereld en dat ook die dienen afgebroken te worden. De val van de Berlijnse muur is dan ook geen eindpunt, maar een voorbeeld van hoe het ook elders zou moeten kunnen. In de laatste weekeindeditie van De Standaard verscheen er een interview van de Amerikaanse auteur Daniel Goldhagen, die stelt dat de VN, zoals ze nu bestaat, best zou verdwijnen. De organisatie stelt nl niet veel meer voor. De zgz VN-troepen blijken in vele streken niet meer te zijn dan een veredelde burgerbescherming, soms zelfs niet eens dat. In bv Darfoer en Oostelijk Kongo wordt dat duidelijk aangetoond. Zolang landen die misdaden plegen tegen de menselijkheid in die VN vertegenwoordigd blijven, zolang dictators als een Kaddafi, een Mugabe en anderen op internationale fora mogen blijven verschijnen, zolang er honderdduizende mensen worden verjaagd en vermoord door regimes die rustig in de VN hun zetel behouden, is deze organisatie zijn naam en zijn geld niet meer waard. Goldhagen stelt voor dat er een nieuwe instelling zou komen, die hij de "Verenigde Democratische Naties" noemt. Daarvan zouden alleen die landen lid mogen worden, waarvan de regeringen er gekomen zijn via open democratische verkiezingen. Het zou als gevolg kunnen hebben, dat dictators en regimes die niét democratisch zijn, onder steeds grotere druk zouden komen te staan om lid te worden van deze nieuwe club. Volgens Goldhagen zijn er in de twintigste eeuw zo'n honderd miljoen mensen om het leven gekomen door wat men "lokale conflicten" noemt. Dat is meer dan in alle echte oorlogen samen. Democratische regimes elimineren geen mensen, dictators en regimes zonder wettelijke oppositie doen dat wél. Iets om eens over na te denken, zou ik zeggen.
