"In de politiek gaan", zoals men dat noemt, is een lucratieve bezigheid. Het is niet voor niets dat heel wat mensen, die een beetje naam hebben gemaakt in de sport- of amusementswereld, opteren voor zo'n "bijverdienste". Wie het geluk heeft een of meerdere termijnen uit te doen, heeft daaraan niet alleen een goede cent bijverdiend, maar is ook al zeker van een degelijk later pensioen. Daar komt dan nog bij dat heel wat van onze politiekers links en rechts nog een extraatje bijverdienen met mandaten allerhande, zodat het kan gebeuren dat zelfs politici op gemeentelijk vlak er tenslotte meer aan overhouden dan de eerste minister, zoals zopas bij enkele PS-ers in Charleroi is gebleken.
Het kan ook anders. Ene Robert Stevaert, in de wandeling Steve Stunt genoemd, moest op een gegeven ogenblik, als voorzitter van de SP.a, beslissen welke socialist er gouverneur van Limburg zou worden. Hij benoemde dan maar zichzelf en zorgde zo meteen voor een glansrijke fin-de-carrière. Die zelfbenoeming was grondig voorbereid, want een zittende gouverneur ging toen pas met 65 op pensioen. Speciaal voor Steve's laatste stunt werd die leeftijd op 60 gebracht zodat Mw Houben-Bertrand vriendelijk verzocht werd plaats te maken voor het nieuwe Limburgse wonder. Eens de zaak geregeld, trouwde Steve met zijn partner waarmee hij 30 jaar zijn leven had gedeeld. Op die manier kon zijn "madam" later ook genieten van een gouverneurspensioentje. Om het in het socialistisch jargon te zeggen: "Ge kunt het maar hebben".
Helaas is er aan de functie van gouverneur ook een schaduwkant: men wordt ambtenaar. Dat betekent, dat men zich niet meer met de nationale politiek mag bemoeien en er ook geen uitspraken over mag doen. Een gouverneur wordt immers verondersteld te regeren over álle provinciale onderdanen, ongeacht hun politieke gezindheid. Dat blijkt voor gouverneur Stevaert nogal moeilijk te liggen. Evenals zijn vriend Fidel Castro weet hij nl wat goed is voor de mensen en zou hij dan ook liefst van al willen dat zijn regeltjes en die van zijn partij worden nagevolgd.
Zo gebeurde het dat hij vond, dat "de verkiezingen van 2007" voor Yves Leterme een ramp zouden worden". Hiermede is hij zijn boekje te buiten gegaan en zou dat niet de eerste keer zijn. De tijd, dat de socialisten "in het midden van het bed lagen", zoals hij dat zo mooi kon zeggen, blijkt voorbij te zijn. Hun haring braadt niet meer en er is geen Steve Stunt meer om de mensen te behagen met "alles gratis". Vande Lanotte mag dan een professor zijn, een politiek beest als Steve heeft de partij niet meer. Vandaar dat het blijft kriebelen.
Stevaert speelt echter vals. Ofwel blijft hij gouverneur en zwijgt hij over de nationale politiek, ofwel treedt hij af en dan mag hij vertellen wat hij wil. Van de groenen, die hij ooit ook eens heeft willen opvrijen, kreeg hij de benaming "schijnheilig paterke van Hasselt". Nu komt daar de titel "valsspeler" bij. Het kan erg zijn dat hij niet kan doen wat zijn vriend Fidel zich wél kan permitteren, maar gouverneur betekent nog altijd niet dictator.