De laatste 22 jaar van mijn loopbaan heb ik doorgebracht in een 24-uurservice voor gestrande vrachtwagens en autobussen. Wat die laatste voertuigen betreft, heb ik heel wat meegemaakt. Zo kan ik rustig iedereen aanraden nooit met autobussen mee te rijden die dag én nacht rijden. Wat men er ook van vertelt, één onoplettendheid van de chauffeur, meestal door oververmoeidheid, kan het einde van uw leven betekenen. Dat hebben we zopas nog meegemaakt met de "Belgische" bus die verongelukte in de buurt van Madrid. Het voertuig kwam van Marokko, was eigendom van een Brussels bedrijf met Marokkaans management en deed specifiek vervoer Brussel-Marokko en terug.
Er zijn in West-Europa honderden van die bedrijfjes die niets anders doen dan mensen vervoeren van en naar Marokko. Meestal zijn de klanten Marokkanen (of van Marokkaanse origine) die zo de goedkoopste manier hebben gevonden om naar hun thuisland te kunnen gaan. Ik heb ooit dubbeldeksbussen meegemaakt die vanuit Noord-Italië naar Marokko reden en waarvan het bovenste compartiment alleen maar gebruikt werd voor bagage.
Officieel zijn al die voertuigen gecontroleerd volgens het land waar ze zijn ingeschreven. Daar zou op tijd en stond controle op zijn en dat is maar goed ook. Waar minder controle op schijnt te zijn, is op de uitbaters ervan. Zo bleek in het geval van de verongelukte bus de eigenaar van de busfirma Sundus in België stempelgeld te krijgen. Dat was al eerder gemeld aan het parket in Brussel. De vraag is wel, of er daaraan ooit gevolg zou gegeven zijn in een stad waar gebleken is dat liefst 80% van de overtredingen geseponeerd worden. Een tweede vraag is, of er moeite wordt gedaan om te zien of het geval van misbruik van ons sociaal systeem  niet verder verspreid is, zoals gevreesd wordt. Het gaat trouwens niet alleen om stempelgeld, maar ook om andere voordelen die buitenlanders hier krijgen zonder daarvoor rekenschap voor te moeten geven.
In Nederland werd vorig jaar ontdekt dat Marokkanen, die er een sociale woning gekregen hadden er en grotendeels op kosten van de staat leefden, een eigen huis bleken te hebben in Marokko. Toen de Nederlandse Staat officieel bij Marokko een aanvraag deed om de bezittingen van in Nederland verblijvende Marokkanen in beeld te brengen, weigerde de Marokkaanse overheid alle medewerking. Dat verhaal van de tweede woonst zou trouwens ook gelden voor heel wat Turken, die hier  mee genieten van ons sociaal systeem en ondertussen hun spaarcentjes naar hun thuisland sturen, officieel om hun familie daar een menswaardig bestaan te geven, in werkelijkheid om er bezittingen mee te kopen die ginder stukken goedkoper zijn dan hier. Probeer maar eens als Belg een tweede woning in het buitenland niet aan te geven bij de Belgische fiscus...
Voor wat het autobusongeval in Spanje betreft tenslotte nog dit: alhoewel de Spaanse politie overtuigd was van de schuld van de chauffeur (er waren geen remsporen: een chauffeur die alert is zal steeds remmen als er iets onverwachts gebeurt), heeft men de man toch naar België laten vertrekken. Dat betekent o.m. dat, áls er ooit al een proces over deze zaak komt, dit misschien wel hier zal plaats vinden, waardoor wij met die kosten zitten. Mocht de chauffeur daarvoor veroordeeld worden, dan zal hij zijn straf dan ook hier uitzitten. Op die manier zijn ze in Spanje van de kosten en de miserie vanaf. Ook dát is Europa.