|
In De Standaard der Letteren verscheen dit weekeinde een interview door journalist Bart Brinkman van Rolf Falter, historicus maar ook ex-journalist van dezelfde Standaard, n.a.v. diens boek ‘Het verdeelde land’, met daarin enkele merkwaardige uitspraken, die ik mijn lezers niet wil onthouden.
Falter noemt het de ultieme paradox, een Vlaams-nationalist als eerste minister van België en zegt dat niemand zich zou kunnen voorstellen dat bv de Schotse politica Nicola Sturgeon Downingstreet 10 zou binnenwandelen of Carles Puigdemoint premier van Spanje zou worden. In België vindt men dat logisch omdat we het enige land ter wereld zijn waar de meerderheid zich van de minderheid wil afscheiden. Falter vergeet er wel bij te vertellen dat dat komt omdat die meerderheid het hier niet voor het zeggen heeft.
Het succes van de N-VA is volgens Falter geen gevolg van haar nationalistisch programma maar doordat de rechtse, conservatieve katholieke grondstroom zich verwaarloosd voelde door de opeenvolgende rooms-rode coalities. Ook Guy Verhofstadt stelde daarna teleur en diens beleid, voor zover men het een beleid kon noemen, werd gevolgd door drie jaar chaos onder Leterme en Alexander Decroo die de stekker eruit trok, maar zelf later, tijdens Vivaldi, niet beter presteerde.
Als De Wever zich niet langer kan afzetten tegen een links Wallonië, dan is zijn partij haar reden van bestaan kwijt en wordt ze inderdaad, zoals Bart Maddens het tegenwoordig stelt, een nieuwe CVP. Een geseculariseerde volkspartij die Vlaanderen herleidt tot een symboliek van wielerkoersen en rockfestivals, een soort Vlaams alternatief van de Beierse Oktoberfeste.
Als titel voor het interview stelt Bart Brinkman de vraag wat we als Vlamingen méér gaan hebben als we van de Walen verlost zijn. In elk geval meer geld dat we voor onszelf zullen kunnen uitgeven, i.pl.v. in de transfers.
|
