|
In 1992 verscheen het boek ‘Het einde van de geschiedenis’, geschreven door de Amerikaanse politieker denker van Aziatische afkomst Francis Fukuyama. Met de val van de Sovjet Unie kwam er in grote lijnen een einde aan de Koude Oorlog, was het totalitaire Sovjet regime verslagen en zegevierde de democratie.
Dertig jaar later is dat einde verder weg dan ooit en kan men opnieuw stellen dat de geschiedenis zich herhaalt. In diverse landen kwamen nieuwe autoritaire leiders aan het bewind, meestal ex-communisten die van de gelegenheid niet alleen gebruik hadden gemaakt om de macht te grijpen, maar zichzelf en hun cronies ook te verrijken door de genationaliseerde staatsbedrijven te kapen. Daar hield het trouwens niet bij op. Ze respecteerden geen mensenrechten noch rechtstaat, organiseerden cyberaanvallen op al dan niet vermeende vijanden, chanteerden buurlanden met zgz vluchtelingen, vervalsten verkiezingen door tegenstanders – in de eerste plaats journalisten - uit- en op te sluiten, voor zover ze die al niet vergiftigden met polonium of novitsjok.
Het einde van de geschiedenis is dus nog niet in het zicht, verre van zelfs. Met het excuus dat een buurland een minderheid heeft die hun taal en cultuur deelt, vindt men het gerechtvaardigd dat men dat land binnenvalt en het al dan niet geheel of gedeeltelijk annexeert. Als men op die manier verder redeneert, zou bv Frankrijk België mogen inpalmen, omdat daar een minderheid woont die Frans spreekt en de Franse cultuur in ere houdt. Straks gaan we nog blij zijn dat we de E.U. hebben.
|
