|
Uit de commentaren van het weekeinde blijkt duidelijk dat zowat niemand nog gelooft in het tot stand komen van een nieuwe volwaardige federale regering . Het heeft niet veel gescheeld maar de demarche van leliaard Lachaert deed de deur dicht. Niet alleen het feit dat hij zijn Waalse familie niet wil loslaten, maar ook de eisen die hij stelt horen eerder thuis bij een liberaal verkiezingspamflet uit de jaren stilletjes dan bij een serieuze poging tot een hedendaagse regeringsvorming.
Ondertussen blijkt dat voormalig PS-voorzitter Busquin reeds in 1995 de Vlamingen bezwoer om de Walen tien jaar de tijd te geven om uit de financiële put te raken en dus de transfers niet meer nodig te hebben. Die belofte werd in 2014 (19 jaar later!) nog eens herhaald door Di Rupo die er pas na tien jaar aan wou beginnen en zijn doel nog eens tien jaar later wilde bereiken. Zoals de zaken nu staan geloven de PS’ers er zelf niet meer in, dat het tegen half de jaren 2030 zal lukken, maar ondertussen hebben ze zich wel tot die actie geëngageerd en zouden het weer de Vlamingen moeten zijn die hun geduld nog maar eens op de proef gesteld zien.
Als de poging van Magnette en De Wever niet lukt heeft dit althans één voordeel, nl dat men nu ook bij de PS begint te beseffen dat dit België niet meer werkt. Een van de redenen waarom ze dan weer niet gewonnen zijn voor een overleg tussen de vier regio’s (Vlaanderen, Wallonië, de Duitstalige Oostkantons en Brussel) is, omdat in dat geval de Franse Gemeenschap (die de Franstaligen ongrondwettelijk de ‘Fédération Bruxelles-Wallonië noemen) zou ophouden te bestaan. Nochtans zijn er ook in Wallonië steeds meer socialisten, die zich Wallingant noemen, gesteund worden door de socialistische denktank Jules Destrée en van Brussel vanaf willen.
Wie leeft, zal zien.
|
