Koning Albert II brengt dezer dagen een officieel staatsbezoek aan China. China is "in", een economische reus die aan het ontwaken is. Er zijn meer dan één miljard Chinezen, die nog voor een appel en een ei werken en niemand wil de gelegenheid missen om die enorme ontwikkeling mee te maken. Albert heeft in zijn zog trouwens een volle vliegtuiglading zakenlui mee en zijn reis is in feite al de tweede handelsmissie op korte tijd, na deze van Prins Filip met o.a. het incident over de heer Morel (de rolstoelpatient, vader van Marie Roze van het Vlaams Belang) en de uitspraak van "de taaie" over datzelfde Vlaams Belang.
Over die eerste handelsmissie is niet veel meer vernomen, buiten de hoger vernoemde incidenten dan, zodat men men rustig kan stellen dat ook in China niet alles goud is dat blinkt. In het nummer van twee mei 2005 verscheen in het Amerikaanse "Newsweek" trouwens een speciaal rapport over China, waarin uitdrukkelijk wordt gewaarschuwd dat er daar heel wat met vuur gespeeld wordt.
China is inderdaad "the place to be" voor investeringen en zaken. De rush er naartoe zou echter best vergeleken kunnen worden met de vroeger gold rushes, waarin fortuinen werden gemaakt en ... verspeeld.
Volgens Henry Blodget, de Newsweek reporter die het artikel schreef, is de veiligste manier van zaken doen met China, naar daar te gaan, zich daar te vestigen, de taal te leren en er een strategie uit te bouwen over enkele decennia. Dat is niet zo eenvoudig. Zelfs als men het dan niet maakt, kan men nog altijd zijn kennis kwijt aan anderen, wat ook geld opbrengen kan.
Om even terug te komen op vader Morel: die reist al enkele decennia voor Alcatel naar het grote land en is er zowaar ereburger geworden van de stad Shangai. Dat is daar een prestatie die kan tellen en Alcatel zal dat wel heel wat opbrengen. Een reden te meer om in te zien hoe belachelijk het was dat onze kroonprins zich juist daarover druk maakte.
Tenslotte mag niet uit het oog verloren worden dat China stilaan een zeer controversieel land aan het worden is: méér dan één miljard inwoners, een economie die puur kapitalistisch lijkt en een politiek systeem dat nog altijd echt communistisch is. Er zal niet veel nodig zijn opdat één vonk daar een onnoemelijk chaos zou kunnen teweeg brengen. Denk bv alleen maar eens aan de verschillende beurzen die daar reeds bestaan (Shangai, Shenzhen) en die niet te stuiten lijken. Vergeten we echter niet dat we dat al eens hebben meegemaakt in Japan op het einde van de jaren tachtig van vorige eeuw. De Nikkei index staat op dit ogenblik nog op slechts één vierde van toen...