Koningshuizen zijn mijn dada niet. Ik vind het relicten van de middeleeuwen, die niet meer passen in onze moderne 21ste eeuw. Als gevolg daarvan luister ik ook bijna nooit naar de toespraken van "zijne majesteit de koning", ook al omdat ik weet dat, zeker sinds Albert II, de man er zelf niets van op papier heeft gezet en maar afleest, wat ze hem hebben voorgeschreven. Sinds Verhofstadt is het standpunt van de koning zowat hetzelfde geworden als dat van de regering en dat is onder Van Rompuy blijkbaar niet anders. Waar ik wel naar luister, is naar de reacties op die toespraak, waarvan men meestal toch iets kan leren. Zo was het even schrikken, toen ik hoorde, dat Albert II deze keer zelfs vond dat een staatshervorming absoluut nodig is. Dat was even schrikken, zeker omdat hij dat ook aan onze Franstalige landgenoten zou verteld hebben. Toch moet men zich daarbij niet te veel voorstellen. De staatshervorming van Albert II, hem ingefluisterd door de belgicistische regering Van Rompuy, met een meerderheid aan francofonen, is nl niet de staatshervorming die de Vlaamse meerderheid wil. Albert II wil nl meer macht (en vooral geld) terug zien gaan naar de federale regering. Daarmee wordt het probleem België niet opgelost, alleen maar uitgesteld. Als er in dit land een staatshervorming moet komen, dan moet dat een serieuze hervorming worden, niet de zoveelste opknapbeurt van het instituut België, dat zijn tijd heeft gehad. We moeten dan komen tot een soort confederalisme, waarbij Vlaanderen en Wallonië hun eigen ding kunnen doen en waarbij de weinige punten, waarover men het niet eens is, of die een gezamenlijke aanpak vergen (buitenlandse zaken en landverdediging bv), overlaat aan een afgeslankt federaal beleid. In dat kader kan ook de solidariteit blijven spelen, maar dan wel beperkt in de tijd, zodat ook Franstalig België weet waar het in de toekomst aan toe zal zijn en waarbij Brussel ooit eens waar zal meten kiezen voor zijn geld (en dat zal Vlaanderen worden). En wat de koning betreft, ook die functie is vergankelijk. Geen tronen blijven staan. Dat geldt ook voor de laatste tak van de Coburgers, die onder die naam in België is blijven voort teren, grotendeels op het geduld en met de centen van de Vlamingen, die daarvoor hun democratische meerderheid hebben moeten opofferen en er weinig voor in plaats krijgen.
