|
In deze rubriek heb ik al enkele keren gesuggereerd dat, mochten we nog eens een staatshervorming krijgen, het de laatste zou moeten zijn. Die zullen we nodig hebben om alvast een eerste stap te zetten naar de splitsing van het huidige België en een definitief einde te maken aan de transfers die Vlaanderen alleen maar armer maken.
Dat laatste werd nog eens bevestigd in het laatste nummer van ‘Onaf’, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), waarin herinnerd wordt aan een uitspraak van federaal staatssecretaris voor Relance, Thomas Dermine (PS) in De Afspraak van 15 januari. Daarin zei de man dat Wallonië, om haar achterstand t.o.v. Vlaanderen in te halen, een economische groei zou moeten hebben die 2% hoger ligt dan de Vlaamse en dit gedurende 20 jaar. Dat wordt een Mission impossible, zoals iedereen dat wel zal snappen. Hetzelfde geldt trouwens voor de 80% werkzaamheidsgraad. Die haalt Wallonië nooit.
Ondertussen gaat het Waalse potverteren wel verder, worden de Waalse kiezers alles en nog wat beloofd i.v.m. het verhogen van de pensioenen, uitkeringen voor wie zelf ontslag neemt, gratis openbaar vervoer en nog van dat moois. Allemaal met geld van een overheid die door Vlaanderen wordt onderhouden.
De redenen waarom Vlaanderen daar nog steeds weinig of niets tegen kan doen, is het gevolg van een grondwettelijke vergrendeling (‘serail’ in technische termen) uit 1970 waarbij toen CVP, BSP en PVV de Vlaamse demografische meerderheid hebben verkwanseld voor een kunstmatige Belgische eenheid.
Vlaanderen beschikt in het federale parlement over een ruime meerderheid om het tij te keren, maar dezelfde partijen, ondertussen uit schaamte van naam veranderd, vertikken het nog steeds te doen. Of wachten ze tot ook Vlaanderen – zoals Wallonië – een schuldgraad heeft van 200% van het Bruto Regionaal Product (BRP) ?
|
