|
Dit is mijn 5.000ste blog bij SeniorenNet sinds ik ermee begon in februari 2005, toen ik op mijn 65ste met pensioen ging. Ik schreef er eerst een paar per week, maar vanaf februari 2006 werd dat er één per dag en dat tot nu, met een paar weken er tussenuit toen ik even met vakantie ging of kennis maakte met het hospitaal.
Mijn jeugddroom was journalist te worden, maar dat is er nooit van gekomen. Ik schreef wel regelmatig naar kranten en tijdschriften, maar mijn brieven werden niet altijd gepubliceerd of soms alleen maar gedeeltelijk, wat even erg kan zijn. Toen ik dan via het Internet bij SeniorenNet mijn eigen verhaal kwijt kon, was ik vertrokken.
Wij waren thuis niet bepaald flamingant, maar dat veranderde toen ons gezin bij de bevrijding samen met de hele buurt onze huizen moesten verlaten daar onze wijk in Kalmthout in de vuurlijn kwam te liggen tussen oprukkende geallieerden en terugtrekkende Duitsers. Toen we, twee weken later, terugkwamen was heel ons huis leeggeroofd, inbegrepen vaders schoenmakerij, waar zelfs geen stukje leder nog was blijven liggen. Vader werd beschuldigd van collaboratie, aangehouden maar dezelfde dag weer vrijgelaten, omdat hij duidelijk onschuldig bleek te zijn. Hij is nooit veroordeeld geweest, maar was wel alles kwijt. Toen bij de eerste verkiezing na de oorlog de Antwerpse advocaat Herman Wagemans opkwam voor amnestie, hebben wij voor hem gestemd en toen die later mee de Volksunie oprichtte, zijn we hem gevolgd, maar zonder lid te worden, alleen ervoor gestemd.
Ik ben nooit lid van een politieke partij geweest, laat staan van een vakbond en werd pas echt flamingant toen ik op mijn 15de op college van vader ’t Pallieterke toegestuurd kreeg van 2 juni 1955 met daarin het bericht dat de stichter, Bruno De Winter, overleden was. In dat nummer, dat ik nog steeds bezit, stonden Bruno’s belangrijkste uitspraken en columns.
Ik ben dus Vlaamsnationalist, maar niet partijgebonden en hoop het zo te houden. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar de enige optie om te kunnen blijven hopen op een onafhankelijk Vlaanderen - Ik ben ondertussen 82 - is het nog enkele jaren uit te houden en de verkiezingen van 2024 mee te maken, waarbij een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement een eerste beslissende en historische stap zou kunnen zetten richting onafhankelijkheid. Voor wie van mijn generatie is, is het de laatste kans dat mee te maken.
Wie leeft, zal zien.
|
')
