Toen Kris Peeters vorige week Guy Verhofstadt belde, om hem mede te delen dat zijn partij uit de boot viel voor de gesprekken tot een de vorming van een nieuwe Vlaamse regering, bleek de interim-voorzitter zich in Parijs te begeven. Hij gaf daar e.o.a. colloquium om "zijn" Europese plannen uit de doeken te doen. Dat leek hem veel belangrijker dan al dat gedoe daar in Vlaanderen. Het gezelschap waarvoor hij in Parijs sprak, was trouwens van linkse strekking: o.m. Jacques Delors en Romano Prodi waren erbij.
Als we Europa er even buiten laten, kunnen we de carrière van Verhofstadt zo'n beetje beginnen te vergelijken met die van wijlen Hugo Schiltz. Beiden waren betrokken bij de start van een nieuwe, rechtse partij. Onder hun impuls zouden beide partijen zich echter steeds linkser gaan opstellen. Hoe het met Schiltz' Volksunie is afgelopen, hebben we zo pas nog kunnen meemaken. De linkervleugel, of wat ervan overbleef, waar Schiltz zich nog voor engageerde, werd waarschijnlijk definitief van de electorale kaart geveegd. Met de Open VLD van Verhofstadt zijn we nog niet zover, alhoewel...
Toen Verhofstadt met zijn VLD de verkiezingen won in 1999, kreeg hij de kans om zijn ideeën, voortreffelijk in beeld gebracht in zijn eerste drie burgermanifesten, eindelijk te verwezenlijken. Zijn afschuw van de toenmalige CVP was echter dusdanig, dat hij niet meer met die partij wou praten, laat staan er samen een regering mee vormen. Nochtans had hij zo de mogelijkheid gekregen e.e.a. van zijn idealen in werkelijkheden om te kunnen zetten. Hij verkoos als medestanders een allegaartje van socialisten (die toen ook een gevoelige nederlaag hadden geleden), groenen en zelfs Volksuniemensen mee in zijn regeringsschuit te nemen. Hij, Verhofstadt, de vroegere begrotingsminister, de man van de actieve welvaartstaat, de fan van econoom Friedrich von Hayek, gooide al zijn principes toen overboord en liet zijn partij een steeds linksere koers varen. Door het feit dat Dehaene duchtig bespaard had en de conjunctuur meezat, zwommen de regeringen Verhofstadt in het geld. Er werd niets van opgespaard. De staatsschuld zakte nog even door het Dehaene-effect, maar moest daarna gelijk gehouden worden met het verkopen van staatseigendommen en het kapen van pensioenkassen, allemaal zaken die op lange termen voor grote structurele problemen zullen zorgen. Na drie electorale nederlagen en een partij die naar zijn laatste adem snakt, vindt de wonderboy zijn eigen land niet interessant genoeg meer. Het moet nu Europa worden, Europa en misschien daarna de hele wereld. Precies alsof die op Verhofstadt zitten te wachten.
Om het met dezelfde von Hayek te zeggen: "Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel".
|
