Montenegro is een landje van bijna 14.000 km², zeg maar zo groot (of klein, als ge wilt) als de provincies Luik, Namen en Luxemburg samen. Een bevolking van ± 670.000 die leeft van, ja van wat? Daar is weinig over bekend. Er is wat primitieve landbouw en veeteelt. Het landje is grotendeels onherbergzaam en heeft als enige troef dat het aan de Adriatische kust ligt. Het zóu dus kunnen leven van toerisme, maar dat moet er nog beginnen. De bevolking bestaat uit 2/3 Montenegrijnen en 1/3 etnische Serviërs, die allemaal dezelfde taal spreken, Servo-Kroatisch, het Cyrillische schrift hebben en meestal orthodox-christelijk zijn. Montenegro heeft zich in een referendum uitgesproken voor onafhankelijkheid en zal zich in de nabije toekomst afscheuren van grote broer Servië, waarmee het meer miserie dan voorspoed heeft beleefd. Vlaanderen is 2½ groter dan Montenegro, heeft ± 6.000.000 inwoners, heeft internationale havens en luchthavens, industrie, nijverheid en landbouw die mee van de wereldtop zijn, een onderwijs dat tot het beste in Europa behoort (allochtonen uitgezonderd), een eigen taal, vlag en volkslied. Dat Vlaanderen mag echter niet onafhankelijk worden. Wij kregen niet eens de kans om ons in een referendum uit te spreken over de Europese grondwet (dat danken we Spirit, NB), laat staan dat men ons laat stemmen over onze éigen toekomst. Het begrip democratisch blijkt trouwens steeds meer uitgehold te worden. Bij mijn weten is in een democratisch land de meerderheid nog altijd 50+1%. Voor het referendum in Montenegro eiste de Europese Unie 55% en toen die behaald werd, vond de (Servische) oppositie dat nog te weinig. Wij, hier in Vlaanderen, maken meer dan 60% uit van de Belgische bevolking en hebben het helemaal niet voor het zeggen. Integendeel: daar waar Montenegro zich de wet niet meer laat spellen door grote broer Servië, moeten wij dat wel toelaten door kleine broer Wallonië. België is zowat het enige democratische land ter wereld waar een ruime meerderheid het niet voor het zeggen heeft, iets om echt niet fier op te zijn. Het zullen de francofonen zijn die beslissen of wij straks ons eigen Brussel-Halle/Vilvoorde mogen splitsen en dan nog onder God weet welke voorwaarden. Het zijn zij die mee zullen beslissen over eventuele regionalisaties van bv ziekenzorg en werkgelegenheid, over dotaties aan de eigen Vlaamse partijen, over steun aan Franstalige scholen op Vlaams grondgebied, enfin, men kent de hele litanie. In Montenegro zijn ze van die problemen althans verlost. De Montenegrijnen kunnen vanaf vandaag hun eigen ding doen en hoeven zich verder niet te bekommeren om hun Servische minderheid. Wij, Vlamingen, zijn er nog niet en zullen er ook nooit komen zolang een deel van onze eigen mensen niet loyaal is tegenover het volk dat ze dient te vertegenwoordigen.
