In de weekeindeditie van De Standaard verscheen een artikelvan Luckas Vander Taelen, freelancejournalist, maar ook politicus, reportagemaker, columnist en  God weet wat nog. Zijn specialiteit blijft – voor mij althans – Brussel, de stad waarin hij al jaren woont en zowat alles over weet.  Onder de titel: ‘Wil het niet lukken in Brussel of willen ze niet dat het lukt?’ bestaat volgens Vander Taelen het probleem Brussel bij de twee politieke gemeenschappen. De Nederlandstaligen, een meerderheid binnen België, vormen een minderheid binnen Brussel, die verplicht is buiten het eigen wereldje te kijken. De Franstaligen leven in een eigen splendid isolation waar ze vooral met gelijkgezinde Franstaligen willen praten. De uittredende Brusselse minister-president, Rudi Vervoort, (PS), kende iedereenoor zijn tweetaligheid. De nieuwe sterke man van de PS, ene Ahmed Laaouej, spreekt nauwelijks Nederlands en weet ook zo goed als niets af over de Vlaamse geschiedenis van Brussel. Hij ziet de N-VA’ers als cryptofascisten, waarmee niet te praten valt en de VB’ers voor nog iets ergers. Zijn partij sluit zich hoe langer hoe meer op in een woke wereld van het eigen grote gelijk.

   Het probleem Brussel raakt maar niet opgelost. Raar, he?