|
Dat de vakbonden na het laatste nachtelijke regeerakkoord over het loonoverleg niet akkoord gaan, is geen nieuwigheid. In feite is dit nog een erfenis van Jean-Luc Dehaene, ‘de man die de problemen aanpakte als ze zich voordeden’. De hele discussie is terug te vinden in het akkoord tussen de regering Dehaene en de vakbonden van 1996, waarbij gesteld werd dat de lonen in dit land niet sneller meer mochten stijgen dan in de buurlanden. Daarvóór had men er zelfs een devaluatie van de Belgische frank voor moeten doorvoeren en dat was niet voor herhaling vatbaar. Maar ook in 1996 was de syndicale achterban niét akkoord. Die van het ACV keurde het goed met amper 52% en het ABVV keurde het af, ondanks het feit dat toen – als compensatie voor de vakbonden - beslist werd de index te behouden, een relict dat nog steeds alleen in dit land bestaat en dat ervoor zorgt dat de koopkracht min of meer in stand wordt gehouden. Sindsdien berekent de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) om de twee jaar hoeveel ruimte er de volgende twee jaar zal zijn om de lonen niet sneller te laten stijgen dan in de buurlanden. Bij de laatste berekening was dat 2,8% waar dus nog eens 0,4% bovenop kon worden gegeven. En sinds het verdrag van Maastricht en de invoering van de euro kan er niet meer gedevalueerd worden.
De mogelijkheid dat er zelfs na het akkoord over de zgz consumptiechecks voor medewerkers van bedrijven die het in deze coronatijden wél goed hebben gedaan, door de vakbonden zal worden goedgekeurd, blijft miniem. Zowel de index als de berekening door de CRB zijn buiten België onbestaande. Dat ze hier nog wel zullen blijven bestaan is, omdat de grootste partij van Paarsgroen+ - de PS – de hete adem van de communisten van de PTB (de Waalse PvdA) in de nek voelt. Onze DDR, zeg maar. Een reden temeer om dit land zo snel mogelijk te splitsen.
|
