|
Ik kom even terug op dat verhaal over Mathias Declerq in Gent. Het ziet er nl naar uit dat dit gewoon het gevolg is van het nieuwe decreet dat zegt dat hij/zij die bij de volgende gemeentelijke verkiezingen de meeste stemmen zal halen bij de grootste partij, automatisch burgemeester zal worden. Dat decreet is geen uitvinding van Bartje Somers, die er in Vlaanderen mee afkwam, want in Wallonië bestaat het al sinds 2006. Het resultaat is daar dat de traditionele centrumpartijen meestal samen opkomen en daarmee hun benaming opgeven om hun achteruitgang trachten te compenseren. In Nederland noemt men dat ‘de wet van Koole’. Ruud Koole was een oud-voorzitter van de Nederlandse PvdA die stelde dat in de politiek samenwerking en fusies alleen tot stand komen als alle betrokken partijen achteruitgaan. Een kartel van verliezers, zegt maar. Dat past uitstekend bij onze drie traditionele partijen die nationaal apart geen 12% meer halen en a.h.w. gedoemd zijn tot het vormen van zo’n kartel. Er is wel een verschil met vroeger. Het kartel moet er zijn vóór de verkiezingen en er zullen geen achterkamertjesdiscussies meer zijn over wie er burgemeester zal worden. Komt daar nog bij dat bij onze volgende gemeentelijke verkiezingen geen stemplicht meer zal zijn en het dus nog moeilijker zal worden enige voorspelling te doen, zeker op plaatsen waar geen populaire figuur boven de rest uitsteekt. In Blankenberge en De Panne kregen we daarvan reeds een voorsmaakje.
Concreet komen er in Vlaanderen waarschijnlijk kartels van christendemocraten met socialisten en/of liberalen, misschien hier en daar wat Groen en zullen die proberen de Vlaamsnationalisten eraf te rijden. Een reden temeer voor N-VA en VB om niet in de eerste plaats tegen elkaar te ageren, maar te trachten samen te werken, desnoods ook via een kartel. Op gemeentelijk vlak gaat dat misschien iets vlotter dan regionaal of federaal. Tenslotte heeft men nog bijna drie jaar om er iets aan te doen.
|
