|
In het vooruitzicht van de verkiezingen van 2024 is de N-VA met een soort pre-campagne op de proppen gekomen, gepaard met een videoboodschap van Bart De Wever, die pleit voor begrotingen in evenwicht, een eerlijke Sociale Zekerheid, lagere belastingen en investeringen in innovatie. Daar kan niemand iets tegen hebben. Voor een Vlaamsnationale partij die de zelfstandigheid van de regio als eerste partijprogrammapunt heeft, is dat echter niet genoeg, misschien de reden waarom Bart het heeft over een ‘pre-campagne’. Daar zijn ook nog punten zoals woke, identiteit, veiligheid en migratie. Zonder die laatste punten – als we even de migratie vergeten – lijkt de precampagne eerder iets déjà vu: een bijsturing door mister Stratego himself, weg van de communautaire confrontatie. Een ‘Herontdekking van de bocht van Bracke’, zoals journalist Bart Brinkman het noemde in De Standaard van 31 oktober, als een lelijke eerste misrekening van de partij.
--
Wat Vlaanderen nodig heeft, is in eerste instantie in het eigen parlement een Vlaamsnationale meerderheid, die de soevereiniteitsverklaring kan uitspreken, dan een ronde tafel met de andere regio’s, waarbij duidelijk afgesproken wordt wat ze nog samen gaan doen en wat niet, het opheffen van de nutteloze Senaat en de provincieraden en de verplichting voor elke regio om verantwoordelijk te worden voor eigen budget en begroting. Een einde dus aan de transfers en een afspraak hoe we de staatschuld zullen verdelen. Brusselaars en Duitstaligen krijgen de gelegenheid zelf te kiezen of ze apart blijven dan wel een (con)federatie willen aangaan met een andere regio. Als Brussel bij Vlaanderen wil blijven – wat weinig waarschijnlijk is - zal het flink moeten afslanken. Als de Brusselaars dat niet willen, zij het zo en wordt Antwerpen de nieuwe Vlaamse hoofdstad.
|
