Voor de modale burger zit de vakantie er bijna op. Voor de politieke doodwroeters duurt die nog een volle maand, maar toch worden hier en daar de messen geslepen want dit najaar zijn er gemeenteraadsverkiezingen en acht maanden later volgt al de federale stembusgang. Bij een eerste samenscholing van de Parti Socialiste heeft voorzitter/minister-president Di Rupo meteen zijn zwaar geschut bovengehaald en is hij gaan schieten op iedereen die zijn/haar mening heeft gezegd over de wantoestanden in zijn partij in het algemeen en in die van het fiefdom van tante Laurette in het bijzonder. Leterme was natuurlijk weer de kop van jut, maar ook de blauwen kregen er van langs en een mooi gebruinde Elio (voor een Italiaan is dat een "koud" kunstje) vroeg zich af waarom ook het Mouvement Réformateur (MR), de Waalse blauwen, niet loyaal konden zijn tegenover de regering Verhofstadt II, een regering die zijn partij - de PS dus - volgens Di Rupo altijd gesteund heeft. Dat laatste klopt, om de eenvoudige reden dat deze tweede regering Verhofstadt leeft bij de gratie van die PS. Hij heeft het ooit zelf gezegd: "ik kan deze regering laten vallen met één vingerknip". Als dat zo is, waarom smijt hij het MR dan niet uit de federale regering, zoals hij dat eerder al gedaan heeft in zijn eigen regionale club? Het antwoord hierop is vrij simpel: dan zouden er vervroegde verkiezingen komen, iets waarvoor Verhofstadt zelf als de dood voor is en iets wat een corrupte partij als de PS voor het ogenblik kan missen als kiespijn. De vele schandalen die er in Wallonië geweest zijn en waarvan er enkele nog steeds lopen, zullen vooral op gemeentelijk vlak sporen 0nalaten. Dat weet ook Di Rupo. Daarom is veel van zijn retoriek alleen maar bestemd voor de galerij en is de man met het strikje maar wát blij dat hij enkele van zijn problemen kan verleggen naar Vlaanderen, waar zijn collega minister-president wel degelijk een gevoelige snaar geraakt heeft. Niet doet meer pijn dan de waarheid!
|