|
Mijnheer Lachaert voelt zich niet gelukkig. Het tegenovergestelde zou een mirakel zijn. Het gros van de stommiteiten die er nu in onze politiek plaatsvinden, zijn nl het gevolg van zijn woordbreuk na de voorzittersverkiezingen bij Open VLD. Zijn tegenkandidaat, Gwendolientje, wou een paarsgroene federale regering, (waarin zij waarschijnlijk premier was geworden), Lachaert koos voor een paarsgele met de N-VA. Toen hij het voorzitterschap haalde, brak Lachaert zijn woord t.o.v. zijn kiezers, de diepblauwe achterban en nam hij het plan van Gwendolientje over, met als enig verschil dat niet Gwendolientje, maar Crootje – die hem gesteund had – het premierschap zou krijgen.
Met de N-VA erbij, of men dat nu goed vindt of niet, zou er in elk geval een eerder centrumrechtse federale regering gevormd zijn, zou die ook in Vlaanderen een meerderheid hebben gehad en zouden de meerderheidspartijen van de Vlaamse regering alle drie ook in de federale regering gezeten hebben, wat heel wat zaken een stuk eenvoudiger had kunnen maken, De Vlaamse regering van Pasbon loopt nu achter de feiten aan en van een echte oppositie in Vlaanderen is er geen sprake als Open VLD en CD&V niet akkoord gaan.
Dit alles met dank aan Lachaert, die dacht het voorbeeld van zijn idool Verhofstadt te moeten volgen, die destijds met zijn burgermanifesten zijn eigen kiezers ook wat had wijsgemaakt. De ‘Blauw Vuur’ - campagne, waarmee Lachaert nu uitpakt zal hoogstens wat smeulende as zijn.
|
