‘België is een land dat gemakshalve de tekorten opstapelde, dat nagelaten heeft op tijd te hervormen, dat teveel beslissingslagen en overhead telt, dat al twintig jaar weet dat de vergrijzingsbom genadeloos tikt en verzuimde zich voor te bereiden, dat defensie en veiligheid uitkleedde, dat zijn energievoorziening niet op orde heeft en waar de modernisering van justitie keer op kleer mislukte.’

   Bovenstaande vaststelling, die bijna naadloos aansluit op mijn eigen ‘Only in Belgium’-lijst die ik zopas nog op 31 januari publiceerde, is niet van mij maar komt van Isabel Albers, redactrice van De Standaard, die er in de laatste weekeindeditie aan toevoegt dat de Vlaams-nationalisten geen staatshervorming krijgen in een regering zonder 2/3 meerderheid en dat een meer liberale economische flank niet genoeg zal zijn. Daaraan voeg ik dan weer toe dat dat laatste zeker niet zal lukken met politieke postjesjagers à la Lachaert, Quicky en Gwendolientje.

   Er zit voor de Vlaams-nationalisten, waartoe ik mezelf reken al ben ik niet partijgebonden, wachten of en wat Bart De Wever ervan terecht zal brengen. Als dat niet lukt, zit er weinig anders op dan nieuwe verkiezingen uit te schrijven en te hopen dat daarna NVA én VB samen wél een voldoende meerderheid in het eigen parlement zullen behalen om de Senelle-doctrine op te starten, die ik hieronder nog eens uitleg.

--

     ‘Als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld

omdat er geen federale regering meer kan worden

gevormd, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen

uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als

grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse

taalgebied. Dat is weliswaar niet volgens het boekje,

maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams

parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is

de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van

het soevereine volk is voor overtuigde democraten het

enige wat telt’.