In de weekeindeditie van Het Laatste Nieuws verschijnt er wekelijks een artikel van een bekende persoon over zijn dorp. Vorig weekeinde was dat Olen en de man in kwestie was Frans Depeuter, ex-leerkracht van het Herentalse college en literaire duizendpoot. Frans schrijft zowel proza, poëzie als toneelstukken. Bij de onderwerpen die iedere week in deze weekeindrubriek worden aangehaald is het laatste hoofdstuk "De ultieme wens", waar Frans het volgende stelt:
"Dat ik nog mag meemaken dat Vlaanderen een onafhankelijk land wordt. Ik ben nooit een fervente flamingant geweest, maar de jongste jaren erger ik mij steeds meer aan de arrogantie van bepaalde Waalse politici. Overigens heb ik niets tegenover het Waalse volk op zich, want daar zijn evenveel vriendelijke als onvriendelijk mensen als bij ons. Maar uiteindelijk zijn onze beide culturen zo verschillend dat we nog weinig met elkaar te maken hebben. We zouden eindelijk eens een einde moeten maken aan de bestaande, onzinnige situatie."
Toen ik bovenstaande las, moest ik terugdenken aan mijn nonkel pastoor, die evenals Frans Depeuter vele jaren in het onderwijs had gestaan en er evenzo over dacht. Ook hij was geen gedreven flamingant, maar had in zijn leven genoeg meegemaakt om Vlaamsgezind te worden en te blijven. Toen hij zijn middelbare studies deed, op het klein seminarie in het Kempische Hoogstraten, was men daar - in de jaren dertig van de vorige eeuw - verplicht op school Frans te spreken, ook tijdens de speeltijd. Het hele middelbaar onderwijs in Vlaanderen verliep toen nog in het Frans, stel je voor. Jammer genoeg heeft Heeroom de Vlaamse onafhankelijkheid niet meer kunnen meemaken. Hij stierf, twee jaar geleden, op de gezegende leeftijd van negentig jaar.
Frans Depeuter is nu 69. Laat ons hopen, dat hij het nog meemaakt, dan zullen wij delen in zijn vreugde.